Broken mirror....

Εδώ και αρκετό, θα έλεγα, καιρό ήμουν εγκλωβισμένη μάλλον οικειοθελώς, σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες! Ή μάλλον καλύτερα, σε ένα δωμάτιο καθρέφτη! Τοίχοι, πάτωμα, ταβάνι, όλα καθρέφτης! Και εκτός από αυτό, χιλιάδες μικρότεροι ή μεγαλύτεροι καθρέφτες παντού! Κάθε ένας από αυτούς τους καθρέφτες αντανακλούσε εμένα! Φυσικό θα μου πεις! Έλα ντε που δεν είναι! Αντανακλούσε εμένα, αλλά όχι οπως έχουμε συνηθίσει να μας αντανακλά ο καθρέφτης. Υπήρχαν καθρέφτες που αντικατόπριζα αυτό που έβλεπαν, που η αντανάκλασή τους ήταν ο γνωστός μίμος, που έκανε ό,τι έκανα, που γελούσε όταν γελούσα κλπ. Υπήρχαν καρέφτες που αντανακλούσαν τις σκέψεις μου, που μέσα σε αυτούς έβλεπα αγαπημένα πρόσωπα, έβλεπα τα πράγματα όπως θα ήθελα να είναι, αλλά όχι όπως είναι πραγματικά.

Υπήρχαν καθρέφτες που μου πρόβαλαν σαν ταινία το παρελθόν μου, με τις καλές και τις άσχημες στιγμές του. Υπήρχε ένας καθρέφτης, ο αγαπημένος μου, που μέσα του έβλεπα την κόρη μου. Την έβλεπα μωρό, την έβλεπα νηπιο, την είδα πώς θα είναι όταν μεγαλώσει, την είδα έμβρυο στο πρώτο της υπέρηχο, την είδα να χαμογελά, την είδα να με αγκαλιάζει, την είδα να φεύγει μακρυά, την είδα να κρατάει στην αγκαλιά της το δικό της μωρό, την είδα να μου ανάβει ένα κεράκι όταν εγώ πια δεν υπήρχα, την είδα να ερωτεύεται, την είδα να πληγώνεται και να πληγώνει, την είδα να ζεί μαζί μου, αλλά και χωρίς εμένα, Την είδα να με μαλώνει, να με αγαπά, να μου συμπαραστέκεται και να με εγκαταλείπει. Την είδα να με σκέφτεται και να με ξεχνάει... Την είδα .... την έβλεπα, την καμάρωσα, ένοιωσα περήφανη!

Υπήρχε και ένας άλλος καθρέφτης, ένας καθρέφτης του οποίου η αντανάκλαση ναι μεν ήμουν εγώ, ήταν η δική μου αντανάκλαση αλλά με δική της προσωπικότητα, δεν με μιμούταν, μου απαντούσε. Με μάλωνε, με συμβούλευε, μου τραβούσε το αυτί, με ταρακουνούσε, με χλεύαζε και με επαινούσε! Αυτόν τον καθρέφτη τον μίσησα στην αρχή, μετά τον ανεχόμουν και στον τέλος τον αγάπησα!

Αυτή η αντανάκλαση μια βραδυά που πάλι δεν κοιμόμουν, και που προσπαθούσα με τη σκέψη μου να ανέβω σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη την Πνύκα, για να περάσω αλλη μια νύχτα χαμένη στα φώτα της πόλης, αυτή η αντανάκλαση μου φώναξε δυνατά! "Δεν έχεις να πάς πουθενά κοπελιά! Ακούς; Όχι σήμερα, όχι απόψε!" Την ρώτησα γιατί; και μου είπε: "Κοίτα ηλίθια, κοίτα! Νά γιατί!" Γύρισα τα μάτια μου στον καθρέφτη, η αντανάκλασή μου ξεθώριαζε σιγά-σιγά, και στην θέση της ήρθε η Πνύκα, το σημείο στο οποίο συνήθως κάθομαι κουκουλωμένη και περιμένω το ξημέρωμα, με είδα να ανεβαίνω, να βάζω κάτω το sleepingbag μου και να κάθομαι, άναψα λέει τσιγάρο, έβγαλα και ένα μπουκάλι κρασί, ήπια λίγο, άναψα κι άλλο τσιγάρο, πολύ κάπνιζα, προσπάθησα να με δώ καλύτερα, νομίζω ότι τα μάτια μου ήταν δακρυσμένα, κι άλλη μια γουλιά κρασί, κι άλλο ένα τσιγάρο, ξαφνικά σηκώθηκα όρθια. Πήγα στην άκρη του βράχου, έριξα το μπουκάλι το κενό.... έπεφτε για πολύ ώρα, το άκουσα να σπάει. Έβγαλα από την τσέπη μου μια φωτογραφία, έκλαιγα, ναι ήταν πια φανερό, έκλαιγα με αναφυλητά αλλά παράλληλα χαμογελούσα... τρέλα! Κοιίταξα τη φωτογραφία, την έφερα στα χείλη μου, δεν είδα τί ή ποιον απεικονίζει. Την κράτησα σφιχτά, την πίεσα στο στήθος μου, στο μέρος της καρδιάς, έκλεισα τα μάτια και πήδηξα στο κενό!

Τινάχτηκα! τότε στον καθρέφτη επανήλθε η αντανάκλαση μου. "Δεν έχεις να πας πουθενά απόψε! Το κατάλαβες;" απάντησα: -Ναι μωρέ το κατάλαβα! Αλλά σιγά μην κάνω εγώ τέτοια μαλακία ακόμη κι αν πάω...! "Αν πας θα την κάνεις!" .....

Ακολούθησε βαριά, παρατεταμένη σιωπή.. Ζήτησα από την αντανάκλαση μου να μου κάνει λίγη παρέα να μιλήσουμε, να της πω τί σκέφτομαι, τί με έχει πειράξει, τί με βαραίνει, τί με κάνει χαρούμενη...

Κι έτσι κι έγινε... Αυτός ο καθρέφτης , αυτή η αντανάκλαση με έκανε να καταλάβω δύο πράγματα, το ένα είναι ότι είμαι εγωίστρια, και το άλλο ότι δεν άγαπάω τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε. Σχήμα οξύμορο! Κι όμως έτσι είναι....

Ξαφνικά γύρισα προς έναν άλλον καθρέφτη, αυτόν που μου έδειχνε συνέχεια τις σκέψεις μου, τα πράγματα και τα πρόσωπα που αγαπώ, που με ενοχλούν που με κρατάνε πίσω, που με βασανίζουν, που τα βάζω πάνω από τα δικά μου θέλω..... Εκεί μέσα έιδα κι εμένα, έτσι όπως δεν θέλω να είμαι... σηκώθηκα πήγα προς τα εκεί... κοίταξα κατάματα εμένα, αυτή τη φορά δεν τράβηξα το βλέμα μου... Κοιτούσα εκεί... επίμονα... σήκωσα το χέρι μου, έσφιξα τη γροθιά μου... και την κατέβασα με όλη μουτη δύναμη σε αυτόν τον συγκεκριμένο καθρέφτη! Ένοιωσα το αίμα να τρέχει καυτό στο χέρι μου, και τα δάκρυα μου να βγαίνουν από τα μάτια μου και να κυλάνε στο πρόσωπό μου! Αυτό ήταν, όλα τα "φαντάσματα" έγιναν χίλια κομμάτια, δεν υπήρχαν πια... Τώρα πια αποφάσισα θα ΖΗΣΩ, θα ζήσω για ΕΜΕΝΑ και σε όποιον αρέσει!Με τον δικό μου τρόπο, και για όσο μου αναλλογεί! Με το αίμα που έτρεχε έγραψα τις λέξεις:

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ!!!

Τότε όλοι οι καθρέφτες σιγά σιγά χάνονταν ο ένας μετά τον άλλον... τελευταίος έμεινε ο καθρέφτης που μιλάει, η αντανάκλασή μου, επιτέλους χαμογελαστή μου είπε... "Τώρα μπορείς να πας όπου θές... δεν σε φοβάμαι πια! Ζήσε ευτυχισμένη!" και εξαφανίστηκε κι αυτός...

Ήμουν, είμαι, επιτέλους ελεύθερη.... ο καθρέφτης έσπασε... έγινε χίλια κομματάκια....!