Να σας γνωρίσω...Από εδώ ο Μπαμπάς μου..ο Μιχάλης!

Εμένα πάνω κάτω με ξέρετε, θέλω τώρα να σας γνωρίσω τον μπαμπά μου.
Ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης, όλη μου την παιδική ηλικία και μέχρι την εφηβεία μου ήταν η μεγάλη μου αγάπη! Δεν μπορούσα να φανταστώ άλλον άνθρωπο πιο υπέροχο, πιο μοναδικό, πιο αστείο και στοργικό από τον μπαμπά μου. Ίσως όπως όλες οι κόρες, έτσι κι εγώ του είχα απεριόριστη αγάπη και αδυναμία. Μαζί κοιμόμασταν τα μεσημέρια αγκαλιά.. να μου λέει παραμύθια που τα έβγαζε απο το μυαλό του κι εγώ να ξεκαρδίζομαι μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος, εκεί στην αγκαλιά του ακόμη θυμάμαι την ιδιαίτερη μυρωδιά του, μια ανάμιξη του απορρυπαντικού που χρησιμοποιούσε η μαμά, κολόνιας  "old spice" και τροπικών ξύλων. Τροπικά ξύλα μύριζαν τα ρούχα του, το μπουφάν του και θυμάμαι που από τα πλεκτά χειμωνιάτικα πουλόβερ του, ξεκολλούσα με μανία τις μικρές ακίδες που είχαν καρφωθεί ανάμεσα στις ίνες του ρούχου. Τροπικά ξύλα, ρετσίνι και πριονίδι μύριζαν και τα μαλλιά του, ό,τι σαμπουάν κι αν χρησιμοποιούσε, τροπικά ξύλα μύριζε.. Ο μπαμπάς μου ήταν ξυλέμπορος κι ακόμη πριν ανοίξει το δικό του μαγαζί πάλι για ξυλέμπορους δούλευε. Οδηγός φορτηγού. Μαζί του πήγαινα από τριών χρονών θυμάμαι, ίσως να πήγαινα και νωρίτερα ποιος ξέρει; (θα ρωτήσω τη μάνα μου για σιγουριά). Μαζί του, έφευγε το πρωί για δουλειά και ξύπναγα κι εγω, έπινα το γάλα μου, ζήταγα από τη μανούλα μου να μου φορέσει την τζήν τη σαλοπέτα για να ταιριάζω με τα ρούχα της δουλειάς του μπαμπά κι ανέβαινα μαζί του στο φορτηγό (που μου φαινόταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο) και ξεκινάγαμε. Πηγαίναμε στο λιμάνι να φορτώσουμε ξύλα, σε προμηθευτές όπως ο "Μουρίκης", ο "Τζήλος", η "Ξυλεμπορία" κι όπου πηγαίναμε με είχαν μάθει πια όλοι κι ο μπαμπάς μου καμάρωνε, καμάρωνα κι εγώ! Κρατούσα στα χεράκια μου το μπλοκ με τα δελτία αποστολής και τα τιμολόγια κι ένιωθα τόσο σημαντική!! Κι ο μπαμπάς μου να μου δείχνει, να μου μαθαίνει, κάθε λεπτό πράγματα, διάφορα, στα μάτια μου τόσο σπουδαία και φοβερά!
-Το βλέπεις αυτό το μικρό βαρκάκι Αγγελικούλα; Χωρίς να πάει αυτό να οδηγήσει και να κάνει κουμάντο αυτό το μεγάααλο πλοίο, το κρουαζιερόπλοιο δεν μπορεί να μπει στο λιμάνι! Είδες πόσο σημαντικό είναι τόσο δά μικρό; Σαν κι εσένα! Αν εσύ δεν μου κρατάς τα τιμολόγια στη σωστή σειρά εγώ δεν μπορώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου, δε θα ξέρω πού να πάω μετά και θα χασομερήσω! Γι αυτό σε διάλεξα για βοηθό μου!
κι έμενα εγω με το στόμα ανοιχτό, και το πίστευα ότι είμαι τόσο σημαντική για τη δουλειά του κι έμπαινα στο ρόλο, και παρόλη τη μικρή μου ηλικία δεν μου κακοφαινόταν το 8ωρο, ή και παραπάνω μερικές φορές. Τί να με νοιάξει άλλωστε εγώ ήμουν με τον μπαμπά μου!
Και περνούσαν τα χρόνια και όταν πια πήγα νηπιαγωγείο και δεν μπορούσα να πηγαίνω μαζί του στη δουλειά πάντα έβρισκε χρόνο να κάνουμε κάτι άλλο μαζί.
Μια άλλη αγαπημένη μας διασκέδαση ήταν να πηγαίνουμε στο γήπεδο! Ο Πατέρας μου ήταν "Απολλωνιστής" έτσι λοιπόν πολλές Κυριακές μας έβρισκαν τις τσιμεντένιες κερκίδες της Ριζούπολης με τα φελιζολένια μαξιλαράκια φωνάζοντας "και με χιονια και με κρυα ελαφρα ταξιαρχια!!" και χαζέυοντας τις γραμμές του τρένου στο ημίχρονο τρώγωντας σάμαλι από τον κύριο "φαντα_κόλα_μπύρα_ παγωμένα_ έχω_ παιδιά"
Με το ίδιο πάθος και καμάρι ερχόταν στις γυμναστικές μου επιδείξεις στην ενόργανη που πήγαινα. και με την κάμερά του βιντεοσκοπούσε όλη την εκδήλωση και μετά μάζευε όλους τους φίλους και συγγενείς στο σπίτι μας οπου γινόταν η προβολή για να καμαρώσουν τις κόρες του! Και φούσκωνε ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης σαν διάνος από καμάρι.

Τα ταξίδια ήταν η μεγάλη του αγάπη, ποτέ δεν καθόμασταν σε μια γωνιά, μας χάρισε στιγμές που πολύ λίγα παιδιά είχαν την τύχη να ζήσουν. Δούλευε σαν το σκυλί για να μπορεί να ταξιδεύει, δεν τον ένοιαζαν ούτε σπίτια ούτε εξοχικά να αποκτήσει, τον ενδιέφερε να επισκεφθούμε όσο πιο πολλά μέρη μπορούσαμε. Μαζί του η οικογένειά μας γύρισε ολόκληρη την Ελλάδα και τη μισή ευρώπη. Η χαρά του ήταν να οδηγάει, αυτή ήταν η ελευθερία του και ας το κρατήσουμε αυτό. Ερχόταν Πέμπτη μεσημέρι γυρίζαμε εμείς από το σχολείο κι εκείνος από τη δουλειά, μετά το φαγητό άνοιγε έναν μεγάλο χάρτη της Ελλάδας, μας έλεγε κλείστε τα μάτια, στριφογύριζε το χάρτη κι όπου έπεφτε το δάχτυλό μας, εκεί θα πηγαίναμε για το Σαββατοκύριακο. Παρασκευή μεσημέρι μετά το φαγητό χειμώνα καλοκαίρι φεύγαμε και γυρίζαμε την Κυριακή όλοι χαρούμενοι, ξεκούραστοι, ευτυχισμένοι.. κάθε βδομάδα σχεδόν και μια περιπέτεια. Στις διακοπές Χριστουγέννων ή Πάσχα το ταξίδι ήταν πιο μεγάλο, συνήθως εξωτερικό. Το καλοκαίρι είχε διάφορες εκδρομές, αλλά ο Αύγουστος ήταν αδιαπραγμάτευτα εξολοκλήρου αφιερωμένος στη Λέσβο. Και πάντα μα πάντα μεσα στο αυτοκίνητο ακούγαμε τσιτσάνη "Απόψε στις Ακρογιαλιές" κι ο πατέρας μου δυνάμωνε την ένταση και χτυπούσε δυνατά παλαμάκια τραγουδώντας κι εμείς του φωνάζαμε γελώντας.. "Μπαμπάααααα το τιμόνιιιιι"

Όταν τέλειωναν τα σχολεία και μέχρι να φύγουμε για διακοπές είτε Χριστούγενα, Πάσχα ή καλοκαίρι, οταν μεγαλώσαμε λίγο, έπρεπε να πηγαίνουμε στο μαγαζί. Γκρινιάζαμε ξεγκρινιάζαμε έπρεπε να πάμε. "Να έρχεστε να σκουπίζετε, να σηκώνετε τηλέφωνα, κάτι να κάνετε κι εγω θα σας πληρώνω, δεν θα το κάνετε τζάμπα, θα πληρώνεστε, αλλά ξεχάστε το να κοιμάστε μέχρι το μεσημέρι. ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ! Τότε ούτε εγώ ούτε και η αδελφή μου καταλαβαίναμε το καλό που μας έκανε. Μάθαμε να εκτιμάμε τα χρήματα και να μην τα ξοδεύουμε αλόγιστα από εδώ κι από εκεί. Ξαφνικά η τσάντα η naf-naf και το παντελόνι το Levi's δεν ήταν τόσο απαραίτητα όταν πηγαίναμε με τα δικά μας λεφτά στο ταμείο να τα αγοράσουμε. Δεν μετρούσα πια την τιμή σε χιλιάδες δραχμές αλλά σε πόσα φαράσια πριονίδι σκούπισα για να βγάλω αυτά τα λεφτά. Αργήσαμε πολύ με την αδερφή μου να καταλάβουμε πόσο σπουδαίο μάθημα μας έκανε δώρο ο πατέρας μας τότε.

'Ετσι περνούσαν τα χρόνια με τον μπαμπά μου, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, όμορφα, Γεμάτα! Μέχρι τα μισά της εφηβείας μου.. εκεί, ίσως και αναμενόμενα, η σχέση μας άλλαξε, έγινε διαφορετική, απομυθοποιήσαμε ο ένας τον άλλο; μπορεί; Μπορεί και να περιμέναμε ο ένας από τον άλλο περισσότερα, ή μπορεί να βλέπαμε ο ένας στον άλλο τον εαυτό του. Τώρα 20 χρόνια μετά αν με ρωτήσεις θα σου πω οτι γι αυτό άλλαξε η σχέση μας, επειδή ήμαστε ίδιοι. Δεν είναι τοσο τα όσα καλά, άσχημα ή αδιάφορα συνέβησαν εκείνη την εποχή, είναι ότι εγώ έβλεπα στον πατέρα μου εμένα κι εκείνος σε έμενα τον εαυτό του. Δεν απομακρυνθήκαμε ποτέ, ό,τι κι αν μας συνέβαινε, ομως η μαγεία της σχέσης μας ειχε χαθεί, τσακωνόμασταν, βριζόμασταν, πληγωναμε ο ένας τον άλλο και μετά πάλι από την αρχή.. 'Όπως μου είπε κάποιος. "Τί περίεργο βρίσκεις σε αυτό; έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες γεμάτες ένταση"
 Όμως όσο κι αν του θύμωνα σε εκείνες τις ηλικίες αυτός ο πατέρας, με έκανε αυτό που είμαι, δίνοντας μου παραδείγματα πότε προς μίμηση πότε προς αποφυγή. Με έκανε όσο δυνατή είμαι, σε εκείνον το οφείλω γιατί με τον τρόπο του με ανάγκασε να είμαι δυνατή, με τον δικό του μοναδικό τρόπο μου έδειξε οτι αν εγω δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου κανείς δεν θα με φροντίσει. Με έμαθε να στέκομαι στα πόδια μου με αυτοπεποίθηση και να λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορώ να καταφέρω. Όπως μου είπε πριν από λίγες μέρες: "Όταν είσαι μπαμπάς τα παιδιά σου τα αγαπάς όπως και να έχει, μερικές φορές όμως πρέπει να θυσιάσεις την "αίγλη" σου στα μάτια τους για να καταλάβουν οτι εσύ δεν θα υπάρχεις για πάντα εκεί να τα προσέχεις"

Ο μπαμπάς μου ο πιο περίεργος άνθρωπος στον κόσμο! Ένας άνθρωπος αντικειμενικά καλός! που βοηθούσε όλο τον κόσμο! Έχω πολλά παραδείγματα να πω περιπτώσεων που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής του, για να μην κουράσω όμως θα σας διηγηθώ ενδεικτικά ένα περιστατικό: Τον έχει τρακάρει ένας άνθρωπος ο οποίος έφταιγε για το τροχαίο αλλά δεν είχε ασφάλεια, για να μην τον μπλέξει παραπάνω ο πατέρας μου συμφώνησε να μη καλέσει την τροχαία και να περάσει από το σπίτι του άλλου κυρίου σε συμφωνημένη στιγμή να πάρει τα χρήματα να καλύψει τη ζημιά στο αυτοκίνητό του. Όταν ήρθε αυτή η μέρα πήγε στο σπίτι του ανθρώπου αυτού, και είδε ότι είχε ένα μικρό παιδάκι, μωρό λιγότερο από ενός έτους που μην έχοντας κάτι άλλο να το ταϊσουν του έδιναν με το δάχτυλο να γλείψει λιωμένη πατάτα γιαχνί. Ο πατέρας μου λοιπόν φυσικά δεν πήρε τα χρήματα που δικαιούταν, άφησε ένα χρηματικό ποσό στο τραπέζι κι έφυγε για να ξαναγυρίσει μετά από λίγο με πολλές σακούλες γεμάτες τρόφιμα για την οικογένεια αλλά και γάλατα για το μωρό.
Άνθρωπος που τον αγάπησα και τον μίσησα κάποιες φορές με το ίδιο ακριβως πάθος.
Με χαρακτήρα ισχυρό, πεισματάρης μέχρι να σε βγάλει από τα ρούχα σου και την ίδια ώρα παραπονιάρης και γλυκός σαν μωρό παιδί. Ισχυρός κι ανήμπορος ταυτόχρονα. Ισχυρός και ικανός για τα πάντα κι ανήμπορος μακρυά από την οικογένειά του και κυρίως μακρυά από την αγαπημένη του Περσούλα, τη μαμά μου.
Ο άνθρωπος που με αγάπησε, με επαίνεσε και με τιμώρησε πολλές φορές. Μάλλον ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής μου για χίλιους διαφορετικούς λόγους.
Ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης ένας άνθρωπος που έζησε όλα όσα ήθελε να ζήσει, έκανε όλα όσα ήθελε να κάνει χωρίς να αφήνει απωθημένα, εκτός από ένα πράγμα.. ένα "μαράζι" μονο θυμάμαι από μικρή να έχει. Που δεν τον άφησε ο πατέρας του να γίνει καπετάνιος! Αν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη για τον πατέρα μου εκτός της Μαμάς μου, αυτή είναι η θάλασσα!

Κι έτσι διάλεξε να "φύγει" μέσα στην αγκαλιά της μιας μεγάλης του αγάπης και  διπλα στην άλλη μεγάλη του αγάπη. Μέσα σε ένα καράβι της γραμμής έχοντας δίπλα του τη μαμά μου. Ήρεμος, γαλήνιος, μπορεί χαρούμενος που πια δεν είχε κανένα απωθημένο, Τα είχε όλα μελετήσει, θα εκπλήρωνε το ένα του απωθημένο αυτό της θάλασσας, τώρα έγινε καπετάνιος! Δεν ήθελε να αφήσει άλλο απωθημένο, ανέφερα πιο πάνω οτι η ελευθερία του ήταν να οδηγεί, στο ταξίδι αυτο λοιπόν που δεν ολοκλήρωσε, ερχόταν από τη Λέσβο για να νοσηλευθεί και όπως όλα έδειχναν ο διαβήτης που τον ταλαιπωρούσε χρόνια, τρώγοντας τον σιγά - σιγά αυτή τη φορά θα του στερούσε το ένα του πόδι σίγουρα καθώς και τμήμα του άλλου. "Πώς θα οδηγώ χωρίς πόδια; ζωή είναι αυτή;" Τον ακούω να λέει μες τα αυτιά μου και καταλαβαίνω οτι συνειδητά δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει αυτό. Κι επειδή όπως είπαμε νωρίτερα σκοπός του ήταν να με κάνει δυνατή αποφάσισε να βάλει τη στολή του καπετάνιου και να φυγει μακρυά σε θάλασσες άγνωστες σε εμάς την ημέρα των γενεθλίων μου. Για να ειναι σίγουρος οτι όχι μόνο θα μαθω να είμαι ακόμη πιο δύνατη αλλά και ότι θα τον θυμάμαι πάντα!


Μετά από όλα οσα σας είπα γι αυτόν θα ήθελα να σας τον γνωρίσω.... Από εδώ ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης! (κι αν οι φωτογραφίες με τα χρόνια ξεθώριασαν, οι αναμνήσεις μου παραμένουν έντονα ζωηρές και χρωματιστές)

Στη βάπτισή μου

Στα πρώτα μου γενέθλια

Στη Λέσβο, γυρίζοντας από τους ψαράδες

Στη Λέσβο μαθαίνοντάς μου πως όλα τα ζώα είναι φίλοι μας

Στη Μύκονο Τριήμερο Αγίου Πνεύματος

Στο γάμο μου, περήφανος με "παραδίδει" στον Τάσο.