Just like a dream....

Είχε βραδιάσει και καθώς ήμουν μόνη στο σπίτι έψαχνα να βρω κάτι εποικοδομητικό να κάνω για να περάσει ευχάριστα το βράδυ μου. Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι, κοιτάζω από τη θυροτηλεόραση αλλά δε διακρίνω καλά. "Ποιος είναι;" ρωτάω... "δεν είναι δυνατόν!!!" σκέφτηκα μόλις άκουσα τη φωνή κι άνοιξα τρέμοντας από τη χαρά 
μου!
Σε λίγα δευτερόλεπτα πίσω από την πόρτα του διαμερίσματός μου στέκονταν ο Ρομάν, η Κατερίνα και η μικρή Ανζελίκ! 
Αλλαγμένοι προς το καλύτερο απο την την τελευταία φορά που τους είχα δει. Έλαμπαν! Φανερά χαρούμενοι... 
Η Κατερίνα είχε τα μαλλιά της λυμένα και καθώς έπεφταν στους ώμους της έφτιαχναν ένα όμορφο "στεφάνι" γύρω απο το πρόσωπό της και την έκαναν να φαίνεται ακόμη πιο όμορφη.. Ο Ρομάν, γελαστός με βλέμμα γεμάτο σπίθα και χαρά, φαινόταν πιο καλά απο ποτέ.. Και η Ανζελίκ, αχ αυτή η μικρούλα.. πόσο είχε μεγαλώσει!! Στεκόταν πια στα ποδαράκια της, μεγάλο κορίτσι πια, με μαλλάκια μακρυά που μοσχομύριζαν "μωρό", πιασμένα σε κοτσιδάκια με πολύχρωμα στολίδια! Ετρεξε με ανοιχτα χεράκια προς το μέρος μου και "χωθηκε" στην αγκαλιά μου, εγω την σήκωσα ψηλά και κάναμε γύρους μέσα στο δωμάτιο.. και η μικρούλα μας γελούσε και γέμισε το δωμάτιο φωνούλες χαρούμενες και μικρές πολύχρωμες πεταλουδίτσες που γεννήθηκαν απο τα γελάκια της. 'Αφησα κάτω τη μικρή άνοιξα τα χέρια μου και αγκάλιασα "τα αδερφια" μου.. τον Ρομάν και την Κατερίνα.. αγκαλιά μεγαλη, σφιχτή, δυνατή... "πόσος καιρός ρε παιδιά.. γιατί χαθήκατε; Γιατί με αφήσατε μόνη μου ρε σεις;" είπα με παραπονο και τα πρώτα  δάκρυα μουσκεψαν τον ώμου του πανήψυλου και δυνατού Ρομάν! Τότε με απομάκρυνε από πάνω τους με κοιταξε βαθειά μέσα στα μάτια και έχοντας τα χέρια του στους ώμους μου μου είπε: "Δε σε αφήσαμε ρε χαζή! Εδώ είμαστε! Όλο για σένα μιλάμε.. αλλά να! είναι η απόσταση.. είμαστε μακρυά, πολύ μακρυά, εσύ για να έρθεις.. με τίποτα, κι εμείς... εμείς με τη μικρή καταλαβαίνεις δυσκολευόμαστε λίγο στις μετακινήσεις.. αφού τα ξέρεις. Αλλά δε σε ξεχάσαμε, δε σε αφήσαμε ποτέ.. ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΠΕΙΣ αυτό! κατάλαβες μα πετίτ σκατούλα; Ε;" 
Γελάσαμε και κάτσαμε όλοι μαζί και οι τέσσερις στον ίδιο καναπέ.. ο ένας κολλητά δίπλα στον άλλον.. και γελούσαμε.. κυρίως με τη μικρή.
-μεγάλωσε πολύ το κορίτσι μας!!!! Και ομόρφυνε, κούκλα έγινε!!
-Ναι, μεγάλωσε ... και έχει πάρει το πείσμα της νονάς της!! Καθε φορά που κάνει κάτι η  Ανζελίκ ο Ρομάν της λέει: "Αμαν πια ... τίποτα δεν της άφησες όλα της τα πήρες!" Και γελάμε... αλήθεια σου λέει ο Ρομάν.. δεν περνάει μέρα που να μη μιλήσουμε για εσενα! 
Σηκώθηκα και πήγα να φέρω κάτι να πιούμε... Ουίσκι με κόλα σε χαμηλό για μένα, Βότκα με πάγο και μια φέτα λεμόνι για τον Ρομάν και για την Κατερίνα την αγαπημένη της... "Τεντούρα".... για τη μικρή που σουλατσαριζε στο σπίτι παίζοντας με την Κιρκη το κουτάβι μας, βυσσινάδα σπιτική! 


Μιλούσαμε για ώρες πολλές.. πάιξαμε scrabble, uno, monopoly... scrabble πάιζαμε και το βράδυ που "σπασαν τα νερά" και γεννηθηκε η μικρή Ανζελίκ. Είπαμε ιστορίες απο τα παλιά... τα νέα μας. Είχα πολλά να τους πω.. τους ειπα όλα όσα με προβληματισαν, με στενοχωρησαν, με έκαναν να χαρώ όλον αυτόν τον καιρό που είμαστε μακρυά. Με συμβούλεψαν, με καθυσήχασαν, με αγκάλιασαν κι ένοιωσα σα μωρό.. σα μωρό που το παίρνει αγκαλιά η μαμά του κι αυτό για λιγα δευτερόλεπτα είναι αναμεσα στο να βάλει τα κλάμματα με παραπονο που το άφησε απο την αγκαλιά της, ή να κουρνιάσει και να ησυχάσει ήρεμο πια στην ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς...
Τους είπα πόσο τους αγαπώ, πόσο πολύτιμοι και σημαντικοί είναι για μενα.. Μου είπαν οτι το ξέρουν ήδη.. το άκουσαν λέει όταν το έλεγα σε κάποιον και μου φώναζαν να μη στενοχωριέμαι γιατί εκείνοι το ξερουν ότι τους αγαπώ πριν ακόμη το καταλάβω εγω καλά- καλά.. Μου είπαν ότι θα είναι πάντα δίπλα σε εμενα και σε όσους αγαπώ! Όσο "μακρυά" κι αν είμαστε.. ακόμη κι αν δεν τους βλέπω ή δεν τους ακούω.. Με συγκίνησε η Κατερίνα όταν έσκυψε και μου ψυθίρισε στο αυτί τα ίδια λόγια που μου είχε πει λίγα λεπτά μετά τον τοκετό της.. 
Νομίζω ότι τα είπαμε όλα.. όλα όσα θέλαμε να πουμε ο ένας στον άλλον και δεν μας το επετρεπαν οι συνθηκες και η απόσταση...
Και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού.. "Καθίστε λίγο ακόμη... να ξημερωσει και φευγετε! Κοιμηθήτε εδώ!!! Σας παρακαλώ...." Η μικρή ήρθε με αγκάλιασε και μου έδωσε το πιο γλυκό φιλί.. μοσχομύριζε! Πόσο απαλή, πόσο ζεστή, πόσο όμορφη ήταν... "Μεινετε λίγο ακόμη μέχρι να ξημερώσει.." ειπα σχεδόν ψιθυριστά.. για να μου απαντήσει ο Ρομάν.."έχει ήδη ξημερώσει αγαπη μου.. πρέπει να φυγουμε.." με φίλησε τρυφερά, και μετά η Κατερίνα.. αγκαλιά, φιλί και χαμόγελο..Εκείνη την ίδια στιγμή χτύπησε το ξυπνητήρι.. γύρισα το κεφάλι μου δεξιά προς το κομοδίνο, άνοιξα τα μάτια μου.. για λίγη ώρα αμφιταλαντευόμουν.. ήταν όνειρο ή συνέβη στα αλήθεια; Δε μπορούσα να κινηθώ.. αλλά ένιωσα το μαξιλάρι μούσκεμα κάτω από το κεφάλι μου.. έβαλα το χέρι μου.. επιασα την υγρή από τα δάκρυα μαξιλαροθήκη.. "όχι ήταν σίγουρα εδώ! Δεν κάνω λάθος" Ο επόμενος χτύπος του ξυπνητηριού με εφερε στην πραγματικότητα τα θυμήθηκα όλα... τη μετακόμιση στη Γαλλία, το τηλεφώνημα, το δυστυχημα... τον πόνο! Έκλεισα τα μάτια μου και τους έφερα για μια τελευταία φορά μπροστά μου.. μου χαμογέλασαν και οι τρεις.. με νόημα... Ηταν πια ώρα να σηκωθώ.. να μην αργήσει και το παιδί στο σχολείο..