Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Τοίχοι


Από τη μέρα που παντρεύτηκαν οι γονείς μου πριν 38 χρόνια και μέχρι σήμερα το απόγευμα έμεναν στο ίδιο σπίτι. Όχι δεν ήταν δικό τους το νοίκιαζαν, επί 38 ολόκληρα χρόνια. Εκεί γέλασαν, έκλαψαν, γέννησαν τα παιδιά τους θρήνησαν τους γονείς τους, έντυσαν τις κόρες τους "νυφούλες" όλα εκεί!
Γιατί τώρα στα ξαφνικά μετά από τόσα χρόνια το άφησαν; τί να σου πώ.. εν μέρει θύματα της "κρίσης"! Κάτι που ο ιδιοκτήτης μετά από 40 χρόνια αποφάσισε ότι θέλει να το ανακαινίσει και να το πουλήσει, κάτι που οι γονείς μου μόνο με την αναπηρική σύνταξη του πατέρα μου (η μητέρα μου βλέπεις είναι ακόμη νέα, μπορεί να έχει συμπληρώσει τα "ένσημα" αφού δούλευε από τα 16 της αλλά όχι το όριο ηλικίας), δύσκολα μπορούσαν να νοικιάσουν άλλο σπίτι, λίγο που του "καρφώθηκε" στο μυαλό του ξεροκέφαλου πατέρα μου να πάει να μείνει μόνιμα στο νησί αδιαφορώντας για τα προβλήματα υγείας που έχει και τις δυσκολίες που θα προκύψουν, παρακάμπτοντας την επιθυμία της μητέρας μου να μείνουν εδώ "κοντά στα εγγόνια τους" .. αποφασίστηκε να αφήσουν την πόλη και να ζήσουν στο χωριό.
Ίσως να μην είμαι αντικειμενική με τον πατέρα μου, αφού από την εφηβεία μου είχε σημειωθεί μεγάλη ρήξη στη σχέση μας σε τέτοιο βαθμό που πιστεύω ότι και οι δυο ανεχόμασταν ο ένας τον άλλον για χάρη της μητέρας μου και όχι πάντα με επιτυχία. Νοιαζόμαστε ο ένας  για τον άλλον.. αλλά δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον.. περίεργη σχέση.. Όμως εξακολουθώ να του "χρεώνω" ότι μου στερεί, αυτή τη στιγμή που τη χρειάζομαι πολύ, τη μαμά μου.. και κακά τα ψέμματα όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ νοιώθουμε οτι "στενεύουν" τα περιθώρια και φοβόμαστε ότι δε θα μας φτάσει ο χρόνος να καλύψουμε τα κενά που άφησαν τα προηγούμενα χρόνια.. τότε που η μαμά δούλευε και μετά το απόγευμα φρόντιζε το σπίτι και  και ποτέ δεν είχε χρόνο να βγει μια βόλτα να ξεσκάσει, ή αργότερα που εκείνη είχε περισσότερο χρόνο για εκείνη και για εμάς αλλά εμείς είχαμε μεγαλώσει και προτιμούσαμε να περνάμε το χρόνο μας με τους φίλους μας παρά με εκείνη.. και τώρα που πήγαμε να αναπληρώσουμε τα κενά.. "τσούπ" μου την άρπαξε μέσα από τα χέρια ο εγωιστής πατέρας μου..
Η απώλεια που νοιώθω είναι μεγάλη.. κι αυτό γιατί δεν πάνε σε ένα μέρος κοντινό να πεις θα πάω ενα σαββατοκύριακο να τους δω και θα έρχονται κι εκείνοι.. οχι! Πάνε στο νησί.. 12 ώρες με το καράβι, άντε 8-9 ώρες με το "γρήγορο".. δύσκολες οι μετακινήσεις και το κόστος υψηλό... δεν είναι όμως μόνο ότι αποχωρίζομαι τους γονείς μου.. είναι ότι αποχωρίστηκα κάθε τι "απτό" από την μέχρι τώρα ζωή μου, αφού σήμερα το απόγευμα πάτησα το πόδι μου για τελευταία φορά στο σπίτι που γεννήθηκα, μπουσούλησα, περπάτησα για πρώτη φορά.. Στο σπίτι που έμαθα να γράφω τα πρώτα μου γραμματάκια, που ειδα όνειρα όμορφα και γλυκά τις νύχτες και που κάποιες άλλες με ξύπναγαν τρομαγμένα άσχημοι εφιάλτες. Σα να έκλεισε ένας τόμος βαρύς και να μπήκε στο ψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης..
Η στιγμή που "αποχαιρέτισα" το σπίτι ΜΟΥ,  το πατρικό μου, ήταν για μενα τόσο δυνατή σα να κήδευα κάποιον που αγαπώ πολύ..
Πόσο απίστευτα μουντό και αποπνικτικό μου φάνηκε έτσι άδειο όπως ήταν.. πόσο θλιμμένοι ήταν οι τοίχοι, λες και δάκρυσαν.. Αυτοί οι τοίχοι πόσα έχουν δει και πόσα έχουν ακούσει.. πόσα πράγματα έχουν κρατήσει μέσα τους, για πόσα χρόνια μας προστάτευαν από κρύα, χιόνια και βροχές, αλλά και από καύσωνες και δυνατούς νοτιάδες... Πόσα μυστικά έχουν κρατήσει.. πόσες πόζες δεν χουν φιλοξενήσει πάνω τους.. και τώρα... άδειοι και βουβοί! Βρώμικοι και θλιμμένοι λές και ήθελαν να με καταπιούν όταν πήγα να αφήσω το κλειδί για τον ιδιοκτήτη...Έμοιαζε το σπίτι εγκαταλειμμένο κι ας ήταν μόνο 2 ώρες που είχαν φυγει για πάντα από εκεί οι τελευταίοι του ενοικιαστές..
Λες και άκουσα το πρώτο μου κλάμα, σα να είδα τη μικρή μου αδερφή να μπουσουλάει στην κόκκινη φλοκάτη, ειδα τη γιαγιά μου να μας λέει παραμύθια στην πολυθρόνα του σαλονιού, τη μητέρα μου να κεντάει στον καναπέ έχοντας μια μεγάλη κούπα μοσχομυριστό ελληνικό καφέ δίπλα της στο τραπεζάκι.. Είδα τους πρώτους μου έρωτες που τους "έμπασα" λαθραία όταν οι γονείς έλειπαν για Σαββατοκύριακο, είδα τις μερες και τις νυχτες που ξενυχτούσαστο γραφείο μου προσπαθώντας να καταλάβω αυτά τα ρημάδια τα ολοκληρώματα, είδα τις φίλες μου να με "ντύνουν νυφούλα", είδα την κόρη μου και τον ανιψιό μου να μπουσουλάν εκεί που μπουσουλούσαμε εγώ και η αδερφή μου.. έγινα πάλι μωρό, παιδί, έφηβη, γυναίκα μέσα  σε λίγες στιγμές που μπήκα στο άδειο διαμέρισμα..
Ήθελα να αγκαλιάσω τους τοίχους που με μεγάλωσαν.. και που δε θα τους ξαναδώ..
μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να αγαπώ τόσο πολύ μια χούφτα τοίχους;...

Εύχομαι  αυτοί οι τοίχοι, τώρα που θα ανακαινιστούν να δώσουν τόση χαρά, όση έδωσαν και σε έμενα  όλα αυτά τα χρόνια,  στον επόμενο που θα βρει ζεστασιά στην αγκαλιά τους!

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που συνέβη σε σένα τώρα, μου συνέβη όταν ήμουν 11. Ξεσπιτώθηκα, με τη μεγάλη διαφορά οτι έχασα και τον πατέρα μου. Συγχώρα με, μα θα σου πώ, να προσπαθήσεις να γεφυρώσεις τη σχέση με το δικό σου πατέρα γιατί οι μάνα είναι πάντα κοντά μας όπου κι αν είναι. Αν όμως χάσεις εκείνον, πώς θα νιώσεις που δεν θα έχεις στ΄αλήθεια προλάβει να τον γνωρίσεις, κλείνοντας τους λογαριασμούς σου; ...

astronaftis είπε...

καταπληκτικό το κείμενό σου. στον τόπο που ζω πάρα πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν ν' αφήσουν με το ζόρι τα σπίτια τους. και μάλιστα με τις φωτογραφίες στους τοίχους και τα ρούχα στις ντουλάπες.

υ.γ. είμαι κι εγώ ποδηλάτης

love2love είπε...

αχ ματια μου τοιχοι ειναι και τους ξανα βρησκεις αλλα τους ανθρωπους και τις στιγμες τις εχεις μεσα σου
μην μπλεκεσαι στην δυνη των αναμνησεων γιατι μπορει να ειανι πιο δυνατη αποε σενα και να σε παρασυρει

ρίτσα είπε...

μεγάλη αλλαγή...

ελπίζω να βρείτε τρόπους

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

... έξι παρά είκοσι
σε λίγο θα ξημερώσει

με γέμισες μελαγχολία
μα η μελαγχολία είναι μούσα ευγενική

... ο ζωντανός ο χωρισμός, το λέει και το τραγούδι, παρηγοριά δεν έχει....

νάσαι καλά

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ευαγγελία
Δε ξεσπιτώθηκα εγώ, οι γονείς μου μετακόμισαν, απλά ΤΩΡΑ συνειδητοποίησα οτι δεν θα εχω τη δυνατότητα να "ξαναπατήσω το πόδι μου" στο σπίτι που γεννήθηκα.
Η σχεση μου με τον πατέρα μου ειναι αυτο που λές ακριβως.. μια συνεχής προσπαθεια.
Την καλημερα μου!

@ αστροναύτης
Αυτό που συνέβη στους ανθρωπους του τόπου σου.. είναι βαναυσος ξεριζωμός και κάτι που εγω μάλλον δε θα το άντεχα δεν ειμαι τόσο δυνατή

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@love2love
Από την άλλη όμως η μόνη μας κληρονομιά είναι οι αναμνήσεις μας.. έτσι δεν είναι;

@ρίτσα
εμεις οι άνθρωποι εχουμε μια μοναδική ικανότητα να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες..
θα βρεθουν οι τρόποι!

@Dr. Aparadektos
Καλημέρα Dr.,
ετσι είναι ακριβώς όπως το λέει το τραγούδι.. μα οπως ειπα και πριν.. προσαρμοζόμαστε αργά ή γρήγορα.