Λυπάμαι κύριε Bolt.....

Σήμερα το απόγευμα, καθώς έτρεχα υπό τις στάχτες του Αττικού ουρανού, και έχοντας τρελά νεύρα για τα δεντράκια και τα ζωάκια που κάηκαν και που εξακολουθούν να καίγονται, σκεφτόμουν διάφορα....

Σκεφτόμουν για παράδειγμα πόσοι εργολάβοι θα τρίβουν τα χεράκια τους, πόσες βιλίτσες θα φυτρώσουν άραγε πάνω στα καμμένα με ταχύτητα που θα την ζήλευε ο κύριος Usain Bolt, και μια που τον θημήθηκα σκέφτηκα για ακόμη μια φορά ότι αυτά τα ρεκόρ του δεν είναι καθαρά! Συγγνώμη mister Bolt, αλλά πες με κακόπιστη, πες με καχύποπτη δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι χρόνοι αυτοί ήρθαν μόνο με σκληρή δουλειά και προπόνηση... Φυσικά και έχει ο άνθρωπος κάποια φυσικά προσόντα και πιθανώς και τον κατάλληλο σωματότυπο.. (2 μέτρα είναι ο άτιμος) αλλά.... δεν με πείθει! Πάω στοίχημα (και δεν είμαι και τζογαδόρα) ότι το στομάχι του θα το ζήλευε και το πιο καλό εργαστήριο του "Δημόκριτου" τόση χημεία!!! Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν είχαν καταπιεί τα ίδια.. Φυσικά όλοι στο ίδιο καζάνι πόσοι αθλητές έκαναν τα 200 μέτρα κάτω από 20 δεύτερα; Δεν θυμάμαι νομίζω 5, μπορεί και να κάνω λάθος... αυτό που θέλω να πώ είναι ότι από όλους τους ντοπαρισμένους ο Bolt είναι ο καλύτερος, που σημαίνει ότι και χωρίς τη χημεία πάλι πρώτος θα ήταν ... απλά με πιο "ανθρώπινους" χρόνους!
Αλλά όχι.... οι σπρίντερς, είτε δρομείς, είτε ποδηλάτες είναι πολύ ματαιόδοξα άτομα (στην πλειοψηφία τους) σε αντίθεση με τους αθλητές αντοχής που είναι πολύ πιο σεμνοί και συνετοί (στην πλειοψηφία τους) και αυτό γιατί; Διότι τα αθλήματα ταχύτητας είναι τα δημοφιλή! Φέρνουν τα γκομενάκια, τα λεφτά και τις χορηγίες! Οι αθλητικογράφοι με τα σπριντ ασχολούνται και αυτούς τους αθλητές θεοποιούν!
"Τρέχω και τα σκέφτομαι" λοιπόν (ατάκα που δανέιστηκα από τον φίλο μου τον ΤΡΕΧΑΛΑΚΗ), και σκέφτομαι πόσοι από τους φίλους μου που από χτες το βράδυ έχουν πάει εθελοντικά να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς θα μπορούσαν να είναι σπρίντερς.. ΚΑΝΕΙΣ! Θα ήταν όλοι τους αθλητές αντοχής... μόνο σαν τέτοιοι θα μπορούσαν να πάνε και να παλεύουν με τις φλόγες... έχουν κλείσει 24ώρο εκεί.. αυτό δεν έιναι σίγουρα ταχύτητα.. είναι 100% αντοχή! Και συνεχίζω να τρέχω, γύρω -γύρω στο σταδιάκι, έχει σχεδόν σκοτεινιάσει, ο ουρανός εξακολουθεί να έχει αυτό το μουντό χρώμα, η Αττική συνεχίζει να μυρίζει σαν καπνιστός σολωμός, σαν κι αυτούς που τρώνε οι εργολάβοι που θα αναλάβουν την "ανάπλαση" των καμμένων, νοιώθω μια έντονη ενόχληση στη μύτη μου, κάτι σαν μπούκωμα, πάω στο σάκο μου και βγάζω το πακέτο με τα χαρτομάντηλα, φυσάω και το χαρτομάντηλο γεμίζει στάχτες! Γυρνάω και κοιτάζω προς την μικρή μου που κάνει ποδήλατο εκεί κοντά μου, λίγο πριν στο σπίτι με παρακάλεσε να κλείσω την τηλεόραση γιατί δεν της άρεσε να βλέπει τις φωτιές! Τη φωνάζω έρχεται κοντά κοιτάζω τα ρουθούνια της μαύρα!!!! ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ! Της λέω να φυσήξει κι αυτή τη μύτη της, άλλο ένα χαρτομάντηλο γεμάτο στάχτες! Συνεχίζω να τρέχω, όχι για να κάνω ρεκόρ σαν τον κύριο Μπόλτ, αλλά για να ξεχνάω.... να ξεχάσω το άγχος μου για τους φίλους μου που είναι εκεί, και που δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους πια...έχουν κλείσει 24ώρο!
24ώρο; Χμμμμ, ξέρεις τί θυμήθηκα; Κάτι άλλα 24ωρα, και παραπάνω που κάποιοι τρέχουν προσπαθώντας να ξεπεράσουν τον εαυτό τους... σίγουρα όχι σπρίντερς... δρομείς αντοχής, και κάτι παραπάνω, δρομείς μεγάλων αποστάσεων; Όχι... δρομείς υπεραποστάσεων...Ναι υπάρχουν και αυτοί δεν τους ήξερες ε;.. Είναι που αυτοί δεν έχουν σπόνσορες ειδικά στην Ελλάδα! Ναι, βρε... έχουμε και στην Ελλάδα τέτοιους.... και άλλους που απλά τρέχουν για τη χαρά της συμμετοχής, δεν καταπίνουν χημείες, και πάνω από όλα είναι άνθρωποι..Δεν καταλαβαίνεις τί εννοώ ε; για ρίξε μια ματιά εδώ Και αφού δακρύσεις και θαυμάσεις τον αλτρουισμό, άκου και αυτό! Το Μάη που μας πέρασε, τρεις άλλοι έλληνες βρέθηκαν στην Ιταλία για το Πανευρωπαϊκό & Παγκόσμιο πρωτάθλημα 24ωρών (αμέ, γίνονται και τέτοια ) ήταν ο Γιώργος, ο Σπύρος και ο Δημήτρης. Ξεκίνησαν ο καθένας με τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τους δικούς του στόχους! Ο Σπύρος όμως κατέρρευσε, έχασε τις αισθήσεις του και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, ευτυχώς δεν ήταν κάτι πολύ σοβαρό κι έτσι μετά από κάποιες ώρες επέστρεψε ώς θεατής πια στο χώρο του αγώνα, ο Δημήτρης και κατόπιν ο Γιώργος αποφάσισαν να σταματήσουν την προσπάθειά τους για να συμπαρασταθούν στο φίλο και συναθλητή τους, αγώνες θα γίνουν κι άλλοι πολλοί, θα έχουν κάποια άλλη ευκαιρία, αρκούσε που ο Σπύρος ήταν καλά!
Και συνέχισα το τρέξιμο, και συνέχισα να σκέφτομαι και να κοιτώ τον ουρανό, τί παράξενο χρώμα, δεν μου αρέσει καθόλου, κι αυτή η βροχή από στάχτες.... ας σταματήσει πια!
Περνάει και το τελευταίο πυροσβεστικό αεροσκάφος πάνω από το κεφάλι μου.... κάνει την τελευταία ρίψη της ημέρας! Αυτός ο πιλότος, αυτοί οι πιλότοι τί θα ήταν άραγε; Αντοχής ή ταχύτητας; Σίγουρα θα ήταν γρήγοροι σαν σπρίντερς , αλλά με καρδιά "αντοχατζή"!!!! (λέξη δανεισμένη από τη φίλη μου τη Νινέτα) Και σκέφτομαι: μεγάλος ο άθλος σου αγαπητέ Τζαμαϊκανέ αλλά τί θα προτιμούσα αν ήσουν πυροσβέστης; Να τρέξεις με το "κανονάκι" πολύ γρήγορα τα 100 μέτρα που σε χωρίζουν από το φλεγόμενο δάσος 2-3 φορές και να "κλατάρεις"; ή να σου πάρει και λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω αλλά να αντέχεις να το κάνεις πολλές φορές μέχρι να σβήσεις τη φωτιά; Τί θέλω από 'σένα σαν άνθρωπο; Να τερματίσεις μια κούρσα δρασκελίζοντας τον συναθλητή σου που σκόνταψε στα τελευταία μέτρα; ή να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί κι ας χάσεις κάθε ελπίδα για μετάλλιο; Το δεύτερο δεν θα το έκανες ποτέ.. όχι γιατί δεν είσαι καλός άνθρωπος αλλά γιατί η μεγάλη εταιρία που σε σπονσοράρει σου υπαγορεύει να διαλλέξεις την πρώτη οδό, αυτή που στον τερματισμό θα δέιξει ένα νέο ρεκόρ, στις τσέπες της εταιρίας νέα δολάρια και στο αίμα σου νέα βελτιωμένα "τονοτικά" γιατί όλοι έχουμε κάποια όρια και εσύ πρέπει να τα ξεπερνάς για όσο "πουλάς" ακόμα...
Αφού είναι έτσι, λυπάμαι κύριε Bolt, αλλά εγώ προσωπικά θα συνεχίσω να θαυμάζω λίγο παραπάνω, από σένα τους ανώνυμους Γιώργο, Σπύρο, Δημήτρη, Νίκο, Γιάννη... κι ας τρέχουν μόνο επειδή το γουστάρουν, κι ας μην έχουν καμμία εταιρεία να τους πληρώνει, ας μην τους προβάλει κανένας δημοσιογράφος. Εγώ θα συνεχίσω να θαυμάζω αυτούς λίγο παραπάνω από σένα κι ας τρέχουν με ξεχειλωμένα Τί-σέρτς σε στάδια χωρίς φώτα και αποδυτήρια, ή σε πάρκα με επιδειξίες για την προπονησή τους, αμέσως μετά ή πριν τη δουλειά τους και ας μην κάνουν ποτέ κανένα ρεκόρ, κι ας μην τους γράψει καμμιά φυλλάδα, μου αρκεί που ξέρω ότι όλοι αυτοί πάνω στα καμμένα θα έκαναν αναδάσωση, ενώ εσύ θα έχτιζες βίλα! Όχι γιατί το θες εσυ... αλλά γιατί έτσι λέει ο σπόνσορας.

Και σταμάτησα να τρέχω, πήγα να πάρω τη μικρή είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, αυτό το πορτοκαλό καφέ του ουρανού ήταν πια ανηπόφορο... "Εδώ ο κόσμος καίγεται και το.... βλαμμένο τρέχει" σκέφτηκα!
Προσπάθησα να ξαναπάρω τηλέφωνο τα παιδιά που από χτες το βράδυ έχουν πάει εθελοντικά στην "Αττική Κόλαση", επιτέλους βρήκα κάποιον..
-Έλα τί γίνεται;
-Της κακομοίρας! Τρέχουμε...Από χτες δεν έχουμε κάτσει καθόλου, κλείνω θα σας πάρουμε εμείς γεια!

"Έτσι σας θέλω" σκέφτηκα, "να είστε της αντοχής και άσε την ταχύτητα για τον κύριο Bolt..."