Σχοινοβάτης

Σήμερα θα σας πω για 'μενα ένα μικρό μυστικό.
Εγώ γεννήθηκα μέσα σε μια τέντα, πάνω σε ένα σχοινί. Είμαι εκ γεννετής σχοινοβάτης!

Ο σχοινοβάτης περπατά πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Αυτό δεν ειναι κάτι ευκολο. Κάθε άλλο!! Είναι δύσκολο πολύ! Όταν είναι τα φωτα αναμμένα και τα καθίσματα γεμάτο κόσμο, είναι λίγο πιο εύκολο φυσικά, παιρνεις κουραγιο απο το χειροκρότημα τους, σου δίνει ρυθμό και η μουσική. Καμμιά φορα μου έδινε κάποιος κι ένα κοντάρι να με βοηθά λεει να βρω ισορροπία. Εκεί να δεις τί γίνεται. Ερχονται και κάθονται δεξιά κι αριστερά στις άκρες του κονταριού τα πρέπι και τα θέλω. Ποτε βαραίνει το ένα πότε το άλλο άκρο αλλα σε καθε περίπτωση η κατασταση αυτη σε τραβαει κατω. Δε σε αφηνει να σταθεις και να ισορροπήσεις στο σχοινί. Αλλοτε αντι των πρεπει και των θέλω ερχονται και βαραίνουν το κονταρι το παρελθόν και το παρόν. Επιστρατευεις το μέλλον να ερθει να κατσει στη μεση να σε ισορροπήσει και τα κάνεις χειρότερα. Τοτε ειναι που η πείρα μου (ειπαμε εγω ειμαι εκ γεννετης σχοινοβατης, αυτα τα παιζω στα δαχτυλα) με εχει μαθει να πεταω το κονταρι και να ισορροπώ χωρίς τη βοήθεια του. Ακόμη πιο δύσκολο φυσικά αλλα λιγότερο επικίνδυνο πιστεψε με. Όπως είπα πριν οταν εχει κοινό η δουλεια του σχοινοβατη ειναι πιο εύκολη, έστω και λογω ματαιοδοξίας. Όταν σβηνουν τα φωτα, και φευγει το κοινό και ο σχοινοβατης μενει μόνος πανω στο σχοινι, να παλεύει με τον αέρα, το κρύο, τη μοναξία, το σκοτάδι, την κούραση, την πείνα.. και δεν εχει κανεναν εκεί να τον χειροκροτησει, να τον ενθαρυνει, να του παρασταθεί, να του πει μια καλη κουβεντα, ένα μπραβο! Εκείνες οι ώρες της μοναξίας ειναι που κάνουν τη διαφορα μεταξύ σχοινοβατη και εκ γεννετης σχοινοβατη.
Όμως το κοινό καμμιά φορά δεν ειναι ευκολο και "βολικό" Ο,τι και να κανει ο σχοινοβατης δεν τους αρκεί για να ειναι ικανοποιημενοι. Δεν ειναι αρκετο να τον βλεπουν να ισορροπεί. Καθονται απο κατω με το κεφαλι τους στραμμενο ψηλά και του φωνάζουν "πιο γρηγορα" "πιο δυνατα" "πιο πολύ" "κλεισε τα ματια" "κανε μια φιγούρα".. "κανε μια φιγούρα"!
Ο σχοινοβατης εχει και μια άλλη δυσκολη δουλεια να φερει εις πέρας. Πρεπει να χαμογελα! Να φαινεται ότι διασκεδαζει. Όσο κι αν πονά, αν φοβαται, αν κρυώνει αυτο δεν πρεπει να φανει!! Πρεπει να κοιταζει το κοινό και να χαμογελαει! Κι εκείνοι αποκατω να φωναζουν: "Μπραβο, μπραβο!!! κάνε μια στροφή.. κάνε μια φιγούρα!.... κάνε μια φιγούρα.." Και όταν τρεμουν τα πόδια του στο σχοινι, και όταν το πέλμα του ματωνει, εκείνος πρέπει να χαμογελά, να δειχνει χαρούμενος, και να τους διασκεδαζει. Και όταν όλοι φευγουν κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινί τα πόδια του τρεμουν από κούραση, από φόβο, από το κρύο.. εκείνος πάλι πρεπει να προσπαθει κι ας του φευγει και κανα δάκρυ.. και κλαιγοντας εκείνος χαμογελά μονο και μόνο για να μην ξεχασει πώς να το κάνει, όταν το κοινο θα ξαναρθει να μην τους απογοητεύσει...

Είναι φορές που ο αέρας τον ραπίζει δυνατά μεσα στο σκοτάδι, κι εκείνος πάντα ακούει μια φωνή να τον προσταζει: "κι άλλο, κι άλλο πιό γρήγορα, πιο δυνατά, πιο πολύ.. κάνε μια φιγουρα.. κάνε μια φιγουρα!" κι εκείνος παλεύει να σταθεί να μην πέσει απο το σκοινί και χασει τη δουλειά του! Για τον σχοινοβατη, ετσι του εχουν πει, αν τελειωσει η παρασταση θα γκρεμιστεί ο κόσμος!

Κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινι που όλο και ψηλώνει και όσο πιο ψηλά τόσο πιο δυνατές ανεμου ριπές χτυπανε το κορμί του. όσο πιο ψηλά τόσο πιο πολλοί προστιθενται στο κοινό και ολο και πιο απαιτητικοί γίνονται απεναντι του. Πιο δυνατά, πιο πολύ.. πιο γρηγορα, κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα. Κι εκείνος όλο και τρεμει πιο πολύ και όλο και φοβαται.. και όλο προσπαθει.. και παντα χαμογελάει.. κι ας ματωσαν τα πέλματα, κι ας παγωσε η καρδιά του.. κάνει μια φιγούρα, το κοινο πρέπει να χαρει, να φυγει ευχαριστημενο κι ακόμη κι αν εκείνος φωναξει "μια στιγμή! δωστε μου μια στιγμη ματωνουν τα πέλματα μου, δωστε μια στιγμή.. φοβαμαι να πάρω μιαν ανασα" οι φωνες των θεατων ειναι πιο δυνατες και παντα καλύπτουν τη δική του "πιο δυνατα, πιο πολύ πιο γρηγορα.. κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα!!"
Τοτε σφιγγει τα δοντια πιο πολύ και την κάνει τη φιγούρα.. πιο δύσκολη, πιο δυνατη, πιο εντυπωσιακή και καμμια φορα σκέφτεται πως ισως πρέπει να ροκανίσει το σχοινί, ετσι ωστε σε ενα βημα δυνατο σπάσει, να πέσει κατω να τσακιστεί και η παρασταση να τελειωσει. Δεν το κάνει όμως ποτε και ξερεις γιατι; για δυο, τέσσερα, άντε έξι ματια στο κοινό που τον κοιτανε σιωπηλά, χωρίς να του φωναζουν, για εκείνα τα ζευγαρια ματια στο κοινό που αν εκείνος δεν τα δει δεν θα μπορει να κανει ουτε βημα! Για εκείνα τα ματια που δεν του ζητανε τη φιγούρα, που τον βλεπουν και τον κοιτούν! Αυτα τα ζευγαρια ματια που καμμια φορα ριχνουν και μια ματια στο σχοινι να σιγουρευτουν οτι δεν ειναι φθαρμενο.

Και ο σχοινοβατης συνεχιζει.. οσο κι αν πονά, όσο κι αν κρυώνει.. ακόμη και όταν φοβαται..

Κι εγω ο εκ γεννετης χοινοβατης για το δικο μου το κοινο φθανω στην άκρη του σχοινιού για να ψαξω τα "δικα" μου ζευγαρια ματια αυτα που για χαρη τους δεν θα ροκανισω το σχοινι και η παρασταση θα συνεχίσει..