Mια βόλτα με τον.... "Παντελή"

Ο Παντελής είναι ένα παλιό δυσκίνητο ποδήλατο αδιευκρίνιστης ταυτότητας λίγο μάουντεν, λίγο πόλης, βαρύ, αγορασμένο από σούπεμάρκετ, λίγο δουλεμένο το οποίο τελικά κατέληξε παρατημένο σε μια αποθήκη. Μέχρι πρόσφατα που το ξέθαψα το έβαλα κάτω, το έτριψα να φύγει η πολύ σκουριά έτσι ώστε να σουλουπωθεί λιγάκι και να κάνω μια μικρή βόλτα με έναν πολύ αγαπημένο φίλο που είχα καιρό να δω. (Τότε ήταν που σκέφτηκα να το μετονομάσω από Παντελή σε Λάζαρο αλλά αντιστάθηκα) Μετά από εκείνη τη βόλτα, τον άφησα στην πυλωτή με την προοπτική ότι κάποια στιγμή θα ασχοληθώ μαζί του.... κι εκεί έμεινε μέχρι σήμερα...

Κατεβαίνω κάτω, πάω στην πυλωτή να πάρω τον Παντελή που καθόταν λυπημένος δίπλα από τον Σωκράτη (τον σκαραβαίο του Τάσου). Τον πλησίασα, ξεσκόνισα τη σέλα του, τσέκαρα τα φώτα του, τον αέρα στα λάστιχα και ξεκινήσαμε!

-Άντε Παντελούκο μου, πάμε μια βόλτα μακρινή οι δυο μας...

Πρώτη στάση το Ζάππειο, εκεί σταματήσαμε για να πάρουμε το νουμεράκι μας για τη συμμετοχή μας στην αυριανή γιορτή... μια καλημέρα, κάνα -δυο πρόωρα "χρόνια πολλά", και δρόμο... ξεκινάει η βόλτα με τον Παντελή.

Πεταλιές πολλές, αργές απολαυστικές.. (πολλά χρούτσου χρούτσου από τον Παντελή) χαμόγελο από μένα, λίγο σφίξιμο στους τετρακέφαλους ειδικά στις ανηφόρες αφού ο Παντελεήμων είναι και βαρύς και άγαρμπος.. και ξαφνικά όλα αλλάζουν! Τα πόδια είναι ελαφριά και ξεκούραστα, το ποδηλατάκι μου δεν τρίζει, τα χρώματα αλλάζουν, η σέλα είναι πιο μαλακή, κοιτάω κάτω.. ΠΕΤΑΩ! Ναι, ο Παντελής έχει απογειωθεί και πετάμε ψηλά! Είναι όμορφα, νοιώθω ευτυχισμένη....

Κατεβαίνουμε σε ένα μέρος πολύχρωμο, με κόσμο πολύ και ζωντανό! Φασαρία, φωνές, γέλια, και αρώματα πολλά και μπερδεμένα.. μπαχάρια! Μπορώ να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου.. Κανέλα και γλυκάνισο! Επίσης μυρίζει έντονα κάρυ, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι... μια πανέμορφη κοπέλα μελαχρινή με ζωηρά μαύρα μάτια με πλησιάζει, μοσχομυρίζει , τα χέρια της είναι γεμάτα με χρυσά βραχιόλια και φοράει ένα πολύ πλούσιο κόκκινο χρυσοποίκιλτο ύφασμα τυλιγμένο γύρω από το όμορφο κορμί της σαν φόρεμα. Μου χαμογελάει...

-Καλημέρα, πού είμαι;

-Καλημέρα Ινδία!!!

-Ω ρε Παντελή; Πώς φτάσαμε ως εδώ?

Κάναμε μια βόλτα στην Ινδία, είδαμε τα μικρά χαμίνια, είδαμε τους πλούσιους Ινδούς αλλά και τα πάμφτωχα παιδάκια, τις μικρές κοπέλες να πλένονται μέσα σε νερόλακους που έπλεναν και τα ρούχα τους. Είδαμε σταρ του Μπόλυγουντ, θαυμάσαμε το Ταζ Μαχάλ βγήκα στο κέντρο της Καλκούτα και φώναζα.... "Σ' αγαπώ!" Και γέλαγα ευτυχισμένη.. με κοίταζε κι ο Παντελής και μού 'κλεισε το μάτι....

Φύγαμε... έκανα πετάλι χαρούμενη ξάφνου βλέπω μπροστά μου ένα ανθρώπινο ποτάμι.. και μια πινακίδα που έγραφε مكة المكرمة

- Τί να λέει εδώ ρε Παντελή;

-Μέκκα, ή αλλιώς Μακά αλ Μουκαραμά!

Γυρνάω και βλέπω έναν πανέμορφο νεαρό. Υπέροχο πρόσωπο με έντονα ζυγωματικά και δυο πανέξυπνα, υγρά ματάκια να με κοιτάνε χαμογελαστα...

-Μέκκα; Η γνωστή;

-Ναι, η Ιερότερη πόλη του Ισλάμ.

Η ατμόσφαιρα είχε το "άρωμα" του Δέους και της κατάνυξης. Όλοι περίμεναν υπομονετικά να βγει ο "Ιμάμης" από την Κάαμπα ένα κτίριο που βρίσκεται μέσα στο τζαμί στη Μέκκα το γνωστό και ώς Μασγιντ αλ Χαράμ. η Κάαμπα όπως μου είπε ο Χασίντ είναι ο Ιερότερος τόπος του Ισλάμ.

Εκεί πήγα κι ανέβηκα, πάνω στο κυβικό οικοδόμημα και φώναξα δυνατά "Σ'αγαπώωω!" και άνοιξα τα χέρια μου έτσι ώστε να πάρω αγκαλιά τον ουρανό, τον κόσμο όλο και χαμογέλασα και φώναξα ακόμη πιο δυνατά "Πολύυυυυ!" και καθώς κατέβαινα σα να μου φάνηκε ότι άκουσα ένα μακρυνό "κι εγωωω"

Ρώτησα τον Παντελή,

-Άκουσες τίποτα;

-Όχι!

-Κι όμως όρκο θά 'παιρνα ....

Φύγαμε για άλλους τόπους μακρινούς αγαπημένους κάτω από τα πόδια μου είδα τις Πυραμίδες... Πόσο αγαπώ τις Πυραμίδες.... παρακάλεσα τον Παντελή να κατεβούμε

Μπήκα μέσα στην Πυραμίδα ένοιωσα τη διαφορά της θερμοκρασίας, μύρισα το θάνατο χιλιάδων εργατών μέχρι την ολοκλήρωσή της περιηγήθηκα στα δωμάτια και τους διαδρόμους σε κάποιο από αυτά είδα μια μισοφαγωμένη γαμήλια τούρτα και μπουκάλια σαμπάνιας. Χαμογέλασα. Ήξερα πολύ καλά ποιοί ήταν πριν λίγο εκεί.. οι ήρωες της πιο αγαπημένης μου ιστορίας. (Να ΄ναι καλά όπου κι αν είναι τώρα.. ξέρω ότι είναι ευτυχισμένοι) ανέβηκα στη κορυφή κοίταξα γύρω μου είδα το ασημένιο φιδίσιο κορμί του Νείλου να με φωνάζει... ο ήλιος με θάμπωσε και γω χαμογέλασα, κοίταξα ψηλά τέντωσα το κορμί μου σα να ήθελα να αγγίξω το μικρό συννεφάκι που έπαιζε με τον ήλιο κρυφτό και φώναξα δυνατά: "Σ' αγαπώωωω!" Φεύγοντας από την πυραμίδα με τον Παντελή είδαμε πολλές γαζέλες, παίξαμε κυνηγητό μαζί τους και όταν φτάσαμε στο Νείλο είδαμε τους περίφημους κροκόδειλους του Νείλου ίσως το μεγαλύτερο ερπετό! "Κι εσένα σ' αγαπώ!" είπα στον έναν από αυτούς για να μου απαντήσει με χαμόγελο: "Κι εγώ!"

Αφήσαμε πίσω μας την όμορφη Αίγυπτο και πήγαμε σε ένα μέρος που μύριζε άνθη κερασιάς, είχε πολύ θάλασσα τριγύρω και οι άνθρωποι ήταν όλοι γελαστοί. Πάνω που ήθελα να ρωτήσω τον Παντελή πού βρισκόμασταν βλέπω μπροστά μου δυο πολύ όμορφες Παγόδες και άκουσα το πιο όμορφο τραγούδι.. ήταν αηδόνι. "Το αηδόνι του Αυτοκράτορα! " Φώναξα, "το αγαπημένο μου παραμύθι! Είμαστε στην Ιαπωνία!"

ο Παντελής με κοίταξε χαμογελαστός και μου είπε. "Ναι είμαστε στην Ιαπωνία, ήταν δυνατόν να λείψει η Ιαπωνία από την βόλτα μας;"

Πόσο το αγαπώ αυτό το ποδηλατάκι, εγώ το έχω παρατήσει έτσι χωρίς ούτε μια στάλα λάδι στις αρθρώσεις του κι αυτό με πάει στα πιο όμορφα μέρη!

Περπατήσαμε στα όμορφα Ιαπωνικά δρομάκια, ήπιαμε τσάι, είδαμε Σουμόκις να παλεύουν, χαζέψαμε τις πανέμορφες γκέισες με τα παραμυθένια τους Κιμονό. Μάθαμε την ιστορία τους, ακούσαμε το θρήνο των ανθρώπων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, γυρίσαμε πίσω και βρεθήκαμε στις αυλές του Αυτοκράτορα, ελευθέρωσα το αηδόνι του από το ολόχρυσο κλουβί του, χαρίσαμε στον Αυτοκράτορα ένα άλλο αηδόνι κουρδιστό, ήπιαμε σάκε και κόψαμε ένα κλαράκι από μια ανθισμένη κερασιά, κρατήσαμε το άρωμα και το χρώμα, άγγιξα το άγαλμα του Βούδα, ευχήθηκα για όλους όσους αγαπώ, πήγα σε ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι, τους παρακάλεσα να σταματήσουν να σκοτώνουν τους καρχαρίες μόνο και μόνο για μια σούπα, δεν με κατάλαβε κανείς, η νεαρή Τακάκο με κέρασε ένα νόστιμο γλυκό και εγώ της ανταπέδωσα με μιά σοκολάτα που είχα στην τσέπη μου. Κοίταξα τον απέραντο Ωκεανό.. μύρισα την αλμύρα της θάλασσας έκλεισα τα μάτια μου και φώναξα χωρίς να βγεί ήχος από τις φωνητικές μου χορδές αλλά με όλη τη δύναμη και τα ντεσιμπέλ που έχει η φωνή της ψυχής μου "Σ' αγαπώωωωωω" και άκουσα και την ηχώ μου... "Σ' αγαπώω ουώω, ουώ.. ουώ...ωώ...." Και τότε ήμουν σίγουρη ότι όποιος κι αν είναι αυτός που αγαπώ τώρα με είχε ακούσει!

Γαλήνεψα, κι ένιωσα πολύ κουρασμένη, ήρθε ο Παντελής στο πλάι μου, με πήρε αγκαλιά με ανέβασε στη σέλα του και φύγαμε...

Ένοιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη, άνοιξα τα μάτια μου γυρνάω και βλέπω την Ελένη, ήμουν σε ένα παγκάκι ακουμπισμένη έξω από το Ζάππειο δίπλα μου ο Παντελής, με είχε πάρει ο ύπνος. Κοιτάω δεξιά μου, ο σάκος με το νούμερό μου και τα διαφημιστικά της διοργάνωσης. Κοιτάω την Ελένη,

-Τελείωσες εσύ;

-Ναι, έχεις χαιρετίσματα από το Σάββα.

-Κοιμάμαι πολύ ώρα;

-Μπάα, ούτε 5 λεπτά. Τί θα κάνεις τώρα; Θέλεις να πάμε για φαγητό;

-Χμμμ, όχι θα πάω να βρω έναν καλό ποδηλατά, να μου δώσει μια προσφορά, με τον επόμενο μισθό μου ο Παντελής θα γίνει σαν καινούριος! Το αξίζει!