Mην τρέχεις κοπέλα μου, Ψέμματα είναι!!!!

Είναι Κυριακή πρωί, νωρίς, λίγο πριν τις 7 . Έχω ξυπνήσει με όρεξη για τρέξιμο, ντύνομαι, ετοιμάζομαι και ξεκινάω.. Θα έκανα τη διαδρομή Πορταριά-Μακρυνίτσα και τούμπαλιν όσες φορές μου έβγαινε, δε μ' ένοιαζε καθόλου, εγώ ήθελα μόνο να χαρώ τη δροσιά και το άρωμα των πλατανιών. Βγαίνω από το σπίτι και κατηφορίζω το όμορφο πλακόστρωτο καλντερίμι που αποτελεί τμήμα του περίφημου μονοπατιού των Κενταύρων, η κυρία Ρούλα η γλυκιά γειτόνισσα έχει βγεί πρωί-πρωί να ποτίσει και να ταϊσει τα οικόσιτα ζωάκια της. Καλημεριζόμαστε, (πάντα χαμογελαστή και γλυκιά η κυρία Ρούλα,)


-Καλώς το κορίτσι μου, πού πας πάλι πρωί-πρωί; Μια τρεχάλα, μια ποδηλατάδα, κώλο δεν βάζεις κάτω... ΄έρημα νειάαταααα!!!
-Καλημέρα κυρά- Ρούλα, έ, τί να κάνω; ό,τι μπορώ!

Συνεχίζω το κατηφορικό μονοπάτι και βγαίνω στην κεντρική πλατεία του χωριού, απόλυτη ησυχία, μόνο ένας νεαρός σερβιτόρος παρακείμενου καταστήματος, που ετοιμάζει τα τραπεζάκια, εγώ, τα πλατανόφυλα, ο ήχος του τρεχούμενου νερού της πηγής και μερικές μικροσκοπικές νυχτερίδες που κοιμούνται... φεύγω κι από κει, και συνεχίζω στο οδικό δίκτυο πλέον... περνάω από την όμορφη "πορτάρα" την "πύλη του νερού" όπως την λένε κάποιοι άλλοι....( το πραγματικό όνομα του μέρους δεν το έχω μάθει ακόμη) λίγο πιο κάτω το διαδημοτικό αθλητικό κέντρο Πορταριάς- Μακρυνίτσας, το προσπερνάω κι αυτό, η Θέα μαγευτική, βρίσκομαι σε υψόμετρο 850 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας την οποία θάλασσα του Παγασητικού την έχω "χαλί" στα πόδια μου, και φόντο στο τρέξιμό μου, το οποίο είναι αργό και απολαυστικό και με εντολή γιατρού! Ομορφιά απερίγραπτη, το πώς αλλάζουν τα χρώματα του τοπίου όσο ανεβαίνει ο ήλιος, μαγευτικό, τα αρώματα της φύσης υπέροχα "σου ανοίγουν το πνευμόνι" που έλεγε κι ο παππούς μου.
Πλησιάζω στην είσοδο της Μακρυνίτσας, σε μια στροφή (η ευθεία είναι άγνωστη λέξη στους συγκοινωνιολόγους που εκπόνησαν το οδικό δίκτυο του Πηλίου) βλέπω μια γιαγιά, γραφική και πολύ γλυκιά, να μου κουνάει από μακρυά το μπαστούνι της. Μόλις την πλησιάζω και πριν προλάβω να πω "καλημέρα" λέει η γιαγιά:

-Μην τρέχεις κοπέλα μου! Ψέμματα είναι! Τίποτα δεν έγινε....
-Καλημέρα γιαγιά!
-Εεε, βρε παναθεμάσε, μην τρέχεις σε λέγω!!! ψιθύρισε καθώς την προσπερνούσα....

Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, και ειδικά κάθε φορά που περνούσα από τη συγκεκριμένη στροφή του δρόμου στα πηγαινε -έλα που έκανα, γελούσα μόνη μου καθώς σκεφτόμουν την ατάκα της γιαγιάς...
Και χτες το απόγευμα καθώς έτρεχα, και παράλληλα σκεφτόμουν τα διάφορα δικά μου, ένοιωσα πολύ άσχημα, πιεσμένη, εγκλωβισμένη, φοβήθηκα ότι είμαι πάλι στο όριο να αρχίσω να χάνω τον ύπνο μου..., και ένοιωσα τόσο κουρασμένη και αδύναμη!Τότε ξαφνικά μου ήρθε η γιαγιάκα στο μυαλό... "ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ, ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ!" Ε, ναι λοιπόν έχει δίκιο η γιαγιά σκέφτηκα, απλά θα το αλλάξω λίγο... "μην σκάς κοπέλα μου ψέμματα είναι , τίποτα δεν έγινε!"
Άλλαξα φάκελο στο mp3 μου, έβαλα κάτι πιο χαρούμενο, πιο αστείο, πιο εύθυμο, πιο...... διαφορετικό! Έβαλα the lost fingers και dolapdere Big Gang , οι χαρούμενοι Καναδοί και οι ταλαντούχοι Τούρκοι, με συνόδευσαν για το υπόλοιπο του τρεξίματος μου, μαζί με εικόνες από το όμορφο Πήλιο και την γραφική γιαγιά, κάποιες εικόνες και ήχους μπορώ να μοιραστω μαζί σας, ίσως και κάποια συναισθήματα... θα προσπαθήσω τουλάχιστον!
Μόλις σκέφτηκα τη γιαγιάκα και την ατάκα της, χαμογέλασα. Μόλις την έφερα στα μέτρα μου αυτή την ατάκα, δυνάμωσα. Όταν έκλεισα για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου και βρέθηκα "μαγικά" εκεί στο βουνό τον Κενταύρων γαλήνεψα. Όταν για μια στιγμή μου φάνηκε ότι μύρισα τον "μύρτιλλο" το τοπικό πηλιορείτικο βοτάνι, ανατρίχιασα. Με κάποιο μυστήριο τρόπο, έγινα πολύ δυνατή, νόμιζα πως μπορώ να αντέξω τα πάντα, αρκεί "να 'χω την υγειά μου" που λένε. Μίλησα πολύ με τον εαυτό μου, πάλι, τον καλόπιασα, του είπα να μή σκάει για τίποτα!

Δεν πειράζει που οι διακοπές που τόσο περιμέναμε όχι απλά αναβλήθηκαν αλλά κατά πάσα πιθανότητα ακυρώθηκαν. Η Αθήνα έιναι όμορφη τέτοια εποχή.

Δεν πειράζει που κάποιες στιγμές νοιώθει μοναξιά, έχει πάντα εμένα.

Δεν πειράζει που έρχονται τα πάνω -κάτω συνέχεια και μας συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα! Στον καθένα συμβαίνουν τόσα, όσα ακριβώς μπορεί να αντέξει. (Τώρα αν εμεις τελικά αντέχουμε πολλά, καλά να πάθουμε γλυκέ μου εαυτέ!)

Δεν πειράζει που καμμιά φορά δακρύζουμε ή και κλαίμε, τουλάχιστον το κάνουμε μαζί.

Του είπα κι άλλα πολλά τέτοια γλυκανάλατα, και εκεί που περίμενα να μου ανταποδώσει της γλύκες και της αγάπες... ο καλός μου εαυτούλης μου λέει: "'Εχε χάρη που είναι η γιαγιά μπροστά, αλλιώς θα σου έριχνα κανά καντηλάκι βυζαντινό! Έτσι όπως την έχεις κάνει τη ζωή μας μωρή άχρηστη σε λίγο και η σκιά σου θα φύγει μήπως και γλιτώσει, είσαι και γκαντέμω παναθεμά σε!"

Είχα τα κέφια μου όμως και δεν τσακωθήκαμε, απλά του είπα:ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ, ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ...και συνέχισα να τρέχω αργά και σταθερά μέχρι που νύχτωσε πια..... με τις εικόνες αυτές στο μυαλό μου:... Το μονοπάτι των Κενταύρων

...... η θέα από το τα 760 μέτρα υψόμετρο,

......η θέα από τα 1100 μέτρα υψόμετρο και προς το Αιγαίο δεν είναι υπέροχο εκεί που το μάτι σου μπερδεύεται και δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η θάλασσα και πού αρχίζει ο ουρανός;
.... η "ΠΟΡΤΑΡΑ" ή η πύλη του νερού. Αν κάποιος ξέρει το πραγματικό official όνομα ας ενημερώσει παρακαλώ!
.... η θέα στα 650 μέτρα υψόμετρο, ο Παγασητικός "πιάτο" και τα άνθη "κορνίζα"...

Δεν συνεχίζω άλλο με τις εικόνες γιατί η ανάρτηση θα γίνει "φωτογραφικό λεύκωμα"

Τις μουσικές και τους ήχους τους ακούτε αλλά ας προσθέσω κι αυτά:

οι χαρούμενοι καναδοί.... THE LOST FINGERS

Oι ταλαντούχοι Τούρκοι Dolapdere Big Gang..

Δυστυχώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμη ο τρόπος της ηλεκτρονικής μεταφοράς αρωμάτων, για τα υπέροχα αρώματα αναζητήστε πληροφορίες αποθηκευμένες στον "σκληρό" σας...

για τη συντροφιά σας ευχαριστώ!