Kαι τωρα... τρεξιμο!

Σημερα το μεσημεράκι, έβαλα τα "αθλητικά" μου και βγήκα να τρεξω. Σκέψεις πολλές.. ευχάριστες και δυσάρεστες. Αφησα πίσω στο σπίτι όλα αυτα που με απασχολούσαν όλη μέρα.. οικονομικά, προσωπικά, επαγγελματικά προβλήματα και ξεκίνησα να τρεχω έχοντας στο μυαλό μου πιο πολύ τα του τρεξιματος μου. Κατάφερα σε λίγη ώρα να βγάλω έξω όσα με εχουν στενοχωρήσει και εξακολουθούν να με στενοχωρουν, και να επικεντρωθω σε εμενα και στα όσα θα ήθελα να κάνω φέτος φορώντας τα κολάν μου. Μου άρεσε που το έκανα αυτο! Είχε πλάκα!!! Μεσα στα όσα θα ήθελα να κάνω είναι και ένας αγωνας την άνοιξη. Που μπαίνω σε αυτόν με τη βεβαιότητα ότι θα είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα περασει τη γραμμή του τερματισμού! Και αυτό είναι και το μεγάλο μου στοιχημα! Να ξεπεράσω τον εγωισμό μου και τα παιχνίδια του μυαλού μου.. τρεχοντας μόνη μου ξεροντας ότι είμαι τελευταία! Θελω να δοκιμασω τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής μου εχοντας το θράσος αλλα και θάρρος να σταθω στην εκκίνηση με άλλους 300-400 ανθρωπους ξέροντας ότι ο χειρότερος από αυτούς είναι κατά πολύ, καλύτερός μου! Να μην αφήσω όμως τον εγωισμό μου να με σταματήσει. Αυτό θελω να καταφέρω...
Τη βεβαιότητα αυτη.. ήρθε να την εδραιώσει το παραστρατημά μου τον τελευταίο καιρό.. που λόγω διάθεσης κυρίως απήχα απο τα τρεξίματα μου, τουλάχιστον όπως θα τα ήθελα εγω. Με έφερε πίσω αυτο.. ακόμη πιο πίσω από όσο ήδη ήμουν!
Σήμερα έτρεξα και σκεφτόμουν όλα αυτα.. σκεφτόμουν τον αγωνα αυτο που έρχεται, ενιωσα σχεδόν τον τρόμο που ξερω ότι θα με πιάσει εκείνη την ημέρα. Σκέφτηκα πόσο δύσκολο θα είναι να τρεχω τόσες ώρες χωρίς την ασφάλεια της "γιορτής" και των πολλών συμμετοχών. Με φανταστηκα να κουραζομαι και να μη βλέπω ψυχη για πολλά χιλιόμετρα μπροστά μου και πίσω μου μόνο τη μηχανή της τροχαίας... Με έπεισα ότι αν θελω να θεωρρω τον εαυτό μου δυνατό σε αυτόν τον αγωνα δεν πρέπει να τα παρατήσω! Σκέφτηκα ότι θα είναι μεγάλη η μοναξια εκείνης της ημέρας..Μετά το ανέρεσα! Ξερω ότι κάποιοι άνθρωποι θα είναι μαζί μου σε κάθε μου βήμα, σκέφτηκα τί θα μου έλεγε κάθε ένας απο αυτούς αν θα μπορούσαν να είχαν φυσική παρουσία εκεί δίπλα μου εκείνη την ημέρα. Εφερα στο μυαλό μου λέξεις, στιγμές, αρωματα, βλέμματα που έχω ανταλλάξει μαζί τους! Ξερω ότι καθε ένας απο αυτούς, έστω και στιγμιαία θα με έχει στο μυαλό του. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι η κόρη μου πάλι θα έιναι εκεί στον τερματισμό να περιμένει υπομονετικά τη σαλιγκαρομαμα της.. είναι η δική μου ντόπα! Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι σήμερα το τρεξιμο μου εβγαινε άνετα, όμορφα, στρωτά.. αργά μεν, όμορφα δε! Χάρηκα! Σημερα ένοιωσα δυνατή! Πίστεψα σε μένα.. στις όποιες δυνάμεις μου. Ισως δε μου φτανει ο χρόνος να καλύψω τα κενά που μου εχουν προκύψει μέχρι τον αγωνα μου.. αλλα όπως και να έχει εχω 3 μήνες μπροστά μου να με πείσω ότι θα έιμαι η πιο χαρούμενη "τελευταία" σε αγωνα τρεξιματος στην Ελλάδα τουλάχιστον! 3 μήνες για να τρεχω όσο πιο συχνά μπορω.. όσο πιο μακρυά καταφέρνω μέχρι να φτασω εκεί που θέλω. Να ζήσω, να χαρω, να πονέσω, να γευτώ, να δοκιμαστώ και τελικά να νικήσω! Να νικήσω τον εγωισμό, την ματαιοδοξία μου, τον ίδιο μου τον εαυτό!
Αυτά σκέφτηκα και είπα: "Και τωρα... τρεξιμο!" κοιτάζοντας το ρολόι μου που ήδη είχε "γραψει" 18 χιλιόμετρα και 2 ωρες "ούτε που το κατάλαβα" σκέφτηκα .. έτρεξα λίγο ακόμη και γύρισα σπίτι μου.. κουρασμένη αλλά χαρούμενη! Χάρηκα ακόμη πιο πολύ όταν μπαίνοντας στο σπίτι ο Τασος με κοιταξε και είπε:"Λάμπεις!" (και να σου πω και κάτι μεταξύ μας; τον πίστεψα!)