Πολλές ευχές...

..Για μια όμορφη Πρωτοχρονιά με πολλά χαμόγελα και αγάπη!!!
Από εμένα ένα δωράκι για όλους εσάς και τις οικογενειές σας!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν
μια έξτρα δόση κυτταρίτιδας και έχω να σου πω ότι αν φέτος
επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε
κλάψουν οι τάρανδοι.

Κατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Ετοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι
Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε
χρόνο.

Τις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των
καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε
ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με
τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν
βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και
μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο
ένας τον άλλο έτσι βρε "για το καλό" λόγω της ημέρας.

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να
τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη
φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Αθηνών Αρένα, στο Βοτανικό και
σε άλλα μέρη. Ναι θα φοράνε όοολες το ξέκωλο-ξώβυζο ακόμη κι αυτές που είναι σαν το θωρηκτό ποτέμκιν και τότε είναι που αναφωνούμε όλοι μαζί.... "Σημεία και ΚΡΕΑΤΑ!"

Και όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που
θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε και πιούμε ό,τι
βρωμο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι
για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς..

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να
ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Χριστούγεννα και
να επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον
για το ρεβεγιόν. Το πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα
συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και
στην Κηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με
αναμμένο το κλιματιστικό. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που
φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μιας και συγκεντρώθηκε
όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Επίσης όπως κάθε
χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι
απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Το χοιρινό εκτός από γριπιασμένο είναι και παχύ και το αρνί βρωμοκοπάει και αφήνει στο πιάτο τρία δάχτυλα λίπος! Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη
βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να
χωρίσουμε τους/τις γκόμενους/νές μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που
τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα
τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με
ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω.

Αυτόν τον στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ
Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε
φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά!

Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό
φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ
με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γαμάω και τις "δημοσιοσχετίτριες" Mις Tσιμπούκι,
όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το
καλό. Την άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε
τυφλωθεί μόνιμα και το ακουστικό μας νεύρο έπαθε ακαμψία ωστόσο αργά
το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε
με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε
μαγειρέψει για ένα λόχο. Μετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή
βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το
έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα ή η μάνα μου θα το έχει κρύψει κάπου για να πέσει τυχαία στο εγγόνι αλλλά τωρα δεν θυμάται που στο καλό το έχει βάλει. Το απόγευμα θα
χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά
που ήταν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε και τι μουσικές
παίζανε παλιά και ''τότε που ο κόσμος σε ένα μαγαζί ήταν όλοι
γνωστοί'' και άλλες μαλακίες. Όλα αυτά όμως μετά από δυο τρία Simeco για το στομάχι που έχει γίνει σαν εργοστάσιο κομποστοποίησης οργανικών σκουπιδιών με τις μαλακίες που του ρίχνουμε μέσα τόσες μέρες.

Και μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα
Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Βασίλη!

Σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι
μου. Φέτος θέλω μόνο Καλικάντζαρους.

Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο άγιο.

Σε κάνα δίμηνο έχουμε Bαλεντίνο....

Παραλήρημα...

Παραληρώ στην κυριολεξία, τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι σε συνεχές ντελίριο...

Σκέψεις ανοργάνωτες, χωρίς συνοχή (και έτσι θα κατατεθούν σε αυτή την ανάρτηση ανάκατες αλλά ειλικρινείς), ξεσπάσματα ξαφνικά, πέρασμα από την αϋπνία στο λήθαργο, από τη χαρά στη λύπη...

Στα όνειρα μου έτσι είμαι συνέχεια, και γι αυτό δεν μπορώ να πώ αν είναι όνειρα η εφιάλτες. Τόσο καιρό ζούσα μέσα από τα όνειρά μου γιατί η πραγματική μου ζωή είναι βαρετή. Τώρα κάποιος, κάτι.. βάλθηκε να μου χαλάσει και τα όνειρα.... Και εγώ, σε πείσμα πολλών αποφάσισα να ζήσω!

Δεν είναι πολλά τα πράγματα που φοβάμαι, αλλά σίγουρα δεν φοβάμαι τον θάνατο! Τον δικό μου θάνατο! Γιατί να φοβηθώ κάτι αναπόφευκτο; Τα πιο κοντινά μου πρόσωπα ξέρουν πώς θέλω να αντιδράσουν στον θάνατό μου... Φοβάμαι όμως τη μοναξιά, φοβάμαι τη μοναξιά, αλήθεια τη φοβάμαι πολύ, και όσο τη φοβάμαι τόσο πιο μόνη μου είμαι. Σου έχει τύχει ποτέ να είσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο αλλά εσύ να νιώθεις μόνος; Αυτή τη μοναξιά τη φοβάμαι πιο πολύ....! Και αυτή νιώθω συχνά!

Με είδα που χόρευα γυμνή πάνω από τις στάχτες μου, και από κάπου ακουγόταν καθαρά το "Dust in the wind". Λύτρωση, ευτυχία, ελευθερία.... αλλά και πάλι μοναξιά.

Τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι 3:05 το πρωί, πάλι μόνη μου είμαι, πάλι μόνη μου νιώθω, πάλι απολαμβάνω κρυφά και κατά βάθος αυτή μου τη μοναξιά. Ναι, την προτιμώ από την κακή παρέα...!!!

Πριν λίγες ώρες ήμουν χαρούμενη, ήμουν ευτυχισμένη. Ένα γέλιο της, μια αγκαλιά της και όλα είναι όμορφα, όλα είναι γαλήνια.. είναι ζωοδόχος, είναι όμορφη, είναι η κόρη μου....! Η δική μου κόρη, το δικό μου θαύμα!

Κοίταζα τα σύννεφα, πώς κύκλωναν το βουνό, πώς έτρεχαν ελεύθερα, πώς έδειχναν την κυριαρχία τους.. Τα ζήλεψα.! Μου αρέσει η βροχή, μου αρέσει η μουντάδα... αν ήμουν εποχή, θα ήμουν χειμώνας, αν ήμουν σύννεφο θα ήμουν γκρίζο, αν ήμουν βουνό θα ήμουν χιονισμένο.

Ο χειμώνας είναι όμορφος, μας φέρνει πιο κοντά, η αγκαλιές είναι πιο θερμές, και διαρκούν πιο πολύ, οι νύχτες είναι πιο μεγάλες, τα σπίτια είναι πιο ζεστά...

Όχι δεν φοβάμαι τον θάνατο, ούτε κι εσύ τον φοβάσαι, τον ζεις κάθε μέρα.. και τον επιζητείς! Όπως κι εγώ...

Θάνατος είναι η ανατριχίλα στο φιλί του αγαπημένου...

Θάνατος είναι το δειλινό....

Θάνατος είναι η προσμονή...

Θάνατος είναι ο οργασμός....

Θάνατος είναι η ζωή η ίδια....

Κάθε μέρα "πεθαίνεις από την κούραση"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις στα γέλια"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις από την αγωνία"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις για ένα της φιλί" και έτσι ΖΕΙΣ!

Θέλω να φωνάξω, να μιλήσω, να ουρλιάξω, να γελάσω δυνατά, να δακρύσω από χαρά,από περηφάνια, από πόνο! Θέλω να κλάψω από λύπη, να ανατριχιάσω από έρωτα,από καμάρι, από συγκίνηση. Θέλω να ζήσω τη ζωή όπως ονειρεύτηκα, όπως πρέπει, όπως μου αξίζει!

Θέλω να ... θέλω, θέλω, θέλω....

Κι ύστερα πρέπει! .......

Πρέπει να σιωπώ, πρέπει να υπομένω, πρέπει να ξεχνώ, πρέπει να κρύβομαι και να κρύβω.

Πρέπει, πρέπει, πρέπει.....

Κοίταξα το βιβλίο... πάει τελείωσε κι αυτό, οι ήρωες βρήκαν τους προορισμούς τους.. Και σκέφτηκα: Τελικά κατέληξαν εκεί που ήθελαν ή εκεί που έπρεπε;

Γίνεται ποτέ αυτό που θέλεις να είναι και αυτό που πρέπει;

Αυτή την ερώτηση καλύτερα να μην την απαντήσω τώρα... ίσως μια άλλη φορά, δεν θέλω να ακούσω την απάντηση... Μήπως όμως πρέπει;

Και τί είναι καλύτερο τελικά; Αυτό που θέλεις ή αυτό που πρέπει;

Έρχεται η απαισιοδοξία, η παραίτηση..

Ακούω συχνά από κάποιους ανθρώπους κοντά μου... "Είσαι δυνατή, σε θαυμάζω!"

Παπάρια είμαι! Επειδή δεν κλαίω μπροστά σου δεν σημαίνει ότι δεν κλαίω γενικά, επειδή δεν το λέω δεν σημαίνει ότι δεν πονάω, επειδή δεν το δείχνω δεν σημαίνει ότι δεν φοβάμαι... Δεν είμαι δυνατή, κοτούλα είμαι...

Και μετά έρχεται το πείσμα..

Ναι ρε! Είμαι δυνατή, πιο δυνατή από όσο θα ήθελαν κάποιοι, πιο δυνατή από όσο φανταζόμουν εγώ ότι είμαι... Και όχι δεν θα κλάψω, ακόμη κι αν το κάνω δεν θέλω να με δει κανείς. Είμαι δυνατή και το πιστεύω και το εννοώ!

Η ώρα του απολογισμού...

Τί έκανα στη ζωή μου, πώς τα έχω κάνει έτσι; Είμαι χαζή.. Είμαι μαλάκας... Δεν είμαι άξια για τίποτα....

Όχι ρε... μη μου λές βλακείες.. ακούς εκεί τι έκανα... ; Έφερα στον κόσμο μια ψυχούλα! Είμαι όρθια, στα πόδια μου, και περήφανα το λέω, χωρίς τη βοήθεια κανενός!

Και το Ντελίριο συνεχίζεται.. μια "πάνω" μια "κάτω"... σαν βαρκούλα στον Ωκεανό... μια περήφανη για τον εαυτό μου και μια ντροπιασμένη...

Πότε γελαστή και πότε δακρυσμένη...

Μα πάντα... μα πάντα.... ΕΓΩ! Ο εαυτός μου...

Και είμαι καλά όσο μπορώ και μιλάω με τον εαυτό μου... όσο μπορώ να με κοιτάω στα μάτια όταν με βλέπω στον καθρέφτη, όσο εγώ έχω την συνείδησή μου ήσυχη....

Το παραλήρημα μην σε ανησυχεί, όσο είναι απύρετο ακόμη έχω ελπίδα.... Μετά, αν ανεβάσω πυρετό (όχι όμως από την έξαψη για άλλους λόγους) και αν αποτελώ πράγματι βαρύ περιστατικό.... Ε, το ντελίριο είναι αναστρέψιμη κατάσταση.. ένας καλός ψυχίατρος θα με επαναφέρει.. μέχρι τότε θα ζω στην πλάνη τη δική μου... που με κάνει να χαμογελώ, να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και να είμαι καλά.. για όσο αυτό κρατάει!

1η Δεκεμβρίου 2003

Και ώρα 03:00 περίπου το πρωί.
-Τάσο, Τάσο.. ξύπνα! Σήκω σου λεω..
-Ζζζζ, τί έγινε; Αααχχμμμ....
-Γεννάμε, αυτό έγινε!
-ΕΕΕ; Τί κιόλας; είσαι σίγουρη; Ο γιατρός είχε πει μέχρι τις 9 του μηνός!
-Ναι Τασούλη μου είμαι σίγουρη, πονάω εδώ και σχεδόν 2 ώρες, και δεν σε ξύπνησα μέχρι να είμαι απολύτως σίγουρη.. Γεννάαωωω σου λέεωωωω....
-Πάμε, σήκω.. έλα!
-Έτοιμη είμαι αλλά θα ήταν καλό κι εσύ να βάλεις ένα παντελόνι! Δε νομίζω να εκτιμήσουν στο μαιευτήριο το μποξεράκι σου! Μόνο κάνε γρήγορα γιατί μπορεί να περίμενα λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε για να σε ξυπνήσω....
-Φύγαμε!!
-Την τσάντα να πάρεις, την έχω δίπλα από το κομοδίνο... ααάοουτς!


Μπιπ, μπιιιιιπ, στο δρόμο (αν και δεν χρειαζόταν).. αλλά ο μέλλοντας πατέρας το είχε αποθημένο.. έτσι το είχε στο μυαλό του... να κορνάρει, με αλάρμ αναμμένα και να ανέβει την Κηφησίας του σκοτωμού για να πάει να δει τη γέννηση της κόρης του.. και ποιά ήμουν εγώ που θα του χαλάσω τη φαντασίωση;

Σε λίγη ώρα έχουμε φτάσει στο μαιευτήριο.. από πίσω μας, παππούδες, γιαγιάδες, θείος, θεία! (Πότε στο καλό πρόλαβαν, ειδοποιήθηκαν και έφτασαν στο μαιευτήριο σχεδόν ταυτόχρονα με 'μας ακόμη μου κάνει εντύπωση)

Με παραλαμβάνει μια μαία, με πάει μέσα... με προετοιμάζουν... εν τω μεταξύ έρχεται και ο Γιατρός μου,
-Τί έγινε; Πώς πάει; Πόση ώρα πονάς;
-Εδώ και κανα τρίωρο έχουν αρχίσει οι πόνοι, αλλά την τελευταία ώρα είναι πιο συχνοί και πολύ πιο έντονοι...
-Για να δω από διαστολή πώς πάμε;
(και χράπ.. η χερούκλα του μηνά βρέθηκε να μετράει διαστολή)
Λοιπόν, μια χαρά, συσπάσεις έχουμε, διαστολή έχουμε θα σου σπάσω και τα νερά να το βοηθήσουμε το θέμα!
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και..... πλάααατς! Τα νερά σπάσαν μόνα τους!
Οκ, γεννάμε λοιπόν!

Η ώρα ήταν 04:00 το πρωί

Οι πόνοι πολύ πιο έντονοι και δυνατοί! Η Μαία μου με ρώτησε αν ήθελα να μου τρίψει λίγο τη μέση...

-Όχι 'Αννα, τίποτα δεν θέλω... μπορώ να γυρίσω λίγο στο πλάι;
-Ναι κάνε ότι θέλεις, βολέψου όπως θες...
Έρχεται πάλι ο Μηνάς..
-Πώς πάμε; πονάμε πονάμε;
-Πονάμε, πονάμε...
-Για να δω πώς πάμε από διαστολή;
Χραπ το γάντι, χραπ η χερούκλα μέχρι τον αγκώνα να ψάχνει για διαστολή...

-Τί θα γίνει ρε Μηνά; Διαστολή μετράς ή μήκος; Έλεος...
-έλα όλο παράπονα... μιά χαρά είσαι... πάς πολύ καλά, έχουμε φτασει ήδη τα 5 δάχτυλα διαστολή, θα φωνάξω τον αναισθησιολόγο να σου κάνει μια μικρή δόση επισκληριδείου να σε ανακουφίσει λίγο....

(Εν τω μεταξύ νομίζω ότι όποιος είχε βάρδια εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο, άντρας γυναίκα, γιατρός, νοσηλευτής καθαρίστρια ερχόταν να ελέγξει τη δική μου διαστολή!!!)

Οι ώρες περνούσαν, οι πόνοι συνεχιζονταν, η διαστολή επίσης, το μωρό όμως... άφαντο!!!
Ήταν πια ήδη 10 και μισή το πρωί... έξι ολόκληρες ώρες... εκεί στην αναμονή, με πόνους κάποιες φορές τόσο δυνατούς που ήθελα να δακρύσω ... αλλά είχα και μια αξιοπρέπεια η ρουφιάνα δεν ήθελα να φανώ αδύναμη! Ήταν κι ο Τάσος εκεί και ήθελα να είναι περήφανος για μένα! Και κρατιόμουν... ακόμη και όταν αποφασίσαμε με το γιατρό μου να "κόψουμε" την επισκληρίδειο γιατί το μωρό δεν κατέβαινε παρ' όλη τη διαστολή "9 δακτύλων" όπως φώναζε ο Μηνας την τελευταία φορά που μου έβαλε χέρι... έτσι λοιπόν σκέφτηκε να κόψουμε την επισκληρίδειο μήπως και εξ αιτίας της έχει αδρανίσει η μήτρα και δεν κάνει αρκετά δυνατές συσπάσεις για να κατέβει το μωρό.
-Την κόβω μικρή... το νού σου τώρα θα πονάς ακόμη πιο πολύ μήν τρομάξεις!
-Κόψτη, αρκεί να τελειώνουμε!!!!
Και ναι... τότε ένοιωσα τί πάει να πει πόνος! Αλλά επίσης τότε κατάλαβα πόσα πολλά πράγματα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος! Οι πόνοι της γέννας ναι είναι δυνατοί! Ναι είναι απανωτοί, αλλά μην ακούσω κανέναν να πει ότι είναι ανυπόφοροι! Όλα τα αντέχεις όταν ξέρεις ότι εσύ πονάς, αλλά ένα άλλο πλασματάκι, πονάει ακόμη περισσότερο ίσως στην προσπάθειά του να βγεί στον κόσμο μας! Και ξέροντας ότι ο δικός σου πόνος ίσως να είναι αντιστρόφως ανάλλογος με τον πόνο του μωρού, τότε παρακαλάς να πονάς ακόμη πιο πολύ μόνο και μόνο για πονάει αυτό λιγότερο!....


Η ώρα 'εχει πάει.. 14:30' το μεσημέρι... η κούραση ήταν μεγάλη, το πείσμα ακόμη μεγαλύτερο!
Ο γιατρός μου είναι από αυτούς που έχουν την καισαρική τομή σαν τελευταία λύση.. (ευτυχώς και μπράβο του γιατί γι άλλους είναι απλά έξτρα χρέωση και σιγουριά ότι δεν θα χάσει τα απογευματινά ραντεβού στο ιατρείο του) μου έδινε κουράγιο.. όταν ακόμη και ο Τάσος είχε πια κουραστεί, βαρεθεί ίσως και είχε ανέβει στο κυλικείο να πάρει έναν ακόμη καφέ)
Λίγο πριν τις 15:00 το μεσημέρι... και ενώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου όπως λέγαμε ατειευόμενοι με το γιατρό και τη μαία μου.. ακούω ένα μπιιιιιιιιιιιιιιιιπ πάνω από το κεφάλι μου, βλέπω το Μηνά να έρχεται γρήγορα και να μου βάζει μάσκα οξυγόνου, τον Τάσο απέναντι μου δίπλα από την πόρτα του θαλάμου, να γουρλώνει τα μάτια του και να μενει εκεί παγωμένος.....

Σιγά -σιγά.. το μπιιιιιιπ σταμάτησε, όλοι χαλάρωσαν και ο Τάσος επιτέλους κουνήθηκε από τη θέση του.. 2-3 λεπτά μετά μου έβγαλαν και τη μάσκα...
-Τί έγινε; Τί ήταν αυτό;
-'Επεσαν οι παλμοί του παιδιού... κάπου δυσκολεύεται ...Εσύ να είσαι χαλαρή και να μην σφίγγεσαι ακόμη και όταν πονάς πολύ!
μου απάντησε ο Μηνας προβληματισμένος
-Είναι καλά το παιδί;
-ΜΙΑ ΧΑΡΑ είναι, εσύ μην αγχώνεσαι... λίγο υπομονή ακόμη...
Εκείνη τη στιγμή ο Τάσος ήρθε δίπλα μου... έιχαν περάσει 11 ώρες από την ώρα που μπήκαμε σε αυτό το δωμάτιο και το μωράκι μας δεν έλεγε να φανεί....

-Πως είσαι;
-Αντέχω... μή φοβάσαι
-Τρόμαξα...
-Το ξέρω, συγγνώμη! Θα προσπαθησω να μην την κουράσω άλλο...
-Σε αγαπώ...
-Κι εγώ...


Ένας πολύ οξύς πόνος μου έκοψε την ανάσα και......... ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ!
Ξανά πανικός, ξανά μάσκα, ξανά τρόμος στα μάτια του Τάσου, ξανά κουράγιο και δύναμη με τη σκέψη μου στο μωρό.. "υπομονή κοριτσάκι μου, κουράγιο.. ασε το κορμάκι σου να βγει.. και στείλε όλο τον πόνο στη μανούλα...λίγο ακόμη... έλα καρδούλα μου να! Πάρε ανάσα, από την ανάσα μου έλααα... άσε την καρδούλα σου να κάνει τη δουλειά της .. έλα αγάπη μου.. έλαααα!" Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, με κλειστά μάτια, ακούγοντας το απαίσιο "μπιιιιιιιπ" πάνω από το κεφάλι μου... Ο πόνος που ένοιωθα εκείνη την ώρα δεν με απασχολούσε καθόλου, ας πονούσα κι άλλο τόσο αρκεί αυτό το "μπιιιιιιιιπ" Να σταματούσε! Έβαλα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια μου, άγγιξα τα μαλάκια της κορούλας μου και της είπα ψιθυριστά.. '"υπομονή κορίτσι μου.... μή φοβάσαι σε κρατάει η μανούλα!"

Επιτέλους μετά από πολύ ώρα αυτή τη φορά οι παλμοί του μωρού μου επανήλθαν σε φυσιολογικά όρια... Τί ανακούφιση! Έρχεται ο γιατρός μου..
-Σκέφτομαι την Καισαρική, δεν θέλω να ρισκάρω άλλο.. δεύτερη φορά που οι παλμοί του έπεσαν κατά πολύ... είναι πολύ επίπονος ο τοκετός για ένα βρέφος και το δικό μας εδώ και πολλή ώρα δεν κατεβαίνει.. παρόλες τις συσπάσεις... κάπου ζορίζεται πολύ, ίσως λώρος , ίσως κάτι άλλο.. πάμε χειρουργείο... τί λέτε;
-Πάμε! Μηνα, πάμε... το παιδί είναι καλά;
-Μια χαρά!

16:15' μμ Επιτέλους βλέπω το πράσινο πανί που έιχα μπροστά μου να τραβιέται, το γιατρό μου να σηκώνει το χέρι του ψηλά και να τραβάει από μέσα μου ένα μωρό! Το δικό μου μωρό! Το βλέπω και χαζεύω! Το ακούω που κλαίει... νιαουρίζει... μου το δίνουν για λίγα δευτερόλεπτα πάνω μου.. και μου το πήραν για να του αφαιρέσουν τις βλέννες, να το ζυγίσουν να το μετρήσουν.. εγώ τους παρακολουθώ...

-3180gr 52cm.. γυναικάρα!

Λέει ο νεαρός που την μετρούσε... την καθάρισε λίγο και μου την φέρνει να την δω... και αντικρύζω αυτό!

Ένα καλλικανταζράκι, ασχημούλικο, με το ένα μάτι κόκκινο και πρησμένο σαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα, και ένα καρούμπαλο στο κεφάλι!!!

-Γεια σου , εγώ είμαι η μαμά σου, και νομίζω ότι θα τα πάμε πολύ καλά εμείς οι δυο!

Από τότε έχουν περάσει ακριβώς 6 χρόνια! Και το ασχημόπαπο που αντίκρυσσα εκείνη την ημέρα έχει μεταμορφωθεί σε κύκνο!

Και όλος πονος που ένοιωσα τότε άξιζε με το παραπάνω... γιατί για κάθε οδύνη που έζησα για εκείνες τις 12 ώρες τοκετού έχω ήδη πάρει χιλιάδες στιγμές ευτυχίας και όσο περνάει ο καιρός θα έχω να παίρνω κι άλλες....

Και όσο κι αν χαζεύω εκείνες τις φωτογραφίες.... ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνο το ασχημούλικο και τριχωτό καλλικαντζαράκι έχει γίνει αυτή η πανέμορφη (εξάχρονη πλέον) νεράιδα......

Που πραγματικά με κάνει να λέω.... "What a wonderful world"