Αγάπη σε κλουβί...

Κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ζωή μας, μας αγαπούν τόσο πολύ που τελικά μας διώχνουν από κοντά τους γιατί μας πνίγουν! Μας καταπιέζουν, μας κάνουν δυστυχισμένους με τον τρόπο που μας δείχνουν την αγάπη τους! Εθίζονται σε εμάς, και αυτή τους η εξάρτηση "βγαίνει" σε καταπίεση, προσβολές και καυγάδες! Ομηρικούς καυγάδες! Το χειρότερο κομμάτι όμως, είναι ότι μας αγαπούν τόσο πολύ και τόσο εγωιστικά που οτιδήποτε μας κάνει χαρούμενους χωρίς να περιλαμβάνει κι αυτούς μέσα, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο! Για παράδειγμα: Μου αρέσει να βγαίνω για τρέξιμο, είτε μόνη μου , είτε με παρέα. Για να το κάνω αυτό χωρίς να επιβαρύνω την οικογένειά μου, ψάχνω και βρίσκω χρόνο ανάμεσα, σε δουλειά, μαγείρεμα, "γράφω και μαθαίνω", μαθηματικά Α' Δημοτικού, σιδέρωμα, πλύσιμο, σκούπισμα, ύπνο, οικογενειακές στιγμές, σύντροφο, παιδί, φίλους... και πάντα εις βάρος των δικών μου στιγμών (π.χ ύπνος) συνειδητά, για να είμαι πάντα συνεπής προς την οικογενειά μου... Αλλά και πάλι.. κατηγορούμαι ότι τους παραμελώ, ότι κάνω κάτι κακό, ότι είναι πολυτέλεια αν όχι αμαρτία να κάνω κάτι που αφενός μεν με ευχαριστεί και με ξεκουράζει και αφετέρου κάνει και καλό στην υγεία μου! Το τελευταίο δίμηνο πήγα για τρέξιμο μόνο 3 φορές κι αυτές μετά κόπων και βασάνων! Μέχρι χτες!

Τί έγινε χτες; Είχε έρθει η φίλη μου η Ματίνα από το Βόλο, και αποφασίσαμε να τα πούμε κάνοντας ένα τρεξιματάκι παρέα. Έτσι κι έγινε! Ήρθε η Ματίνα, και πήγαμε για τρέξιμο, και γελάσαμε, και τα λέγαμε, και ξέσκασα και ξαναγέλασα με την ψυχή μου, και όμορφα ένοιωθα.. μέχρι που απάντησα σε ένα τηλεφώνημα! Ήταν ο άνθρωπος που λέει (και που το εννοεί) ότι με αγαπάει πιο πολύ και από τη ζωή του! Μόνο που το κάνει με λάθος τρόπο.. Δεν μπορεί, (δεν μπορούσε τουλάχιστον) να καταλάβει ότι όταν αγαπάμε κάποιον θέλουμε να είναι καλά! Να είναι χαρούμενος, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν κι εμείς άλλοτε κοντά κι άλλοτε πιο μακρυά να τον καμαρώνουμε, και να τον αγαπάμε ακόμη πιο πολύ, και να χαιρόμαστε με τη χαρά του, και να τον καταλαβαίνουμε, και να του δίνουμε το χώρο του, το χρόνο του, να τα βρει με τον εαυτό του, γιατί μόνο έτσι θα τα βρούμε και μαζί! Ο άνθρωπος που αγαπάμε δεν γεννιέται τη μέρα που τον γνωρίζουμε, έχει ζωή και από πριν, και συνήθειες, και κουσούρια, και αποθημένα, και αρετές, και όλα αυτά που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε και δεν είναι σωστό, ούτε και υγειές να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε και να τον φέρουμε στα μέτρα μας, γιατί τότε ..

α) ΔΕΝ θα είναι ο ίδιος άνθρωπος που αγαπήσαμε

β) ΔΕΝ θα είναι ευτυχισμένος, άρα ούτε κι εμείς αφού τον αγαπάμε..

Στο τηλεφώνημα λοιπόν αντέδρασε "κάπως" με το ότι ήμουν για τρέξιμο... χάλασε και η διαθεσή μου, χάλασε λίγο και το τρέξιμο και η χαρά μου...

Στο σπίτι χάλασαν όλα! Η ζαχαρένια μου αλλά και του συντρόφου μου, η ηρεμία μας, η βραδιά μας,τα παπόύτσια μου.... Όλα τα πάντα!

Γενικά προσπαθώ όταν ο συνομιλιτής μου είναι εν εξάλω εγώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου γιατί αν αρχίσουμε όλοι να φωνάζουμε άκρη δεν θα βρούμε... Δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε και συνέχεια εφικτό. Αλλά τις περισσότερες φορές το καταφέρνω. Μόλις ηρέμησε λοιπόν ο "Καλός" μου, του εξήγησα ότι με τον τρόπο του με απομακρύνει, ότι η αγπάπη δεν ζει σε κλουβιά, ότι κι αν ακόμη η αγάπη ζούσε σε κλουβί, εγώ δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ότι ακόμη κι αν σκιστούν όλα τα παπούτσια και όλα τα αθλητικά μου ρούχα εξαφανιστούν, εγώ θα βγω να τρέξω με βραδυνή τουαλέτα και δωδεκάποντη γόβα, ακόμη και ξυπόλυτη, κι αν μου έκοβαν τα πόδια από πείσμα και μόνο θα έτρεχα με τα χέρια... Και ότι αν με αγαπάει πραγματικά (που ξέρω ότι το κάνει) θα πρέπει να με αγαπάει και σωστά! Και αν θέλει να με βλέπει χαρούμενη θα πρέπει στα πράγματα που αγαπώ να είναι δίπλα μου και όχι απέναντί μου... Όπως κι εγώ για εκείνον...

Και εγεννετω φως!!!

Σήμερα, επιτέλους βγήκα για τρέξιμο χωρίς γκρίνια!

Και έτρεξα όχι πολύ.. για μια ωρίτσα σχεδόν. αλλά πόσο το χάρηκα!

έβγαλα και τα ακουστικά από τα αυτιά μου, ήθελα να το ζήσω όλο.. να ακούσω την ανάσα μου, το βαρύ και άτσαλο πάτημά μου, να ακούσω το χαλίκι κάτω από τα πόδια μου... να μυρίσω τον αέρα, να νοιώσω το μικρό ριάκι ιδρώτα να κυλάει από τον αυχένα μου ακολουθώντας τη γραμμή της σπονδυλικής μου στήλης και να χάνεται στο λάστιχο του κολάν μου.. Να γευτώ κάθε στιγμή... τώρα που μπορώ ελεύθερη να τρέξω, και για όσο αυτό κρατήσει, Θέλω να το ΧΑΡΩ!

Η επιστροφή στο σπίτι ήρεμη, όμορφη.. καλύτερη από καλή! Μπαμπάς και κόρη, ήταν εκεί, είχαν κάνει και όλα τα μαθήματα της ημέρας, για μένα αυτό ήταν μια μεγάλη ξεκούραση... έκανε η μαμά ένα μπανάκι και κάτσαμε όλοι μαζί να δούμε ταινια

και το κλουβί σα να φάρδυνε λιγάκι...

Η ψυχή πίσω από τα μάτια..

Στο διεθνές αεροδρόμιο αθηνών, σε αυτή την πολύ όμορφη βιτρίνα όσο κι αν σου φανεί παράξενο υπήρχε ένας άνθρωπος που ζούσε εκεί. Ένας πρακτικός άστεγος που μέσα στην δυστυχία του είχε τη διαύγεια να σκεφτεί ότι σε αυτό το μέρος, σε αυτή την μικρή πόλη των 17 χιλιάδων εργαζομένων, των δεκάδων επιχειρήσεων, και των εκατομυρίων περαστικών, μπορεί να βρει ζεστασιά επί 24ώρου βάσεως, ένα μέρος να ξεκουραστεί και πολλές πιθανότητες να βρει τροφή, είτε από τον οίκτο των εργαζομένων στα καταστήματα εστίασης, είτε εξαργυρώνοντας τα όποια κέρματα του δίνουν οι περαστικοί. Αυτός ο άνθρωπος μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση από την πρώτη φορά που τον είδα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο τραβούσε το βλέμμα μου, όχι "κουτσομπολίστικα", διαφορετικά! Ανεξήγητα διαφορετικά, επεδίωκα να τον συναντήσω κάθε φορά που έμπαινα ή έφευγα από τις εγκαταστάσεις του αερολιμένα. Δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν ξέρουμε κάν ο ένας το όνομα του άλλου. Εκείνος ήσυχος στη γωνίτσα του, κι εγώ βιαστική περνούσα από μπροστά του. Μόνο ματιές ανταλάσσαμε. Σε μια τέτοια ματιά διαπίστωσα πόσο δυνατό βλέμα είχε ο άνθρωπος αυτός. Γεμάτο θλίψη μεν, ισχυρότατο δε. Η ηλικία του είναι δύσκολο να διαπιστωθεί. Πίσω από τα μπερδεμένα και κιτρινισμένα από τη νικοτίνη και τη βρωμιά μαλλιά και γένια του, μπορούσες να διακρίνεις δυό άλλοτε έξυπνα, τώρα θλιμμένα και ρυτιδιασμένα μάτια. Ένα βλέμμα γεμάτο κούραση κι αηδία. Θα έλεγα ότι είναι γύρω στα 60. Ούτε γέρος, ούτε νέος... μεσόκοπος. Μια από τις πολλές φορές που συναντηθήκαμε μου χαμογέλασε! Ένοιωσα πολύ αμήχανα. Ντράπηκα, δεν ξέρω γιατί, κοκκίνισα, κι ένοιωσα το βλέμμα του να με διαπερνάει, σα να μου έκανε ακτινογραφία με μια ματιά. Προσπάθησα να του ανταποδώσω το χαμόγελο, αλλά δεν τα κατάφερα. Έμεινα να τον κοιτάζω έντονα μέσα στα μάτια.. Σήκωσε το χέρι του και μου έκανε ένα νεύμα καθυσηχαστικό, σα να μου έλεγε "δεν τρέχει τίποτα", χαμογέλασε ξανα λίγο ίσα που άλλαξε σχήμα το στόμα του, και ταυτόχρονα κατέβασε αργά το κεφάλι του κλείνοντας τα μάτια του. Αυτός ήταν ο πρώτος μας ουσιαστικός χαιρετισμός! Τις ημέρες τις γιορτινές ο "φίλος" μου ήταν όλο και πιο θλιμμένος, ήταν πολύ δύσκολο να τον βρεις και να τον εντωπίσεις, εκτός κι αν πήγαινες στις πιο απόμερες γωνιές του αεροδρομίου, όσο το δυνατόν πιο μακρυά από τα φώτα και τον κόσμο. Όσο το δυνατόν πιο μακρυά από τα στολίδια, τα λαμπάκια και τα χαρούμενα χαμόγελα των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί. Τον συνάντησα τα ξημερώματα της παραμονής των Χριστουγέννων, δεν τον είχα δει ήταν πίσω από μια εσοχή σε ένα μέρος του αεροδρομίου που εκείνη την ώρα δεν είχε σχεδόν κανέναν, καθώς περνούσα από ΄κει βιαστική όπως πάντα ακούω ένα 'ΨΙΤ!" Τρόμαξα για να πώ την αλήθεια. Τον είδα και πλησίασα δειλά, δεν τον φοβόμουν, δεν τον σιχαινόμουν αλλά ένοιωθα ένα δέος, τον σεβόμουν αυτόν τον άνθρωπο! Όταν έφτασα κοντά του, βάζει το χέρι του στην τσέπη κι βγάζει μια σοκολάτα, μου την δίνει και μου λέει : "Χρόνια πολλά!" Δε θυμάμαι να έχω νοιώσει τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα άλλη φορά στη ζωή μου... Δάκρυσα από ντροπή, αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα (υλικό), από το "τίποτα" του, βρήκε "κάτι" για μένα! Με κοίταξε κατάματα και μου λέει, "μην κλαις, είσαι καλή εσύ,έχεις ευγένεια στα μάτια, και με κοιτάς, δεν με φοβάσαι. χρόνια πολλά!" και μου έβαλε τη σοκολάτα στο χέρι. Ντράπηκα τόσο πολύ! Σκεφτόμουν συνέχεια πώς να ανταποδώσω αυτή την τόσο μεγάλη τιμή που μου έκανε ο "φίλος" μου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι, μπορούσα να του χαρίσω για μια μέρα, αυτό που για όλους εμάς είναι αυτονόητο. Ένα κρεβάτι, ένα πιάτο φαϊ, και ένα ζεστό μπάνιο. Πήγα λοιπόν στο γνωστό ξενοδοχείο που βρίσκεται στο χώρο του αεροδρομίου, (ευτυχώς εργαζόταν η αδερφή μου εκεί για κάποια χρόνια κι έτσι είχα το θάρρος να μιλήσω κατευθείαν με τον προϊστάμενο) και με την βοήθεια του, κανονίσαμε να φιλοξενηθεί ο άστεγος "φίλος" μου σε ένα από τα δωμάτια του προσωπικού για τη νύχτα της πρωτοχρονιάς, να του προσφερθεί εορταστικό δείπνο, και τέλος πάντων να ζήσει κι αυτός για λίγο αυτό που εμείς έχουμε δεδομένο! (Δυστυχώς οικονομικά δεν είχα τη δυνατότητα να καλύψω τίποτα παραπάνω ,αλλά έστω κι αυτό ήταν το δικό μου "κάτι" γι αυτόν τον άνθρωπο μέσα από το δικό μου "τα πάντα")..
Πράγματι, τη "μεγάλη" νύχτα, πήγα νωρίτερα στο αεροδρόμιο, βρήκα τον "φίλο" μου, τον χαιρέτησα και πήγα κοντά του. "Ελάτε μαζί μου, θέλω να σας δείξω κάτι" του είπα. Δεν κουνήθηκεαπό τη θέση του, αλλά βούρκωσε. "Σας παρακαλώ, ελάτε!" του ξαναείπα και τον έπιασα από το μπράτσο να τον τραβήξω. Ξαφνιάστηκε και τράβηξε το χέρι του απότομα. "συγγνώμη", ψιθύρισα, "δεν ήθελα να.." Τότε με διέκοψε πιάνοντας το χέρι μου και λέγοντας μου "εμενα να συγχωρείς κόρη μου, εχω ξεμάθει να με πιάνουν" ... "'Ελάτε" του είπα.
Με ακολούθησε πολύ δειλά, και ίσως ψάχνωντας συνεχώς να βρει τρόπο να ξεφύγει. Φτάσαμε στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου όπου και τον "παρέδωσα" στα χέρια του γνωστού της αδελφής μου. "Καλή Πρωτοχρονιά" του είπα, πρέπει να φύγω, δεν μου απάντησε γιατί έκλαιγε με λυγμούς..
Το πρωί, λίγο πριν τις 7 με περίμενε ένας γοητευτικός, φρεσκοξυρισμένος, κύριος, με καθαρά ρούχα να με ευχαριστήσει. Τον αναγνώρισα από το "ΨΙΤ" και τις βρώμικες σαγιονάρες, (τα παιδιά από το ξενοδοχείο, προνόησαν για καθαρά ρούχα αλλά κανείς μας δεν σκέφτηκε τα παπούτσια!!) "Το ευχαριστώ είναι λίγο" μου είπε, "Καλή χρονιά!" του είπα....
-Να σε ρωτήσω κάτι κοπέλα μου;
-Ορίστε!
-Δεν ξέρω ούτε το όνομά σου...
-Αγγελική
και του έδωσα το χέρι μου
- Άγγελος σωστός! Κώστας ..
μου απάντησε σφίγγοντάς το μου.
-Χαίρω πολύ!
-Να σου δείξω τί ονειρεύτικα;
-Ναι..
-Αυτήν... την εγγονή μου!!!
Και μου έδειξε μια τσαλακωμένη φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού, στην ηλικία της κόρης μου περίπου..
-Και πού;.... σταμάτησα απότομα την ερώτηση μου πριν τον φέρω σε δύσκολη θέση
-Δεν ήμουν καλός σύζυγος, και ακόμη χειρότερος πατέρας, τα παιδιά μου δεν μου μιλάνε πια, και η εγγονή μου έμαθα ότι υπάρχει εντελώς τυχαία, δεν ήξερα καν ότι ο γιος μου είχε παντρευτεί και είχε και παιδί! Τη φωτογραφία μου την έδωσε κρυφά η ανηψιά μου πριν δυο χρόνια που τη συνάντησα τυχαία στο μετρό....
Δεν ήξερα τί να του απαντήσω...
Δεν μιλούσαμε κι εγώ σκεφτόμουν ότι ό,τι κι αν έχει κάνει ένας άνθρωπος, όσο κακός πατέρας κι αν ήταν του αξίζει άραγε αυτή η τιμωρία;...
-Σε ευχαριστώ μου είπε κι έσκυψε και μου φίλησε το χέρι
-Παρακαλώ! Κάλή χρονιά! απάντησα κι έφυγα να πάρω το λεοφωρείο μου.

Σήμερα το πρωί, ξημέρωμα της 9ης Ιανουαρίου 2010, καθώς έφευγα από το αεροδρόμιο άκουσα στο λεοφωρείο ότι ο "Τρελός των αναχωρίσεων" που είχε χαθεί εδώ και 2-3 μέρες βρέθηκε νεκρός κάπου στο κέντρο της Αθήνας....

Καλό ταξίδι κύριε Κώστα....