Aθήνα η πόλη που αγαπώ!!!

Eπιτέλους κατέβηκα από τα βουνά! Για διάφορους δικούς μου λόγους, εξ αιτίας δικών μου λανθασμένων αποφάσεων, και λόγω της κακής μου τύχης ώς ένα βαθμό, οι φετινές μου διακοπές δεν ήταν καθόλου όπως θα τις ήθελα!
Δεν πέρασα καθόλου καλά, δεν χάρηκα τη θάλασσα, και μη βιαστείς να μου πεις ότι ήμουν στο βουνό, γιατί ούτε το βουνό χάρηκα! Δεν έτρεξα πολύ, ποδήλατο δεν έκανα σχεδόν καθόλου, υπήρχαν στιγμές που ήθελα να ήμουν εδώ στην όμορφη Αθήνα, στην πόλη που αγαπώ , στην πόλη που λατρεύω, να μπορούσα να κρυφτώ στο ανώνυμο πλήθος της και να γίνω "αόρατη", να μη με ρωτάει κανείς: "τί έχεις;", " τί σκέφτεσαι;" , "με αγαπάς;"..
Να μήν είμαι υποχρεωμένη να χαμογελάω την ώρα που το μόνο που θα ήθελα είναι να κλάψω με όλη μου την ψυχή, να μην πιέζομαι για τίποτα, μου έλειπε η Αθήνα, μου έλειπε η Αθήνα τη νύχτα, μου έλειπε αυτό.....

Ο "Αρειος Πάγος", περισσότερο γνωστός (λανθασμένα) ως βράχος της Πνύκας, το αγαπημένο μου σημείο σε αυτή την πόλη, ένα μέρος μαγικό, το μέρος που έχει ακούσει τα πιο μεγάλα μου μυστικά, που έχει δεχτεί τα πιο καυτά μου δάκρυα, που έχει μεταφέρει μακρυά τα πιο βροντερά μου γέλια... Το μέρος που μου δίνει δύναμη, το μέρος που το χειμώνα το χαίρομαι σχεδόν μόνη μου και το καλοκαίρι το μοιράζομαι με ανθρώπους από όλον τον κόσμο.. (όπως η παρέα των νεαρών Καναδών δεξιά στην φωτογραφία)Αν δεν πάω μόνη μου εκεί, διαλέγω για παρέα μου φίλους που ξέρω ότι μπορούν να νοιώσουν αυτή τη μαγεία που νοιώθω κι εγώ. Mόνο με έναν άνθρωπο δεν έχω καταφέρει να πάμε μαζί εκεί, με κάποιον που θα ήθελα να νοιώσει αυτό που υπάρχει εκεί πάνω και να πάρει όλη αυτή τη δύναμη που σου χαρίζει το μέρος.

Μια κιθάρα, και όλοι γίνονται μια παρέα, με θέα την πιο όμορφη πόλη..... " όταν κοιτάς από ψηλά....."

Και μια άλλη χειμωνιάτικη (Φλεβάρης ήταν) πριν να αρχίσω να κατεβαίνω πιο χαμηλά στην πόλη... Εδώ ο φίλος μου ο Ντίνος με το ποδηλατάκι του...

Ένα Πλακιώτικο σοκάκι....

Δείγμα πολιτισμού......

Κάτι για την πείνα....

Τη νύχτα όλα είναι όμορφα, τη νύχτα όλοι είμαστε "συνομωτικά" μια παρέα, καθένας με τη χαρά του, τη λύπη του, το ζόρι του, την ευτυχία του, το βάσανό του....

Το μετρό δεν ευκολύνει μόνο τις μετακινήσεις μας, σε μερικές περιπτώσεις ομορφαίνει και την πόλη....



Ένας πλανόδιος καλλιτέχνης παίζει σαξόφωνο, ένα όμορφο ζευγάρι χορεύει στην πλατεία...

Πόσα χρώματα, αρώματα, γλώσσες, φάτσες, ιστορίες μαζεμένες σε μια πλατεία!
Αυτό μου έλειψε.. να γίνω ένα με το πλήθος, να μην με ξέρει κανείς, να μην ξέρω κανέναν, κι όμως με μια ματιά να χαιρετάμε ο ένας τον άλλον, να χαμογελάμε με τα ίδια πράγματα κι ας είμαστε άγνωστοι... Νοιώθω μια παράξενη ασφάλεια όταν είμαι ανάμεσα σε αυτό το πλήθος... κανείς δεν θα με ρωτήσει "με αγαπάς;" σε κανέναν δεν θα πω ψέμματα. Κανείς δεν θα με ρωτήσει "πότε;", κανέναν δεν θα ρωτήσω "εσύ;" Κανείς δεν θα μου πει ψέμματα...