Νεράιδες στον "Κάραβο"....

-Μαμά, μαμά! Ξύπνα!! Σήκω σου λέω!!!!!!!!!!!!!!!!
-Τι έγινε κούκλα μου; Γιατί δεν κοιμάσαι τέτοια ώρα;
-Με ξύπνησαν οι Νεράιδες!
-Ποιες;
-Οι νεράιδες βρε μαμά! Από το παράθυρό μου ακούω τον καταρράκτη. Εκεί στον καταρράκτη είναι και οι νεράιδες. Χορεύουν και τραγουδάνε!
-Αγάπη μου, από το παράθυρο σου ακούς τον καταρράκτη, να τον ακούω κι εγώ, αλλά δε νομίζω να υπάρχουν και νεράιδες εκεί και μάλιστα με καλλιτεχνικές ανησυχίες!
-Ρε μαμάαααα, αλήθεια σου λέω!!! Ντύσου, πάμε να τις δούμε και να τις ακούσουμε, εεελάαα πάαμε σε παρακαλώ!
-Μα είναι αργά ματάκια μου, θα πάμε το πρωί!
-Σε παρακαλώ μαμάκα, πάμε τώρα, το πρωί οι νεράιδες εξαφανίζονται! Σε παρακαλώ, σε παρακαλώωωω….! (χοροπηδώντας)
-Καλά, θα πάμε! Για λίγο όμως ναι;
-Ναι στο υπόσχομαι! Είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου! ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!
-Να πάρεις και το φακό σου μαζί!
-Ναι μαμά! Αααα μαμά, να βάλω και το «αντιαερικό» μου;
-Ποιο;
-Το μπουφάν που μου πήρε ο μπαμπάς!
-Χα χα χα, το «αντιανεμικό» σου αγάπη μου! Ναι, αυτό θα φορέσουμε έχει υγρασία έξω….


Αφού κλείσαμε τη βαρειά ξύλινη πόρτα του σπιτιού πίσω μας, ανηφορίσαμε το μικρό πλακόστρωτο που οδηγεί στην βορινή αυλόπορτα του κήπου. Ανάψαμε τους φακούς μας και ανεβήκαμε λίγο πιο ψηλά 50 μέτρα περίπου από την μεταλλική μας αυλόπορτα. Και φτάσαμε ο "Κάραβος" ο μικρός καταρράκτης της Πορταριάς ήταν εκεί. Με μικρή ποσότητα νερού και λόγω εποχής, αλλά όμορφος και μελωδικός όπως πάντα!
Φτάνοντας εκεί, η μικρή "νεραιδοκυνηγός" ήταν εκστασιασμένη!
-Κοίτα μαμά, κοίτα! Την βλέπεις; να κι άλλη μία!
-......πού αγάπη μου;
-Νά! Κοίτα εκεί που είναι ο κισσός, μία νεράιδα χορεύει, αυτή με τα χρυσά μαλλιά!
-Α! Ναι αγάπη μου, έχεις δίκιο, και τί όμορφη που είναι....
-Μαμά μαμά, άκου!
-Τί ματάκια μου;
-Άκου μαμά τί όμορφα που τραγουδάνε... άκου... "Ου, ου, ουοουουου...λά, λά, λάααα"
-χμμμ... κάτι σα να ακούω!
-Ωωωωω,! μαμά; την είδες τη Νεραιδόσκονη;
-Ναι καρδούλα μου, την είδα, Να! έχεις και λίγη στα μαλάκια σου...
-Αλήθεια μανούλα;
-Ναι μωρό μου, ορίστε κοίτα πώς λάμπει το χέρι μου τώρα που σε χάιδεψα...
-Ουουουου! Γιούπιιιιιι! Οι νεράιδες με αγαπάνεεεε!
-Όλος ο κόσμος σε αγαπάει μάτια μου... όλος ο κόσμος....
-Κι εσύ μαμά;
-Εγώ πιο πολύ από τον καθένα!
-Κι ο μπαμπάς;
-Κι ο μπαμπάς σε λατρεύει κούκλα μου!
-Γιατί δεν είναι και ο μπαμπάς εδώ να δεί τις νεράιδες;
-Δεν είπαμε ό,τι κάποια πράγματα θα τα κάνουμε οι δυό μας και ότι κάποια άλλα θα τα κάνετε μαζί με τον μπαμπά; Ε! Οι νεράιδες είναι κοριτσίστικη υπόθεση...
-Μαμά σε αγαπάω πολύ...
-Ναι μωρό μου; πόσο;
-Ως τον ουρανό μανούλα μου...
-Κι εγώ καρδιά μου.. κι εγώ...
-Μαμά; κλαις;
-Όχι αγάπη μου, μπήκε νεραιδόσκονη στα μάτια μου και τα έκανε να λάμπουν...
-Μαμάαα! Κοίτα η αρχηγός νεράιδα! Να τη εκεί είναι, πίνει νερό με τα χεράκια της! Πρόσεξε μη βρέξεις τα φτερά σου Νεράιδα, δεν θα μπορείς να πετάξεις μετά!!!
-Πάμε κούκλα, είναι αργά και κάνει κρύο, άσε που πρέπει να κοιμηθούμε, το πρωί θα πάμε να βρούμε τους Κένταυρους...
-Εντάξει μαμά πάμε, αλλά να χαιρετήσω πρώτα τις Νεράιδες...
-Εντάξει χαιρέτα τις να φύγουμε...
-Θα κάνω και μια ευχή...Νεραιδούλες μου, γειά σας, φεύγουμε, σας αγαπάω πάρα πολύ, να μας προσέχετε εντάξει; Το σπίτι μου είναι αυτό εκεί κάτω, με το έλατο που θα το στολίσουμε τα Χριστούγεννα με τη μαμά μου! Και τώρα θα κάνω μια ευχή λίγο μεγάλη... "Ευχομαι το δοντάκι που μου κουνιέται να το πάρεις εσύ νεράιδα του δοντιού χωρίς να πονέσω και να μου φέρεις ένα καινούριο γερό και άσπρο! Και θέλω να είναι οι γονείς μου καλά και να με φροντίζουν"

Εγώ προσωπίκα δεν είδα καμμία Νεράιδα, δεν άκουσα κανένα τραγούδι, αλλά αφού τις είδε εκείνη, τότε σίγουρα υπήρχαν... ήταν σίγουρα εκεί... αλλά μάλλον εγώ δεν είμαι πια τόσο ευλογημένη με το δώρο της αγνής φαντασίας και γι αυτό δεν μπόρεσα να τις δω...
η αλήθεια είναι όμως ότι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα πολύ διαφορετικά, πολύ πιο ανάλαφρα, πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο γλυκά... ίσως κάποια από τις Νεράιδες να ήρθε στο προσκεφάλι μου και να μου κράτησε συντροφιά......