Αγάπη σε κλουβί...

Κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ζωή μας, μας αγαπούν τόσο πολύ που τελικά μας διώχνουν από κοντά τους γιατί μας πνίγουν! Μας καταπιέζουν, μας κάνουν δυστυχισμένους με τον τρόπο που μας δείχνουν την αγάπη τους! Εθίζονται σε εμάς, και αυτή τους η εξάρτηση "βγαίνει" σε καταπίεση, προσβολές και καυγάδες! Ομηρικούς καυγάδες! Το χειρότερο κομμάτι όμως, είναι ότι μας αγαπούν τόσο πολύ και τόσο εγωιστικά που οτιδήποτε μας κάνει χαρούμενους χωρίς να περιλαμβάνει κι αυτούς μέσα, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο! Για παράδειγμα: Μου αρέσει να βγαίνω για τρέξιμο, είτε μόνη μου , είτε με παρέα. Για να το κάνω αυτό χωρίς να επιβαρύνω την οικογένειά μου, ψάχνω και βρίσκω χρόνο ανάμεσα, σε δουλειά, μαγείρεμα, "γράφω και μαθαίνω", μαθηματικά Α' Δημοτικού, σιδέρωμα, πλύσιμο, σκούπισμα, ύπνο, οικογενειακές στιγμές, σύντροφο, παιδί, φίλους... και πάντα εις βάρος των δικών μου στιγμών (π.χ ύπνος) συνειδητά, για να είμαι πάντα συνεπής προς την οικογενειά μου... Αλλά και πάλι.. κατηγορούμαι ότι τους παραμελώ, ότι κάνω κάτι κακό, ότι είναι πολυτέλεια αν όχι αμαρτία να κάνω κάτι που αφενός μεν με ευχαριστεί και με ξεκουράζει και αφετέρου κάνει και καλό στην υγεία μου! Το τελευταίο δίμηνο πήγα για τρέξιμο μόνο 3 φορές κι αυτές μετά κόπων και βασάνων! Μέχρι χτες!

Τί έγινε χτες; Είχε έρθει η φίλη μου η Ματίνα από το Βόλο, και αποφασίσαμε να τα πούμε κάνοντας ένα τρεξιματάκι παρέα. Έτσι κι έγινε! Ήρθε η Ματίνα, και πήγαμε για τρέξιμο, και γελάσαμε, και τα λέγαμε, και ξέσκασα και ξαναγέλασα με την ψυχή μου, και όμορφα ένοιωθα.. μέχρι που απάντησα σε ένα τηλεφώνημα! Ήταν ο άνθρωπος που λέει (και που το εννοεί) ότι με αγαπάει πιο πολύ και από τη ζωή του! Μόνο που το κάνει με λάθος τρόπο.. Δεν μπορεί, (δεν μπορούσε τουλάχιστον) να καταλάβει ότι όταν αγαπάμε κάποιον θέλουμε να είναι καλά! Να είναι χαρούμενος, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν κι εμείς άλλοτε κοντά κι άλλοτε πιο μακρυά να τον καμαρώνουμε, και να τον αγαπάμε ακόμη πιο πολύ, και να χαιρόμαστε με τη χαρά του, και να τον καταλαβαίνουμε, και να του δίνουμε το χώρο του, το χρόνο του, να τα βρει με τον εαυτό του, γιατί μόνο έτσι θα τα βρούμε και μαζί! Ο άνθρωπος που αγαπάμε δεν γεννιέται τη μέρα που τον γνωρίζουμε, έχει ζωή και από πριν, και συνήθειες, και κουσούρια, και αποθημένα, και αρετές, και όλα αυτά που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε και δεν είναι σωστό, ούτε και υγειές να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε και να τον φέρουμε στα μέτρα μας, γιατί τότε ..

α) ΔΕΝ θα είναι ο ίδιος άνθρωπος που αγαπήσαμε

β) ΔΕΝ θα είναι ευτυχισμένος, άρα ούτε κι εμείς αφού τον αγαπάμε..

Στο τηλεφώνημα λοιπόν αντέδρασε "κάπως" με το ότι ήμουν για τρέξιμο... χάλασε και η διαθεσή μου, χάλασε λίγο και το τρέξιμο και η χαρά μου...

Στο σπίτι χάλασαν όλα! Η ζαχαρένια μου αλλά και του συντρόφου μου, η ηρεμία μας, η βραδιά μας,τα παπόύτσια μου.... Όλα τα πάντα!

Γενικά προσπαθώ όταν ο συνομιλιτής μου είναι εν εξάλω εγώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου γιατί αν αρχίσουμε όλοι να φωνάζουμε άκρη δεν θα βρούμε... Δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε και συνέχεια εφικτό. Αλλά τις περισσότερες φορές το καταφέρνω. Μόλις ηρέμησε λοιπόν ο "Καλός" μου, του εξήγησα ότι με τον τρόπο του με απομακρύνει, ότι η αγπάπη δεν ζει σε κλουβιά, ότι κι αν ακόμη η αγάπη ζούσε σε κλουβί, εγώ δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ότι ακόμη κι αν σκιστούν όλα τα παπούτσια και όλα τα αθλητικά μου ρούχα εξαφανιστούν, εγώ θα βγω να τρέξω με βραδυνή τουαλέτα και δωδεκάποντη γόβα, ακόμη και ξυπόλυτη, κι αν μου έκοβαν τα πόδια από πείσμα και μόνο θα έτρεχα με τα χέρια... Και ότι αν με αγαπάει πραγματικά (που ξέρω ότι το κάνει) θα πρέπει να με αγαπάει και σωστά! Και αν θέλει να με βλέπει χαρούμενη θα πρέπει στα πράγματα που αγαπώ να είναι δίπλα μου και όχι απέναντί μου... Όπως κι εγώ για εκείνον...

Και εγεννετω φως!!!

Σήμερα, επιτέλους βγήκα για τρέξιμο χωρίς γκρίνια!

Και έτρεξα όχι πολύ.. για μια ωρίτσα σχεδόν. αλλά πόσο το χάρηκα!

έβγαλα και τα ακουστικά από τα αυτιά μου, ήθελα να το ζήσω όλο.. να ακούσω την ανάσα μου, το βαρύ και άτσαλο πάτημά μου, να ακούσω το χαλίκι κάτω από τα πόδια μου... να μυρίσω τον αέρα, να νοιώσω το μικρό ριάκι ιδρώτα να κυλάει από τον αυχένα μου ακολουθώντας τη γραμμή της σπονδυλικής μου στήλης και να χάνεται στο λάστιχο του κολάν μου.. Να γευτώ κάθε στιγμή... τώρα που μπορώ ελεύθερη να τρέξω, και για όσο αυτό κρατήσει, Θέλω να το ΧΑΡΩ!

Η επιστροφή στο σπίτι ήρεμη, όμορφη.. καλύτερη από καλή! Μπαμπάς και κόρη, ήταν εκεί, είχαν κάνει και όλα τα μαθήματα της ημέρας, για μένα αυτό ήταν μια μεγάλη ξεκούραση... έκανε η μαμά ένα μπανάκι και κάτσαμε όλοι μαζί να δούμε ταινια

και το κλουβί σα να φάρδυνε λιγάκι...