Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Βία, αδικία και μνήμες!


Χτες το βράδυ αργά βρέθηκα στο σπίτι του κολλητού μου σε κάποια γειτονιά του Περιστερίου. Είναι πολύ ωραία τα βράδυα και όχι μόνο που περνάμε οι δυό μας με τον Κώστα. Ακούμε μουσική, μιλάμε, "θάβουμε", και κυρίως γελάμε! Γελάμε πολύ... με την ψυχή μας! Και χτες έτσι ήταν... γελούσαμε, μιλούσαμε, ακούγαμε μουσική, όταν ξαφνικά κάποιοι ήχοι, και φωνές μας έκαναν να πεταχτούμε από τους καναπέδες, να κλείσουμε τη μουσική και να μας σηκωθεί η τρίχα κάγκελο!


Εκείνη: Μηηηη! Σε παρακαλώ μηηηηη! Πονάωωωω!

Εκείνος: Πού ήσουν μωρή πουτάνα; Ε;

<Ήχος υπόκωφος, (μάλλον γροθιά) γυαλιά που σπάνε, κλάματα και ουρλιαχτό!>

Εκείνη: Στην πλατεία ήμουν, με την τάδε.. μήηηηηη , ααααααα,

Εκείνος: Καριόλα, θα σε σκοτώσω! Δεν θα με κάνεις εσύ ρεζίλι!

Εκείνη: Βοήθειαααααααα!

Εκείνος: Τί βοήθεια μωρή πουτάνα; Θα ρθει ο γαμιάς σου να σε βοηθήσει; Θα σας γαμήσω και τους δύο!

Είμαστε ήδη έξω στο μπαλκόνι με το τηλέφωνο στο χέρι, προσπαθούμε να εντοπίσουμε το διαμέρισμα και παράλληλα να πάρουμε την αστυνομία τηλέφωνο. Το διαμέρισμα το εντοπίσαμε και είδαμε τον "άντρα" να χτυπάει τη μικροκαμωνένη γυναίκα αλύπητα! Φωνάξαμε, του πετάξαμε αντικείμενα από το μπαλκόνι μας στο δικό του. Μας έκανε ένα κωλοδάχτυλο, τράβηξε την κουρτίνα και συνέχισε να την χτυπάει. Η "άμεσος δράση" δεν διακρίνεται για την αμεσότητά της.... Μετά από κανένα 5λεπτο αναμονής στη γραμμή επιτέλους κάποιος απάντησε. Τους λέει ο Κώστας τί γίνεται, πού είμαστε, τί βλέπουμε, τί ακούμε... (Εν τω μεταξύ έχει βγεί κι άλλος κόσμος έξω, άλλοι βρίζουν, άλλοι γελάνε!!!, άλλοι προσπαθούν να πάρουν την αστυνομία)

Εκείνος: Μωρή γαμιόλα αυτό ήταν το τελευταίο σου θα σε στείλω να γαμιέσαι στην κόλλαση ΠΟΥΤΑΝΑΑΑ! Και τον βλέπουμε που την πιάνει από το μαλλί, την σέρνει στο πάτωμα και παράλληλα της πατάει το κεφάλι με το πόδι του...

Εκείνη μόνο κινείται... φωνή δεν βγαίνει πια...

Δεν μπορώ άλλο, κλείνω τα μάτια μου και ξαφνικά αλλάζουν οι εικόνες γύρω μου, νοιώθω εγώ το κάψιμο στο μάγουλο από την τριβή, έχω τη γεύση του αίματος ανακατεμένη με χώμα μέσα στο στόμα μου, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, ακούω τα χαλίκια να τρίβονται και να με γδέρνουν, ακούω τη φωνή του να μου λέει: "ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;" εγώ να μην καταλαβαίνω τίποτα, δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό μόνο παρακαλάω να σταματήσει, να έρθει κάποιος να με βοηθήσει. Νοιώθω τις κλωτσιές στα πλευρά μου, νοιώθω το μάτι μου να πρήζεται, νοιώθω πόνο, ντροπή, ξεφτίλα! Νοίωθω τη μυρωδιά από τα σκουπίδια, νοιώθω το παγωμένο νάυλον των σάκων απορριμάτων πάνω στο ζεστό μου δέρμα. Τον ακούω να μου λέει: "Εκεί που ανήκεις! Ψάξε μπορεί να βρεις κι αυτόν εκεί!" Με ακούω να του λέω κλαίγοντας.. "Αντε γαμήσου!"

Ανοίγω τα μάτια μου πάλι... βλέπω την κοπέλα να σέρνεται στο πάτωμα, βλέπω τον "άντρα" να την τραβολογάει, να τη χτυπάει, να τη βρίζει, εκείνη να κλάιει, βλέπω αίμα στο προσωπό της, περιπολικό δεν βλέπω πουθενά, βλέπω κόσμο να του χτυπάει το κουδούνι, μάταια βέβαια, αστυνομικό δεν βλέπω πουθενά...

Ακούω μια σπασμένη φωνή:

Εκείνη: Σκότωσε με, δεν αντέχω άλλο!

Εκείνος: Σε αγαπάω μωρή καριόλα γαμώ την Παναγία σου!

Και συνεχίζει να την κλωτσάει, να τη χτυπάει ακόμη πιο βίαια!

Κλείνω τα μάτια μου δεν μπορώ να τους βλέπω... και νά πάλι!

Εγώ δέχομαι την επίθεση, εγώ πονάω, πονάει το κορμί αλλά πιο πολύ η ψυχή μου! Ο πόνος στην ψυχή είναι που είναι αβάσταχτος, ο άλλος στο κορμί και αντέχεται και περνάει.

Με χτυπάει με ρωτάει πράγματα που δεν πρόκειται να του απαντήσω, βγάζει συμπεράσματα δικά του, θυμώνει, χτυπάει πιο δυνατά, πιο πολύ, με μίσος. Με ακούω να λέω"Χτύπα ρε πούστη χτύπα, να δω τί θα καταλάβεις!" με σφιγμένα δόντια. Νοιώθω το κορμί μου να τρέμει, ακούω τον ήχο των χτυπημάτων στο κεφάλι έτσι όπως τον μεταφέρουν τα όστά του κρανίου. Είναι τελείως διαφορετικός, δεν είναι όπως τον ακούς εσύ απ' έξω...

Ανοίγω τα μάτια μου πάλι.. το στομάχι μου συσπάται, τρέχω στην τουαλέτα, αφήνω το κορμί μου να αδειάσει, για κάποιο λόγο ο εγκέφαλός μου νόμιζε ότι αν αδειάσω το στομάχι μου, θα αδειάσω και το μυαλό μου και την ψυχή μου...

Ένοιωσα τον Κώστα, που όπως ήμουν σκυμένη ήρθε κι αυτός γονάτισε δίπλα μου και μου χάιδευε τα μαλλιά... Δεν μιλούσε δεν είπε τίποτα εκείνη τη στιγμή, μόνο με χάιδευε...

Όταν σηκώθηκα και βγήκαμε πάλι έξω με κοίταξε και με ρώτησε: "Δεν θα ξεχάσεις ποτέ επιτέλους; Τελικά βρήκατε ποιός ήταν;"

Του απάντησα: "Τί έγινε τελικά; ήρθαν οι μπάτσοι; Θα την σκοτώσει ο μαλάκας!!"

Ήρθε ένα περιπολικό, χτυπήσαν το κουδούνι, δεν τους άνοιξε ο "άντρας" τελικά, δεν επέμειναν πολύ, σταμάτησε και η φασαρία... έφυγαν έχουν κι άλλους κακούς να πιάσουν!


10 σχόλια:

tsaousa είπε...

Περισσότερο κι απ΄τον άντρα και από την αστυνομία και από όσους γελούσαν, φταίει η γυναίκα.
Χωρίς αυτή, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν.

Εξάρτηση είναι ο ρόλος της. Ακόμη και να την απομακρύνουν απο εκεί, εκεί θα γυρίσει πάλι. Αλλιώς θα είχε ήδη φύγει.

johnbiker είπε...

Aπίστευτο! Απίστευτο! Απίστευτο!
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα!

Unknown είπε...

:((

έχει δίκιο η τσαούσα..

Πρόσφατα μια κακοποιημένη κοπέλα 23 ετών με 2 παιδιά αποφάσισε να συνεχίζει τη ζωή της και να πατήσει πόδι.Άκουγα τους καβγάδες αλλά δεν καταλάβαινα πολλά γιατί δεν μιλούσαν ελληνικά.Το μόνο που άκουγα είναι εκείνη να κλαίει βουβά και το μωρό να ουρλιάζει τρομαγμένο.Μακάρι να έβρισκαν όλες τη δύναμη να ποτινάξουν αυτόν τον μαρτυρικό ζυγό.

Τις καλησπέρες μου και καλώς σε βρήκα!

mermyblue είπε...

καλησπέρα
δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολο τα θύματα της βίας να αποτινάξουν το ζυγό του τυράννου από πάνω τους, οσο κι αν στους περισσότερους από εμάς φαίνεται αυτονόητο.
Αυτό που με εξοργίζει όμως (πέρα από το κτήνος που ασκούσε βία στην ασθενέστερη σωματικά γυναίκα) είναι η παντελής απουσία της πολιτείας...
πώς μπορεί να βοηθηθεί μια γυναίκα να εγκαταλείψει έναν τέτοιο άνθρωπο (ας τον πούμε έτσι) αν δεν βρεθεί κ κάποιος να την στηρίξει;

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ Tsaousa

Ξέρεις τί γίνεται; τα περισσότερα θύματα ενδοοικογενειακής βίας έχουν πειστεί ότι αυτή τη συμπεριφορά την προκαλλούν τα ίδια, στο μυαλό τους δεν φταίει το ζώο που σηκώνει το χέρι του αλλά οι ίδιες που τον "προκάλλεσαν".

Τα φιλιά μου!


@johnbiker

Κι όμως συμβαίνουν με την ανοχή όλων μας.

Καλησπέρες


@ Πασχαλίνα

Καλώς όρισες!
Αν είχαν και λίγη βοήθεια ουσιαστική θα ήταν περισσότερες αυτές που "πατάνε πόδι" όπως λές.

Πολλές καλησπέρες!


@mermyblue

Συμφωνώ απόλυτα! Είναι δύσκολο να φύγουν και να αποτινάξουν τον ζυγό τους, είτε από φόβο για τα χειρότερα, είτε από ανάγκη. Μια άνεργη χαμηλής μόρφωσης γυνάικα- μητέρα, μην έχοντας τη δυνατότητα να εξασφαλίσσει τα προς το ζην για το παιδί της ( μια στέγη κι ένα πιατο φαγητό) μάλλον θα προτιμήσει να βασανίζεται και να υποφέρει παρά να πεινάσει το παιδί της. Δεν συμφωνώ με τη στάση τους αλλά κατανοώ τον τρόπο σκέψης τους..

Καλησπέρα και καλώς όρισες!

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Το χειρότερό μου είναι η βία, κάθε μορφής. Το θύμα που δεχεται κάθε μορφής βία, υποφερει, απαξιώνεται, εκμηδενίζεται η προσωπικότητά του. Έχω την εντύπωση ότι στην ενδοοικογενειακή βία τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, γιατί αυτός που ασκεί τη βία είναι ένας άνθρωπος που αγαπάς, που περιμένεις να σε φροντίζει και να σε προστατεύει, (γονιός, σύντροφος, αδελφός)... Νομίζω ότι πιό εύκολα "καταπίνεις" το ξύλο που έφαγες, ή τον βιασμό από έναν άγνωστο, που ΄δεν σε ξέρει, που δεν εχεις μοιραστεί μαζί του πράγματα, παρά όταν το ίδιο συμβεί από έναν δικό σου άνθρωπο.
Να το διορθώσω...
δεν το καταπίνεις ποτέ, απλά στν πρώτη περίπτωση πονάς ενώ στη δεύτερη "πεθαίνεις"...

zoe unique είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
η ξαδερφη είπε...

ΜΟΥ θυμισες το Φλεβαρη που η ξαδερφη μου δεχτηκε επιθεση απο 2 αγνωστους στο παρκο, γιατι καποιος-α μπλεχτηκαν στη ζωη της. Δεν τη χτυπησε καποιος δικος της αγνωστος ηταν αλλα την εδειραν για καποιον που η ιδια αγαπουσε πολύ!Κι εκεινη κοντεψε να πεθανει. κι εγω οταν την ειδα να μπαινει στο σπιτι κοντεψα να πεθανω. Κανεις ομως δεν σταθηκε κοντα της, ουτε καν αυτοι απο τους οποιους θα το περιμενε. ΚΑΙ ΟΜΩΣ εκεινη καταφερε να σταθει στα ποδια της και να το ξεπερασει με αξιοπρεπεια για εκεινη και το παιδακι της! σου θυμιζει τιποτα; Εμενα μου θυμιζει οτι εχω 1000 λογους να σε αγαπαω και να σε θαυμαζω!!!!!!

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Πολλές είναι οι γυναίκες που παγιδεύονται στη σιωπή που καλύπτει τη βία μέσα στην οικογένεια και κατά συνέπεια κάνουν κακό στον ίδιο τους τον εαυτό. Παρουσιάζουν συχνά σοβαρές ψυχικές διαταραχές όπως μελαγχολία και κατάθλιψη, ενώ πολλές φορές πάλι η χρόνια ψυχολογική βία οδηγεί σε βαρύτατες σωματικές ασθένειες, όπως ο καρκίνος...
Η σιωπή λοιπόν αρχίζει να σπάει και είναι καιρός να πάψουμε όλοι να ανεχόμαστε την άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών. «Η ΑΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ», άλλωστε, όπως σωστά τονίζει η Γενική Γραμματεία για θέματα Ισότητας του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης!


Πού μπορούν να απευθυνθούν τα θύματα
Η ΣΟΣ Γραμμή «Δίπλα Σου» κατά της ενδοοικογενειακής βίας αποτελεί μια από τις κεντρικές δράσεις του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, παράλληλα με την δομή κοινωνικής και επαγγελματικής επανένταξης και τον ξενώνα.

Η Γραμμή για την οικογενειακή βία απαντά στο τηλέφωνο 800 11 8888 1 (γραμμή χωρίς χρέωση) και 2107786800 (γραμμή με χρέωση για κινητό). Η λειτουργία της είναι καθημερινή , συμπεριλαμβάνονται Σαβ/κα και αργίες, σε 6ωρη βάση (9:00-15:00). Η Γραμμή από τον Μάρτιο του 2003 που ξεκίνησε την λειτουργία της μέχρι και τον Ιούλιο του 2005 λειτουργούσε σε καθημερινή 12ωρη βάση όλον τον χρόνο. Λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων , τα οποία εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν, η γραμμή δεν λειτούργησε τον Αύγουστο, λειτούργησε σε εθελοντική βάση τον Σεπτέμβριο και από τον Οκτώβριο λειτουργεί έξι ώρες καθημερινά αντί 12.

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ ξαδερφη

Nα δώ πότε θα βάλεις εσύ μυαλό μικρή μου, και θα σταματήσεις να τα μπερδεύεις όοολα!

Κι έγώ σε αγαπάω, και νομίζω ότι στην ξαδέρφη σου, αν θυμάμαι καλά, υπήρξαν άνθρωποι που της στάθηκαν και γι' αυτό τα κατάφερε!

Μην είσαι άδικη λοιπόν....

Πολλά φιλιά


@ Gi Gaga Kouni Beli

Σε ευχαριστούμε για την ενημέρωση... (αχρείαστα να είναι)

Φιλιά πολλά!