Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Aθήνα η πόλη που αγαπώ!!!

Eπιτέλους κατέβηκα από τα βουνά! Για διάφορους δικούς μου λόγους, εξ αιτίας δικών μου λανθασμένων αποφάσεων, και λόγω της κακής μου τύχης ώς ένα βαθμό, οι φετινές μου διακοπές δεν ήταν καθόλου όπως θα τις ήθελα!
Δεν πέρασα καθόλου καλά, δεν χάρηκα τη θάλασσα, και μη βιαστείς να μου πεις ότι ήμουν στο βουνό, γιατί ούτε το βουνό χάρηκα! Δεν έτρεξα πολύ, ποδήλατο δεν έκανα σχεδόν καθόλου, υπήρχαν στιγμές που ήθελα να ήμουν εδώ στην όμορφη Αθήνα, στην πόλη που αγαπώ , στην πόλη που λατρεύω, να μπορούσα να κρυφτώ στο ανώνυμο πλήθος της και να γίνω "αόρατη", να μη με ρωτάει κανείς: "τί έχεις;", " τί σκέφτεσαι;" , "με αγαπάς;"..
Να μήν είμαι υποχρεωμένη να χαμογελάω την ώρα που το μόνο που θα ήθελα είναι να κλάψω με όλη μου την ψυχή, να μην πιέζομαι για τίποτα, μου έλειπε η Αθήνα, μου έλειπε η Αθήνα τη νύχτα, μου έλειπε αυτό.....



Ο "Αρειος Πάγος", περισσότερο γνωστός (λανθασμένα) ως βράχος της Πνύκας, το αγαπημένο μου σημείο σε αυτή την πόλη, ένα μέρος μαγικό, το μέρος που έχει ακούσει τα πιο μεγάλα μου μυστικά, που έχει δεχτεί τα πιο καυτά μου δάκρυα, που έχει μεταφέρει μακρυά τα πιο βροντερά μου γέλια... Το μέρος που μου δίνει δύναμη, το μέρος που το χειμώνα το χαίρομαι σχεδόν μόνη μου και το καλοκαίρι το μοιράζομαι με ανθρώπους από όλον τον κόσμο.. (όπως η παρέα των νεαρών Καναδών δεξιά στην φωτογραφία)Αν δεν πάω μόνη μου εκεί, διαλέγω για παρέα μου φίλους που ξέρω ότι μπορούν να νοιώσουν αυτή τη μαγεία που νοιώθω κι εγώ. Mόνο με έναν άνθρωπο δεν έχω καταφέρει να πάμε μαζί εκεί, με κάποιον που θα ήθελα να νοιώσει αυτό που υπάρχει εκεί πάνω και να πάρει όλη αυτή τη δύναμη που σου χαρίζει το μέρος.

Μια κιθάρα, και όλοι γίνονται μια παρέα, με θέα την πιο όμορφη πόλη..... " όταν κοιτάς από ψηλά....."

Και μια άλλη χειμωνιάτικη (Φλεβάρης ήταν) πριν να αρχίσω να κατεβαίνω πιο χαμηλά στην πόλη... Εδώ ο φίλος μου ο Ντίνος με το ποδηλατάκι του...



Ένα Πλακιώτικο σοκάκι....




Δείγμα πολιτισμού......



Κάτι για την πείνα....




Τη νύχτα όλα είναι όμορφα, τη νύχτα όλοι είμαστε "συνομωτικά" μια παρέα, καθένας με τη χαρά του, τη λύπη του, το ζόρι του, την ευτυχία του, το βάσανό του....






Το μετρό δεν ευκολύνει μόνο τις μετακινήσεις μας, σε μερικές περιπτώσεις ομορφαίνει και την πόλη....



Ένας πλανόδιος καλλιτέχνης παίζει σαξόφωνο, ένα όμορφο ζευγάρι χορεύει στην πλατεία...






Πόσα χρώματα, αρώματα, γλώσσες, φάτσες, ιστορίες μαζεμένες σε μια πλατεία!
Αυτό μου έλειψε.. να γίνω ένα με το πλήθος, να μην με ξέρει κανείς, να μην ξέρω κανέναν, κι όμως με μια ματιά να χαιρετάμε ο ένας τον άλλον, να χαμογελάμε με τα ίδια πράγματα κι ας είμαστε άγνωστοι... Νοιώθω μια παράξενη ασφάλεια όταν είμαι ανάμεσα σε αυτό το πλήθος... κανείς δεν θα με ρωτήσει "με αγαπάς;" σε κανέναν δεν θα πω ψέμματα. Κανείς δεν θα με ρωτήσει "πότε;", κανέναν δεν θα ρωτήσω "εσύ;" Κανείς δεν θα μου πει ψέμματα...

6 σχόλια:

tantoguanto είπε...

Η νύχτα

Μουσική & στίχοι: Αφροδίτη Μάνου

Η νύχτα ξέρει και φοβάται,
μας αγαπάει και μας λυπάται,
μαζί μας πίνει και ξενυχτάει
και το πρωί για ύπνο πάει...

Η νύχτα θέλει να αγαπιέται
και από έρωτα χτυπιέται,
καπνίζει, βρίζει και διαβάζει,
κλαίει σαν παιδί και αναστενάζει...

Η νύχτα παίζει και κιθάρα
και μένει πάντα από τσιγάρα,
γράφει τραγούδια και ζηλεύει,
γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει...

Η νύχτα ντύνεται γυναίκα
και ξεκινάει κατά τις δέκα,
τους άλλους βάζει να τα σπάνε
και τα πληρώνει όσα κερνάνε...

Η νύχτα κάνει απιστίες
και παίρνει μέρος σε ληστείες,
βάζει μια βόμβα στη Κυψέλη
κι ύστερα λέει ό,τι θέλει...

Η νύχτα, ό,τι και να γίνει,
αναλαμβάνει την ευθύνη,
κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει
ζει με τη νύχτα και σωπαίνει...

Αφιερωμένο εξαιρετικά γλυκιά ποδηλάτρισσα με την καλημέρα και τα φιλιά μου από την Σαντορίνη με αγάπη!!!

koptoraptou είπε...

Προσυπογράφω κάθε λέξη. Φιλιά πολλά!

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@tantoguanto

Σε ευχαριστώ για το εξαιρετικό τραγούδι της Μάνου, (με κατάλαβες)
Τη νύχτα είναι που δακρύζουμε πιο εύκολα, που πονάμε λίγο παραπάνω, αλλά επίσης τη νύχτα γεννιούνται οι περισσότερες και πιο γλυκιές αναμνήσεις... Δεν ξέρω αν είναι η νύχτα, αν είναι η πόλη, αν είναι ο συνδυασμός που με κάνουν να νοιώθω ότι με κάποιο τρόπο μαγικό βρίσκομαι κοντά σε αυτούς που είναι μακρυά μου... Αλλά πολλές φορές όταν νοιώθω αυτή την "απώλεια", αυτό το κενό που έχεις όταν θα ήθελες να είχες δίπλα σου κάποιον που είναι μακρυά, τότε βγαίνω έξω κι αφήνομαι στην αγκαλιά της νύχτας, και τότε τα άστρα γίνονται μάτια, μάτια αγαπημένα, το αεράκι γίνεται άγγιγμα, γίνεται χάδι σχεδόν ερωτικό και το φεγγάρι γίνεται πρόσωπο, το πιο αγαπημένο, και τότε όσο μακρυά κι αν είναι ο άνθρωπος που σκέφτομαι και αγαπώ είναι σα να τον έχω δίπλα μου....

Πολλά πολλά φιλιά γλυκέ Σαντορινιέ... να περνάς καλά!


@koptoraptou

Μα δεν είναι πολύ όμορφη η νύχτα στην πόλη; Κι αντίστροφα η πόλη τη νύχτα;

Πρίν 3 χρόνια περίπου αν με ρωτούσες θα σου έλεγα: "τα έχω όλα και θέλω να φύγω από την Αθήνα", τώρα θα σου πω: "δεν έχω τίποτα... και πουθενα αλλού να πάω, παρά μόνο στην Αθήνα"

Πολλά φιλιά και σε σένα

Spy είπε...

Μπορείτε να πάτε και στο Δελχί στην Ινδία. Έχει 8πλάσιο πληθυσμό και μιας και δεν ξέρετε τη γλώσσα (νομίζω), ότι και να σας ρωτάνε εσείς θα λέτε μπούρδες...
Χε, χε...

:)

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ Spy

Γιατί; εδώ που ξέρω τη γλώσσα, λέω κάτι διαφορετικό;

blind alley είπε...

Με αυτή σου την ανάρτηση κάνεις την Αθήνα να φαίνεται για λίγο παραμυθένια..
Κάτι που το χρειάζεται ειδικά τις τελευταίες μέρες!
Μακάρι να υπάρχει και αυτή η πλευρά της, που για να το λέει κάποιος ε τότε σίγουρα θα υπάρχει, αρκεί από ότι κατάλαβα να ξέρει να τη ζήσει και φυσικά να μπορεί.
Καλό μεσημέρι!