Ταρακούνημα

Εδώ και πολύ καιρό ένας άνθρωπος που αγαπώ επιμένει πως έχω πολύ δύναμη μέσα μου και με μαλώνει και με προτρέπει να τη βρω, να την ξανα-βρω όπως λέει εκείνος. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει πουθενα αυτή η δύναμη ο τρόπος του, η χροιά της φωνής του, τα μάτια του που κοιτάν βαθιά μες τα δικά μου όταν το λέει, με έκαναν να το πιστέψω.. Χτες ο ίδιος άνθρωπος με ταρακούνησε τόσο δυνατά, τόσο πολύ, που έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου! Αρχικά αυτό, γιατί μετά, αυτό το ταρακούνημα με έκανε να δω ότι έχει δίκιο! Έχω δύναμη, έχω κουράγιο, και πρέπει να τα χρησιμοποιήσω! απλά.. έπρεπε να το πιστέψω!

Χτες λοιπόν, με μιά του λέξη αυτός ο άνθρωπος με έκανε να καταλάβω πώς καταστρέφω τον εαυτό μου, πόσο "μικρή" και αξιολύπητη έχω γίνει στα μάτια του-και όχι μόνο στα δικά του φαντάζομαι, αλλά η γνώμη των ανθρώπων που αγαπώ είναι που με ενδιαφέρει- και αν ένα πράγμα δεν θέλω είναι να με λυπούνται.. έτσι όταν είπε τη λέξη "εγκέλαδο" για ΄μενα, όταν είπε.. "είσαι ΚΟΡΟΪΔΟ" αποκλείεται να κατάλαβε τί μου έκανε! Ούτε κι εγώ το είχα καταλάβει μέχρι...

Στην αρχή δάκρυσα, στενοχωρήθηκα .. μετά έκλαψα σκέφτηκα ότι αν όχι ο ΠΙΟ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου (μετά την κόρη μου), αλλά σίγουρα ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, που αγαπώ, που εκτιμώ και σέβομαι και που η γνώμη του για μένα είναι πολύ σημαντική έχει αυτή την εικόνα για μένα.. τότε έχω αποτύχει σε όλα! Ξαφνικά το σπίτι δεν με χωρούσε.. ήθελα αέρα, χρόνο να σκεφτώ.. Πήγα τη μικρή στη γιαγιά της και ξεκίνησα έναν περίπατο από το σπίτι μου μέχρι τον αγαπημένο μου ιερό βράχο! Εκεί κοιτώντας από ψηλά σα να έψαχνα να τον βρω μέσα στην πόλη να του πω: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΙΔΟ.. ΚΑΝΕΝΟΣ!" ή ίσως και να του κλαφτώ λέγοντάς του "Ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει..και εγώ αυτό αξίζω αυτό παίρνω" καθώς τον "έψαχνα" λοιπόν.. στα ξαφνικά τον βρήκα! Ήταν εκεί μπροστά μου, δίπλα μου, μέσα μου.. μα τί χαζή που είμαι αφού πάντα είναι εκεί.. μαζί μου, δίπλα μου μέσα μου.. τον κουβαλάω εγώ μαζί μου, δεν πάω πουθενά χωρίς αυτόν και τότε το είδα!

Είδα τα μάτια του.. το χαμογελό του, είδα τη φλεβίτσα στο μέτωπο που φούσκωνε.. και του είπα:" 'Εχεις δίκιο! Είμαι κορόιδο και μάλιστα μεγάλο! και όχι! εγώ δεν παίρνω αυτά που αξίζω! Αξίζω πολλά περισσότερα και ήρθε η ώρα να τα διεκδικήσω!"..

Και κατέβηκα γρήγορα- γρήγορα από 'κει.. και έφτασα στο σπίτι μου σχεδόν τρέχοντας!

έπρεπε τα πράγματα να μπουν σε νέες βάσεις.. έπρεπε κάποιοι να καταλάβουν ότι είμαι αποφασισμένη να διεκδικήσω τη ζωή μου πίσω με κάθε κόστος!

Και το έκανα και όταν πήγαινα να δειλιάσω κοίταζα λίγο μέσα μου και τότε έβλεπα τα δυο πανέμορφα ματάκια να με κοιτάνε και άκουγα τη σταθερή σίγουρη φωνή να μου λέει.. "Μη σταματάς τώρα.. έχεις δύναμη!" Και έπαιρνα κουράγιο και συνέχισα να λέω, να διεκδικώ, να εξηγώ, "να χτυπάω το χέρι στο τραπέζι".. μέχρι που οι αποδέκτες των όσων έλεγα ξαφνιάστηκαν, και επιτέλους με πήραν στα σοβαρά.. και εγώ επιτέλους μετά από καιρό κοιμήθηκα το βράδυ! Και το πρωί ξύπνησα με χαμόγελο, με σιγουριά και κοίταξα πάλι λίγο μέσα μου και είδα τα ίδια όμορφα ματάκια, και αντίκρισα το ίδιο φωτεινό χαμόγελο.. και "έβγαλα" την αγαπημένη μορφή έξω και είπα.. "Καλημέρα, τί θα έκανα χωρίς εσένα.. ε; Σ'αγαπώ!"