Diamonds and rust

Μου είπαν "φταίει" το φεγγάρι...η πανσέληνος. Εγώ ξέρω όμως ότι φταίει μόνο η καρδιά μου, η αγάπη μου, και το γεγονός ότι ακόμη δεν το "έβγαλα" από μέσα μου. Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος κι όμως είναι σα να ήταν χθες. Ακόμη έχω "νωπά" τα αρώματα τους... Αψύ κι αλμυρό, αντρίκιο του Ρομάν, γλυκό, καλοκαιρινό και φρουτενιο της Κατερίνας, μα πιο πολύ θυμάμαι αυτό το άρωμα της μικρής.. το κεφαλάκι της "μύριζε μωρό".. μυρωδιά των αγγέλων.. έτσι όπως μονό τα μωρά μυρίζουν.. παράδεισο! έρχονται στο μυαλό μου εικόνες, φωνές, γέλια, στιγμές. Όλες με αρώματα αγάπης, φιλίας, ζεστασιάς. Όταν τους έχασα, έχασα ένα κομμάτι μου, έχασα λίγο από τον εαυτό μου, έχασα τη δύναμή μου. Ακόμη και τώρα, πάνω από ένα χρόνο μετά η απορίες μου δεν έχουν φύγει. Πόνεσαν; τρόμαξαν, υπέφεραν; γιατί; γιατί.. γιατί; Κλείνω τα μάτια μου και ερχονται εικόνες.. οι τελευταιες τους στιγμές, σα να θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί.. που δεν ήμουν δίπλα τους, που θύμωσα που δεν απαντούσαν στο τηλέφωνο.
Θυμάμαι την πρώτη στιγμή της μικρούλας μας στον κόσμο, ήμουν εκεί! Την πρώτη της ανάσα, το κλάμα της που έγινε δάκρυ χαράς για εμάς! Τα όνειρα που κάναμε για τη ζωή της, πώς αναρωτιόμασταν και φανταζόμασταν την πρώτη της λεξούλα, τα πρώτα της βήματα, που δεν πρόλαβε ποτέ να κάνει..., πώς μου υπόσχονταν όταν έφυγαν για τη Γαλλία ότι "καμιά απόσταση δεν είναι αρκετή για να μας χωρίσει!"
Κι όμως μια απόσταση δεν την είχαμε υπολογίσει.. και τελικά μας χώρισε...

Μου είπαν πως φταίει το φεγγάρι που πονάω τόσο πολύ απόψε και βγήκα να το κοιτάξω κατάματα να του ζητήσω το λόγο. Και καθώς κοίταξα εκεί ψηλά σα να τους είδα και τους τρεις να μου χαμογελούν, ανάμεσα στα άστρα και το φωτεινό φεγγάρι όπως τους αξίζει! Για μια στιγμή πίστεψα ότι μπορώ να πετάξω ψηλά και να φτάσω εκεί, να τους πάρω και να τους φέρω πίσω.. κοντά μου.. για μια στιγμή μονάχα, γιατί αμέσως μετά κατάλαβα ότι είμαι ανύμπορη,  Μπήκα μεσα κι έβαλα το cd, αμεσως το αγαπημενο μας τραγούδι, το τραγούδι που αγκαλιασμενοι σφικτά και οι τρεις κλάψαμε απο ευτυχία όταν μαθαμε ότι το μωράκι είχε "γαντζωθει" για τα καλα μέσα στη μανούλα Κατερίνα κι έδινε το δικό του αγωνα να μεγαλώσει και να ειναι γερό και δυνατό για να έρθει να μας συναντήσει σε λίγους μήνες. Αυτού του τραγουδιού τους στίχους καναμε ύμνο μας, και αυτούς στους στιχους ψιθυρίζω καθε φορά που τους σκέφτομαι, όπως και τωρα που κόμπος στο λαιμό δε λεει να φύγει, που τα δάκρυά μου δίνουν γευση αλμυρή στο κόκκινο κρασί, πο υ τα ματια μου θολώνουν και μετα βίας μπορω να δω τα γραμματα να χοροπηδάνε στην οθόνη του υπολογιστή.. αυτούς τους στίχους που είναι η αλήθεια μου, η αλήθεια μας...

"It's all come back too clearly, Yes!!! I loved you dearly....."