Αγκαλιά

Όπως όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο έχω κι εγώ τα άγχη μου. Κάτι τα οικονομικά, κάτι το άγχος στη δουλειά, λίγο η αβεβαιότητα, λίγο το σπίτι και η φροντίδα του παιδιού. Λίγο οι τύψεις που λείπω πολλές ώρες λόγω δουλειάς.. έχω φτάσει στο σημείο "κλαταρίσματος". Χρόνος για εμένα δεν υπάρχει πλέον.. χρόνος για να δω φίλους μου ούτε με το κιάλι! Στενοχώριες, ευθύνες.. και μερικές παραπάνω ευθύνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Μέσα σε όλα πρέπει και θέλω να είμαι σύντροφος, να φροντίζω τον σύζυγό μου, να τον καθησυχάζω, να απαλύνω τα δικά του άγχη, να τον στηρίζω να τον ακούω, να τον κάνω να νιώθει δυνατός, ασφαλής, ευτυχισμένος. Πρέπει και θέλω να είμαι μητέρα. Να ακούω το παιδί μου, να παίζω μαζί της, να τη φροντίζω, να την κάνω να νιώθει ασφάλεια. Να παρακολουθώ την πρόοδό της, να την κάνω ευτυχισμένη. Να της δίνω παραδείγματα. Να τις μεταδίδω αξίες, να είμαι δίπλα της.

Ισως και λόγω χαρακτήρα δεν θελω να με βλεπουν οσοι αγαπω να λυγίζω. Νιώθω χρέος μου να παρέχω ασφάλεια και δύναμη στην οικογένειά μου, από όπου κι αν χρειάζεται να την αντλώ εγώ για να τους την δώσω. Κάνοντας λοιπόν όλα αυτά, έρχονται στιγμές που εξαντλούμαι που "αδειάζω" που απογοητεύομαι.. είναι φορές που φοβάμαι. τρομοκρατούμαι και τότε είναι που χρειάζομαι μια αγκαλιά να μου δώσει κι εμένα αισθηση ασφάλειας, να μου δώσει δύναμη, κουράγιο και αγάπη. Τότε έρχεται ο Τάσος, ο οποίος δείχνει κατανόηση στα ξεσπάσματα μου , αλλά κυρίως με αγαπάει, με αγαπά πολύ. Τη μισή μας ζωή την έχουμε περάσει μαζί..17 χρόνια, νεανικός έρωτας, που πέρασε τις μπόρες του αλλά νίκησε όπως δείχνει η ιστορία  τα εμπόδια που βρέθηκαν μπροστά του. Αυτός ο Τάσος λοιπόν, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου είναι που στη δύσκολη στιγμή έρχεται, ανοίγει τα χέρια του και με βάζει μες την αγκαλιά του, με  χαϊδεύει τρυφερά, φιλάει τα μαλλιά μου και μου λέει: "Μη στενοχωριέσαι κούκλα μου, εγώ ειμαι εδώ". Αυτό μου αρκεί, αυτό θέλω να ξέρω, ότι είναι εκεί δίπλα μου, ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι όταν πισωπατώ είναι κάποιος εκεί  να με συγκρατήσει.
Τον Τάσο όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί, εχουν έρθει φορές που τον έχω πληγώσει πολύ! Τόσο που αν ήμουν στη θέση του ίσως και να είχα φύγει. Εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή όσο εκείνος! Μέσα απο την αγάπη του γίνομαι κι εγώ δυνατή! για μένα, για εκείνον για την κορούλα μας...
Δύναμη μου δίνει αυτή η αγκαλιά.. αυτή που χώνομαι μέσα της κι αφήνω να βγουν τα δάκρυα μου, καυτά. Αυτή η αγκαλιά που με κρατάει τόσο κοντά του ώστε οι χτύποι της καρδιάς μου να μπερδεύονται με αυτούς της δικής του καρδιάς... και τότε ξέρω ότι αξίζει κάθε δυσκολία που συναντώ, κάθε βάρος που κουβαλάω. Αξίζουν όλα για τους ανθρώπους που αγαπώ, και πάλι είναι λίγα..
Κάποιες φορές θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, εκεί έτσι όπως με κρατάει στην αγκαλιά του. Να του ζητήσω συγγνώμη που δεν είμαι εντάξει καμμιά φορά, που δεν είμαι πάντα δυνατή, που ξεσπάω σε εκείνον καμμια φορά, το άγχος και τις στενοχώριες άσχετες με εκείνον και την οικογένειά μας.. και όταν πάω να απολογηθώ, τότε με σφίγγει πιο δυνατά στην αγκαλιά του και μου ψιθυρίζει: "σσσσς, σε αγαπώ" και τότε ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά!
Μια τέτοια αγκαλιά απόψε πάνω στον καναπέ στο σαλόνι μας.. μια τέτοια αγκαλιά κι ένα γλυκό, τρυφερό φιλί στα μαλλιά μου έγιναν η αιτία να κλάψω από τύψεις, από χαρά, από αγάπη.. και τελικά να "ξελαφρώσω", να είμαι τώρα εδώ και να κάνω τα εν οίκω, εν δήμω μονο και μόνο επειδή είμαι περήφανη για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.(κι επειδή κάποια από όσα έγραψα εδώ, θέλω να τα διαβάσει, γιατί δεν είμαι αρκετά δυνατή να του τα πω κοιτώντας τον στα μάτια)