Βία, αδικία και μνήμες!

Χτες το βράδυ αργά βρέθηκα στο σπίτι του κολλητού μου σε κάποια γειτονιά του Περιστερίου. Είναι πολύ ωραία τα βράδυα και όχι μόνο που περνάμε οι δυό μας με τον Κώστα. Ακούμε μουσική, μιλάμε, "θάβουμε", και κυρίως γελάμε! Γελάμε πολύ... με την ψυχή μας! Και χτες έτσι ήταν... γελούσαμε, μιλούσαμε, ακούγαμε μουσική, όταν ξαφνικά κάποιοι ήχοι, και φωνές μας έκαναν να πεταχτούμε από τους καναπέδες, να κλείσουμε τη μουσική και να μας σηκωθεί η τρίχα κάγκελο!

Εκείνη: Μηηηη! Σε παρακαλώ μηηηηη! Πονάωωωω!

Εκείνος: Πού ήσουν μωρή πουτάνα; Ε;

<Ήχος υπόκωφος, (μάλλον γροθιά) γυαλιά που σπάνε, κλάματα και ουρλιαχτό!>

Εκείνη: Στην πλατεία ήμουν, με την τάδε.. μήηηηηη , ααααααα,

Εκείνος: Καριόλα, θα σε σκοτώσω! Δεν θα με κάνεις εσύ ρεζίλι!

Εκείνη: Βοήθειαααααααα!

Εκείνος: Τί βοήθεια μωρή πουτάνα; Θα ρθει ο γαμιάς σου να σε βοηθήσει; Θα σας γαμήσω και τους δύο!

Είμαστε ήδη έξω στο μπαλκόνι με το τηλέφωνο στο χέρι, προσπαθούμε να εντοπίσουμε το διαμέρισμα και παράλληλα να πάρουμε την αστυνομία τηλέφωνο. Το διαμέρισμα το εντοπίσαμε και είδαμε τον "άντρα" να χτυπάει τη μικροκαμωνένη γυναίκα αλύπητα! Φωνάξαμε, του πετάξαμε αντικείμενα από το μπαλκόνι μας στο δικό του. Μας έκανε ένα κωλοδάχτυλο, τράβηξε την κουρτίνα και συνέχισε να την χτυπάει. Η "άμεσος δράση" δεν διακρίνεται για την αμεσότητά της.... Μετά από κανένα 5λεπτο αναμονής στη γραμμή επιτέλους κάποιος απάντησε. Τους λέει ο Κώστας τί γίνεται, πού είμαστε, τί βλέπουμε, τί ακούμε... (Εν τω μεταξύ έχει βγεί κι άλλος κόσμος έξω, άλλοι βρίζουν, άλλοι γελάνε!!!, άλλοι προσπαθούν να πάρουν την αστυνομία)

Εκείνος: Μωρή γαμιόλα αυτό ήταν το τελευταίο σου θα σε στείλω να γαμιέσαι στην κόλλαση ΠΟΥΤΑΝΑΑΑ! Και τον βλέπουμε που την πιάνει από το μαλλί, την σέρνει στο πάτωμα και παράλληλα της πατάει το κεφάλι με το πόδι του...

Εκείνη μόνο κινείται... φωνή δεν βγαίνει πια...

Δεν μπορώ άλλο, κλείνω τα μάτια μου και ξαφνικά αλλάζουν οι εικόνες γύρω μου, νοιώθω εγώ το κάψιμο στο μάγουλο από την τριβή, έχω τη γεύση του αίματος ανακατεμένη με χώμα μέσα στο στόμα μου, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, ακούω τα χαλίκια να τρίβονται και να με γδέρνουν, ακούω τη φωνή του να μου λέει: "ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;" εγώ να μην καταλαβαίνω τίποτα, δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό μόνο παρακαλάω να σταματήσει, να έρθει κάποιος να με βοηθήσει. Νοιώθω τις κλωτσιές στα πλευρά μου, νοιώθω το μάτι μου να πρήζεται, νοιώθω πόνο, ντροπή, ξεφτίλα! Νοίωθω τη μυρωδιά από τα σκουπίδια, νοιώθω το παγωμένο νάυλον των σάκων απορριμάτων πάνω στο ζεστό μου δέρμα. Τον ακούω να μου λέει: "Εκεί που ανήκεις! Ψάξε μπορεί να βρεις κι αυτόν εκεί!" Με ακούω να του λέω κλαίγοντας.. "Αντε γαμήσου!"

Ανοίγω τα μάτια μου πάλι... βλέπω την κοπέλα να σέρνεται στο πάτωμα, βλέπω τον "άντρα" να την τραβολογάει, να τη χτυπάει, να τη βρίζει, εκείνη να κλάιει, βλέπω αίμα στο προσωπό της, περιπολικό δεν βλέπω πουθενά, βλέπω κόσμο να του χτυπάει το κουδούνι, μάταια βέβαια, αστυνομικό δεν βλέπω πουθενά...

Ακούω μια σπασμένη φωνή:

Εκείνη: Σκότωσε με, δεν αντέχω άλλο!

Εκείνος: Σε αγαπάω μωρή καριόλα γαμώ την Παναγία σου!

Και συνεχίζει να την κλωτσάει, να τη χτυπάει ακόμη πιο βίαια!

Κλείνω τα μάτια μου δεν μπορώ να τους βλέπω... και νά πάλι!

Εγώ δέχομαι την επίθεση, εγώ πονάω, πονάει το κορμί αλλά πιο πολύ η ψυχή μου! Ο πόνος στην ψυχή είναι που είναι αβάσταχτος, ο άλλος στο κορμί και αντέχεται και περνάει.

Με χτυπάει με ρωτάει πράγματα που δεν πρόκειται να του απαντήσω, βγάζει συμπεράσματα δικά του, θυμώνει, χτυπάει πιο δυνατά, πιο πολύ, με μίσος. Με ακούω να λέω"Χτύπα ρε πούστη χτύπα, να δω τί θα καταλάβεις!" με σφιγμένα δόντια. Νοιώθω το κορμί μου να τρέμει, ακούω τον ήχο των χτυπημάτων στο κεφάλι έτσι όπως τον μεταφέρουν τα όστά του κρανίου. Είναι τελείως διαφορετικός, δεν είναι όπως τον ακούς εσύ απ' έξω...

Ανοίγω τα μάτια μου πάλι.. το στομάχι μου συσπάται, τρέχω στην τουαλέτα, αφήνω το κορμί μου να αδειάσει, για κάποιο λόγο ο εγκέφαλός μου νόμιζε ότι αν αδειάσω το στομάχι μου, θα αδειάσω και το μυαλό μου και την ψυχή μου...

Ένοιωσα τον Κώστα, που όπως ήμουν σκυμένη ήρθε κι αυτός γονάτισε δίπλα μου και μου χάιδευε τα μαλλιά... Δεν μιλούσε δεν είπε τίποτα εκείνη τη στιγμή, μόνο με χάιδευε...

Όταν σηκώθηκα και βγήκαμε πάλι έξω με κοίταξε και με ρώτησε: "Δεν θα ξεχάσεις ποτέ επιτέλους; Τελικά βρήκατε ποιός ήταν;"

Του απάντησα: "Τί έγινε τελικά; ήρθαν οι μπάτσοι; Θα την σκοτώσει ο μαλάκας!!"

Ήρθε ένα περιπολικό, χτυπήσαν το κουδούνι, δεν τους άνοιξε ο "άντρας" τελικά, δεν επέμειναν πολύ, σταμάτησε και η φασαρία... έφυγαν έχουν κι άλλους κακούς να πιάσουν!