Τρέχουμε τώρα λέμε....!

Είμαστε 4 φίλοι από το σχολείο, που ακόμη κάνουμε παρέα και βρισκόμαστε συχνά.. Μετράμε 22 χρόνια φιλίας! ( πώς περνάει ο καιρός)
Με το Νίκο λοιπόν βγαίναμε για καμμιά ποδηλατοβόλτα μέσα σε όλες τις άλλες δραστηριότητές μας. Κάποια στιγμή το πανάκριβο ποδήλατο του Νίκου έπεσε θύμα φορτηγού που προσπαθούσε να μανουβράρει στο στενό δρομάκι κάτω από το σπίτι του. Οπότε μην έχοντας τίποτα άλλο νά κάνουμε και θέλοντας να "ξεδώσουμε" κάπου, να εκτονώσουμε την ενέργειά μας, αποφασίσαμε, προσωρινά τουλάχιστον, τη θέση του ποδήλατου να την πάρει το τρέξιμο. Και πράγματι αυτό κάναμε, είχα και σαν κίνητρο την προτροπή του ορθοπεδικού μου να τρέχω σαν μερος της θεραπείας ενός μικροπροβλήματος στο γόνατό μου, οπότε δεν θέλαμε και πολύ... πήραμε φόρα και βουρ!
Πηγαίναμε στο κοντινό σταδιάκι της περιοχής συνήθως. Ξεκινούσαμε μαζί αλλά κάπου στην πορεία το χάναμε... Αν ακολουθούσα εγώ τον ρυθμό του Νικου μου έβγαινε η γλώσσα και τη μάζευα από το πάτωμα, αν ακολουθούσε ο Νικος το ρυθμό μου, είμασταν μαζί κα τρέχαμε αλλά μετά από λίγο ο Νικολάκης δεν άντεχε άλλο, ενώ εγώ συνέχιζα ακάθεκτη. Στην προσπάθειά μας να συγχρονιστούμε και να βρούμε τη χρυσή τομή στο ρυθμό μας, ένα βραδάκι πριν 2 με 2μισι μήνες περίπου, μας είδε ο Κος Γιώργος. Ένας συμπαθέστατος κύριος γύρω στα 50 και κάτι τις, που έκανε κι αυτός το τρεξιματάκι του στον ίδιο χώρο με εμάς. Μας πλησιάζει λοιπόν και μας λέει.
-Παιδιά συγγνώμη αλλά νομίζω ότι κατάλαβα ποιό είναι το προβλημά σας. Εσύ αγόρι μου έχεις ταχύτητα αλλά όχι αντοχή, ενώ η κοπέλα από εδω, είναι της αντοχής και όχι της ταχύτητας.
-Και τί μπορούμε να κάνουμε γι αυτό δηλαδή; ρώτησε ο Νίκος
-Να δουλέψει ο καθένας αυτό που έχει. Αν θέλετε μπορώ να σας βοηθήσω. Μου αρέσει να βλέπω νέα παιδιά να θέλουν να ασχοληθούν με το τρέξιμο, εγώ ξεκίνησα λίγο πριν τα 40 μου και μέχρι τώρα έχω τρέξει σε μερικούς Μαραθωνίους. Όλα γίνοται αρκεί να το βάλεις στο μυαλό σου.
Να μήν σε πολύκουράζω, ο Κος Γιώργος έρχισε να μας εξηγεί πως μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας και την αναπνοή μας, να μας λέει κάτι "κινέζικα" για διαλειμματικές προπονήσεις και το αναερόβιο κατώφλι του καθενός μας, για καρδιοσυχνόμετρα, για παπούτσια, για πατήματα για ρυθμούς τόσα λεπτά ανά χιλιόμετρο, και εμείς τον κοιτούσαμε με το αμήχανο χαμόγελο του ηλίθιου που δεν καταλαβαίνει "γρί" από όσα του λένε. Μας πήρε χαμπάρι ο άνθρωπος, και βρήκε τη λύση. Πήγε στο αυτοκίνητό του, έφερε χαρτί και μολύβι και κάθισε και ασχολήθηκε μαζί μας. Χωρίς να έχει καμμία απολύτως υποχρέωση να το κάνει!!! Σε κάποια στιγμή μου λέει:

-Έλα να τρέξουμε λίγο μαζί, 2-3 γύρους, θέλω να δω κάτι.

Πράγματι τρέξαμε μαζί και καθώς τρέχαμε μου λέει:΅

-Λοιπόν άκου, αυτός ο ρυθμός που έχεις έιναι 7min/km πάμε λίγο πιο γρήγορα, ..... τώρα αυτός ο ρυθμός είναι 6min/km και αν πάμε πιο γρήγορα θα είναι....

-Θα είναι ο ρυθμός με τον οποίο το συκώτι μου θα βγεί στην άσφαλτο κύριε Γίώργο... τον διέκοψα ασθμαίνοτας . Ντράπηκα πάρα πολύ που ένας άνθρωπος με την ηλικία της μαμάς μου μπορούσε να τρέχει τόσο άνετα σε αυτόν το ρυθμό ενώ εγώ.... άστα. (Αυτό ήταν και το πρώτο σοβαρό κίνητρο)

-Μην το σκέφτεσαι έτσι μικρή, αν έχεις τη διάρκεια θα έρθει και η ταχύτητα!

Έτσι είπε ο κος Γιώργος και αφού έτρεξε και λίγο με το Νικόλα, άρχισε να μας γράφει προγράμματα προπόνησης (ας πούμε) για τον καθένα. Μου δίνει τις κόλλες χαρτί που προορίζονταν για μένα και μου λέει:

-αν ακολουθήσεις τα όσα σου λέω σε λίγο καιρό θα τρέχεις για πλάκα 10 χιλιόμετρα και σε λιγότερο από ένα χρόνο αν το θέλεις κι εσύ θα μπορείς να κάνεις αυτό που τώρα σου φαίνεται ακατόρθωτο. Να τρέξεις τα 42 χιλιόμετρα ενός μαραθωνίιου!

Εκεί πραγματικά ξέσπασα σε γέλια!

-Κύριε Γιώργο συγγνώμη που γελάω αλλά δε νομίζω να βγάλω ποτέ ούτε το 10άρι που λέτε ότι θα το έχω για πλάκα όχι ολόκληρο Μαραθώνιο, προς Θεού!

-Αν το πιστέψεις θα το κάνεις, κι ο νεαρός από δω, αν κάνει ότι έίπαμε θα τρέχει πάρα πολύ γρήγορα 5αρια και 10άρια σε εκπληκτικούς χρόνους!!! Αν θέλετε σκεφτείτε το, και αύριο περίπου την ίδια ώρα θα είμαι πάλι εδώ να στο συζητήσουμε.

Μας χαιρέτησε κι έφυγε ο άνθρωπος κι έμεις μέιναμε "μαλάκες" που λέμε, να κοιταζόμαστε και να ξεσπάμε σε γέλια... "Δεν πάει καλά ο κόσμος" είπαμε κι αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, αλλά τα χαρτιά με το πρόγραμμα του Κου Γιώργου δεν τα πετάξαμε, τα βάλαμε στους σάκους μας και φύγαμε, και την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα πήγαμε εκεί και χωρίς να το παραδεχτούμε ψάχναμε τον κο Γιώργο. Τον βρήκαμε, τα είπαμε και ξεκινήσαμε να τρέχουμε μαζί του, 5 λεπτά όλοι μαζί, μετά μας χώρισε και μας έδωσε διαφορετικές οδηγίες στον καθένα...

Μην το τραβάω πολύ, κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα και μπήκε το μικρόβιο "τρέξιμο" στο αίμα μου. Τώρα σχεδόν 3 μήνες μετά, βγαίνω 4-5 φορές την εβδομάδα για τρεξιματάκι. Αν κάτι μου χαλάσει το πρόγραμμα και δεν βγω όταν το έχω προγραμματίσει, εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι. Όταν θέλω να ξεσκάσω, να σκεφτώ ή να ξεκουραστώ βγαίνω για τρέξιμο! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται ΝΑΙ το τρέξιμο με ξεκουράζει!!!! Το ίδιο λέει και ο Νίκος!

Τώρα πια έχουμε καταλάβει τί σημαίνει διαλειμματική προπόνηση, κάνουμε κιόλας μερικές "διαλειμματικές". Μπορώ πράγματι να τρέξω 10 χιλιόμετρα(!), τσιγάρο και αλκοόλ, έφυγαν μόνα τους από τη ζωή μου με το που μπήκε συστηματικά το τρέξιμο! Χωρίς κανένα ίχνος στέρησης. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή μετά το φαγητό π.χ. μου ερχόταν η επιθυμία για ένα τσιγάρο, έφευγε αμέσως όταν σκεφτόμουν ότι "αύριο θέλω να τρέξω 5 λεπτά παραπάνω και θα το κάνω"

Προχτές μάλιστα ένοιωσα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου όταν έκανα το γύρο της λίμνης των Ιωαννίνων, 32 χλμ. (!!!) τα "έσπασα" σε 3 10άρια με ενδιάμεσα 10λεπτα διαλείμματα περπατήματος. Κατάφερα λοιπόν σε 3 ώρες και 40 περίπου λεπτά, να κάνω αυτά τα 32 χιλιόμετρα! Άθλος φάνταζε και φαντάζει στα μάτια μου! Δεν πιστεύω καν ότι εγώ το έκανα αυτό το πράγμα, έστω και με διαλέιμματα. Μετά πονούσαν τα γονατά μου και το δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού ήταν σα να έπεσε πάνω του σίδερο βάρους 50 κιλών. Αλλά ήταν τόσο όμορφος αυτός ο πόνος! Τόσο γλυκός! Βέβαια θα μου πεις: "κοπελίτσα μου σε λιγότερο από 3 ώρες άλλη διανύουν 42195 μέτρα." Ε και; Εγώ είμαι περήφανη για αυτά που μπόρεσα να καταφέρω μόνη μου! Δεν έχω αξιώσεις να συγκριθώ με τους Κενυάτες και τους Αιθίοπες! Μου αρέσει που μπορώ να τρέχω για ώρα (αργά αλλά σταθερά) και να μιλάω με τον εαυτό μου. Και τί ωραία που τα λέμε με τον εαυτό μου στο τρέξιμο... Με ακούει, τον ακούω, γελάμε, βάζουμε στόχους και πάμε παρακάτω, και όπως προσπερνάμε τα δέντρα τρέχοντας αργά αλλά σταθερά, έτσι προσπερνάμε και τις υπόλοιπες δυσκολίες της ζωής μας! Όπως δεν κρατάμε κακία στο γόνατο που πόνεσε και μας χάλασε τα σχέδια, έτσι συγχωρούμε και κάθε άλλο πόνο στη ζωή μας.

Και όπως λέγαμε και στους άλλους δύο της παρέας με το Νίκο, τώρα πια... "η φιλία μας πάει τρέχοντας", και προσπαθούμε να τους πείσουμε να αρχίσουν και αυτοί να έρχονται μαζί μας! Τα προγράμματα του κου Γιώργου είναι φυλαγμένα στο συρτάρι, τον κο Γιώργο έχω καιρό να δω... κανα μήνα τώρα! Μάλλον θα πήγε διακοπές, ποιός ξέρει... κρίμα και ήθελα να του πώ για τον άθλο των Ιωαννίνων, (που ελπίζω σε λίγους μήνες να μπορώ να το ξανακάνω και μάλιστα αυτή τη φορά, χωρίς διαλείμματα κι ας κάνω και 5 ώρες!!!!)

Είμαι σίγουρη ότι θα χαιρόταν πολύ με τη χαρά μου, καθώς και με τη χαρά του Νίκου που έπεσε κάτω από τα 46 λεπτά στα 10 χλμ...