ΥΠΟΔΗ(γ)ΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ! vol 1

Αγαπημένοι μου μπλογκογείτονες, ζητώ την κατανόηση και τη συγχώρεσή σας, για την αδιακρισία μου.... αλλά να! δεν άντεξα, μπήκα στον πειρασμό και μια νύχτα που όλοι σας είσασταν στην αγκαλιά του Μορφέα, μπήκα κρυφά και σας έκλεψα από ένα ζευγάρι παπούτσια του καθενός... Συγγνώμη, αλλά πριν θυμώσετε.... ακούστε να δείτε πώς έγιναν τα πράγματα και τί κατάληξη είχαν!!!

Πρώτα πέρασα από το κοπτοραπτείο..., η κοπτοραπτού έλειπε, κοίταξα τριγύρω... κάτι εφημερίδες ήταν σκορπισμένες πάνω σε ένα τραπέζι, μαζί και μια κούπα με λίγο καφέ κάτω -κάτω.. λίγο πιο πέρα τον είδα! Ο κοπτοράπτης ήταν εκεί σε μια γωνία, στεκόταν σιωπηλός, ξεκουραζόταν μέχρι το πρωί που θα τον έπιανε στα χέρια της η μικρή κοπτοραπτού και θα "άλλαζαν τα φώτα" σε πολλούς και πολλές. Λίγο πιο δεξιά από τον κοπτοράπτη βρήκα ένα παλιό καλάθι, από αυτό που έχουν οι ιδιοκτήτες ζώων για να κοιμούνται τα κουτάβια τους. Μέσα σε αυτό αντί για κάποιο ζωάκι ήταν 2 ζευγάρια παπούτσια. Ένα ζευγάρι παλιά σαμπό και ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες. Πήρα τις γόβες κι έφυγα άρον άρον, με το φόβο μήν έρθει κανείς και με δει μες το κοπτοραπτείο.
Επόμενη στάση, στο ζεστό ποδηλατόσπιτο της Coco. Mπήκα από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, μια χαδιάρα μαύρη γάτα με υποδέχτηκε στριφογυρίζοντας ανάμεσα στα πόδια μου, και γουργουρίζοντας ευχαριστημένη, όταν της ανταπέδωσα τα χάδια. Το ποδηλατάκι της μου έκανε ένα ναζιάρικο νεύμα και για μια στιγμή μου ψιθύρισε κάτι με το κουδουνάκι του. Η γάτα μαύρη και απαλή σα βελούδο με οδήγησε σε ένα μαύρο κουτί γυαλιστερό, έτριψε τη μουσούδα της πάνω του σα να μου έλεγε: "άνοιξέ το!" Το άνοιξα μέσα είχε ροζ "πουέντ". Τις πήρα, τύλιξα προσεκτικά τις σατέν κορδέλες τους και έφυγα προσεκτικά για να μην τρίξει το ξύλινο πάτωμα από το βάρος μου και ξυπνήσει η Coco.
Έπρεπε να περάσω κι από τον κατάσκοπο....
Φτάνω σε ένα όμορφο και ζεστό σπίτι βλέπω το κουδούνι... "Κος & Κα Spy" εδώ είμαστε λέω και ψάχνω να βρώ τρόπο να τρυπώσω στο εσωτερικό του, στο πλάι δίπλα από την αποθήκη και το Γκαράζ.. ήταν πεταμένο το Χριστουγενιάτικο δέντρο της οικογενείας (κάποιοι από μας ξέρουμε ότι έιχε κάποιες διαφορές με τον Κο Spy και μάλλον δεν τις έλυσαν) αφού το δέντρο μου έδειξε ένα παράθυρο που το είχαν ξεχάσει ανοιχτό. Σκαρφάλωσα και μπήκα μέσα. Ένας μεγάλος και άνετος χώρος, λίγο σουρεάλ όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς τον χώρο του κατάσκοπου, γεμάτο γκατζετάκια τελευταίας τεχνολογίας, κουτιά από παυσίπονα (κατά της ημικρανίας κυρίως), πολλά cd, και μια απαλή μουσική που είχε γίνει ένα με το χώρο και που δεν μπορούσα να προσδιορίσω την πηγή της, από που ερχόταν. Κοιτούσα τον χώρο προσεκτικά και τότε η αρκούδα-ξεσκονόπανο του κυρίου Spy μου τράβηξε την προσοχή, το ένα της "χέρι" ακουμπούσε πάνω σε ένα ξύλινο κουτί, όμορφο και παλιο. Πήρα την αρκουδα λίγο πιο πέρα και άνοιξα το κουτί. Ένα ζευγάρι μαύρες δερμάτινες μπότες ήταν μέσα σε αυτό... πολυφορεμένες αλλά σε πολύ καλή κατάσταση... Είχα βρει αυτό που ήθελα. Δρόμο τώρα... μήν ξυπνήσει κανείς και αντε να ξεμπλέξεις μετά....
Στο δρόμο σκέφτηκα... ο Antinetrino λείπει... ας περάσω να δω, τί θα βρώ να πάρω; εύκολη υπόθεση η είσοδος με τον ιδιοκτήτη απών...! Νόμιζα.... γιατί ο φίλος μου ο ταξιδευτής είχε λάβει τα μέτρα του.! Στην αυλή του ένα τραπεζάκι και δυο-τρεις καρέκλες για να ξαποστάσουν οι περαστικοί, μέσα στο σπίτι όμως... μια Τίγρης που φημίζεται για το ότι κατασπάραξε έναν επισκέπτη του ζωολογικού κήπου που την φιλοξενούσε ήταν εκεί άγρυπνος φρουρός.(Βλέπεις αφού την έδιωξαν από το ζωολογικό κήπο ο Antinetrino σκέφτηκε ότι επιτέλους βρήκε το φύλακα που ήθελε για όσο εκείνος ταξιδεύει) Μπήκα μέσα αφού ξεγέλασα την πεινασμένη Τίγρη με κάτι ξεχασμένα κομμάτια κρέατος που βρήκα σε μια γωνιά δίπλα από το τραπεζάκι της αυλής. άκουσα και το καζανάκι του γείτονα... σωστός χείμαρρος. Δεν είχα πολύ χρόνο, η Τιγρης γρήγορα θα ασχολούνταν με εμένα... δίπλα από ένα γραφείο γεμμάτο με χαρτιά κάθε λογής ήταν ένα ζευγάρι ορειβατικά μποτάκια... (το ένα μποτάκι μάλιστα δεν είχε κορδόνι) Τα πήρα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας σε λίγο θα ξημέρωνε και έιχα ακόμη 2-3 στάσεις να κάνω... και μιας κι έτρεχα είπα να περάσω από τον Τρεχαλάκη.
Φτάνω σε μια γειτονιά καθαρή και όμορφη, με σπίτια απλά και φωτεινά, άρχισα να κοιτάω τα κουδούνια στις εισόδους, "Κος τάδε", όχι.. "Οικογένεια Χ", ούτε.. "Κος και Κα Ψ", πάλι όχι... "Τρεχαλάκης" να το εδώ είμαστε...! έψαχνα τρόπο να εισβάλω και σε αυτό το σπίτι... ξαφνικά και ενώ είχα ήδη αγχωθεί με την ώρα που περνούσε είδα με την άκρη του ματιού μου μια κουρτίνα να χορεύει νωχελικά στο ρυθμό του ανεπαίσθητου σχεδόν αέρα της νύχτας! Αχα! Ανοιχτή πόρτα, μπήκα γρήγορα μέσα... ένας χώρος τακτοποιημένος, με ένα γραφείο με πολλά χαρτιά, έναν υπολογιστή και ένα ποτήρι κοκα-κόλα, δίπλα ένα ράφι με πολλά μετάλλια, κύπελα, & αναμνηστικά διπλώματα, δίπλα από ένα έπιπλο ήταν μία ντουλάπα την άνοιξα με προσοχή να μην κάνω θόρυβο και βρήκα αυτό που έψαχνα... ένα ζευγάρι "σπορτέξ". Τα πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη, κι έφυγα "καρφί" για το "ανήσυχο πνεύμα" ίσα που προλαβαίνω το ξημέρωμα σκέφτηκα.
Έφτασα, ήταν εύκολο ήξερα πάνω κάτω που να πάω, και η πόρτα της είναι πάντα ανοιχτή για μένα, (μεταξύ μας, είναι σα να έχω δικό μου κλειδί αλλά μην το πείτε πουθενά ). Με το που μπήκα στο χώρο, αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα πολλά puzzle... χιλιάδες, εκατομμύρια κομμάτια, άλλα να έχουν βρεί την θέση τους και άλλα όχι, Πολλά βιβλιά, πάρα πολλά και κυρίως πολλές ποιητικές συλλογές, ένα λαπτοπ, που ήταν ανοιχτό και έπαιζε γλυκιά μελαγχολική μουσική, και κάτω από την καρέκλα, ένα ζευγάρι εσπαντρίγιες! Αυτό που έψαχνα... Τις πήρα και αυτές, και με το βάρος τόσων υποδημάτων στο σακίδιό μου, ξεκίνησα τον αγώνα δρόμου με την ώρα, για να προλάβω να επισκεφτώ τον "Πεταλάκη" πρίν βγεί ο Ήλιος....
Φτάνω σε μια γειτονιά που σφίζει από ζωή, σε ένα μπαλκονάκι βλέπω το ποδήλατο, εδώ είναι αποκλείεται να κάνω λάθος... Σκαρφαλώνω με το σακίδιο στην πλάτη να με βαραίνει και να δυσκολεύει τις κινήσεις μου... τα καταφέρνω, και σπρώχνω προσεκτικά την μπαλκονόπορτα, αντιστέκεται στην αρχή αλλά επιμένω... και τελικά κατάφερα να την ανοίξω λίγο, έβγαλα το σακίδιο και το άφησα δίπλα από το ποδήλατο, δεν θα χωρούσα να μπω με αυτό στην πλάτη, Μπήκα μέσα σε ένα δωμάτιο, με πολλές φωτογραφίες, αλλές με φίλους, άλλες με τοπία, άλλες με ποδήλατα.... Μία μικρή γλάστρα με ένα όμορφο φυτό ήταν σε μια γωνιά, ένα "κάμελμπακ" κρεμόταν σε μια κρεμάστρα, και δίπλα από το κρεβάτι... ήταν ένα μακρόστενο κουτί με δυο τρεις εφημερίδες ακουμπισμένες επάνω του, τις τραβάω προσεκτικά, ανοίγω το μακρόστενο χαρτονένιο κουτί και μέσα του βλέπω ένα ζευγάρι "all star". Αυτό ήταν... η αποστολή σχεδόν ολοκληρώθηκε...Βγήκα γρήγορα έξω πήρα το σακίδιο , το άνοιξα στρίμωξα μέσα και το τελευταίο μου απόκτημα... και ξεκίνησα για το σπίτι μου, είχε πια ξημερώσει για τα καλά όταν έφτασα έξω από τον γνωστό ποδηλατά! "Καλημέρα Κυρ- Στέλιο έτοιμο το εργαλείο;" "Καλώς το κορίτσι! έτοιμο, έτοιμο! Πώς κι έτσι πρωινή σήμερα;" Αντί απάντησης του χαμογέλασα... πλήρωσα πήρα το ποδηλατάκι μου και ξεκινήσαμε για το δικό μας καταφύγιο...
Φτάσαμε, έβαλα το ποδηλατάκι στη θέση του, κάθισα στο πάτωμα και κοίταξα τη συλλογή μου: Εχουμε και λέμε.... "οι γόβες της κοπτοραπτούς", "οι πουέντ της Coco, οι μπότες του Spy, τα ορειβατικά του Αntinetrino, τα σπορτέξ του τρεχαλάκη, οι εσπαντρίγιες του ανήσυχου πνέυματος, και τα all star του Πεταλάκη....
Αυτή ήταν η πρώτη νύχτα της ιστορίας, η νύχτα της συλλογής των υποδημάτων... ακολούθησε και δεύτερη .... πολύ πιο ενδιαφέρουσα, αλλά ξημέρωσε τώρα και πρέπει να κοιμηθώ... Η ιστορία συνεχίζεται.... "to be continued" που λέμε και στο χωριό μου... καλη σας ξεκούραση και προσέξτε πώς φέρεστε στα υποδήματά σας... αυτά ξέρουν τόσα πολλά για εσας...