Παραλήρημα...

Παραληρώ στην κυριολεξία, τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι σε συνεχές ντελίριο...

Σκέψεις ανοργάνωτες, χωρίς συνοχή (και έτσι θα κατατεθούν σε αυτή την ανάρτηση ανάκατες αλλά ειλικρινείς), ξεσπάσματα ξαφνικά, πέρασμα από την αϋπνία στο λήθαργο, από τη χαρά στη λύπη...

Στα όνειρα μου έτσι είμαι συνέχεια, και γι αυτό δεν μπορώ να πώ αν είναι όνειρα η εφιάλτες. Τόσο καιρό ζούσα μέσα από τα όνειρά μου γιατί η πραγματική μου ζωή είναι βαρετή. Τώρα κάποιος, κάτι.. βάλθηκε να μου χαλάσει και τα όνειρα.... Και εγώ, σε πείσμα πολλών αποφάσισα να ζήσω!

Δεν είναι πολλά τα πράγματα που φοβάμαι, αλλά σίγουρα δεν φοβάμαι τον θάνατο! Τον δικό μου θάνατο! Γιατί να φοβηθώ κάτι αναπόφευκτο; Τα πιο κοντινά μου πρόσωπα ξέρουν πώς θέλω να αντιδράσουν στον θάνατό μου... Φοβάμαι όμως τη μοναξιά, φοβάμαι τη μοναξιά, αλήθεια τη φοβάμαι πολύ, και όσο τη φοβάμαι τόσο πιο μόνη μου είμαι. Σου έχει τύχει ποτέ να είσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο αλλά εσύ να νιώθεις μόνος; Αυτή τη μοναξιά τη φοβάμαι πιο πολύ....! Και αυτή νιώθω συχνά!

Με είδα που χόρευα γυμνή πάνω από τις στάχτες μου, και από κάπου ακουγόταν καθαρά το "Dust in the wind". Λύτρωση, ευτυχία, ελευθερία.... αλλά και πάλι μοναξιά.

Τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι 3:05 το πρωί, πάλι μόνη μου είμαι, πάλι μόνη μου νιώθω, πάλι απολαμβάνω κρυφά και κατά βάθος αυτή μου τη μοναξιά. Ναι, την προτιμώ από την κακή παρέα...!!!

Πριν λίγες ώρες ήμουν χαρούμενη, ήμουν ευτυχισμένη. Ένα γέλιο της, μια αγκαλιά της και όλα είναι όμορφα, όλα είναι γαλήνια.. είναι ζωοδόχος, είναι όμορφη, είναι η κόρη μου....! Η δική μου κόρη, το δικό μου θαύμα!

Κοίταζα τα σύννεφα, πώς κύκλωναν το βουνό, πώς έτρεχαν ελεύθερα, πώς έδειχναν την κυριαρχία τους.. Τα ζήλεψα.! Μου αρέσει η βροχή, μου αρέσει η μουντάδα... αν ήμουν εποχή, θα ήμουν χειμώνας, αν ήμουν σύννεφο θα ήμουν γκρίζο, αν ήμουν βουνό θα ήμουν χιονισμένο.

Ο χειμώνας είναι όμορφος, μας φέρνει πιο κοντά, η αγκαλιές είναι πιο θερμές, και διαρκούν πιο πολύ, οι νύχτες είναι πιο μεγάλες, τα σπίτια είναι πιο ζεστά...

Όχι δεν φοβάμαι τον θάνατο, ούτε κι εσύ τον φοβάσαι, τον ζεις κάθε μέρα.. και τον επιζητείς! Όπως κι εγώ...

Θάνατος είναι η ανατριχίλα στο φιλί του αγαπημένου...

Θάνατος είναι το δειλινό....

Θάνατος είναι η προσμονή...

Θάνατος είναι ο οργασμός....

Θάνατος είναι η ζωή η ίδια....

Κάθε μέρα "πεθαίνεις από την κούραση"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις στα γέλια"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις από την αγωνία"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις για ένα της φιλί" και έτσι ΖΕΙΣ!

Θέλω να φωνάξω, να μιλήσω, να ουρλιάξω, να γελάσω δυνατά, να δακρύσω από χαρά,από περηφάνια, από πόνο! Θέλω να κλάψω από λύπη, να ανατριχιάσω από έρωτα,από καμάρι, από συγκίνηση. Θέλω να ζήσω τη ζωή όπως ονειρεύτηκα, όπως πρέπει, όπως μου αξίζει!

Θέλω να ... θέλω, θέλω, θέλω....

Κι ύστερα πρέπει! .......

Πρέπει να σιωπώ, πρέπει να υπομένω, πρέπει να ξεχνώ, πρέπει να κρύβομαι και να κρύβω.

Πρέπει, πρέπει, πρέπει.....

Κοίταξα το βιβλίο... πάει τελείωσε κι αυτό, οι ήρωες βρήκαν τους προορισμούς τους.. Και σκέφτηκα: Τελικά κατέληξαν εκεί που ήθελαν ή εκεί που έπρεπε;

Γίνεται ποτέ αυτό που θέλεις να είναι και αυτό που πρέπει;

Αυτή την ερώτηση καλύτερα να μην την απαντήσω τώρα... ίσως μια άλλη φορά, δεν θέλω να ακούσω την απάντηση... Μήπως όμως πρέπει;

Και τί είναι καλύτερο τελικά; Αυτό που θέλεις ή αυτό που πρέπει;

Έρχεται η απαισιοδοξία, η παραίτηση..

Ακούω συχνά από κάποιους ανθρώπους κοντά μου... "Είσαι δυνατή, σε θαυμάζω!"

Παπάρια είμαι! Επειδή δεν κλαίω μπροστά σου δεν σημαίνει ότι δεν κλαίω γενικά, επειδή δεν το λέω δεν σημαίνει ότι δεν πονάω, επειδή δεν το δείχνω δεν σημαίνει ότι δεν φοβάμαι... Δεν είμαι δυνατή, κοτούλα είμαι...

Και μετά έρχεται το πείσμα..

Ναι ρε! Είμαι δυνατή, πιο δυνατή από όσο θα ήθελαν κάποιοι, πιο δυνατή από όσο φανταζόμουν εγώ ότι είμαι... Και όχι δεν θα κλάψω, ακόμη κι αν το κάνω δεν θέλω να με δει κανείς. Είμαι δυνατή και το πιστεύω και το εννοώ!

Η ώρα του απολογισμού...

Τί έκανα στη ζωή μου, πώς τα έχω κάνει έτσι; Είμαι χαζή.. Είμαι μαλάκας... Δεν είμαι άξια για τίποτα....

Όχι ρε... μη μου λές βλακείες.. ακούς εκεί τι έκανα... ; Έφερα στον κόσμο μια ψυχούλα! Είμαι όρθια, στα πόδια μου, και περήφανα το λέω, χωρίς τη βοήθεια κανενός!

Και το Ντελίριο συνεχίζεται.. μια "πάνω" μια "κάτω"... σαν βαρκούλα στον Ωκεανό... μια περήφανη για τον εαυτό μου και μια ντροπιασμένη...

Πότε γελαστή και πότε δακρυσμένη...

Μα πάντα... μα πάντα.... ΕΓΩ! Ο εαυτός μου...

Και είμαι καλά όσο μπορώ και μιλάω με τον εαυτό μου... όσο μπορώ να με κοιτάω στα μάτια όταν με βλέπω στον καθρέφτη, όσο εγώ έχω την συνείδησή μου ήσυχη....

Το παραλήρημα μην σε ανησυχεί, όσο είναι απύρετο ακόμη έχω ελπίδα.... Μετά, αν ανεβάσω πυρετό (όχι όμως από την έξαψη για άλλους λόγους) και αν αποτελώ πράγματι βαρύ περιστατικό.... Ε, το ντελίριο είναι αναστρέψιμη κατάσταση.. ένας καλός ψυχίατρος θα με επαναφέρει.. μέχρι τότε θα ζω στην πλάνη τη δική μου... που με κάνει να χαμογελώ, να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και να είμαι καλά.. για όσο αυτό κρατάει!