ΥΠΟΔΗ(γ)ΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ vol. 2 η συνέχεια.

Έχουμε και λέμε... μου πήρε μια ολόκληρη νύχτα να μαζέψω τα υποδήματα όλων των μπλογκοφίλων μου. Επέστρεψα στο σπίτι μου και τα έβαλα στη σειρά το ένα δίπλα στο άλλο... δεν ήξερα τί θα τα έκανα, δεν ήξερα καν γιατί τα πήρα....! Τα άφησα σε μια γωνιά, θα ασχολιόμουν με αυτά αργότερα, τώρα έπρεπε να κάτσω στον υπολογιστή μου και να γράψω στους φίλους μου να καταλάβουν πού πήγαν τα παπούτσια τους!


Ξαφνικά και ενώ έχει ήδη πέσει η νύχτα και κυριαρχεί αυτή η -σχεδόν- ησυχία που "πέφτει" πάνω από την πόλη κάθε βραδυ, κι εγώ προσπαθώ να βρω τις λέξεις που θα βάλω στη σειρά και που θα κάνουν τους γείτονες μπλόγκερς να καταλάβουν γιατί μπήκα στον χώρο τους και γιατί πήρα τα παπούτσια τους... ακούω κάτι σαν ψύθυρο, σαν χαχανιτό, κοιτάζω πίσω μου... ΚΑΝΕΙΣ! Αυτό το γελάκι όμως επιμένει... και τότε καταλαβαίνω οτι αυτοί οι ήχοι, οι φωνούλες έρχονται από τα υποδήματα που έχω συλλέξει! Ήμουν σίγουρη ότι διαταρράχτηκε με κάποιο τρόπο η ψυχική μου ισορροπία, ότι έπρεπε να πάρω τώρα τηλέφωνο και να ενημερωθώ για την πλησιέστερη ψυχιατρική κλινική! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ! ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ! ούρλιαξα σχεδόν και πλησίασα τη μικρή συλλογή υποδημάτων που βρισκόταν στο παρκέ του δωματίου μου. Μόλις έφτασα αρκετά κοντά, μία από τις κατακόκκινες γόβες στιλέτο της Κοπτοραπτούς μου είπε: "Να 'σαι καλά που μας γνώρισες...! Το τί τρελές ιστορίες ανταλλάσουμε δε λέγεται... χαχα, κάτσε κι εσύ μαζί μας να ακούσεις.. ααα εγώ είμαι η Σιλβύ, η δεξιά γόβα του σετ, από δω η αδερφή μου η Μαριέτ, η αριστερή..." Κάθισα κατάχαμα, και περίμενα να ακούσω τις ιστορίες των υποδημάτων... χωρίς να ξεχνάω τον ψυχίατρο, και με την διαρκή εντύπωση πως είτε είμαι τρελή, είτε κοιμάμαι και ονειρεύομαι...
Ξεκινούν οι γόβες... "Η κοπτοραπτού... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μας αγόρασε, σχεδόν ποτέ δεν μας φοράει... μία φορά μόνο θυμάμαι, που ετοιμαζόταν να πάει σε κάποια εκδήλωση με τηλεπερσόνες από αυτές που δεν συμπαθεί καθόλου! Από την αγανάκτηση και τα νεύρα της που ήταν υποχρεωμένη να παραστεί εκεί και να χάσει ένα ολόκληρο βράδυ με όλους αυτούς... έβριζε και φώναζε και αναθεμάτιζε την τύχη της! Mε τα πολλά φτάσαμε στο χώρο που γινόταν αυτό το γκαλά! Η κοπτοραπτού έλαμπε ήταν πολύ όμορφη, τα πόδια της όμως έτρεμαν...δεν ξέρω αν φταίγαμε εμείς -η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε και πολύ βολικές- ή αν έφταιγε ο κόσμος που συναντούσε εκεί... Να μή σας κουράζω κιόλας, τελικά η αγαπημένη μας κοπτοραπτού απλά μας έβγαλε από τα πόδια της , μας κράτησε στο χέρι και άρχισε να περιφέρεται στο χώρο, με τον αυθορμητισμό, τη ζωηράδα και την ειλικρίνεια που τη διακρίνει... μόλις γύρισε στο κοπτοραπτείο μας έβαλε στο καλάθι.. και από τότε δεν μα ξαναφόρεσε ποτέ!"
Τη σκυτάλη πήραν οι "πουέντ" της Coco... "Εγώ, εμείς δηλαδή, είμαστε πολύ ευτυχισμένες που μας πήρε η Coco να ζούμε και να χορεύουμε μαζί της, ένα βράδυ για κάποιο λόγο ήταν πολύ αναστατωμένη, δεν ξέρω αν ήταν θυμωμένη ή στεναχωρημένη, αλλά σίγουρα δεν ήταν πολύ καλά... πηγαινοερχόταν συνεχώς νευρικά μέσα στο δωμάτιο, ώσπου, ήρθε μας πήρε, μας έγαλε στα κομψά της πόδια, έβαλε ένα πολύ ωραίο σιντί και ο χώρος γέμισε μελωδίες μαγικές.. τότε κι εμείς είπαε να της κάνουμε ένα δώρο... αρχίσαμε να παρασύρουμε τα πόδια της σε ένα χωρό εκστατικό, όμορφο, που την έκανε να ταξιδέψει μακρυά από τα προβλήματά της.. κι εκείνη μας ακολουθούσε... ώσπου γίναμε ένα οι τρεις μας... και από τότε σχεδόν κάθε βράδυ, η Coco... μας βγάζει από το κουτί... και χορεύουμε μαζί για πολύ ώρα!"
Χμμμ... πρέπει να επιστρέψω οπωσδήποτε τις πουέντ της Coco... σκέφτηκα...
Τώρα ήταν η σειρά να μιλήσουν οι μπότες του κυρίου Spy. Ξεκίνησε να μιλάει ο Τζεφ η δεξιά μπότα του ζευγαριού, είχε βραχή φωνή για υπόδημα... (τί λέω η τρελή Θεέ μου!!! να μην ξεχάσω να πάρω το τηλέφωνο που λέγαμε... χρήζω σίγουρα ψυχοθεραπείας!)
"Εμείς που λέτε, έχουμε άπειρες ιστορίες να σας πούμε για τον Σπάι.. είναι πολύ καλό παιδί, λίγο περίεργος θα έλεγε κάποιος που δεν τον ξέρει, αλλά σίγουρα είναι ταλαντούχος και με πολύ ωραίο γούστο.! Κάθε ιστορία που μου έρχεται στο μυαλό τώρα για εκείνον κι εμάς, είναι πολύ παράξενη και σίγουρα δεν θα μας πιστέψετε, αλλά αξίζειτον κόπο να προσπαθήσω! Δεν θα σας πω μια ιστορία, θα σας πω αναμνήσεις ανάκατες από πολλές και διάφορες περιπέτειες. Με τον Σπάι έχουμε ανέβει σε βουνά, έχουμε μπεί μέσα σε ποτάμια, έχουμε πατήσει μέσα στα πιο χάι-τεκ εργαστήρια του κόσμου! έχουμε τρέξει για να προλάβουμε κάποιον, έχουμε τρέξει για να ξεφύγουμε από κάποιον άλλο, έχουμε καθίσει με τις ώρες ακίνητοι, έχουμε ζήσει όσα δεν έχει ζήσει κανένα παπούτσι πάνω σε αυτό τον πλανήτη! Έχουμε συγκινηθεί μαζί του, έχουμε εκνευριστεί, τον αγαπάμε και τον μισούμε. Είναι ο καλύτερος κάτοχος που θα μπορούσε να έχει ένα ζευγάρι μπότες που σέβεται τον εαυτό του και που θέλει να ζήσει την υποδηματική της ζωή στο έπακρο!" - "Και θα γίνει και υπέροχος πατέρας" συμπλήρωσε η Τζούντι, σύζυγος του Τζεφ και όπως καταλάβατε η αριστερή μπότα του ζευγαριού!
Μόνο ο Σπάι θα μπορούσε να έχει ένα ζευγάρι ( με κάθε πιθανή σημασία της λέξης) μπότες!
Τα ορειβατικά μποτάκια του Antinetrino κάθονταν δίπλα από τις μπότες του κυρίου Σπάι και πήραν εκείνα τώρα σειρά για να μιλήσουν..."Εμείς παιδιά που λέτε, με τον 'Αντι, (έτσι φωνάζουμε χαϊδευτικά τον Αντινέτρινο), περνάμε ζωή και κότα, ταξίδια, πολλά ταξίδια, σε όλο τον κόσμο, γυρνάμε και πατάμε κάθε λογής διαφορετική Γη, γνωρίζουμε άλλους πολιτισμούς, άλλες κουλτούρες. Ο Άντι, είναι ένας σπουδαίος νέος, με χιούμορ, που προσπαθεί να μαζέψει εμπειρίες-μαθήματα, από το κάθε τί που συμβαίνει στη ζωή του....Μια φορά θυμάμαι είχαμε πάει στο Θιβέτ, εκεί ο Άντι, όπως πάντα, με τη φωτογραφική του μηχανή ανά χείρας δε σταμάταγε να βγάζει φωτογραφίες, τί τα Ιμαλάϊα, τί τους μοναχούς, τί τουσ Ναούς και κάθε χρυσοποίκιλτο άγαλμα του Βούδα, συνέχεια, απαθανάτιζε το κάθε τι , που του έκανε την παραμικρή εντύπωση... μια με την κάμερα, μια με τη φωτογραφική μηχανή...ώσπου κάποια στιγμή απορροφημένος από το εκπληκτικό τοπίο... παραπάτησε, το ένα του πόδι μπήκε σε μια λακούβα με λασπόνερα, και χιόνι, έπεσε κάτω και ταυτόχρονα πάτησε το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής και το κλείστρο της ενεργοποιήθηκε, αποθηκεύοντας για πάντα την έκπληκτη έκφραση του Άντι, και την αγωνία που ήταν ζωγραφισμένη στο όμορφο προσωπό του.... αυτή τη φωτογραφία δεν την έδειξε ποτέ σε κανέναν άλλον εκτός από τα πολύ αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά ο ίδιος την βλέπει κάθε βράδυ πριν να κοιμηθεί και ένα γλυκό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη στου..."
Σε όλους άρεσε η ίστορία που περιέγραψαν τα ορειβατικά μποτάκια του Αντινέτρινο και τώρα όλοι κοιτούσαμε με αγωνία τους επόμενους αφηγητές... ήταν τα σπορτέξ του Τρεχαλάκη.
Σηκώθηκε και μίλησε το ένα εκ των δύο. "Εμείς .. εχμ .. νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχερά και ... τολμώ να πώ υπερήφανα υποδήματα.Έχουμε διανύσει πολλά, πάρα πολλά χιλιόμετρα, έχουμε ζήσει συγκινήσεις, αγώνες, τερματισμούς, προπονήσεις, βόλτες, περιπάτους... εχουμε κερδίσει και πολλά μετάλια και κύπελα..βεβαίως αλλά.. " "ΔΕΝ τα κερδίσαμε εμείς.. ο Τρεχαλάκης τα κέρδισε, μήν τα λέμε πάλι...!" τον διέκοψε το δεύτερο σπορτέξ. 'Εχμ, ναι.. εντάξει, αλλά ξυπόλητος θα μπορούσε να τα κερδίσει; Όχι! με άλλα παπούτσια; ας πούμε να, με τις μπότες του κυρίου Σπάι, θα είχε καταφέρει να τερματίσει σε κάποιον αγώνα; ΌΧΙ! Άρα αγαπητέ συνοδοιπόρε δεν τα κέρδισε μόνος του ο Τρεχαλάκης... μαζί τα κερδίσαμε, μαζί πονέσαμε, οι δικές σας σόλες απορροφάν την ένταση και τους κραδασμούς για να προστατεύονται τα γόνατα του, όπως οι δικοί του μύες καταπονούνται για να πάμε όλοι μαζί μπροστά.. Τέλος πάντων σημασία έχει ότι και γεμάτη ζωή έχουμε, και πολλά χιλιόμετρα διανύσαμε, και υπέροχο άνθρωπο για ιδιοκτήτη έχουμε... και πιστεύω πως κανείς άλλος άνθρωπος δεν αξίζει περισσότερο τα παπούτσια που έχει, καθώς επίσης και κανένα άλλο παπούτσι δεν είχε ποτέ πιο ταιριαστό ιδιοκτήτη -άνθρωπο..." Με αυτά τα λόγια τα σπορτέξ του Τρεχαλάκη έδωσαν πάσα στις εσπαντρίγιες του "ατίθασου πνεύματος". Μικρες και χαριτωμένες, οι εσπαντρίγιες άρχισαν να μιλούν για την ιδιοκτήτρια τους. "Εμείς έχουμε πολλά να σας πούμε για το ατίθασο πνεύμα, είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά της, ατίθαση και πνευματώδης, έξυπνη και πολύ γλυκιά, ευαίσθητη και ευγενική. Μια φορά θυμάμαι, ήταν Κυριακή πρωί, μας φόρεσε και πήγαμε μια βόλτα στην παραλία, η ιδιοκτήτριά μας ήταν ενθουσιασμένη από τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας, μάζευε βότσαλα και μικρά κοχυλάκια, μέχρι που κάποια στιγμή παρασύρθηκε και πλησίασε πολύ κοντά στην ακροθαλασσιά.Τότε ένα μεγάλο κύμα αθόρυβα και απροειδοποίητα, μας έκανε μούσκεμα και τις τρεις. Τότε η μικρή αγαπημένη ατίθαση, μας έβγαλε, μας σκούπισε προσεκτικά, μας κράτησε για λίγο στο χέρι της και μπήκε στο νερό ώς τα γόνατα... έμεινε έτσι εκεί για αρκετά λεπτά με τα κύματα να την κάνουν να χάνει την ισορροπία της , και με τα χερια ανοιχτά σχηματίζοντας σταυρό με τον κορμό της. Ήταν πολύ όμορφη και γαλήνια. Μόλις βγήκε από το νερό, μας ξαναέβαλε στα πόδια της και γυρίσαμε στο σπίτι. είχε πια σχεδόν νυχτώσει".
Τώρα ήταν η σειρά των all star του πεταλάκη να μιλήσουν.
"Να μαστε κι εμείς, εμείς με τον Πεταλάκη, περνάμε χάρμα, φίνα, πέρνουμε το ποδήλατο και γυρίζουμε την πόλη, πάμε σε θέατρα, πάμε για χορό, κάνουμε καινούριους φίλους σε γειτονιές που μόνο με ποδήλατο ή πεζός μπορείς να εκτιμήσεις την ομορφιά τους. Ο Πεταλάκης είναι ένα παιδί, ένα παιδί ευαίσθητο, γλυκό, που ενοχλείται από τον κόσμο και τη μορφή που έχει σήμερα,θέλει και προσπαθεί να βει τρόπο για να τον αλλάξει. Με τον Πεταλάκη είμαι περήφανος που είμαι παπούτσι, χαίρομαι να με βάζει στα πόδια του και να πατάω γλυκά πάνω στα πετάλια του ποδηλάτου του, Γυρνάμε την πόλη και είναι σα να γυρνάμε τον κόσμο. ... Δεν έχω , δεν έχουμε δηλαδή πολλά να σας πούμε για τον Πεταλάκη, είναι απλά υπέροχος!"

Και με αυτά τα λόγια, έκλεισε ο κύκλος των υποδημάτων που μιλάνε... είχα μείνει έκπληκτη, σκέφτηκα, κοίτα πόσα ξέρουν για μας και πώς μας αγαπάνε τα παπούτσια μας! Ποιά; τα παπούτσια μας, που δεν τα έχουμε σε καμμία απολύτως εκτίμηση, ήμουν συγκινημένη, ένοιωσα να δακρύζω, να καίνε τα μάγουλά μου, και χειροκρότησα απαλά τα υποδήματα και τα όσα είπαν για τους ιδιοκτήτες τους. Τότε άκουσα μια άλλη φωνούλα λίγο πιο πίσω από μένα να λέει: "έχουμε και μεις πολλά να πούμε , αλλά όχι μπροστά της , έτσι είναι οι κανόνες.. οι ιδιοκτήτες μας δεν πρέπει να ακούν ποτέ τα όσα έχουμε να πούμε γι αυτούς!" Αυτή ήταν η φωνή των δικών μου παπουτσιών... ποιός ξέρει πόσα και τί έχουν να πούν για μένα... εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς ποτέ δεν θα μάθω... είναι οι κανόνες βλέπεις!

Εννοείται φυσικά πως οι παραπάνω ιστορίες είναι φανταστικές, δεν μου τις έχουν αφηγηθεί οι φίλοι μπλόγκερς, ούτε κανείς άλλος. Είναι μια ιστορία φανταστική που δημιουργήθηκε με σκοπό να δείξω μάλλον εγώ πως βλέπω τον καθένα από εσάς... Η αγάπη και εκτίμησή μου δεδομένη για όλους σας, και έσας που ξέρω προσωπικά και για εσάς που σας γνώρισα στην μπλογκογειτονιά. Τα φιλιά μου!