1η Δεκεμβρίου 2003

Και ώρα 03:00 περίπου το πρωί.
-Τάσο, Τάσο.. ξύπνα! Σήκω σου λεω..
-Ζζζζ, τί έγινε; Αααχχμμμ....
-Γεννάμε, αυτό έγινε!
-ΕΕΕ; Τί κιόλας; είσαι σίγουρη; Ο γιατρός είχε πει μέχρι τις 9 του μηνός!
-Ναι Τασούλη μου είμαι σίγουρη, πονάω εδώ και σχεδόν 2 ώρες, και δεν σε ξύπνησα μέχρι να είμαι απολύτως σίγουρη.. Γεννάαωωω σου λέεωωωω....
-Πάμε, σήκω.. έλα!
-Έτοιμη είμαι αλλά θα ήταν καλό κι εσύ να βάλεις ένα παντελόνι! Δε νομίζω να εκτιμήσουν στο μαιευτήριο το μποξεράκι σου! Μόνο κάνε γρήγορα γιατί μπορεί να περίμενα λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε για να σε ξυπνήσω....
-Φύγαμε!!
-Την τσάντα να πάρεις, την έχω δίπλα από το κομοδίνο... ααάοουτς!


Μπιπ, μπιιιιιπ, στο δρόμο (αν και δεν χρειαζόταν).. αλλά ο μέλλοντας πατέρας το είχε αποθημένο.. έτσι το είχε στο μυαλό του... να κορνάρει, με αλάρμ αναμμένα και να ανέβει την Κηφησίας του σκοτωμού για να πάει να δει τη γέννηση της κόρης του.. και ποιά ήμουν εγώ που θα του χαλάσω τη φαντασίωση;

Σε λίγη ώρα έχουμε φτάσει στο μαιευτήριο.. από πίσω μας, παππούδες, γιαγιάδες, θείος, θεία! (Πότε στο καλό πρόλαβαν, ειδοποιήθηκαν και έφτασαν στο μαιευτήριο σχεδόν ταυτόχρονα με 'μας ακόμη μου κάνει εντύπωση)

Με παραλαμβάνει μια μαία, με πάει μέσα... με προετοιμάζουν... εν τω μεταξύ έρχεται και ο Γιατρός μου,
-Τί έγινε; Πώς πάει; Πόση ώρα πονάς;
-Εδώ και κανα τρίωρο έχουν αρχίσει οι πόνοι, αλλά την τελευταία ώρα είναι πιο συχνοί και πολύ πιο έντονοι...
-Για να δω από διαστολή πώς πάμε;
(και χράπ.. η χερούκλα του μηνά βρέθηκε να μετράει διαστολή)
Λοιπόν, μια χαρά, συσπάσεις έχουμε, διαστολή έχουμε θα σου σπάσω και τα νερά να το βοηθήσουμε το θέμα!
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και..... πλάααατς! Τα νερά σπάσαν μόνα τους!
Οκ, γεννάμε λοιπόν!

Η ώρα ήταν 04:00 το πρωί

Οι πόνοι πολύ πιο έντονοι και δυνατοί! Η Μαία μου με ρώτησε αν ήθελα να μου τρίψει λίγο τη μέση...

-Όχι 'Αννα, τίποτα δεν θέλω... μπορώ να γυρίσω λίγο στο πλάι;
-Ναι κάνε ότι θέλεις, βολέψου όπως θες...
Έρχεται πάλι ο Μηνάς..
-Πώς πάμε; πονάμε πονάμε;
-Πονάμε, πονάμε...
-Για να δω πώς πάμε από διαστολή;
Χραπ το γάντι, χραπ η χερούκλα μέχρι τον αγκώνα να ψάχνει για διαστολή...

-Τί θα γίνει ρε Μηνά; Διαστολή μετράς ή μήκος; Έλεος...
-έλα όλο παράπονα... μιά χαρά είσαι... πάς πολύ καλά, έχουμε φτασει ήδη τα 5 δάχτυλα διαστολή, θα φωνάξω τον αναισθησιολόγο να σου κάνει μια μικρή δόση επισκληριδείου να σε ανακουφίσει λίγο....

(Εν τω μεταξύ νομίζω ότι όποιος είχε βάρδια εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο, άντρας γυναίκα, γιατρός, νοσηλευτής καθαρίστρια ερχόταν να ελέγξει τη δική μου διαστολή!!!)

Οι ώρες περνούσαν, οι πόνοι συνεχιζονταν, η διαστολή επίσης, το μωρό όμως... άφαντο!!!
Ήταν πια ήδη 10 και μισή το πρωί... έξι ολόκληρες ώρες... εκεί στην αναμονή, με πόνους κάποιες φορές τόσο δυνατούς που ήθελα να δακρύσω ... αλλά είχα και μια αξιοπρέπεια η ρουφιάνα δεν ήθελα να φανώ αδύναμη! Ήταν κι ο Τάσος εκεί και ήθελα να είναι περήφανος για μένα! Και κρατιόμουν... ακόμη και όταν αποφασίσαμε με το γιατρό μου να "κόψουμε" την επισκληρίδειο γιατί το μωρό δεν κατέβαινε παρ' όλη τη διαστολή "9 δακτύλων" όπως φώναζε ο Μηνας την τελευταία φορά που μου έβαλε χέρι... έτσι λοιπόν σκέφτηκε να κόψουμε την επισκληρίδειο μήπως και εξ αιτίας της έχει αδρανίσει η μήτρα και δεν κάνει αρκετά δυνατές συσπάσεις για να κατέβει το μωρό.
-Την κόβω μικρή... το νού σου τώρα θα πονάς ακόμη πιο πολύ μήν τρομάξεις!
-Κόψτη, αρκεί να τελειώνουμε!!!!
Και ναι... τότε ένοιωσα τί πάει να πει πόνος! Αλλά επίσης τότε κατάλαβα πόσα πολλά πράγματα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος! Οι πόνοι της γέννας ναι είναι δυνατοί! Ναι είναι απανωτοί, αλλά μην ακούσω κανέναν να πει ότι είναι ανυπόφοροι! Όλα τα αντέχεις όταν ξέρεις ότι εσύ πονάς, αλλά ένα άλλο πλασματάκι, πονάει ακόμη περισσότερο ίσως στην προσπάθειά του να βγεί στον κόσμο μας! Και ξέροντας ότι ο δικός σου πόνος ίσως να είναι αντιστρόφως ανάλλογος με τον πόνο του μωρού, τότε παρακαλάς να πονάς ακόμη πιο πολύ μόνο και μόνο για πονάει αυτό λιγότερο!....


Η ώρα 'εχει πάει.. 14:30' το μεσημέρι... η κούραση ήταν μεγάλη, το πείσμα ακόμη μεγαλύτερο!
Ο γιατρός μου είναι από αυτούς που έχουν την καισαρική τομή σαν τελευταία λύση.. (ευτυχώς και μπράβο του γιατί γι άλλους είναι απλά έξτρα χρέωση και σιγουριά ότι δεν θα χάσει τα απογευματινά ραντεβού στο ιατρείο του) μου έδινε κουράγιο.. όταν ακόμη και ο Τάσος είχε πια κουραστεί, βαρεθεί ίσως και είχε ανέβει στο κυλικείο να πάρει έναν ακόμη καφέ)
Λίγο πριν τις 15:00 το μεσημέρι... και ενώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου όπως λέγαμε ατειευόμενοι με το γιατρό και τη μαία μου.. ακούω ένα μπιιιιιιιιιιιιιιιιπ πάνω από το κεφάλι μου, βλέπω το Μηνά να έρχεται γρήγορα και να μου βάζει μάσκα οξυγόνου, τον Τάσο απέναντι μου δίπλα από την πόρτα του θαλάμου, να γουρλώνει τα μάτια του και να μενει εκεί παγωμένος.....

Σιγά -σιγά.. το μπιιιιιιπ σταμάτησε, όλοι χαλάρωσαν και ο Τάσος επιτέλους κουνήθηκε από τη θέση του.. 2-3 λεπτά μετά μου έβγαλαν και τη μάσκα...
-Τί έγινε; Τί ήταν αυτό;
-'Επεσαν οι παλμοί του παιδιού... κάπου δυσκολεύεται ...Εσύ να είσαι χαλαρή και να μην σφίγγεσαι ακόμη και όταν πονάς πολύ!
μου απάντησε ο Μηνας προβληματισμένος
-Είναι καλά το παιδί;
-ΜΙΑ ΧΑΡΑ είναι, εσύ μην αγχώνεσαι... λίγο υπομονή ακόμη...
Εκείνη τη στιγμή ο Τάσος ήρθε δίπλα μου... έιχαν περάσει 11 ώρες από την ώρα που μπήκαμε σε αυτό το δωμάτιο και το μωράκι μας δεν έλεγε να φανεί....

-Πως είσαι;
-Αντέχω... μή φοβάσαι
-Τρόμαξα...
-Το ξέρω, συγγνώμη! Θα προσπαθησω να μην την κουράσω άλλο...
-Σε αγαπώ...
-Κι εγώ...


Ένας πολύ οξύς πόνος μου έκοψε την ανάσα και......... ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ!
Ξανά πανικός, ξανά μάσκα, ξανά τρόμος στα μάτια του Τάσου, ξανά κουράγιο και δύναμη με τη σκέψη μου στο μωρό.. "υπομονή κοριτσάκι μου, κουράγιο.. ασε το κορμάκι σου να βγει.. και στείλε όλο τον πόνο στη μανούλα...λίγο ακόμη... έλα καρδούλα μου να! Πάρε ανάσα, από την ανάσα μου έλααα... άσε την καρδούλα σου να κάνει τη δουλειά της .. έλα αγάπη μου.. έλαααα!" Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, με κλειστά μάτια, ακούγοντας το απαίσιο "μπιιιιιιιπ" πάνω από το κεφάλι μου... Ο πόνος που ένοιωθα εκείνη την ώρα δεν με απασχολούσε καθόλου, ας πονούσα κι άλλο τόσο αρκεί αυτό το "μπιιιιιιιιπ" Να σταματούσε! Έβαλα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια μου, άγγιξα τα μαλάκια της κορούλας μου και της είπα ψιθυριστά.. '"υπομονή κορίτσι μου.... μή φοβάσαι σε κρατάει η μανούλα!"

Επιτέλους μετά από πολύ ώρα αυτή τη φορά οι παλμοί του μωρού μου επανήλθαν σε φυσιολογικά όρια... Τί ανακούφιση! Έρχεται ο γιατρός μου..
-Σκέφτομαι την Καισαρική, δεν θέλω να ρισκάρω άλλο.. δεύτερη φορά που οι παλμοί του έπεσαν κατά πολύ... είναι πολύ επίπονος ο τοκετός για ένα βρέφος και το δικό μας εδώ και πολλή ώρα δεν κατεβαίνει.. παρόλες τις συσπάσεις... κάπου ζορίζεται πολύ, ίσως λώρος , ίσως κάτι άλλο.. πάμε χειρουργείο... τί λέτε;
-Πάμε! Μηνα, πάμε... το παιδί είναι καλά;
-Μια χαρά!

16:15' μμ Επιτέλους βλέπω το πράσινο πανί που έιχα μπροστά μου να τραβιέται, το γιατρό μου να σηκώνει το χέρι του ψηλά και να τραβάει από μέσα μου ένα μωρό! Το δικό μου μωρό! Το βλέπω και χαζεύω! Το ακούω που κλαίει... νιαουρίζει... μου το δίνουν για λίγα δευτερόλεπτα πάνω μου.. και μου το πήραν για να του αφαιρέσουν τις βλέννες, να το ζυγίσουν να το μετρήσουν.. εγώ τους παρακολουθώ...

-3180gr 52cm.. γυναικάρα!

Λέει ο νεαρός που την μετρούσε... την καθάρισε λίγο και μου την φέρνει να την δω... και αντικρύζω αυτό!

Ένα καλλικανταζράκι, ασχημούλικο, με το ένα μάτι κόκκινο και πρησμένο σαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα, και ένα καρούμπαλο στο κεφάλι!!!

-Γεια σου , εγώ είμαι η μαμά σου, και νομίζω ότι θα τα πάμε πολύ καλά εμείς οι δυο!

Από τότε έχουν περάσει ακριβώς 6 χρόνια! Και το ασχημόπαπο που αντίκρυσσα εκείνη την ημέρα έχει μεταμορφωθεί σε κύκνο!

Και όλος πονος που ένοιωσα τότε άξιζε με το παραπάνω... γιατί για κάθε οδύνη που έζησα για εκείνες τις 12 ώρες τοκετού έχω ήδη πάρει χιλιάδες στιγμές ευτυχίας και όσο περνάει ο καιρός θα έχω να παίρνω κι άλλες....

Και όσο κι αν χαζεύω εκείνες τις φωτογραφίες.... ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνο το ασχημούλικο και τριχωτό καλλικαντζαράκι έχει γίνει αυτή η πανέμορφη (εξάχρονη πλέον) νεράιδα......

Που πραγματικά με κάνει να λέω.... "What a wonderful world"