Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Μαυρο παλτό

Απόγευμα προς βραδάκι.. κάπου γύρω στις 8. Βγαίνω φορτωμένη τσάντες από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Από 5-6 σακούλες στο κάθε χέρι, και ενα φάκελο που είχα αγορασει νωρίτερα από το βιβλιοπωλείο στο στόμα, αναμεσα στα χείλη για να μη τον χαλάσω μέχρι να βρω να ακουμπήσω κάπου τα ψωνια και να τα βολέψω όλα. Εμφάνιση.. χμμμμ τουλάχιστον αστεία! Τα μαλλιά πιασμένα μια χαλαρή αλογοουρά που έχει χαλαρώσει ακόμη πιο πολύ και "τσουλούφια" πέφτουν  μες τα μάτια μου, κι εγω με το φακελο στο στόμα προσπαθω παράλληλα να φυσήξω προς "τα πάνω", να διώξω το ατίθασο "τσουλούφι". Ρούχα.. τα ρούχα μου υπερπαραγωγή! ένα τζην παντελόνι, ένα ξεχειλωμενό φούτερ και αθλητικά παπούτσια. Με λίγα λόγια.. "δράμα η κατάσταση"! Την τραγική μου εικόνα έρχεται να συμπληρώσει το βαρύ βήμα "μπατάρω-δεξιά-αριστερά-σαν-τη-βαρκα-του-Κακάμπουρα" απο το βαρος του φορτίου και η πεποίθησή μου ότι τα μαλλιά μου (και τα ρούχα μου μάλλον) μυρίζουν "ψητό κατσαρόλας"! Καθώς λοιπόν ανεβαίνω τον "γολγοθά" που μόλις περιέγραψα συμβαίνει και αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί! Χτυπάει το κινητό μου! "Γαμωτ' γαμώτ' γαμώτ!!!" σκέφτηκα και κάνοντας μια τρισχαριτωμένη κίνηση που θα ζήλευε και η ίδια η Καταρίνα Βιτ καταφέρνω να σκοντάψω, να μου πέσουν οι μισές τσάντες κάτω κι εγω να "πέσω" πάνω σε ένα μάυρο παλτό που.. μύριζε υπέροχα! Σηκώνω το κεφάλι μου (αρκετά ψηλότερα) και βλεπω τον πιο όμορφο άντρα που έχω δει στη ζωή μου να χαμογελάει (και να με βλεπει στην κατασταση που περιέγραψα λίγο πριν) Ντροπήηηηη!!!
Ο εν λόγω κύριος... καπου γύρω στα 35-40, ψηλός, μελαχροινός με εντονα ζυγωματικά και όμορφα μαύρα ή έστω πολύ σκούρα καφέ μάτια! Κοντοκουρεμένος, χαμογελαστός με τέλεια οδοντοστοιχία! (φυσική ή τεχνητή δε μας απασχολεί.. το αποτέλεσμα μετράει) Την ίδια στιγμή πέρασαν από μπροστάμου όλα όσα ειχα επάνω μου και δεν θα ήθελα να εχει δει ο κύριος "τελεια εμφάνιση" Μαλλιά, ντύσιμο, εικόνα.. πάει ρεζίλι έγινα σκέφτηκα! Και αυτός ο .... "ειμαι-όμορφος-και-μυρίζω-υπέροχα" τύπος με πιάνει από τους ώμους για να μην πέσω και σωριαστω στο πεζοδρόμιο.. γιατι η "σκουντούφλα" ήταν ακόμη σε εξελιξη.. και με ρωτάει χαμογελαστα:
-Χτύπησες; θές βοήθεια;
-Όχι, όχι ευχαριστώ! Σας λέρωσα;
-'Οχι.. θα το σηκώσεις;
-Ε, ναι... (πωωω ξεφτύλα έγινα) αφήνω κάτω τα ψωνια και απαντώ στο τηλέφωνο. "Ναι; ελα, να σε πάρω εγω σε λίγο; είμαι φορτωμενη, σε 5' σε παίρνω από το σπίτι. Οκ!"

Βαζω το κινητό στην τσεπη κι αρχίζω να φορτώνομαι πάλι μία-μία τις τσάντες.. ώσπου το "μάυρο-παλτό-με-το-υπέροχο-άρωμα" ήρθε προς το μέρος μου πάλι για να μου δώσει το φάκελο (ναι, αυτόν που πριν λίγο τον είχα στο στόμα σαν σκύλος Αγ. Βερνάρδου!)
Ευχαριστώ πολύ! Είπα και χαμογέλασα.. αλλα την ίδια στιγμή είδα την αντανάκλασή μου στη τζαμενια πορτα του σούπερ μάρκετ και δεν κρατηθηκα.. ξέσπασα σε γέλια! Μου φάνηκα πολύ αστεία! Αφενός λόγω του φορτίου δεξιά-αριστερά σα γαϊδουράκι, αφετέρου σκέφτηκα ότι πρέπει να ήμουν πολύ αστεία έτσι όπως τον κοίταξα τον άνθρωπο.. σα 15χρονη ρουβίτσα που βλέπει το Ρουβά.. μόνο Σάκηηηηηη δε φώναξα! και μέσα στο "πνίξημο" του γέλιου ψέλισσα κι ένα "συγγνώμη που γελάω"και συνέχισα να χασκογελάω.. φανερά ντροπιασμένη και δέιχνοντας δειλά την άντανάκλαση στην αυτόματη πορτα που ανοιγίοκλεινε και με διαπλασίαζε και με διαιρούσε ανάλογα με το αν έμπαινε ή έβγαινε κάποιος...
"Γιατί συγγνώμη; Το γέλιο είναι καλό.. κι εσύ γελάς όμορφα!" Αυτό ήταν.. μόλις το άκουσα κι αυτό.. έψαχνα να βρω πού ήταν κρυμμένο το συνεργείο.. σίγουρα είχα πέσει θύμα τηλεοπτικής φάρσας τύπου "κάντιτ κάμερα"!!!!  Μου κόπηκε και το γέλιο.. κοκκίνισαν τα μάγουλά μου (το ξερω γιατι τα ένοιωσα" να κάινε) από ντροπή, μάζεψα πάλι τα πράγματα μου όσο πιο γρηγορα μπορούσα για να εξαφανιστω!
"Να σε βοηθήσω;" ρωτάει το μαύρο παλτό..
"Όχι, όχι ευχαριστω.. εδώ πιο κάτω μένω.. δυο βήματα είναι. Δε χρειάζομαι βοήθεια!"
"Ε αφού είναι δυο βήματα.. να τα κάνω μαζί σου δεν είναι πολλά"..
Τότε κάθε ρομαντική εικόνα καταστράφηκεκαι άρχισα να σκέφτομαι πονηρά! "Για να επιμένει αυτός.. ή πορτοφολάς είναι, ή ληστής ή κακοποιός! ας μη κανω σκηνή μες τον δρόμο.. θα τον πάω από την άλλη μεριά, να μη μαθει που μένω και να είμαι πάντα στον κεντρικό δρόμο με τα φώτα κλπ. θα σταματήσω σε μια οποιαδήποτε πολυκατοικία και θα προσποιηθω πως εφτασα στο σπίτι μου".
Ετσι έκανα... αφού το παλτό (που τωρα, καχύποπτη ούσα, δε μύριζε και τόσο υπέροχα) επεμενε και δε με άφηνε να του πάρω την τσάντα με το απορρυπαντικό από το χέρι... ξεκίνησα να προχωρώ προς την αντίθετη κατεύθυνση απο αυτή που ήταν κανονικά το σπίτι μου.. και τωρα πια.. δεν έβλεπα τα όμορφα μάτια του.. αλλά που είχε το χέρι του.. τί εκανε, πού κοιτούσε.. και σκεφτόμουν διάφορους τρόπους αυτοάμυνας σε περίπτωση επίθεσης! Λίγα μετρα πιο κάτω.. σταματώ στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και λέω πολύ απότομα! "Εδώ είμαστε! Ευχαριστώ πολύ.. μπορείτε να φύγετε!" Και γυρίζω προς την κλειδαριά ψάχνωντας υποτίθεται να βρω το κλειδί μου... "Καληνύχτα!" είπε το μαύρο παλτό και΄χαμογελασε.. ενώ γυρνωντας την πλάτη του άρχισε να σφυρίζει το "strangers in the night"...

Kαι μένω εγώ "μαλάκας" που λέμε.. στην είσοδο μιας ξένης πολυκατοικίας.. με χιλια δυο πραγματα να   κουβαλήσω.. να περιμένω να απομακρυνθεί το μάυρο παλτό που σφύριζε σινάτρα, και να σκέφτομαι ότι ειμαι των άκρων.. πολύ ηλίθια και ρομαντική, αθώα σε βαθμό κακουργήματος, και την ίδια ώρα τρομερά καχύποπτη, κακοπροαίρετη ίσως κάποιες φορές, πονηρή ή και κουτοπόνηρη.. Χάθηκε ο μέσος όρος; Δε μπορω να έιμαι απλά φυσιολογική;...
Αυτή την περίεργη συνάντηση τη σκεφτόμουν όλο το βραδυ.. ακόμη και σήμερα το πρωί με αυτή τη σκέψη ξύπνησα..
Τελικά το μαύρο παλτό μύριζε υπέροχα και ανήκε σε έναν απο τους τελευταίους ευγενείς; ή μήπως βρωμούσε πατσουλί και κάλυπτε τη σήψη κάποιου παρανοϊκού κακοποιού;

7 σχόλια:

Rini είπε...

Ξερεις, νομιζω οτι την ιδια αντιδραση θα ειχαμε ολες μας! Πολλες καταστασεις στη ζωη μας εχουν κανει να προσεχουμε πολυ, να ειμαστε καχυποπτες...δεν ειναι κακο αυτο, αλλα καμια φορα ετσι χανονται ευκαιριες για γνωιρμιες και οχι μονο!
Παντως, η συναντηση με τον Κο Μαυρο Παλτο ηταν αφορμη για μια ωραια μικρη ιστορια και την συζητηση που θα ακολουθησει εδω.
Επισης, μια φιλη μου, γνωρισε με αυτο τον τροπο τον ερωτα της ζωης της (οχι δεν τον παντρευτηκε, χωρισανε, αλλα αυτο ειναι μια αλλη -πονεμενη- ιστορια)....δηλαδη η ιδια με τα πιο προχειρα ρουχα και μαλλια, φορτωμενη με σακκουλες απο το Super Market σκονταφτει πανω στον Κο Καφε κουστουμκι κλπ. κλπ. :)

next_day είπε...

Σημασία δεν έχει πώς κατέληξε, αλλά ότι έχεις μια πολύ πολύ όμορφη στιγμή να θυμάσαι....
Θα συμφωνήσω με την Kathrine! Όλες ίσως να είχαμε την ιδια αντίδραση.. απλά οι σκέψεις που μου έρχονται με θλίβουν.. δεν μπορούμε πλέον να εμπιστευτούμε κανέναν και να ενδεχόμενα να χάσουμε κι άλλες όμορφες στιγμές!
Καλή σου μέρα!

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@Kathrine
Ευτυχώς που τον έρωτα της ζωής μου τον έχω ήδη γνωρίσει, διαφορετικά αν ήταν να τον συναντήσω έτσι.. μπορεί και να τον έσπαγα στο ξύλο τον άνθρωπο!

@next_day
Ηταν πράγματι μια στιγμή που θα τη θυμάμαι.. αλλα αυτό που με προβληματίζει είναι που βλέπω ότι αλλάζει σιγά-σιγά η κοσμοθεωρεία μου!

BlackRose είπε...

Kaλησπερα μ αρεσουν πολυ οι αναρτησεις σου...οπωτε ανηκω πλεον στους αναγνωστες του μπλοκ σου!!
Να εχεις μια καλη εβδομαδα σου ευχομαι!!

ΣτάΛες στο ΓαΛάΖιο

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ black rose

Καλώς μας ήλθες!
Σε ευχαριστω για τα καλά σου λόγια και για την επιλλογή σου να γίνεις αναγνώστρια του "ποδηλάτρη" τιμή μας!
Καλό σου βράδυ!

Orion είπε...

Τι παρανοϊκός κακοποιός μωρέ!! Καμάκι έκανε(λίγο)! Γουστάρισε ο μυρωδάτος τεχνοκράτης.
Αλλιώς... ήταν σίγουρα μάρτυρας του ιεχωβά, όλοι αυτοί ατσαλάκωτοι είναι.

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

ή και μασώνος κι αυτοί ατσαλάκωτοι είναι! :))