Not forgotten

Θυμάμαι... σχεδόν τα πάντα! Ξεχνάω με μεγάλη δυσκολία, ακόμη κι αν συγχωρέσω κάτι δεν παύω να το θυμάμαι. Μπορώ να θυμηθώ με μεγάλη λεπτομέρεια διαλόγους, καταστάσεις, πρόσωπα και κυρίως αρώματα όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Κάποιοι μου λένε ότι είναι καλό αυτό, κάποιοι άλλοι ότι είναι κατάρα. Θα συμφωνήσω και με τους μεν και με τους δε, το αν είναι ευλογία ή κατάρα τελικά, εξαρτάται κυρίως από το τί είναι αυτό που θυμάσαι ή που δεν ξεχνάς και τα συναισθήματα που σου γεννάει αυτή η θύμιση! Όπως η ιστορία που θα σας διηγηθώ, που συνέβη πριν ένα χρόνο ακριβώς σε κάποια που κι εκείνη θυμάται, και που έχει καρφωθεί στη μνήμη μου και που κανένα "ρηφρές" και "φορμάτ" δεν κατάφεραν να τη σβήσουν.


Η Μαρίνα ένοιωθε κουρασμένη, νύσταζε συνεχώς, αυτή η υπνηλία... και μια ανησυχία, ανεξήγητο! Είχε και κάτι ψιλοπονάκια στο στήθος "είναι και αυτή η καθυστέρηση" σκέφτηκε.. "πάλι σκατά ο κύκλος μου κι ας παίρνω τα αντισυλληπτικά μου κανονικά" περνούσαν οι μέρες και μέσα σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και μια απαίσια "μεταλλική" γεύση "βρε λες;" σκέφτηκε... "μα είναι αδύνατον! αποκλείεται, δεν γίνεται πίνω τα χάπια μου κανονικά!"

Την επόμενη μέρα βρισκόταν να κοιτάει μια το κουτάκι και μια το "στυλό" 2 μικρές μπλε γραμμές.. μία στο μικρό παραθυράκι (ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΣΤ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ) και μία στο μεγάλο παραθυράκι (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ!) ξαφνικά τα χέρια της έτρεμαν, μετά δυσκολίας άνοιξε και το άλλο σακουλάκι, έβγαλε και το δεύτερο "στυλό" πάλι.. 2 μπλε μικρές γραμμές.. μία στο μικρό παραθυράκι και μία στο μεγάλο! Τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια της... ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και χτυπούσε το κεφάλι της ρυθμικά πίσω σε αυτόν.. στην αρχή σιγά μετά όλο και πιο δυνατά, μέχρι που δεν άντεξε άλλο.. λύγισαν τα γονατά της βρέθηκε να κάθεται στο βρεγμένο πάτωμα της τουαλέτας της καφετέριας και να κλαίει, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της, (αγαπημένη της κίνηση όταν νοιώθει άσχημα, αμήχανα ) είχε ακουμπήσει το μέτωπό της σε αυτά και έκλαιγε. Κάποιος χτύπησε την πόρτα, η Μαρίνα δεν απάντησε, ξαναχτύπησαν την πόρτα ήταν μια κοπέλα, και φώναζε, "Είστε καλά; Είστε πολύ ωρα μέσα! Θέλετε βοήθεια;" Η Μαρίνα σκούπισε τα μάτια της φύσηξε τη μύτη της , σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω η κοπέλα την κοίταξε... "Είστε καλά;" "Ναι, ευχαριστώ" απάντησε η Μαρίνα, πήγε στο μπάρ πλήρωσε τον καφέ της κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας, μπήκε στο πρώτο φαρμακείο που βρήκε.. "Καλησπέρα 4 τεστ κυήσεως παρακαλώ τα διπλά!" Η φαρμακοποιός την κοιτούσε σα να ήταν φάντασμα! Προτιμάτε το τάδε ή το δείνα;." "Δώστε μου ένα από το καθένα!" "Ξέρετε δεσποινίς και με ένα κάνετε τη δουλειά σας, δεν χρειάζεστε 8 τεστ..." Τέλος πάντων πήρε άλλο ένα πακέτο διπλό.. αυτή τη φορά αυτό με τη ροζ τελίτσα σε κάθε παραθυράκι... κι αυτή τη φορά η ροζ τελίτσα ερχόταν και στρογγυλοκαθόταν θριαμβευτικά και στα δυο παραθυράκια.. και στο μικρό (ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΣΤ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ) αλλά και στο μεγάλο (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ)

4 γραμμούλες και 4 τελίτσες, λές να κάνουν όλα λάθος; Σηκώνει το τηλέφωνο σχηματίζει τον αριθμό του γυναικολόγου της... "Ναι καλησπέρα, έχεις κανένα κενό; για απόψε ναι! Είναι επείγον! Ωραία έρχομαι, σε ευχαριστώ!" Ντύνεται και φεύγει όχι απλώς τρέχοντας, αλλά σε κατάσταση αλοφροσύνης! Φτάνει στο ιατρείο, στην αναμονή έβλεπε διάφορα ζευγάρια, χαρούμενες φάτσες, γυναίκες που χάιδευαν τις μεγάλες ή ακόμη και τις ανύπαρκτες κοιλιές τους, όλες έιχαν και κάποιον μαζί, να μοιραστούν τη χαρά τους! Εκείνη δεν φτάνει που δεν είχε χαρά, δεν είχε και κανέναν άλλον μαζί της...

Ήρθε η σειρά της, μπαίνει στο ιατρείο, και αφού χαιρετιούνται με το γιατρό πάνε μέσα, εκείνος πάει να ετοιμάσει τα "εργαλεία" του στο εξεταστήριο, εκείνη πάει στην τουαλέτα, να βγάλει τα ρούχα της και να φορέσει αυτή τη ρόμπα.. μόλις άλλαξε πήγε στο εξεταστήριο ξάπλωσε έβαλε τα πόδια της στους αναβολείς... "Τί έχουμε;" ρωτάει ο γιατρός "Τί να 'χουμε; Καθυστέρηση έχουμε και 4 τεστ να μας λένε ότι είμαστε έγκυες έχουμε! Πες μου κι εσυ... τελικά... τί έχουμε;" Με αυτόν το διάλλογο (η Μαρίνα είναι γνωστή για τον τρόπο που μπορεί να μετατρέψει το πιο σοβαρό στο πιο αστείο είδικά όταν είναι αμήχανη) η ατμόσφαιρα ελάφρυνε λίγο και αφού γελασαν ήρθε η ώρα της εξέτασης..

Υπέρηχος, κολπικός υπέρηχος, κολπική εξέταση, στο μόνιτορ η Μαρίνα αντίκρυσε αυτές τις εικόνες....



" Σούπερ! Τέλεια όλα μια χαρά! Το φασολάκι σου είναι μια χαρά! Ηλικία κύησης 5 εβδομάδες , Μήκος εμβρύου 3 εκατοστά, Πλακούντας πρόσθιος, πιθανή ημερομηνία τοκετού 17 Ιουνίου!
Μπράβο ρε κούκλα, όλα τέλεια προς το παρόν, αύριο να πας για τον προγεννητικό να τελειώνεις και με αυτό !" ο γιατρός ήταν ενθουσιασμένος κυρίως για δυο λόγους πρώτον γιατί ήξερε πόσο είχε ταλαιπωρηθεί η Μαρίνα να καταφέρει να μείνει έγκυος την πρώτη φορά και πόσες θεραπείες χρειάστηκε και δεύτερον επειδή ήξερε πόσο πολύ η Μαρίνα αγαπάει τα παιδιά και ότι γι αυτήν κάθε παιδί που γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο είναι ένα μικρό θαύμα, ένα αγγελούδι που όλοι οφείλουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε είτε είναι δικό μας παιδί είτε κάποιου άλλου, γι αυτήν όλα τα παιδιά είναι παιδιά της!

Όχι αυτή τη φορά όμως... υπήρχαν συνθήκες που δεν της επέτρεπαν να χαρεί αυτό το θαύμα! Αυτό το παιδί ήταν καταδικασμένο σε θάνατο πριν καν γεννηθεί!

"Μα πώς είναι δυνατόν; Αφού πίνω τα χάπια μου κανονικά, πώς γίνεται να είμαι έγκυος;" "Καμμιά φορά αν ξεχάσεις ένα χάπι ακόμη κι αν το πιεις αργότερα η αποτελεσματικότητά του μειώνεται κι αν το μικρό σποράκι έχει αποφασίσει να γεννηθεί (καλή ώρα) τότε τα αποτελέσματα είναι αυτά!" Είπε ο γιατρός κι έδειξε το μόνιτορ, "τη βλέπεις αυτη την κουκίδα που αναβοσβήνει; είναι η καρδούλα του!" Η Μαρίνα έβαλε τα κλάμματα και του φώναξε.. "ΣΤΑΜΑΤΑ!!! σε παρακαλώ ΣΤΑΜΑΤΑ. Tον "πατερα" προσπαθούσε απο το απόγευμα να τον βρει στο τηλέφωνο και δεν το σηκώνει, μπορεί να ήταν στη δουλειά, θα ξαναπροσπαθούσε αργότερα να τον βρει... πάντως σε κάθε περίπτωση ζήτησε από τον γιατρό της να της κλείσει ένα χειρουργείο για την διακοπή της κύησης... "Είναι κρίμα γλυκιά μου, δεν θελεις να το σκεφτείς λίγο; Κοίτα το πως έχει γαντζωθεί μέσα σου, και ξέρω ότι όλη η διαδικασία αυτή είναι ψυχοφθόρα και δεν είναι κάτι που το ξεχνάς έυκολα! Σκέψου το, προσπάθησε να μιλήσεις στον "μπαμπά", είναι και δικό του μωρό, μπορεί να βρείτε μιαν άλλη λύση.."

Η Μαρίνα από την ώρα που έφυγε από το ιατρείο και μέχρι αργά το βράδυ καλούσε συνέχεια τον "μπαμπά" του μωρού, δεν της απαντούσε.. δεν περίμενε κάτι, το μόνο που ήθελε ήταν να του το πει, να μην το περάσει μόνη της αυτο... κάποια στιγμή λίγο πριν τα μεσάνυχτα επιτέλους απαντάει στην κλήση της.. "Έλα Μαρίνα, κλείσε θα σε πάρω εγώ σε λίγο" εκείνη έκλεισε και περίμενε... ξαναμιλήσανε ένα μήνα αργότερα.....

Εκείνη η νύχτα και η επόμενη ήταν οι χειρότερες της ζωής της! Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της την εικόνα



3 εκαστοστά μωρό κι είχε κιόλας εγκέφαλο, καρδούλα, συκώτι και την απαρχή των άκρων του. Ακόμη και ματάκια είχε.. Θα πονούσε 'αραγε; Θα ένοιωθε; στο μυαλό της συνέχεια στριφογύριζαν οι απορίες αυτές. Ζητούσε συγγνώμη από το μικρό χαρτάκι του υπερήχου.. φοβόταν να πιάσει την κοιλιά της μήπως και το μωρό ένοιωθε... μήν τυχόν κι ένοιωθε αγάπη.. Του ζητούσε συγγνωμη και προσπαθούσε να του εξηγήσει γιατί θα το σκοτώσει. Του έλεγε ότι αν γινόταν ένα θαύμα και μπορούσε να το δει να μεγαλώνει θα ήθελε να έχει τα μάτια του... (ποτέ δεν είπε "ΜΠΑΜΠΑΣ" σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν μαμά και μπαμπάς..) Κοιτούσε το παιδί της που κοιμόταν κι έλεγε "ήσουν και σύ κάποτε 3 εκατοστά.. και κοίτα πόσο μεγάλο και γερό αγγελούδι έγινες... πές μου όταν ήσουν τόσο.. 5 εβδομάδων έμβρυο και 3 εκατοστά άνθρωπος ένοιωθες τίποτα; ένοιωθες πόνο;" ... κι έκλαιγε.. Σκέφτηκε να στειλει μέιλ ή sms στον "μπαμπά" του μωρού, να του το πει.. αλλά σκέφτηκε ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να της μιλήσει κάν, δεν θέλει να την ακούσει, σιγά μην την πιστέψει κιόλας.. φαντάζεσαι; Πώ πωωω καλύτερα να μην το ζούσε ποτέ αυτό! Αυτή την αμφισβήτηση.. εδώ την αμφισβητεί για άλλα πιο ασήμαντα φαντάσου γι αυτό... Δεν ξαναπροσπάθησε να του το πει... κι αυτός δεν ξαναεπικοινώνησε μαζί της όπως έιπαμε για τον επόμενο μήνα..
Πήγε μόνη της στο νοσοκομείο, δεν είχε κανέναν μαζί γιατί πολύ απλά κανείς δεν ήξερε τίποτα... σε ποιον να το έλεγε;
Άνοιξε τα μάτια της και ανακάλυψε ότι ξυπνάει στην ίδια αίθουσα ανάνηψης που την πήγαν μετά τον τοκετό της πριν μερικά χρόνια.. το κοντράστ των συναισθημάτων τεράστιο!

Τότε: χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση...
Τώρα: Πόνος, μοναξιά, ντροπή, απελπισία...

Έκλαιγε σιωπηλά, την είδε ένας νοσηλευτής, πάει κοντά της και της λέει: "Θέλεις να φωνάξω κάποιον δικό σου; Δεν απαντάς.. κατάλαβα μόνη σου είσαι; Καλά για όσο είσαι εδώ πες πως έιμαι αδερφός σου, μίλα σε μένα.. κλάψε μαζί μου.. μην ντρέπεσαι!"

Δεν του είπε τίποτα..αλλά έκλαψε.. έκλαψε τόσο πολύ μέχρι που δεν είχε πια δάκρυα, μέχρι που δεν είχε πια ψυχή για τα βγάλει... Πέρασε η ώρα, ήρθε η ώρα να φύγει, ψιλοζαλιζόταν, ένοιωθε αδύναμη.. πήγε στο σπίτι της με ραδιοταξί, πήρε το παιδάκι της αγκαλιά και έκλαιγε.. μέχρι που αποκοιμήθηκε... όταν ξύπνησε συνειδητοποίησε ότι αφού ακόμη δεν έιχε μισήσει τον άνθρωπο αυτόν, αφού ακόμη δεν τον είχε πάρει τηλέφωνο να τον διαολοστείλει, ότι αφού ακόμη και τώρα τον σκέφτεται και η καρδιά της χτυπάει γρήγορα.. τότε ναι.. αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να το έχει καταλάβει κάν ούτε και αυτή είχε προλάβει και τον είχε αγαπήσει... τόσο πολύ και τόσο δυνατά που κανείς δεν θα το μάθαινε ποτέ.. (εκτός από ΄μένα!) Άλλωστε δεν έφταιγε κι αυτός.. ήταν απλά BAD TIMING.....
Η Μαρίνα από τότε δεν έχει ξανακοιμηθεί κανονικά.. σχεδόν κάθε βράδυ έχει εφιάλτες.... αλλά είναι λίγο πιο ανάλαφρη τώρα γιατί τουλάχιστον έστω και αργά.. πολύ αργά μπόρεσε και το μοιράστηκε με κάποιον.. στην αρχή με μένα.. μετά με τον παρόλίγο "μπαμπά" και τώρα επετειακά και μέσω εμού και μαζί σου....