Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Βαρέα και ανθυγιεινά



Τον τελευταίο καιρό κατακλύζομαι από πολύ έντονα συναισθήματα βιώνοντας έντονες καταστάσεις.
Συγκίνηση, χαρά, θυμός, περηφάνια, λύπη.. όλα μα όλα στο ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό. θα μπορούσα να γράψω για όλα αυτά τα συναισθήματα και τις αιτίες τους και για το καθένα ξεχωριστά, αλλά θα σταθώ σε ένα περιστατικό μόνο, αφενός για να μη γίνω φλύαρη μετά από τόσους μήνες απουσίας από τη μπλογκόσφαιρα και αφετέρου, ακριβώς επειδή είναι όλα τόσο μα τόσο έντονα, τους αξίζει ξεχωριστή αναφορά για το κάθε ένα! 

Γυρίζω σπίτι μου αργά, μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα με πολλά απρόοπτα και δύσκολες καταστάσεις. Καυγάδες, νεύρα, ατυχίες.. (τέλος πάντων μία από αυτές τις ημέρες που ο Μέρφυ εχει νικήσει τον Κοέλλιο κι εσύ εύχεσαι να ξημερώσει η επόμενη όσο πιο σύντομα γίνεται! ) και κάθομαι στον υπολογιστή να τσεκάρω τα μέιλ μου. 
Στο σπίτι φιλοξενώ και τους γονείς μου οι οποίοι μόλις νωρίτερα το απόγευμα επέστρεψαν στο σπίτι μετά από πολυήμερη νοσηλεία του πατέρα μου σε νοσοκομείο της πόλης. Πάω να κάτσω λίγο κοντά τους να μάθω τα νέα τους μιλάμε για λίγο και τους αφήνω στο σαλόνι καθώς πάω προς το παιδικό δωμάτιο να κάτσω λίγο και με την κόρη μου πριν κοιμηθεί. Πριν ανοίξω την πόρτα του δωματίου της ακούω έναν θόρυβο από το σαλόνι, έναν γδούπο.. αμέσως πάγωσα.. ήξερα τί είχε συμβεί.. ο πατέρας μου στην προσπάθειά του να σηκωθεί από τον καναπέ και να καθίσει στο "καροτσάκι" του ώστε να πάει στο δωμάτιο του για να κοιμηθεί.. δεν άντεξαν τα πόδια του και είχε πέσει κάτω .. στο πάτωμα! Τρέχω κοντά του να τον βοηθήσω.. οι μύες του όμως δεν έχουν πιά καμία δύναμη και πρέπει να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει με ποιό τρόπο εγώ και η μητέρα μου θα βοηθήσουμε τον αδύναμο μεν, υπέρβαρο δε πατέρα μου να σηκωθεί. Είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρουμε και οι πρώτες προσπάθειες δεν απέδωσαν. Γύρισα προς τον καναπέ, να πάρω τα μαξιλάρια του και να τα τοποθετήσω διαδοχικά το ένα μετά το άλλο κάτω απο το σώμα του πατέρα μου ετσι ώστε σταδιακά να αυξηθεί η απόσταση του απο το έδαφος και να βοηθηθεί κι εκείνος στην προσπάθειά του/μας να σηκωθεί και να κάτσει σε μια καρέκλα, μέσα στα κλάσματα δευτερολέπτου που μεσολάβησαν ειδα τον άλλοτε "γίγαντα" πατέρα μου να κείτεται στο πάτωμα και να κλαίει σα μωρό.. ψιθυρίζοντας "σακατεύτηκα τελείως, αχρηστεύτηκα!" Μόλις τον ειδα έτσι αυτόματα στο κεφάλι μου έγινε ενα απίστευτο flash back... γύρισα πίσω, τότε που ο πατέρας μου έφευγε ξημερώματα για να γυρίσει νύχτα, δουλεύοντας πάντα πολύ σκληρά, δουλειές χειρονακτικές κυρίως, τον είδα να σηκώνει δέματα ξύλων "σουηδικών" και να τα φορτώνει στο φορτηγό σα να ήταν πούπουλα. Γύρισα πίσω τότε που του έλεγαν οι φίλοι του "σκληρή δουλειά κάνεις Μιχάλη μου.." και συμπλήρωναν πριν απαντησει ο ίδιος "δεν πειράζει όμως, σου κολλάνε βαρέα, όταν έρθει η ώρα θα πάρεις καλή σύνταξη"..
Και η μάνα μου του έλεγε "Πρόσεχε λίγο βρε Μιχάλη μου, μη κουράζεσαι τόσο πολύ.. " κι εκείνος της απαντούσε.. "μη φοβάσαι γυναίκα, αντέχω.. και μου βάζουνε βαρέα, θα πάρουμε σύνταξη καλή.. και στα γεράματά μας, θα έχουμε παντρέψει τις κόρες μας και θα σε έχω βασίλισσα.. όπου θες θα σε πηγαίνω".. αυτό παντα ήταν η παρηγοριά τους.. "δουλεύω τώρα σαν το σκυλί αλλά όταν έρθει η ώρα θα αποζημιωθώ.. 14.000 βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα μάζεψα Περσούλα μου, θα πάρουμε σύνταξη καλή.. Βασίλισσα, θα σ' έχω!"  Τώρα στα 63 χρόνια του και αφού εχει σκοτώσει τον οργανισμό του κουβαλώντας από τα 15 του ξύλα, τροπικά, σουηδικά και μελαμίνες χωρίς παράπονο ποτέ  και όταν λύγιζε πάντα έλεγε "μου κολλάνε βαρέα, θα πάρω σύνταξη καλή" .. τώρα, μετά από τόσο κόπο γι αυτά τα γαμημένα "βαρέα" είναι εδώ μπροστά μου, στο πάτωμα του σπιτιού μου, ανύμπορος να σηκωθεί και κλαίει.. κλαίει σα μωρό.. ποιός; ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ! αυτός που δέσποζε πάντα και παντού και λόγω όγκου (πανύψηλος και παχύς) αλλά και λόγω ιδιοσυγκρασίας και ταυτότητας (και γι αυτό ίσως να χάλασαν κάπως οι σχέσεις μας όσο μεγάλωνα . του μοιάζω λένε) αυτός ο Μιχάλης που θαύμαζαν όλοι για τη δυναμη του.. αυτός.. αυτός με κοιτάει τωρα στα μάτια και με παρακαλάει να βρω τρόπο να τον βοηθήσω γιατί πονάει.. με παρακαλάει βουβά.. κι εγω πρέπει τωρα να πάρω τη θέση του και να γίνω εγώ ο γίγαντας που θα φροντίσω για όλους. που θα σκεφτω ψυχραιμα και αποφασιστικά, εγω  θα πρέπει να γίνω ο γίγαντας που θα βρει τη λύση που θα τον βοηθήσει και κυρίως πρεπει να γίνω ο γίγαντα που θα κρύψει τα δάκρυα από τα μάτια μου και θα βγάλει τον κόμπο απο το λαιμό, να μη τα δει ο γίγαντας που έχω μπροστά στα πόδια μου... Κι έγινα.. όσο δύσκολο κι αν ήταν.. γιγαντωθηκα εγω για να μη "συρρικνωθεί" κι άλλο ο πατέρας μου. Πάτησα στα πόδια μου γερά, πήρα το αυστηρό μου και ειπα με αυτοπεποίθηση "δωσε μου τα χέρια σου, βάλε κόντρα στα ποδια μου, μή φοβάσαι δεν πονάω, και μόλις σου πώ βάλε λίγη δύναμη.. εχε μου εμπιστοσύνη, θα τα καταφέρουμε μπαμπάκα!"
και "με το τρία" τον τράβηξα.. κι έβγαλα μια κραυγή.. μια κραυγή γίγαντα.. την κραυγή που βγάζουν οι γίγαντες όταν πονάει το σώμα και η ψυχή τους.. και έβαλα κι άλλη κόντρα στα πόδια μου.. και φώναξα "λίγο ακόμη ρε μπαμπάκα, λίγο ακόμη μη τα παρατάς.. ΤΩΡΑ πάμε σφίξε κοιλιακούς πάμε σου λέω!" και τα καταφέραμε! Ο γίγαντας Μιχάλης ήταν πια πάνω στον καναπέ, λαχανιασμένος και γελαστός, εγώ ειχα γίνει πάλι μικρή στα λογικά μου μεγέθη.. έσυρα κοντά του την πολυθρονίτσα του, έβαλα το φρένο, του λέω: "Ελά τώρα μπορείς και μόνος σου!" μου ειπε "δωσε μου το χέρι σου να βάλω κόντρα" του το έδωσα.. τώρα ο Γίγαντας ήταν στο θρόνο του.. στον θρόνο που ποτέ δεν φαντάστηκε οτι θα είχε όταν έλεγε στη μανα μου "θα σε κάνω βασίλισσα".. Πότε δεν υποψιάστηκε οτι σκοτώνοντας τον εαυτό του για τα "βαρέα" η σύνταξη η καλή που του υπόσχονταν θα ήταν σκάρτα 500€  όταν το μηνιαίο κόστος θεραπείας του θα ξεπερνάει τα 800€..
 Κι εγω βλέποντας τον σε αυτό το θρόνο θύμωσα. Θύμωσα γιατί τον στερήθηκα πολύ, δεν τον ειχα διπλα μου όταν τον χρειαζόμουν γιατί πάλευε για τα "βαρέα, θα έπαιρνε σύνταξη καλή, και με τη μανα μου στα γεράματα θα πέρναγαν βασιλικά.. άξιζε τον κόπο.. έλεγαν!" 

Πιο πολύ θύμωσα όμως γιατι με είδα έμενα εκεί στη θέση του.. σε έναν παρόμοιο ίσως "θρονο" χρόνια μετά.. και την κόρη μου απέναντι μου.. να σκέφτεται. "Θυμωσα.. γιατί όταν τη χρειαζόμουν εκείνη δούλευε 12ωρα και δεν της "κόλαγαν" ουτε κάν βαρέα. χαζή μαμα.." 


4 σχόλια:

astronaftis είπε...

με άγγιξε το κείμενό σου. θα το κοινοποιήσω στο fb αν είναι οκ με σένα για να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι γίνεται.

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Φυσικά ειναι οκ, ειναι φύσει δημόσιο το κείμενο, διαφορετικά αν ηθελα να το κρατησω "κρυφό" θα το έγραφα στο ημερολόγιο μου! :)
Σε ευχαριστω πολύ, για τα καλά σου λόγια! Καλό βράδυ!

koulpa είπε...

συναδελφάκι μου.. σε αγαπώ σαν άνθρωπο πριν σε γνωρίσω σαν περσόνα.. από τα παλιά σου που διάβασα μονορουφι όταν βράθηκα εδώ.. κι έκλαψα και γέλασα.. και τώρα το ίδιο.. τα είπαμε.. κι ο δικός μου.. μια από τα ίδια.. μπορεί να στάθηκε τυχαιρός.. να έκανε μετά τα βαραία.. και 25 χρόνια σερύ θάλασσα.. αλλά 2 χρόνια τώρα που όλο και μιώνεται η σύνταξη και αυξάνονται τα χαράτσια κι εφοριες κλπ.. ψάχνει να βρει δουλειές στα 73 για να μην πινάσει.. κι εγώ δε ξέρω πως να βοηθήσω..
καληνυχτές φιλαράκι μου :) :)

VAD είπε...

Πόσο δυσκολο ειναι να βλέπεις το δικό σου Γιγαντα,να μην μπορει πια...,ποτέ δεν μπορεσαμε να συμβιβαστούμε με τη φθορά...