Run baby run!!!

Το παιδί μου, το σπλαχνάκι μου, το κορίτσι μου! Τα κατάφερε! Είμαι περήφανη! Ναι! Είμαι χαζομαμά και μου αρέσει! Και γιατί να μην είμαι;

Μπερδέυτηκες ε; Άκου λοιπόν να δεις...

Καμμιά φορά που και πού, παίρνω τη μικρή μαζί μου για τρέξιμο. Καλά μην φανταστείς ότι τρέχω.. αλλά η μικρή μου νεραϊδούλα το χαίρεται και όταν χαίρεται εκείνη χάιρομαι κι εγω!

Με αυτά και μ' αυτά λοιπόν, της πρότεινα να τρέξει κι εκείνη σήμερα στον γύρο του Αιγάλω. Είχε αγώνα 2 χιλιομέτρων για τα παιδιά παράλληλα με αυτόν των 8 χιλιομέτρων για τους μεγάλους. Και προς μεγάλη μου έκπληξη η απάντηση ήταν "ΝΑΙ! Αμέ!" Κι έτσι σήμερα το πρωί- πρωί ξεκινούσαμε για το "μπαρουτάδικο" στο Αιγάλεω...


Φτάσαμε εκεί και η μικρούλα μου στάθηκε υπομονετικά στο τραπεζάκι της γραμματείας και περίμενε να πάρει το νούμερό της. Το πήραμε... το βάλαμε....


και περιμέναμε...

Και είχε μεγάλη υπομονή το κορίτσι μου, ακόμη κι όταν της ήταν δύσκολο...

Και επιτέλους ήρθε η ώρα, και το μωρό μου έτρεξε, έτρεχε σαν τον άνεμο.. με χαμόγελο στα χείλη, φανερά ικανοποιημένη, έδειχνε πόσο πολύ το χαιρόταν όλο αυτό,
κι εγώ την περίμενα στον τερματισμό της, και την έπιασα από το χέρι και τερματίσαμε μαζί! Και ήταν πολύ χαρούμενη εκείνη... και ήμουν πολύ συγκινημένη εγώ και πανηγυρίσαμε τον τερματισμό του πρώτου της αγώνα

Και πήρε και τα αναμνηστικά της.. Πόσο χαρούμενη ήταν η γλυκιά μου! Πόσο περήφανη για τον εαυτό της..

Και το κοριτσάκι μου έδειχνε με καμάρι το αναμνηστικό της.. και η μαμα της ψήλωνε 10 πόντους..

Και μια τελευταία αναμνηστική εκεί στο γρασίδι..
.... και η χαζομαμά καθόταν λίγο πιο δίπλα και την καμάρωνε με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, και το δάκρυ που έτρεξε από το μάτι της μαμάς δεν ήταν πόνου.. ήταν περηφάνιας, ήταν χαράς!
Για αυτό το παιδί μπορώ να κάνω τα πάντα! Να θυσιάσω τα πάντα! και κάτι τέτοιες μικρές χαρές είναι που μου το θυμίζουν και που μου δίνουν τελικά τη δύναμη να κάνω γι αυτήν, όλα όσα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ στη ζωή μου ότι θα κάνω....
Κυρίες και κύριοι... να σας συστήσω τη Μιχαέλα!