Στιγμές

Ακόμη θυμάμαι το κεφάλι μου ακουμπισμένο στα γόνατα της μανούλας μου, τα ματια μου καρφωμένα στο πανέμορφο πρόσωπό της, το χέρι της να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και την γλυκιά φωνή της να μου αφηγείται: "Στο πρώτο γέλιο ενός μωρού μια νεράιδα γεννιέται και σε κάθε δάκρυ του ένα λουλούδι χάνει τα πέταλά του.." Φαίνεται το έχουμε στα γονίδια μας εμείς.. παραμύθια από τα γνωστά θα πούμε αλλά και τα άλλα αυτά που "φτιάχνουμε" εμείς.. αυτά είναι που αγαπάμε πιο πολύ...
Από το παραμύθι της Περσεφόνης (έτσι λένε τη μαμά μου) η παραπάνω φράση είναι αυτή που μου έκανε εντύπωση τότε και ακόμη και τώρα μου κάνει.. Σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι.. μια όμορφη νεράιδα γεννιέται ΜΟΝΟ μια φορά γιατί ΠΡΩΤΟ γέλιο του κάθε μωρού συμβαίνει μονάχα μια φορά... Όμως η ασχήμια, το κακό να ΄χασει ένα λουλούδι τα πέταλά του συμβαίνει με ΚΑΘΕ δάκρυ του.. και είναι τόσα πολλά..
Όπως και η μάνα μου έτσι κι εγώ στην κόρη μου εκτός από τα πολλά, όμορφα και γνωστά παραμύθια διηγούμαι και τα άλλα, αυτά που φτιάχνω εγώ, που πρωταγωνίστριες είμαστε εμείς και που ταιριάζουν με αυτά που θέλω να της πω κάθε φορά, να της εκμυστηρευτώ, να την προτοιμάσω, να την κανακέψω... έτσι από όταν ήταν μωρό! Τα "αστραγγελούδια" της γεννήθηκαν σχεδόν μαζί της.. Εκείνη τη γέννησε το σώμα μου, τα "αστραγγελούδια" της τα γέννησε η φαντασία μου.
Τα αστραγγελούδια λοιπόν είναι μικρά όμορφα αγγελάκια που για σπίτι τους έχουν ένα αστέρι το καθένα, σαν τον μικρό πρίγκηπα πες.. κάπως έτσι. Κάθε παιδί έχει τα δικά του αστραγγελούδια που τοαγαπούν, το φροντίζουν, το συντροφεύουν και το προσέχουν νυχθημερόν! Γελούσε το βρέφος στον ύπνο του; ήταν επειδή, μιλούσε με τα αστραγγελούδια του! Κοιτούσε ψηλά το ταβάνι κάρφωνε το βλέμμα του εκεί και "μιλούσε" στο κενό; Τα αστραγγελούδια πάλι.. Όταν εκεί που έπαιζε "μιλούσε" σε ένα αντικείμενο, ξαφνικά θύμωνε το μάλωνε και στο τέλος έκλαιγε με νεύρο.. τότε ήταν που έφευγε το αστραγγελούδι να πάει να ξεκουραστεί και να δώσει τη θέση του στο επόμενο αγγελάκι.. Πες πες πες... το πίστεψα κι εγω! Κι ακόμη το πιστεύω.. Τί ιστορίες της έλεγα για να κοιμηθεί.. ότι μόλις κλείσει τα ματάκια της και έρθει ο γλυκός παππούλης του ύπνου. Μορφέα τον λένε, εκείνη θα βρεθεί σε λίκνο μαγικό, και οι νεράιδες με πέπλα χρυσά θα χορεύουν γύρω της και με τον μαγικό χωρό θα την πάρουν μαζί τους να ταξιδέψει στη μαγική χώρα των λουλουδιών που ζουν οι νεράιδες και που μόνο τα πολύ τυχερά παιδάκια μπορούν να πάνε εκεί και μόνο για όση ώρα κοιμούνται... Άλλες φορές πάλι της έλεγα πώς ο δικός της ύπνος δίνει δύναμη στα παιχνίδα της να ζωντανέψουν τη νύχτα και να ζήσουν για λίγο κι αυτά ζωές αληθινές κι ευτυχισμένες. Της έλεγα πώς ο μικρός "Τιτίκος" έφευγε από το ράφι που τονέβαζε η μικρούλα μου και πήγαινε να κοιμηθεί με τον ξάδερφό του τον Τρύφωνα στο παρακάτω ράφι γιατί μονάχος του φοβόταν.. και για να γίνει πιστευτό καμμιά φορά κάποια παιχνίδια το πρωί δεν ήταν ακριβώς στη θέση που τα είχαμε βάλει εμείς το βράδυ πριν κοιμηθούμε... (ξέρεις εσύ..) Όπως ο Αλλαντίν που ένα πρωί δεν ήταν στη γωνιά με τα υπόλοιπα αρσενικά παιχνίδια, αλλά είχε πάρει την όμορφη Γιασμίν μαζί με το μαγικό χαλί και τον παπαγάλο και το Τζίνι και ήταν όλοι μαζί πάνω στο γραφείο της Μιχαέλας! Μα.. πώς να έγινε αυτό; Μάλλον θα ξεχάστηκαν και τους βρήκε η αυγή σε λάθος θέση.. και ξέρετε ε; Η αυγη, το πρώτο φως του Ήλιου είναι που τα παιχνίδια τα "μαρμαρώνει" μέχρι την επόμενη φορά που η μικρή τους ιδιοκτήτρια θα ξανακοιμηθεί...
Από όταν ήταν μωρό, από την πρώτη φορά που την έπιασα στα χέρια μου ήξερα ότι αυτό το παιδί έχει κάτι μαγικό, όπως όλα τα μωρά, όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι απίστευτο το πόσο σε ξεκουράζει ένα μωρό.. Κι ας ξενυχτάς για χάρη του, κι ας αλλάζεις τις συνηθειές σου γι αυτό... σου δίνει πίσω πιο πολλά! Και τώρα που μεγάλωσε; Τώρα είναι ακόμη πιο όμορφα, τώρα εκτός από παιδί, είναι και "παρεούλα", είναι φιλενάδα, είναι συντροφιά! Πάμε μαζί στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη θάλασσα, για τρέξιμο όπως εχτές.... Πάμε για ποδήλατο, βόλτες στο πάρκο, στον ζωολογικό κήπο.. συνομωτούμε κρυφά για να κάνουμε μια έκπληξη στον μπαμπά που τόσο αγαπάει.. Στα παραμύθια τα δικά μας αυτά που γεννάει η φαντασία μου η Μιχαέλα τα δέχεται όλα εκτός από πρίγκηπες! Δεν θέλει λέει άλλον πρίγκηπα στην ιστορία της.. ένας πρίγκηπας υπάρχει για αυτήν κι αυτός είναι ο μπαμπάς της!! Καμμιά φορά, αν μιλήσω λίγο απότομα στον πατέρα της και με ακούσει παίρνει το ύφος το αυστηρό και με μαλώνει! Μετά τον παίνει αγκαλιά, τον χαϊδεύει και του λέει ότι είναι πρίγκηπας μοναδικός και ότι τον αγαπάει " όσο δεν μπορείς να φανταστείς" και ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τους χωρίσει.. και "μην την ακούς τη μαμα είναι χαζούλα και δεν ξέρει.. σε αγαπάει όμως και αυτή απλά δεν είναι η πριγκήπισσά σου.. εγώ όμως που είμαι..."
Τις προάλλες, ήμουν μόνη μου σε μια γωνιά και τους έβλεπα που έπαιζαν και γελούσαν και χαμογελούσα κι εγώ.. και τους καμάρωνα που ήταν τόσο χαρούμενοι, τόσο ευτυχισμένοι και ίσως λίγο να ζήλεψα αυτό που έβλεπα και σκέφτηκα ότι αν έφευγα μακρυά δεν θα τους έλειπα ποτέ γιατί εχουν ο ένας τον άλλον.. Πες με εγωίστρια, ήταν εγωιστικό το ξέρω, αλλά το σκέφτηκα και είπα να ρωτήσω: "Με θέλετε κι εμένα στην παρέα σας;" δεν μου απάντησε κανείς.. είπα να ξαναρωτήσω.. πιο δυνατά "ΜΕ ΘΕΛΕΤΕ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ;" σταμάτησαν το παιχνίδι με κοίταξαν και οι δυο μετά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και μου είπαν ΟΧΙ! "αυτό είναι παιχνίδι για πρίγκηπες κι εσύ είσαι μια απλή μαγείρισσα του παλατιού.. άντε να φτιάξεις κάτι να φάμε!" και έπεσαν πάλι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.. όταν μετά από ώρες τελείωσε το φαγητό, τότε πήρα κι εγώ το κοπλιμέντο μου... "μπραβο μανούλα, είσαι η καλύτερη μαγείρισσα!" Και όταν ήρθε η ώρα του ύπνου, πήγα στο δωμάτιό της, της χάιδεψα τα μαλλιά, τη φίλησα, τη σκέπασα και της ευχήθηκα" καληνύχτα, να ονειρευτείς αγγελούδια" Της είπα ένα παραμύθι ακόμη από αυτά τα δικά μας τα μαγικά.. της είπα πόσο την αγαπώ.. μου είπε ότι με λατρεύει...