Στάθηκα για μια στιγμή και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη με τα διπλωμένα ρούχα στην αγκαλιά και τα μαλλιά αχτένιστα, έτσι όπως ήμουν. "Γέρασες" σκέφτηκα, "πάχυνες τον παράτησες τον εαυτό σου, σε παράτησε κι αυτός.. έτσι πάει." Στη στίβα με τα διπλωμένα ρούχα που προορίζονταν για την ντουλάπα ήταν κι ένα κολάν απ' αυτά που φοράω στο "τρέξιμο". Το τράβηξα από τη στίβα, το ξεδίπλωσα και το "άπλωσα" πάνω στο κρεβάτι. "Φόρεσε το και πάμε για λίγο jogging" έλεγε ο άλλος μου εαυτός. "Πού να πάμε με τέτοια μέρα; είναι κι ο καιρός περίεργος" απαντούσα εγώ. "Κι εσύ περίεργη είσαι πάμε!" φώναζε ο παλιός μου εαυτός. "Δε γαμιέται πάμε" είπα εγώ και παράλληλα έψαχνα για μια φαρδιά και μακριά μπλούζα για να καλύπτει την κοιλιά μου. "Κοίτα να δεις που τώρα στα γεράματα θα αποκτήσω κι ανασφάλειες.." σκέφτηκα ποιός εγώ! Που το μόνο πράγμα που δε μου έλειψε ποτέ ήταν η αυτοπεποίθηση σε όλους τους τομείς. Τώρα ξαφνικά θέλω να καλύψω τα παχάκια μου σαν άλλη στρουθοκάμηλος. Λες κι αν βάλω φαρδιά και ντυθώ σαν τον Ντέμυ Ρούσσο τα παχάκια θα φύγουν. Αμ δε! Εκεί θα μείνουν εκτός κι αν κάνω κάτι εγω γι αυτό. π.χ. να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με τον εαυτό μου και να διώξω τα περιττά κιλά μου επειδή ΕΓΩ το διάλεξα. Όχι επειδή είναι μόδα, ούτε για να αρέσω στους άλλους... αλλά για να αρέσω εγώ στον εαυτό μου λίγο πιο πολύ.
Με αυτές τις σκέψεις φόρεσα το παλιό ξεθωριασμένο μου κολάν, τα ακόμη πιο παλιά ξεχειλωμένα μου παπούτσια και την πρώτη μπλούζα που βρήκα μπροστά μου και βγήκα να κάψω λίπος. Μα πιο πολύ όμως, όπως αποδείχτηκε τελικά, "έκαψα" μελαγχολία.
Εκεί που έκανα το τρέξιμο μου, λόγω της βροχής των προηγούμενων ωρών είχαν σχηματιστεί "λιμνούλες" με λασπόνερα. Στην αρχή τις απέφευγα κι έκανα κάτι άτσαλα αλματάκια για να περάσω από πάνω ή δίπλα τους, αργότερα όμως θυμήθηκα τότε που πηγαίναμε για ποδήλατο ή περίπατο με τον Ρομάν στο δάσος και σα πεντάχρονα πλατσουρίζαμε στις λάσπες και γελούσαμε με την καρδιά μας. Στην επόμενη λακουβίτσα πάτησα μέσα και σα να άκουσα τη φωνή της Κατερίνας να λέει.. "Ρε σείς; δε ντρέπεστε; Γουρούνια! Δε θα ενηλικιωθείτε ποτέ εσείς;" Και γέλια.. πολλά γέλια, ξέγνιαστα. Σκέφτηκα την Κατερίνα και το Ρομάν, χαμογέλασα.. Λίγο πιο πέρα σκέφτηκα πως ενώ γενικά όλο γκρινιάζω στην πραγματικότητα είμαι μάλλον τυχερή. Έχω μια υπέροχη κόρη, όμορφη έξυπνη και με πολύ καλή ψυχή, έχω ανθρώπους που με αγαπούν, έχω φίλους που είναι οικογένεια, είμαι ερωτευμένη, να,για όλα αυτά είμαι τυχερή!
Τα πόδια μου πονούσαν, κοίταξα κάτω τα πέλματα μου και τα παλιά ξεχειλωμένα μου παπούτσια που τώρα ήταν και λασπωμένα, "σε λίγο θα πάμε σπίτι" είπα, σα να απευθυνόμουν στο μικρό δαχτυλάκι του αριστερού μου ποδιού. Συνέχισα να σκέφτομαι και να τρέχω κι αν το σώμα μου ακολουθούσε ρυθμούς χελώνας το μυαλό μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός.
Με "είδα" μικρό παιδάκι στην αγκαλιά της μάνας μου να διαβάζουμε τη Φρουτοπία, με θυμήθηκα έφηβη να πηγαίνω σινεμά με την παρέα μου και να νιώθουμε οτι κατακτήσαμε το έβερεστ.
Με "είδα" να κλαίω σε κρεβάτι νοσοκομείου. Με "είδα" να γελάω υστερικά. Θυμήθηκα το χαμόγελο του Τάσου όταν βγήκα με το τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι και του είπα "είναι θετικό!" Τα μάτια του έλαμψαν! Μέσα στο μυαλό μου πέρασε σχεδόν όλη μου η ζωή και τα πόδια μου δεν είχαν διανύσει παρά μόνο λίγα χιλιόμετρα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έκανα τη σύγκριση στο μυαλό μου, "όλα είναι σχετικά" σκέφτηκα.. Σχεδόν σαράντα χρόνια ζωής χώρεσαν σε 40 λεπτά jogging.
Στην τελευταία μου αυτή σκέψη ήρθαν και "κούμπωσαν" τα λόγια του φίλου μου του Γιώργου "γράψε στο μπλόγκ, γράψε κάτι όμορφο, γράψε ό,τι νά 'ναι αλλά γραψε!"Και νά λοιπόν που μετά από καιρό γράφω στο μπλογκ.. κι ας έλεγα λίγες ώρες πριν ότι θα το κλείσω. Γράφω αυτά που σκέφτηκα σε 40' τρέχοντας, γράφω για όσα με κάνουν να δακρύσω από χαρά ή θλίψη, γράφω μάλλον επειδή ο Γιώργος επέμεινε να το κάνω. Και τον ευχαριστώ πολύ!
Γιατί τί είναι τελικά οι φίλοι αν όχι αυτοί που θα πατήσουν μαζί μας στις λάσπες, θα γελάσουμε μαζί και όταν κολλήσουμε στο βάλτο θα μας δώσουν το χέρι τους να μας τραβήξουν έξω. Ακόμη κι αν πρέπει να μας τραβήξουν από τα μαλλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου