Άι, άι, άαααι, πονάει!!!!!!

-Σαράβαλο!

-Έλα ρε τα παραλές!

-Όχι... είσαι σαράβαλο! Υπό διάλυση, κατεστραμένη τελείως... πού πας ρε Καραμήτρο; χαχαχαχαχαα

-Ρε, δεν πας στο γεροδιάβολο λέω εγώ;

-Ρε βλήμα, σε έχεις δει; Κοίτα πώς περπατάς, σα χεσμένη!

-Ναι βρε ζώο... πονάω σου λέω! ΠΟ-ΝΑ-Ω! κατάλαβες;

-Εμ αυτό λέω κι εγω... πώς κατάντησες έτσι ρεεεε; χαχαχαχα

-Εμ... οι μαλακίες πληρώνονται! Παράτα με!

-Έλα πλάκα σου κάνω, πάντως είσαι αστεία έτσι όπως περπατάς! Χαχαχαχα... Πώς την πάτησες έτσι ε; Μου λές;

-Ε... πώς την πάτησα; Το γαμημένο το πείσμα μου, η ξεροκεφαλιά μου... άσε με...

Γνώριμος διάλογος τις τελευταίες μέρες. Η αφορμή; Τενοντίτιδα και στα 2 γόνατα. Ο λόγος; Η ξεροκεφαλιά μου, το πείσμα μου, και ο κακός μου ο καιρός!!! Στο "πώς τα κατάφερες" υπάρχει απάντηση αλλά ντρέπομαι να την ξεστομίσω..... Σαν πρωτάρα σα χαζό και άσχετο κοριτσάκι έτσι την πάτησα...

Γιατί ενώ ένοιωσα τις πρώτες μικρές ενοχλήσεις την Πέμπτη, το Σάββατο έκανα το γύρω της λίμνης των Ιωαννίνων όπως το είχα κανονίσει, και όταν κατά τη διάρκεια του γύρου της λίμνης όταν τρέχαμε στα κομμάτια με το σκληρό πλακόστρωτο καλντερίμι, και το γόνατο πονούσε σε κάθε διασκελισμό εγώ εκει! Δεν σταμάτησα! Όοοοχι, γιατί θα καταστρεφόταν ο κόσμος αν δεν τον ολοκλήρωνα το γύρο αυτό το Σαββατοκύριακο. Τόοοσο ηλίθια!

Σε κάποια στιγμή στη διαδρομή με ρώτησε ο Απόλλωνας:

-Τί έχεις ρε; Τί γκριμάτσα ήταν αυτή;

-Πονάνε τα γόνατά μου....

-Θες να σταματήσουμε;

-Πας καλά; Ούτε που λαχανιάσαμε ακόμη... θα φταίει το καλντερίμι, όταν βγούμε στον ποδηλατόδρομο που είναι πιο μαλακός θα μου περάσει!

-Οκ.

Βγήκαμε στον ποδηλατόδρομο, βγήκαμε και στο δρόμο, και στο πεζοδρόμιο, αλλά σε κάθε βήμα τα γόνατα πονούσαν όλο και περισσότερο. Όμως και εγώ ήθελα όλο και περισσότερο να κάνω αυτό που είχα βάλει στο μυαλό μου και για το οποίο είχα κάνει 400τόσα χιλιόμετρα όλο στροφές και με την μικρή μου στο πίσω κάθισμα να υποφέρει από ναυτία.

Να τον βγάλω τον ρημαδογύρο.!!

Στα μισά περίπου μας έπιασε και βροχή! Τα χρώματα στη λίμνη και πως άλλαζαν... Τέλεια! Τα αρώματα, υπέροχα! Τα γόνατα.... ΠΟΝΟΥΣΑΝ!!! Εγώ.. ΕΠΕΜΕΝΑ!... Πέρασε η βροχή και ξαναβγήκε ο Ήλιος... και εγώ εκεί... ακάθεκτη... το μόνο που έκανα ήταν να ρήξω λίγο τον ρυθμό μου... και να τρεχω πιο αργά... γιατί πονούσαν τα γόνατά μου!

Σε ένα διάλλειμα που περπατούσα διαπίστωσα ότι και στο απλό βάδισμα εξακολουθούσα να πονάω.... Τί έκανα; απλά δυνάμωσα την ένταση στο mp3 μου, έβαλα πιο γρήγορο κομμάτι και ξεκίνησα να τρέχω... ο Απόλλωνας πια με ακολουθούσε με το αυτοκίνητό του, έτσι κι αλλιώς αυτή ήταν η συμφωνία από την αρχή... θα αφήναμε κάπου το αυτοκίνητο καμμια 15αριά χιλιόμετρα από το μώλο που ήταν και η αφετηρία μας, ως εκεί θα ερχόταν μαζί μου τρέχοντας και από κει και πέρα θα με ακολουθούσε οδηγώντας. Στην επόμενη συνάντησή μας, (που έπρεπε να αλλάξω και ρούχα γιατί είχα γίνει μούσκεμα από τη βροχή... μέχρι κόκκαλο που λέμε; Ετσι ακριβώς!) λέω στον Απόλλωνα...

-Με έχουν πεθάνει τα πόδια μου... ειδικά το αριστερό... δεν αγγίζεται κάν!

-Ε σταμάτα ρε...

-Όχι ρε Απολλωνάκο... 10 χιλιομετράκια μείνανε... γαμώ το κέρατό μου... θα τα βγάλω! Αν δω κι αποειδώ... με μαζέυεις εσυ! Ε; Ε; φανταστηκέ ξάδερφε της κολλητής μου;

-Οκ... εσύ αποφασίζεις!

Και συνέχισα, πιο δυνατά ακόμη η μουσική, και πιο γρήγορα κομμάτια, και κουβεντολόι με τα πόδια μου... "Έλα καλό μου γονατάκι... έλα, κοίτα τί όμορφα που είναι ... αυτή την πλευρά της λίμνης δεν την είχαμε δει... έλα υπομονή! Λίγο ακόμη..." Τώρα πια πονούσα τόσο πολύ που δεν καταλάβαινα πού ακριβώς πονάω.... όλο το πόδι μου πονούσε... από τους γοφούς μέχρι τα πέλματα, αλλά είχα πάθει πια κάτι σαν... αναισθησία; Εκσταση; αδιαφορία; εκτεταμένη ΜΑΛΑΚΙΑ; όπως θες πές το.. και το ηλεκτρικό φορτίο που ξεκινούσε από τον τένοντα πήγαινε στον εγκέφαλο και γυρνούσε πάλι πίσω με μορφή πόνου κάπου χανόταν στην πορεία και εγώ δεν το λάμβανα ποτέ.... ένα μούδιασμα μόνο και ένας έντονος πόνος στο μεγάλο δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού... αυτά είχαν την προσοχή μου τώρα πια.!!!

Κι επιτέλους τέλος! Συμπλήρωσα με τα πολλά τα 32 χιλιόμετρα που αποτελούν την περίμετρο της λίμνης! Τα είχα καταφέρει! Δεν με πονούσε πια τίποτα! Δηλαδή με πονούσε αλλά δε με ένοιαζε! Σε μια καφετέρια εκεί στον μώλο, με περίμεναν η φίλη μου με την κορούλα μου. Πήγα εκεί να τις πάρω και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο! Μόλις με βλέπει η μικρή, ήρθε τρέχοντας στην αγκαλιά μου, μόλις έριξε το βάρος της πάνω μου... τότε κάθε νεύρο στο κορμί μου μετέφερε με μεγάλη επιτυχία κι ένταση το μήνυμά του... "ΠΟΝΟΣ"-"ΠΟΝΟΣ"! Δάκρυσα!! Τόσο πολύ πόνεσα....

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου πήγα κατευθείαν έκανα ένα ντουζάκι, έβαλα το μαγιό μου και κατέβηκα στην πισίνα. Μέσα στο νερό τα γόνατά μου δεν πονούσαν σχεδόν καθόλου πια... έκανα και μια θαλασσοθεραπεία στο σπα του ξενοδοχείου, και ήμουν μια χαρά.!!! Την άλλη μέρα είχα μικροενοχλησούλες και στο περπάτημα και κυρίως στις σκάλες.. "έ λογικό είναι!" είπα..

Τη Δευτέρα είχα κανονίσει με το Νίκο να πάμε για τρέξιμο στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά... Με παίρνει τηλέφωνο.

-Έλα κοπελιά! Τί έγινε; γυρίσατε;

-Ναι.

-Και; πώς περάσατε;

-Σούπερ! Πολύ ωραία! Τέλεια!

-Ωραία! Θα μου τα πεις από κοντά; Θα πάμε;

-Ναι ρε... θα έρθει και η Γυναίκα σου; Αντε κι έχω καιρό να τη δω ρε...

-Ναι θα έρθει πήρε και σουντόκου μαζί, θα κάτσει στην καφετέρια να μας περιμένει...

-Χα,χαχα...οκ

Και πήγαμε... και ξεκινήσαμε να τρέχουμε και πονούσα ! Πονούσα πολύ... ευτυχώς τωρα δεν είχα κανένα τρελό στόχο να με ξεσηκώνει οπότε σταμάτησα... λέγοντας στο φιλαράκι μου...

"Νικολάκη... έχω κάνει μαλακία! Τα γάμησα τα πόδια μου.... κι αυτά τα έρμα φωνάζουν αλλά εγώ η ηλίθια δεν ακούω! Πάω να λύσω κανα σουντόκου και να κάνω παρέα στη Νεκταρία σου, τα λέμε μετά."

Την άλλη μέρα το πρωί... πήγα στον ορθοπεδικό μου...

-"ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΑ"

-ωχ... και τώρα τί δηλαδη;

-Πάγος, ξεκούραση, και παυσίπονα...

-Πότε ξανατρέχω;

-Όταν περάσουν τελείως τα συμπτώματα!

-Σκατά δηλαδή... ποδήλατο;

-Είσαι τρελή; Ούτε ποδήλατο, ούτε σκάλες ούτε πολύ κι έντονο περπάτημα. Κολύμπι όσο θες... Μα καλά... πώς τα κατάφερες; Πόσο το ζόρισες ρε κορίτσι μου; Τί έκανες;

-Κοίτα Γιάννη έκανα μαλακία το ξέρω... με ξέρεις τόσα χρόνια, είμαι ζώο μερικές φορές... η αλήθεια έιναι ότι έτρεξα 150χλμ και διένυσα άλλα 60-70 με το ποδήλατο στον Υμηττο μέσα σε 2 εβδομάδες. Και όπως σου είπα τα 35 τελευταία τα έτρεξα παρόλο που ήδη πονούσα...

-Τί να σου πω.... πάλι καλά να λες που δεν έπαθες τίποτα χειρότερο...

Πράγματι τώρα που σκέφτομαι ψύχραιμα μπορώ να κατανοήσω πόσο ανόητα φέρθηκα. Επίσης έχω θυμώσει πολύ με τον εαυτό μου...γιατί τώρα εξ αιτίας της απερισκεψίας μου αυτής, θα χάσω το όμορφο καθιερωμένο τρεξιματάκι μου μέσα στα πλατάνια στη διαδρομή Πορταριά-Μακρυνίτσα. Θα είμαι εκεί 4-5 μέρες και δεν θα τρέξω καμμία από αυτές στην αγαπημένη μου διαδρομή. Και για να έιμαι σίγουρη ότι δεν θα κάνω καμμιά απερισκεψία δεν θα πάρω καν τα παπούτσια μου μαζί...

Ελπίζω να το ξεπεράσω γρήγορα, και να είμαι πάλι σε θέση να κάνω βόλτες με το ποδηλατάκι μου, και να ξεφέυγω τρέχοντας μιλώντας με τον εαυτό μου πολύ σύντομα πάλι. Και υπόσχομαι ότι θα είμαι πιο συνετή από δω και πέρα και ότι θα ακούω το έρημο το σωματάκι μου που ουρλιάζει αλλά εγω δεν του δίνω σημασία....

-Ε; Ε; Ε;... ΕΝΤΑΞΕΙ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΓΟΝΑΤΑΚΙ; ΕΔΩΣΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟ ΤΩΡΑ; ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ.... Σε παρακαλώωωωω !