Πολλές ευχές...

..Για μια όμορφη Πρωτοχρονιά με πολλά χαμόγελα και αγάπη!!!
Από εμένα ένα δωράκι για όλους εσάς και τις οικογενειές σας!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν
μια έξτρα δόση κυτταρίτιδας και έχω να σου πω ότι αν φέτος
επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε
κλάψουν οι τάρανδοι.

Κατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Ετοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι
Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε
χρόνο.

Τις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των
καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε
ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με
τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν
βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και
μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο
ένας τον άλλο έτσι βρε "για το καλό" λόγω της ημέρας.

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να
τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη
φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Αθηνών Αρένα, στο Βοτανικό και
σε άλλα μέρη. Ναι θα φοράνε όοολες το ξέκωλο-ξώβυζο ακόμη κι αυτές που είναι σαν το θωρηκτό ποτέμκιν και τότε είναι που αναφωνούμε όλοι μαζί.... "Σημεία και ΚΡΕΑΤΑ!"

Και όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που
θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε και πιούμε ό,τι
βρωμο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι
για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς..

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να
ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Χριστούγεννα και
να επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον
για το ρεβεγιόν. Το πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα
συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και
στην Κηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με
αναμμένο το κλιματιστικό. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που
φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μιας και συγκεντρώθηκε
όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Επίσης όπως κάθε
χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι
απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Το χοιρινό εκτός από γριπιασμένο είναι και παχύ και το αρνί βρωμοκοπάει και αφήνει στο πιάτο τρία δάχτυλα λίπος! Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη
βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να
χωρίσουμε τους/τις γκόμενους/νές μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που
τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα
τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με
ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω.

Αυτόν τον στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ
Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε
φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά!

Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό
φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ
με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γαμάω και τις "δημοσιοσχετίτριες" Mις Tσιμπούκι,
όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το
καλό. Την άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε
τυφλωθεί μόνιμα και το ακουστικό μας νεύρο έπαθε ακαμψία ωστόσο αργά
το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε
με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε
μαγειρέψει για ένα λόχο. Μετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή
βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το
έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα ή η μάνα μου θα το έχει κρύψει κάπου για να πέσει τυχαία στο εγγόνι αλλλά τωρα δεν θυμάται που στο καλό το έχει βάλει. Το απόγευμα θα
χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά
που ήταν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε και τι μουσικές
παίζανε παλιά και ''τότε που ο κόσμος σε ένα μαγαζί ήταν όλοι
γνωστοί'' και άλλες μαλακίες. Όλα αυτά όμως μετά από δυο τρία Simeco για το στομάχι που έχει γίνει σαν εργοστάσιο κομποστοποίησης οργανικών σκουπιδιών με τις μαλακίες που του ρίχνουμε μέσα τόσες μέρες.

Και μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα
Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Βασίλη!

Σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι
μου. Φέτος θέλω μόνο Καλικάντζαρους.

Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο άγιο.

Σε κάνα δίμηνο έχουμε Bαλεντίνο....

Παραλήρημα...

Παραληρώ στην κυριολεξία, τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι σε συνεχές ντελίριο...

Σκέψεις ανοργάνωτες, χωρίς συνοχή (και έτσι θα κατατεθούν σε αυτή την ανάρτηση ανάκατες αλλά ειλικρινείς), ξεσπάσματα ξαφνικά, πέρασμα από την αϋπνία στο λήθαργο, από τη χαρά στη λύπη...

Στα όνειρα μου έτσι είμαι συνέχεια, και γι αυτό δεν μπορώ να πώ αν είναι όνειρα η εφιάλτες. Τόσο καιρό ζούσα μέσα από τα όνειρά μου γιατί η πραγματική μου ζωή είναι βαρετή. Τώρα κάποιος, κάτι.. βάλθηκε να μου χαλάσει και τα όνειρα.... Και εγώ, σε πείσμα πολλών αποφάσισα να ζήσω!

Δεν είναι πολλά τα πράγματα που φοβάμαι, αλλά σίγουρα δεν φοβάμαι τον θάνατο! Τον δικό μου θάνατο! Γιατί να φοβηθώ κάτι αναπόφευκτο; Τα πιο κοντινά μου πρόσωπα ξέρουν πώς θέλω να αντιδράσουν στον θάνατό μου... Φοβάμαι όμως τη μοναξιά, φοβάμαι τη μοναξιά, αλήθεια τη φοβάμαι πολύ, και όσο τη φοβάμαι τόσο πιο μόνη μου είμαι. Σου έχει τύχει ποτέ να είσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο αλλά εσύ να νιώθεις μόνος; Αυτή τη μοναξιά τη φοβάμαι πιο πολύ....! Και αυτή νιώθω συχνά!

Με είδα που χόρευα γυμνή πάνω από τις στάχτες μου, και από κάπου ακουγόταν καθαρά το "Dust in the wind". Λύτρωση, ευτυχία, ελευθερία.... αλλά και πάλι μοναξιά.

Τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι 3:05 το πρωί, πάλι μόνη μου είμαι, πάλι μόνη μου νιώθω, πάλι απολαμβάνω κρυφά και κατά βάθος αυτή μου τη μοναξιά. Ναι, την προτιμώ από την κακή παρέα...!!!

Πριν λίγες ώρες ήμουν χαρούμενη, ήμουν ευτυχισμένη. Ένα γέλιο της, μια αγκαλιά της και όλα είναι όμορφα, όλα είναι γαλήνια.. είναι ζωοδόχος, είναι όμορφη, είναι η κόρη μου....! Η δική μου κόρη, το δικό μου θαύμα!

Κοίταζα τα σύννεφα, πώς κύκλωναν το βουνό, πώς έτρεχαν ελεύθερα, πώς έδειχναν την κυριαρχία τους.. Τα ζήλεψα.! Μου αρέσει η βροχή, μου αρέσει η μουντάδα... αν ήμουν εποχή, θα ήμουν χειμώνας, αν ήμουν σύννεφο θα ήμουν γκρίζο, αν ήμουν βουνό θα ήμουν χιονισμένο.

Ο χειμώνας είναι όμορφος, μας φέρνει πιο κοντά, η αγκαλιές είναι πιο θερμές, και διαρκούν πιο πολύ, οι νύχτες είναι πιο μεγάλες, τα σπίτια είναι πιο ζεστά...

Όχι δεν φοβάμαι τον θάνατο, ούτε κι εσύ τον φοβάσαι, τον ζεις κάθε μέρα.. και τον επιζητείς! Όπως κι εγώ...

Θάνατος είναι η ανατριχίλα στο φιλί του αγαπημένου...

Θάνατος είναι το δειλινό....

Θάνατος είναι η προσμονή...

Θάνατος είναι ο οργασμός....

Θάνατος είναι η ζωή η ίδια....

Κάθε μέρα "πεθαίνεις από την κούραση"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις στα γέλια"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις από την αγωνία"

Κάθε μέρα "πεθαίνεις για ένα της φιλί" και έτσι ΖΕΙΣ!

Θέλω να φωνάξω, να μιλήσω, να ουρλιάξω, να γελάσω δυνατά, να δακρύσω από χαρά,από περηφάνια, από πόνο! Θέλω να κλάψω από λύπη, να ανατριχιάσω από έρωτα,από καμάρι, από συγκίνηση. Θέλω να ζήσω τη ζωή όπως ονειρεύτηκα, όπως πρέπει, όπως μου αξίζει!

Θέλω να ... θέλω, θέλω, θέλω....

Κι ύστερα πρέπει! .......

Πρέπει να σιωπώ, πρέπει να υπομένω, πρέπει να ξεχνώ, πρέπει να κρύβομαι και να κρύβω.

Πρέπει, πρέπει, πρέπει.....

Κοίταξα το βιβλίο... πάει τελείωσε κι αυτό, οι ήρωες βρήκαν τους προορισμούς τους.. Και σκέφτηκα: Τελικά κατέληξαν εκεί που ήθελαν ή εκεί που έπρεπε;

Γίνεται ποτέ αυτό που θέλεις να είναι και αυτό που πρέπει;

Αυτή την ερώτηση καλύτερα να μην την απαντήσω τώρα... ίσως μια άλλη φορά, δεν θέλω να ακούσω την απάντηση... Μήπως όμως πρέπει;

Και τί είναι καλύτερο τελικά; Αυτό που θέλεις ή αυτό που πρέπει;

Έρχεται η απαισιοδοξία, η παραίτηση..

Ακούω συχνά από κάποιους ανθρώπους κοντά μου... "Είσαι δυνατή, σε θαυμάζω!"

Παπάρια είμαι! Επειδή δεν κλαίω μπροστά σου δεν σημαίνει ότι δεν κλαίω γενικά, επειδή δεν το λέω δεν σημαίνει ότι δεν πονάω, επειδή δεν το δείχνω δεν σημαίνει ότι δεν φοβάμαι... Δεν είμαι δυνατή, κοτούλα είμαι...

Και μετά έρχεται το πείσμα..

Ναι ρε! Είμαι δυνατή, πιο δυνατή από όσο θα ήθελαν κάποιοι, πιο δυνατή από όσο φανταζόμουν εγώ ότι είμαι... Και όχι δεν θα κλάψω, ακόμη κι αν το κάνω δεν θέλω να με δει κανείς. Είμαι δυνατή και το πιστεύω και το εννοώ!

Η ώρα του απολογισμού...

Τί έκανα στη ζωή μου, πώς τα έχω κάνει έτσι; Είμαι χαζή.. Είμαι μαλάκας... Δεν είμαι άξια για τίποτα....

Όχι ρε... μη μου λές βλακείες.. ακούς εκεί τι έκανα... ; Έφερα στον κόσμο μια ψυχούλα! Είμαι όρθια, στα πόδια μου, και περήφανα το λέω, χωρίς τη βοήθεια κανενός!

Και το Ντελίριο συνεχίζεται.. μια "πάνω" μια "κάτω"... σαν βαρκούλα στον Ωκεανό... μια περήφανη για τον εαυτό μου και μια ντροπιασμένη...

Πότε γελαστή και πότε δακρυσμένη...

Μα πάντα... μα πάντα.... ΕΓΩ! Ο εαυτός μου...

Και είμαι καλά όσο μπορώ και μιλάω με τον εαυτό μου... όσο μπορώ να με κοιτάω στα μάτια όταν με βλέπω στον καθρέφτη, όσο εγώ έχω την συνείδησή μου ήσυχη....

Το παραλήρημα μην σε ανησυχεί, όσο είναι απύρετο ακόμη έχω ελπίδα.... Μετά, αν ανεβάσω πυρετό (όχι όμως από την έξαψη για άλλους λόγους) και αν αποτελώ πράγματι βαρύ περιστατικό.... Ε, το ντελίριο είναι αναστρέψιμη κατάσταση.. ένας καλός ψυχίατρος θα με επαναφέρει.. μέχρι τότε θα ζω στην πλάνη τη δική μου... που με κάνει να χαμογελώ, να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και να είμαι καλά.. για όσο αυτό κρατάει!

1η Δεκεμβρίου 2003

Και ώρα 03:00 περίπου το πρωί.
-Τάσο, Τάσο.. ξύπνα! Σήκω σου λεω..
-Ζζζζ, τί έγινε; Αααχχμμμ....
-Γεννάμε, αυτό έγινε!
-ΕΕΕ; Τί κιόλας; είσαι σίγουρη; Ο γιατρός είχε πει μέχρι τις 9 του μηνός!
-Ναι Τασούλη μου είμαι σίγουρη, πονάω εδώ και σχεδόν 2 ώρες, και δεν σε ξύπνησα μέχρι να είμαι απολύτως σίγουρη.. Γεννάαωωω σου λέεωωωω....
-Πάμε, σήκω.. έλα!
-Έτοιμη είμαι αλλά θα ήταν καλό κι εσύ να βάλεις ένα παντελόνι! Δε νομίζω να εκτιμήσουν στο μαιευτήριο το μποξεράκι σου! Μόνο κάνε γρήγορα γιατί μπορεί να περίμενα λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε για να σε ξυπνήσω....
-Φύγαμε!!
-Την τσάντα να πάρεις, την έχω δίπλα από το κομοδίνο... ααάοουτς!


Μπιπ, μπιιιιιπ, στο δρόμο (αν και δεν χρειαζόταν).. αλλά ο μέλλοντας πατέρας το είχε αποθημένο.. έτσι το είχε στο μυαλό του... να κορνάρει, με αλάρμ αναμμένα και να ανέβει την Κηφησίας του σκοτωμού για να πάει να δει τη γέννηση της κόρης του.. και ποιά ήμουν εγώ που θα του χαλάσω τη φαντασίωση;

Σε λίγη ώρα έχουμε φτάσει στο μαιευτήριο.. από πίσω μας, παππούδες, γιαγιάδες, θείος, θεία! (Πότε στο καλό πρόλαβαν, ειδοποιήθηκαν και έφτασαν στο μαιευτήριο σχεδόν ταυτόχρονα με 'μας ακόμη μου κάνει εντύπωση)

Με παραλαμβάνει μια μαία, με πάει μέσα... με προετοιμάζουν... εν τω μεταξύ έρχεται και ο Γιατρός μου,
-Τί έγινε; Πώς πάει; Πόση ώρα πονάς;
-Εδώ και κανα τρίωρο έχουν αρχίσει οι πόνοι, αλλά την τελευταία ώρα είναι πιο συχνοί και πολύ πιο έντονοι...
-Για να δω από διαστολή πώς πάμε;
(και χράπ.. η χερούκλα του μηνά βρέθηκε να μετράει διαστολή)
Λοιπόν, μια χαρά, συσπάσεις έχουμε, διαστολή έχουμε θα σου σπάσω και τα νερά να το βοηθήσουμε το θέμα!
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και..... πλάααατς! Τα νερά σπάσαν μόνα τους!
Οκ, γεννάμε λοιπόν!

Η ώρα ήταν 04:00 το πρωί

Οι πόνοι πολύ πιο έντονοι και δυνατοί! Η Μαία μου με ρώτησε αν ήθελα να μου τρίψει λίγο τη μέση...

-Όχι 'Αννα, τίποτα δεν θέλω... μπορώ να γυρίσω λίγο στο πλάι;
-Ναι κάνε ότι θέλεις, βολέψου όπως θες...
Έρχεται πάλι ο Μηνάς..
-Πώς πάμε; πονάμε πονάμε;
-Πονάμε, πονάμε...
-Για να δω πώς πάμε από διαστολή;
Χραπ το γάντι, χραπ η χερούκλα μέχρι τον αγκώνα να ψάχνει για διαστολή...

-Τί θα γίνει ρε Μηνά; Διαστολή μετράς ή μήκος; Έλεος...
-έλα όλο παράπονα... μιά χαρά είσαι... πάς πολύ καλά, έχουμε φτασει ήδη τα 5 δάχτυλα διαστολή, θα φωνάξω τον αναισθησιολόγο να σου κάνει μια μικρή δόση επισκληριδείου να σε ανακουφίσει λίγο....

(Εν τω μεταξύ νομίζω ότι όποιος είχε βάρδια εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο, άντρας γυναίκα, γιατρός, νοσηλευτής καθαρίστρια ερχόταν να ελέγξει τη δική μου διαστολή!!!)

Οι ώρες περνούσαν, οι πόνοι συνεχιζονταν, η διαστολή επίσης, το μωρό όμως... άφαντο!!!
Ήταν πια ήδη 10 και μισή το πρωί... έξι ολόκληρες ώρες... εκεί στην αναμονή, με πόνους κάποιες φορές τόσο δυνατούς που ήθελα να δακρύσω ... αλλά είχα και μια αξιοπρέπεια η ρουφιάνα δεν ήθελα να φανώ αδύναμη! Ήταν κι ο Τάσος εκεί και ήθελα να είναι περήφανος για μένα! Και κρατιόμουν... ακόμη και όταν αποφασίσαμε με το γιατρό μου να "κόψουμε" την επισκληρίδειο γιατί το μωρό δεν κατέβαινε παρ' όλη τη διαστολή "9 δακτύλων" όπως φώναζε ο Μηνας την τελευταία φορά που μου έβαλε χέρι... έτσι λοιπόν σκέφτηκε να κόψουμε την επισκληρίδειο μήπως και εξ αιτίας της έχει αδρανίσει η μήτρα και δεν κάνει αρκετά δυνατές συσπάσεις για να κατέβει το μωρό.
-Την κόβω μικρή... το νού σου τώρα θα πονάς ακόμη πιο πολύ μήν τρομάξεις!
-Κόψτη, αρκεί να τελειώνουμε!!!!
Και ναι... τότε ένοιωσα τί πάει να πει πόνος! Αλλά επίσης τότε κατάλαβα πόσα πολλά πράγματα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος! Οι πόνοι της γέννας ναι είναι δυνατοί! Ναι είναι απανωτοί, αλλά μην ακούσω κανέναν να πει ότι είναι ανυπόφοροι! Όλα τα αντέχεις όταν ξέρεις ότι εσύ πονάς, αλλά ένα άλλο πλασματάκι, πονάει ακόμη περισσότερο ίσως στην προσπάθειά του να βγεί στον κόσμο μας! Και ξέροντας ότι ο δικός σου πόνος ίσως να είναι αντιστρόφως ανάλλογος με τον πόνο του μωρού, τότε παρακαλάς να πονάς ακόμη πιο πολύ μόνο και μόνο για πονάει αυτό λιγότερο!....


Η ώρα 'εχει πάει.. 14:30' το μεσημέρι... η κούραση ήταν μεγάλη, το πείσμα ακόμη μεγαλύτερο!
Ο γιατρός μου είναι από αυτούς που έχουν την καισαρική τομή σαν τελευταία λύση.. (ευτυχώς και μπράβο του γιατί γι άλλους είναι απλά έξτρα χρέωση και σιγουριά ότι δεν θα χάσει τα απογευματινά ραντεβού στο ιατρείο του) μου έδινε κουράγιο.. όταν ακόμη και ο Τάσος είχε πια κουραστεί, βαρεθεί ίσως και είχε ανέβει στο κυλικείο να πάρει έναν ακόμη καφέ)
Λίγο πριν τις 15:00 το μεσημέρι... και ενώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου όπως λέγαμε ατειευόμενοι με το γιατρό και τη μαία μου.. ακούω ένα μπιιιιιιιιιιιιιιιιπ πάνω από το κεφάλι μου, βλέπω το Μηνά να έρχεται γρήγορα και να μου βάζει μάσκα οξυγόνου, τον Τάσο απέναντι μου δίπλα από την πόρτα του θαλάμου, να γουρλώνει τα μάτια του και να μενει εκεί παγωμένος.....

Σιγά -σιγά.. το μπιιιιιιπ σταμάτησε, όλοι χαλάρωσαν και ο Τάσος επιτέλους κουνήθηκε από τη θέση του.. 2-3 λεπτά μετά μου έβγαλαν και τη μάσκα...
-Τί έγινε; Τί ήταν αυτό;
-'Επεσαν οι παλμοί του παιδιού... κάπου δυσκολεύεται ...Εσύ να είσαι χαλαρή και να μην σφίγγεσαι ακόμη και όταν πονάς πολύ!
μου απάντησε ο Μηνας προβληματισμένος
-Είναι καλά το παιδί;
-ΜΙΑ ΧΑΡΑ είναι, εσύ μην αγχώνεσαι... λίγο υπομονή ακόμη...
Εκείνη τη στιγμή ο Τάσος ήρθε δίπλα μου... έιχαν περάσει 11 ώρες από την ώρα που μπήκαμε σε αυτό το δωμάτιο και το μωράκι μας δεν έλεγε να φανεί....

-Πως είσαι;
-Αντέχω... μή φοβάσαι
-Τρόμαξα...
-Το ξέρω, συγγνώμη! Θα προσπαθησω να μην την κουράσω άλλο...
-Σε αγαπώ...
-Κι εγώ...


Ένας πολύ οξύς πόνος μου έκοψε την ανάσα και......... ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ!
Ξανά πανικός, ξανά μάσκα, ξανά τρόμος στα μάτια του Τάσου, ξανά κουράγιο και δύναμη με τη σκέψη μου στο μωρό.. "υπομονή κοριτσάκι μου, κουράγιο.. ασε το κορμάκι σου να βγει.. και στείλε όλο τον πόνο στη μανούλα...λίγο ακόμη... έλα καρδούλα μου να! Πάρε ανάσα, από την ανάσα μου έλααα... άσε την καρδούλα σου να κάνει τη δουλειά της .. έλα αγάπη μου.. έλαααα!" Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, με κλειστά μάτια, ακούγοντας το απαίσιο "μπιιιιιιιπ" πάνω από το κεφάλι μου... Ο πόνος που ένοιωθα εκείνη την ώρα δεν με απασχολούσε καθόλου, ας πονούσα κι άλλο τόσο αρκεί αυτό το "μπιιιιιιιιπ" Να σταματούσε! Έβαλα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια μου, άγγιξα τα μαλάκια της κορούλας μου και της είπα ψιθυριστά.. '"υπομονή κορίτσι μου.... μή φοβάσαι σε κρατάει η μανούλα!"

Επιτέλους μετά από πολύ ώρα αυτή τη φορά οι παλμοί του μωρού μου επανήλθαν σε φυσιολογικά όρια... Τί ανακούφιση! Έρχεται ο γιατρός μου..
-Σκέφτομαι την Καισαρική, δεν θέλω να ρισκάρω άλλο.. δεύτερη φορά που οι παλμοί του έπεσαν κατά πολύ... είναι πολύ επίπονος ο τοκετός για ένα βρέφος και το δικό μας εδώ και πολλή ώρα δεν κατεβαίνει.. παρόλες τις συσπάσεις... κάπου ζορίζεται πολύ, ίσως λώρος , ίσως κάτι άλλο.. πάμε χειρουργείο... τί λέτε;
-Πάμε! Μηνα, πάμε... το παιδί είναι καλά;
-Μια χαρά!

16:15' μμ Επιτέλους βλέπω το πράσινο πανί που έιχα μπροστά μου να τραβιέται, το γιατρό μου να σηκώνει το χέρι του ψηλά και να τραβάει από μέσα μου ένα μωρό! Το δικό μου μωρό! Το βλέπω και χαζεύω! Το ακούω που κλαίει... νιαουρίζει... μου το δίνουν για λίγα δευτερόλεπτα πάνω μου.. και μου το πήραν για να του αφαιρέσουν τις βλέννες, να το ζυγίσουν να το μετρήσουν.. εγώ τους παρακολουθώ...

-3180gr 52cm.. γυναικάρα!

Λέει ο νεαρός που την μετρούσε... την καθάρισε λίγο και μου την φέρνει να την δω... και αντικρύζω αυτό!

Ένα καλλικανταζράκι, ασχημούλικο, με το ένα μάτι κόκκινο και πρησμένο σαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα, και ένα καρούμπαλο στο κεφάλι!!!

-Γεια σου , εγώ είμαι η μαμά σου, και νομίζω ότι θα τα πάμε πολύ καλά εμείς οι δυο!

Από τότε έχουν περάσει ακριβώς 6 χρόνια! Και το ασχημόπαπο που αντίκρυσσα εκείνη την ημέρα έχει μεταμορφωθεί σε κύκνο!

Και όλος πονος που ένοιωσα τότε άξιζε με το παραπάνω... γιατί για κάθε οδύνη που έζησα για εκείνες τις 12 ώρες τοκετού έχω ήδη πάρει χιλιάδες στιγμές ευτυχίας και όσο περνάει ο καιρός θα έχω να παίρνω κι άλλες....

Και όσο κι αν χαζεύω εκείνες τις φωτογραφίες.... ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνο το ασχημούλικο και τριχωτό καλλικαντζαράκι έχει γίνει αυτή η πανέμορφη (εξάχρονη πλέον) νεράιδα......

Που πραγματικά με κάνει να λέω.... "What a wonderful world"

Ευχαριστώ.......

Είναι κάποιοι άνθρωποι, που αξίζουν να τους δώσεις τα πάντα! Που ένα "ευχαριστώ" δεν είναι αρκετό για να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου προς αυτόυς! Είναι κάποιοι άνθρωποι, που όσή κακοκεφιά, κλαψομουνιά, γκρίνια, και στριμάδα κι άν έχεις εκείνοι θα είναι εκεί, να σε πάρουν μια αγκαλιά, να σου δείξουν με τον τρόπο τους ότι νοιάζονται, ότι σε ακούν, ότι σε αγαπάνε.. κι ας κλείνουν τα μάτια τους από την κούραση, κι ας είναι άσπροι σαν το πανί από την αϋπνία...
Είμαστε και κάποιοι άνθρωποι που είμαστε τόσο τυχεροί να έχουμε στη ζωή μας έναν μπορεί και δυο ανθρώπους σαν τους παραπάνω, που θα τους πρήζουμε με τις ανασφάλειές μας και αυτοί εκεί, με ένα χαμόγελο, με μια αγκαλιά, ένα φιλί θα είναι εκεί να μας ακούσουν κι ας λέμε μαλακίες!

Σε έναν τέτοιο άνθρωπο θέλω να πώ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ", κι ας είναι λίγο...
Να του πώ ότι είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου κι ας μην φαίνεται με την πρώτη ματιά..
Να πώ ότι είμαι ευγνώμων για όσα μου έχει προσφέρει και συνεχίζει να το κάνει.. ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνει..
Να πω πόσο σημαντικό είναι αυτό που καταφέρνει να πάρει ένα δάκρυ πριν ακόμη γεννηθεί και να το μετατρέψει σε χαμόγελο!
Να του πώ πόσο πολύ τον αγαπάω.. ακόμη και όταν δεν το δείχνω...
Να πω πόσο λυπάμαι που δεν είμαι πάντα καλή παρέα...
Να φωνάξω ότι οι δικές μας στιγμές, ακόμη και αυτές που δεν είναι τόσο "χαμογελαστές" για μενα είναι δύναμη! Είναι δύναμη για να συνεχίσω, για να βρω την άκρη, για να σηκωθώ πάλι. Είναι δύναμη για να χαμογελάσω!

Ψιτ! Εσύ εκεί έξω, που είσαι τόσο σημαντικός, τόσο όμορφος, τόσο καλός, και τόσο υπομονετικός μαζί μου..
Εσύ που είσαι το φιλαράκι μου, εσύ που με ακούς, εσένα που σε αγαπώ πολύ, εσένα που δεν σε άφησα να κοιμηθείς με την γκρίνια μου...
Εσύ που είσαι μοναδικός....να ξέρεις ότι το λιγότερο που μπορώ να σου πω είναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.. τα υπόλοιπα.. από κοντά! (και είναι πολλά...)

Το μεν πνεύμα πρόθυμο...

... η δε σαρξ ασθενής!

Έτσι ακριβώς! Για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις ημέρες το κορμί μου αρνήθηκε πεισματικά να υπακούσει στην επιθυμία μου να.... τρέξει! Δεν ξέρω ποιός του έδωσε τέτοιο δικαίωμα και ανέπτυξε τόση αυθάδεια αλλά αυτό το κορμί πλέον δεν το ορίζω!!! Του λέω "κάνε αυτό" και δεν κάνει τίποτα, του λέω "κάνε το άλλο" και κάνει κάτι τρίτο... αλλά όχι αυτό που εγώ έχω ανάγκη να κάνει εκείνη τη στιγμή.. και ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το τρέξιμο!

Το κακό ξεκίνησε την Κυριακή.. όταν σηκώθηκα πρωί-πρωί να πάω να τρέξω στον Αγ. Κοσμά. (Με μισή καρδιά είναι η αλήθεια λόγω διάθεσης αλλά πήγα) Φτάνω εκεί, βρίσκω κάποιους γνωστούς, λέμε κανα δυο σαχλαμάρες και η διάθεση έφτιαξε και ήμουν σίγουρη ότι θα ευχαριστιόμουν μια ωρίτσα τρέξιμο, είχα φτιάξει και καινούρια λίστα στο mp3 μου... όλα μια χαρά! Τίποτα από αυτό το κορμί δεν μου είπε "τσάμπα χαίρεσαι κοπελιά... κάτσε αναπαυτικά σε μια καρεκλίτσα και περίμενε τους άλλους.. δεν το 'χεις σήμερα" να με προδιαθέσει βρε αδερφέ να ξέρω τί να περιμένω... Και ξεκινάω κι εγώ η χαζή..χαρωπή-χαρωπή.. και μπλα-μπλά με τη Σ. και τον Δ. στην αρχή και γενικά "απ' έξω άνεση από μέσα εξαφάνιση".. ώσπου ξαφνικά, "κόβονται" τα πόδια μου, με πιάνει ένα τρέμουλο πρωτοφανές, το στομάχι μου γύριζε σαν πλυντήριο, ξαφνικά ο Ήλιος ήταν σα να με χτύπαγε με μαστίγιο. Η καρδιά μου χτυπούσε σα να έπαιζε ταμ-ταμ στα βάθη της Αφρικής... "Αυτό ήταν, ώς εδώ!" Είπα στον εαυτό μου, σταμάτησα, και έκανα μεταβολή... Δεν το κατηγόρησα το καημένο το κορμάκι μου στην αρχή.. έτσι κι αλλιώς και το πνεύμα δεν ήταν ακριβώς πρόθυμο στην αρχή!

Το προσπέρασα λοιπόν, κάθισα σε ένα από τα καθίσματα και χειροκρότησα τις προσπάθειες των υπολοίπων... (Ε, εντάξει των φίλων μου λίγο παραπάνω). Φύγαμε από ΄κει χαρούμενοι όλοι μαζί κι εγώ δεν κράτησα κακία στο ατίθασο κορμί μου για την ανυπακοή του. Το βραδάκι, κι αφού η μικρή κοιμόταν κι εγώ ουσιαστικά ήμουν μόνη μου στο σπίτι, θυμήθηκα έναν άλλο φίλο μου που είχα καιρό να τον χαρώ.. τον "Ιάκωβο" τον ξέρεις κι εσύ, αλλά σαν Jack.. Jack Daniel's! Είναι ο άτιμος... να τον πιεις στο ποτήρι! Τα είπα με τον Ιάκωβο για λίγο.. και είχα κάθε λόγο να είμαι καλά, χαρούμενη.. είχα περάσει ένα όμορφο Σάββατο με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να ζητήσω! για λίγο μεν αλλά..., "κουόλιτι τάιμ" το λένε στο χωριό μου, λίγο αλλά τόσο καλό που σε κρατάει για πολλές μέρες! Εκτός από όμορφο Σάββατο, και η Κυριακή μου καλή ήταν... είδα και την Α. που είχα μέρες να τη δω... για την απιστία της σαρκός μου όυτε λόγος.. το είχα ξεχάσει ήδη! Μέχρι σήμερα το απόγευμα!!!

Ετοιμάζομαι η καλή σου να βγω για τρέξιμο, κι αυτή τη φορά γεμάτη λαχτάρα για λίγη ώρα τρεξίματος, διαλλογισμού όπως λέω συχνά, αλλά πάλι.. η σαρξ ασθενής!!! Δεν είχα ζεσταθεί καλά-καλά όταν με έπιασε ταχυπαλμία, τρέμουλο, οξύς πόνος στο διάφραγμα και στην πλάτη!! "Παει, αυτό ήταν, έμφραγμα!" σκέφτηκα.. "θα αφήσω τα κοκαλάκια μου στο πεζοδρόμιο!" Σταμάτησα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Μάζεψα τα πραγματά μου και γύρισα στο σπίτι μου. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου να μου φέρει τη μικρή και όταν της εξήγησα γιατί γύρισα νωρίς σαν κλασσική μαμά, μετά το "Θα πάθεις τίποτα βρε παιδάκι μου.." άρχισε τα παρακάλια και το κήρυγμα! Με τα πολλά και χωρίς να το καταλάβω μέσα σε 5 λεπτά έχει πάρει τηλέφωνο τον καρδιολόγο και απλά με ενημέρωσε ότι ο γιατρός με περιμένει σε μισή ώρα στο ιατρείο του και "μην τολμήσεις και δεν πας κακομοίρα μου..."

Πήγα για να άκούσω άλλη μια φορά. "Μια χαρά είναι η καρδιά σου, τρύπια όπως πάντα αλλά γερή!" Ο πόνος είναι μάλλον από το στομάχι σου.. έχεις άγχος; Να το κόψεις! Ψυχοσωματικά είναι όλα αυτά κοπέλα μου.. δεν είναι τίποτα αλλά δεν θα πείραζε να ξεκουραστείς και λίγο. Να κοιμάσαι και να τρέφεσαι σωστά"

Εγώ άγχος; Πώς του πέρασε καλέ κάτι τέτοιο από το μυαλό; Δεν έχω τίποτα να με αγχώσει.. οικονομικά; προσωπικά; επαγγελματικά;

Γυρνώντας σπίτι κάθισα και μίλησα διεξοδικά με την κοπέλα στον καθρέφτη... Τα είπαμε.. άκρη βέβαια δεν βγάλαμε, αλλά μου υποσχέθηκε ότι αυτή η "έξτρα λάρτζ "σάρκα θα είναι πιο πρόθυμη από δω και πέρα!

Άντε να δούμε.. κι άυριο μέρα είναι!

The "middle door" passenger

Κάθε μέρα για να φτάσω στη δουλειά μου κάνω ένα μικρό ταξίδι. Παίρνω το λεωφορείο, μετά από 9 στάσεις μετρημένες κατεβαίνω για να πάρω το μετρό, όπου περνάω 5 στάσεις για να κατέβω στην έκτη, και που από 'κει θα πάρω το λεωφορείο εξπρές για περίπου 20 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω τελικά στον προορισμό μου. Η ίδια διαδρομή ανεστραμμένη γίνεται φυσικά και για να γυρίσω στο σπίτι μου μετά το τέλος της βάρδιάς μου. Όλο αυτό το ταξίδι διαρκεί από μία ώρα και ένα τέταρτο περίπου μέχρι και 2 ώρες ανάλογα την ώρα και την κίνηση που θα βρω στο δρόμο. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής διάφοροι επιβάτες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν από το λεωφορείο και εγώ φύσει περίεργη και μην έχοντας τί άλλο να κάνω τους παρατηρώ και προσπαθώ να φανταστώ τί σκέφτεται καθένας από αυτούς, τί δουλειά μπορεί να κάνει, αν δω κανένα ζευγάρι προσπαθώ να καταλάβω πόσο καιρό είναι μαζί, σε πόσο καιρό θα χωρίσουν, αν είναι πιστοί ο ένας στον άλλον κλπ. Επίσης παρατηρώ και άλλες συμπεριφορές, πώς κοιτάζουν ο ένας επιβάτης τον άλλον, αν όσοι κοιτάνε εμένα κάνουν άραγε τις ίδιες σκέψεις με 'μένα, πού κάθεται ο καθένας, πώς στέκεται, από ποιά πόρτα μπαίνει κλπ. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση μέχρι τώρα είναι ότι οι περισσότεροι επιβάτες επιλέγουν τη μεσαία πόρτα για την επιβίβασή τους στο λεωφορείο και αφού ανέβουν παραμένουν εκεί στο κέντρο του οχήματος στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, δυσανασχετώντας, βρίζοντας καμιά φορά αλλά κανείς από αυτούς δεν κάνει τον κόπο να προχωρήσει προς το πίσω μέρος του λεωφορείου που υπάρχει ελεύθερος χώρος και που εκεί θα ήταν πιο άνετος, χωρίς να τον πιέζουν, να τον πατάνε, να τον σπρώχνουν.... Κάνοντας αυτά τα λίγα βήματα, οι "επιβάτες της μεσαίας πόρτας" θα μπορούσαν να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα, να κάνουν τη διαδρομή τους πιο άνετη και να πάνε στη δουλειά ή στο σπίτι τους πολύ πιο ήρεμοι και με λιγότερα νεύρα! Τους βλέπω λοιπόν να μην κάνουν αυτά τα δυο βήματα και αναρωτιέμαι γιατί;;; Γιατί κάθονται εκεί και "πνίγονται" και δεν φεύγουν προς τα πίσω αφού υπάρχει χώρος;

Και αμέσως μετά σκέφτομαι πόσοι από εμάς είμαστε στη ζωή μας "επιβάτες της μεσαίας πόρτας" και μένουμε σε σχέσεις, σε δουλειές, σε καταστάσεις που μας πνίγουν, που μας κάνουν να ασφυκτιούμε, που μας πληγώνουν... και που ενώ υπάρχει χώρος λίγο πιο πίσω δεν κάνουμε αυτά τα δυο βήματα που θα μας κάνουν να πούμε το μεγάλο ΟΥΦ! Που θα μας οδηγήσουν στην πίσω πόρτα του λεωφορείου, εκεί που το παράθυρο είναι ανοιχτό και μπαίνει καθαρός αέρας. Εκεί που υπάρχει λίγο παραπάνω χώρος για τον καθένα, εκεί που δεν θα μας πατήσει ο άλλος ούτε θα πέσει πάνω μας με το πρώτο φρενάρισμα. Εκεί που οι χειρολαβές είναι ελεύθερες για να πιαστείς αν το θελήσεις.

Και τρομάζω σχεδόν καθώς συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου φαίνεται παράλογο να συμβαίνει στη μικρή κοινωνία του λεωφορείου συμβαίνει καθημερινά σχεδόν στην ζωή... στην πραγματική ζωή! Και όχι μόνο τη δική μου, αλλά σε πολλές ζωές! Είμαι κι εγώ "επιβάτης της μεσαίας πόρτας" μπορεί όχι μέσα στο λεωφορείο αλλά στη ζωή μου! Και ενώ έχω χώρο για να κάνω τα δυο παραπάνω βήματα που θα με οδηγήσουν στον πιο άνετο χώρο της γαλαρείας δεν τα κάνω... και ξέρεις γιατί; Για τον ίδιο λόγο που δεν τα κάνουν και οι άλλοι .. αυτοί του πραγματικού λεωφορείου.....

Δεν τα κάνουν αυτά τα βήματα προς τη λύτρωση γιατί έχουν την εντύπωση ότι αν μείνουν εκεί στριμωγμένοι όλοι μαζί στη μέση, ο ελεγκτής δεν θα μπορέσει ή θα το διπλοσκεφτεί τουλάχιστον να ανέβει να τους ζητήσει την κάρτα ή το εισιτήριο τους κι έτσι θα γλιτώσουν το πρόστιμο. Γιατί κι αυτοί όπως κι εγώ είναι παράνομοι.. είναι λαθρεπιβάτες.

Αυτοί "κλέβουν" διαδρομές, εγώ "κλέβω" στιγμές....

Υπάρχουν και οι άλλοι όμως αυτοί που δεν κάνουν τα δυο βήματα προς τη λύτρωση επειδή φοβούνται μην πέσουν... Και με αυτούς μοιάζω εγώ. Δεν βρίσκω το κουράγιο να κάνω αυτά τα δυο ρημάδια βήματα γιατί είμαι κουρασμένη και φοβάμαι να μην πέσω....

Υπάρχουν και οι τρίτοι που δεν φεύγουν από τη μέση γιατί ανάμεσα στους πολλούς νοιώθουν ασφάλεια... και αυτοί είναι σαν κι εμένα που έμεινα μόνη μου για πολύ καιρό και φοβάμαι να ξαναμείνω...

Και είναι κάποιες διαδρομές που διαρκούν πολύ περισσότερο από μιάμιση ώρα...

Eκεί στο Καλλιμάρμαρο...

Κάθε χρόνο σχεδόν, βρισκόμουν στον Τερματισμό του Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας, συνήθως είχα και κάποιον φίλο να τρέχει στα 5 ή 10 χιλιόμετρα και μετά μέναμε να χειροκροτήσουμε τους μαραθωνοδρόμους. Μέχρι πέρυσι τους θαύμαζα, φέτος δεν τους θαύμαζα μόνο... του ζήλευα κι όλας! Μέχρι πέρυσι δεν ήξερα ποιός είναι ο 10342... φέτος πολλούς τους ήξερα με τα μικρά τους ονόματα. Μέχρι πέρυσι δεν μπορούσα να καταλάβω τη χαρά τους, γιατί δεν είχα μαυρίσει κανένα δικό μου νύχι, δεν είχα σπάσει καμμία φουσκάλα, δεν είχα σηκωθεί από το κρεβάτι μου ένα πρωί και να μην μπορώ να περπατήσω από το πιάσιμο. Αυτό τον γλύκο πόνο δεν τον ήξερα. Άκουγα γι αυτόν αλλά δεν τον είχα νοιώσει....

Φέτος πάτησα το πόδι μου μέσα στο Καλλιμάρμαρο, πρώτα περνώντας μέσα από την αψίδα του τερματισμού των 10 χιλιομέτρων κοιτάζοντας να βρω τους φίλους μου στις κερκίδες και με μια σκέψη στο μυαλό μου.. "Του χρόνου θα με περιμένετε για πολύ περισσότερη ώρα.."

Αυτό το 10αράκι το χάρηκα όσο τίποτα άλλο! Ευχαριστήθηκα τη γιορτή, σταμάτησα να χειροκροτήσω τους πρώτους, έπιασα από το χέρι κόσμο που είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου και που μάλλον δεν θα ξαναδώ και ποτέ μου, αλλά για λίγη ώρα είμασταν μαζί, ουσιαστικά. Θάυμασα πολύ κόσμο, και κυρίως αυτούς και αυτές που έβλεπες, που καταλάβαινες ότι δεν το κάνουν συχνά αυτο, δεν είναι δηλαδή απ' αυτούς που θα βάλουν τα αθλητικά τους να βγουν να τρέξουν καθημερινά, αλλά παρόλα αυτά, μέσα στη βροχή, και παρά την φανερή κουρασή τους δεν το έβαζαν κάτω, συνέχιζαν. Μου άρεσε που είδα κόσμο δεξια αριστερά να περιμένει τους μαραθωνοδρόμους και παράλληλα αφού εμείς περνούσαμε από 'κει είχαν ένα μπράβο για τον καθένα μας, κι εγώ μαζί με μερικούς άλλους τους αντιγυρίζαμε μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα χειροκρότημα. Γέλασα με έναν παππού εκεί στη γέφυρα της κατεχάκη που τον ρώτησε η γιαγιούλα δίπλα του "Τούτοι είναι οι Μαραθώνες;" και απάντησε αυτός.. " όχι αυτοί ζορίζονται, δεν βλέπ'ς;" Δίκιο είχε, τους καλημέρισα κι αυτούς ξεκαρδισμένη από τα γέλια. Κάπου εκεί και ο Ρομάν με το ποδήλατο του, με περίμενε. Τον είχα δει και νωρίτερα όταν έτρεχα μαζί με τον μικρότερο δρομέα των 10 χιλιομέτρων, ένα 10χρονο αμερικανάκι !Γλυκύτατο αγοράκι πραγματικά, τρέξαμε μαζί για αρκετή ώρα. Περασα πραγματικά πολύ όμορφα, ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσα να το κάνω να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να το χαρώ όσο γινόταν πιο πολύ... τόσα πρόσωπα, τόσα χρώματα, τόσες φωνές!

Φτάνοντας στον τερματισμό, χάρηκα που είδα επιτέλους τον Τάσο για πρώτη φορά να με περιμένει, ήταν εκεί έξω από το στάδιο (στο τσάκ πρόλαβε, αλλά ήταν εκεί). Μέσα στο στάδιο έψαχνα να βρώ την κορούλα μου, δεν ήταν εκεί.. αλλά ήρθε λίγο αργότερα με ένα μπουκέτο λουλούδια! Αυτές ήταν οι δικές μου προσωπικές χαρές. Κανείς δεν μου είχε πει όμως τί θα ένοιωθα μετά από λίγο....

Περίμενα τους φίλους μου να τερματίσουν, με αγωνία πολύ μεγάλη. Φυσικά και θαύμασα τους πρώτους, γούρλωσα τα μάτια μου στο 2:13:44, τους χειροκρότησα όλους αυτούς αλλά δάκρυσα με άλλους...

Χάρηκα το 2:36 του Γ. χοροπηδώντας! Ανατρίχιασα με τον τερματισμό του Κ. που τερμάτισε δέιχνοντας τον ουρανό και κοιτώντας ψηλά, αφιερώνοντας έτσι τον τερματισμό του στην γιαγιά του που την έχασε την προηγούμενη νύχτα! Φούσκωσα σαν διάνος, και καμάρωσα χαμογελώντας τον Γ. που τερμάτισε χαμογελώντας μοιράζοντας φιλιά στην εξέδρα που τον περίμεναν τα κορίτσια του. Έτρεχα πάνω κάτω, από τη χαρά μου για το 3:51 της Ζ. Ούρλιαζα μόλις είδα την Α. να τερματίζει τον πρώτο της Μαραθώνιο σχεδόν μια ώρα νωρίτερα από ότι υπολόγιζε! Την είδα να περνάει την αψίδα, εξαντλημένη αλλά χαμογελαστή, μή σταματάς περπάτα.. ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ της φώναζα όταν την είδα να τρεκλίζει και έτρεχα παράλληλα να πάω κοντά της, η αγκαλιά μας θα μου μείνει αξέχαστη! Θαύμασα τον άγνωστο σε μένα δρομέα που τερμάτισε τρέχοντας κρατώντας αγκαλιά τα δυο παιδιά του. Συγκινήθηκα με τον πατέρα που έβαλε μέσα τον γιο του τρεξανε τα τελευταία μέτρα μαζί και σχεδόν κατέρρευσε την αγκαλιά του λίγο μετά τον τερματισμό. Περίμενα την Ε. Την χειροκρότησα, μου χαμογέλασε λίγο μετά βρεθήκαμε, Σε ευχαριστώ μου λέει, είναι σημαντικό να ξέρω ότι κάποιος με περίμενε.. Πώς να τους πώ εγώ σε όλους αυτούς ότι ΕΓΩ τους ευχαριστώ; Τους ευχαριστώ που με αφήνουν να κλέψω τη χαρά τους; Που είναι φίλοι μου; Ότι εγώ τους ευχαριστώ για όσα μου δίνουν ο καθένας με τον τρόπο του;

Πώς να πώ στον άγνωστο σε μένα δρομέα που τερμάτισε δακρυσμένος, ότι τον ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου χαρισε; Πώς να πώ στους "δικούς" μου ανθρώπους πόσο περήφανη με έκαναν; Πώς να πώ στην κυρία που τερμάτισε κλαίγοντας αφιερώνοντας τον τερματισμό της στο σύζυγό της που πάσχει από καρκίνο ότι την θαύμασα κι ας μην ξέρω καν το όνομά της;

Πώς να πώ στον εαυτό μου να κάνει υπομονή ένα χρόνο μέχρι που να έρθει εκείνη η στιγμή που θα περάσω αυτή την αψίδα έστω κουτρουβαλώντας αλλά έχοντας 42195 λόγους να το κάνω;

Το μόνο που θα κάνω προς το παρόν είναι να πώ ξανά ένα μεγάλο Μπράβο σε όλους όσους στάθηκαν στην εκκίνηση του Μαραθώνα είτε τερμάτισαν είτε όχι, γιατί το να σταθείς εκεί θέλει μεγάλα κότσια...

Να πω Συγχαρητήρια σε όσους κατάφεραν να διασχίσουν τη μισή Αττική και μας έδωσαν τη χαρά να τους χειροκροτήσουμε

και τέλος να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εσάς που με κάνατε να κλάψω από τη χαρά μου για τη δική σας χαρα..

(Και την υπόσχεσή μου στην Α. θα την κρατήσω.. του χρόνου ραντεβού το πρωί στα "στρώματα")

Mια βόλτα με τον.... "Παντελή"

Ο Παντελής είναι ένα παλιό δυσκίνητο ποδήλατο αδιευκρίνιστης ταυτότητας λίγο μάουντεν, λίγο πόλης, βαρύ, αγορασμένο από σούπεμάρκετ, λίγο δουλεμένο το οποίο τελικά κατέληξε παρατημένο σε μια αποθήκη. Μέχρι πρόσφατα που το ξέθαψα το έβαλα κάτω, το έτριψα να φύγει η πολύ σκουριά έτσι ώστε να σουλουπωθεί λιγάκι και να κάνω μια μικρή βόλτα με έναν πολύ αγαπημένο φίλο που είχα καιρό να δω. (Τότε ήταν που σκέφτηκα να το μετονομάσω από Παντελή σε Λάζαρο αλλά αντιστάθηκα) Μετά από εκείνη τη βόλτα, τον άφησα στην πυλωτή με την προοπτική ότι κάποια στιγμή θα ασχοληθώ μαζί του.... κι εκεί έμεινε μέχρι σήμερα...

Κατεβαίνω κάτω, πάω στην πυλωτή να πάρω τον Παντελή που καθόταν λυπημένος δίπλα από τον Σωκράτη (τον σκαραβαίο του Τάσου). Τον πλησίασα, ξεσκόνισα τη σέλα του, τσέκαρα τα φώτα του, τον αέρα στα λάστιχα και ξεκινήσαμε!

-Άντε Παντελούκο μου, πάμε μια βόλτα μακρινή οι δυο μας...

Πρώτη στάση το Ζάππειο, εκεί σταματήσαμε για να πάρουμε το νουμεράκι μας για τη συμμετοχή μας στην αυριανή γιορτή... μια καλημέρα, κάνα -δυο πρόωρα "χρόνια πολλά", και δρόμο... ξεκινάει η βόλτα με τον Παντελή.

Πεταλιές πολλές, αργές απολαυστικές.. (πολλά χρούτσου χρούτσου από τον Παντελή) χαμόγελο από μένα, λίγο σφίξιμο στους τετρακέφαλους ειδικά στις ανηφόρες αφού ο Παντελεήμων είναι και βαρύς και άγαρμπος.. και ξαφνικά όλα αλλάζουν! Τα πόδια είναι ελαφριά και ξεκούραστα, το ποδηλατάκι μου δεν τρίζει, τα χρώματα αλλάζουν, η σέλα είναι πιο μαλακή, κοιτάω κάτω.. ΠΕΤΑΩ! Ναι, ο Παντελής έχει απογειωθεί και πετάμε ψηλά! Είναι όμορφα, νοιώθω ευτυχισμένη....

Κατεβαίνουμε σε ένα μέρος πολύχρωμο, με κόσμο πολύ και ζωντανό! Φασαρία, φωνές, γέλια, και αρώματα πολλά και μπερδεμένα.. μπαχάρια! Μπορώ να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου.. Κανέλα και γλυκάνισο! Επίσης μυρίζει έντονα κάρυ, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι... μια πανέμορφη κοπέλα μελαχρινή με ζωηρά μαύρα μάτια με πλησιάζει, μοσχομυρίζει , τα χέρια της είναι γεμάτα με χρυσά βραχιόλια και φοράει ένα πολύ πλούσιο κόκκινο χρυσοποίκιλτο ύφασμα τυλιγμένο γύρω από το όμορφο κορμί της σαν φόρεμα. Μου χαμογελάει...

-Καλημέρα, πού είμαι;

-Καλημέρα Ινδία!!!

-Ω ρε Παντελή; Πώς φτάσαμε ως εδώ?

Κάναμε μια βόλτα στην Ινδία, είδαμε τα μικρά χαμίνια, είδαμε τους πλούσιους Ινδούς αλλά και τα πάμφτωχα παιδάκια, τις μικρές κοπέλες να πλένονται μέσα σε νερόλακους που έπλεναν και τα ρούχα τους. Είδαμε σταρ του Μπόλυγουντ, θαυμάσαμε το Ταζ Μαχάλ βγήκα στο κέντρο της Καλκούτα και φώναζα.... "Σ' αγαπώ!" Και γέλαγα ευτυχισμένη.. με κοίταζε κι ο Παντελής και μού 'κλεισε το μάτι....

Φύγαμε... έκανα πετάλι χαρούμενη ξάφνου βλέπω μπροστά μου ένα ανθρώπινο ποτάμι.. και μια πινακίδα που έγραφε مكة المكرمة

- Τί να λέει εδώ ρε Παντελή;

-Μέκκα, ή αλλιώς Μακά αλ Μουκαραμά!

Γυρνάω και βλέπω έναν πανέμορφο νεαρό. Υπέροχο πρόσωπο με έντονα ζυγωματικά και δυο πανέξυπνα, υγρά ματάκια να με κοιτάνε χαμογελαστα...

-Μέκκα; Η γνωστή;

-Ναι, η Ιερότερη πόλη του Ισλάμ.

Η ατμόσφαιρα είχε το "άρωμα" του Δέους και της κατάνυξης. Όλοι περίμεναν υπομονετικά να βγει ο "Ιμάμης" από την Κάαμπα ένα κτίριο που βρίσκεται μέσα στο τζαμί στη Μέκκα το γνωστό και ώς Μασγιντ αλ Χαράμ. η Κάαμπα όπως μου είπε ο Χασίντ είναι ο Ιερότερος τόπος του Ισλάμ.

Εκεί πήγα κι ανέβηκα, πάνω στο κυβικό οικοδόμημα και φώναξα δυνατά "Σ'αγαπώωω!" και άνοιξα τα χέρια μου έτσι ώστε να πάρω αγκαλιά τον ουρανό, τον κόσμο όλο και χαμογέλασα και φώναξα ακόμη πιο δυνατά "Πολύυυυυ!" και καθώς κατέβαινα σα να μου φάνηκε ότι άκουσα ένα μακρυνό "κι εγωωω"

Ρώτησα τον Παντελή,

-Άκουσες τίποτα;

-Όχι!

-Κι όμως όρκο θά 'παιρνα ....

Φύγαμε για άλλους τόπους μακρινούς αγαπημένους κάτω από τα πόδια μου είδα τις Πυραμίδες... Πόσο αγαπώ τις Πυραμίδες.... παρακάλεσα τον Παντελή να κατεβούμε

Μπήκα μέσα στην Πυραμίδα ένοιωσα τη διαφορά της θερμοκρασίας, μύρισα το θάνατο χιλιάδων εργατών μέχρι την ολοκλήρωσή της περιηγήθηκα στα δωμάτια και τους διαδρόμους σε κάποιο από αυτά είδα μια μισοφαγωμένη γαμήλια τούρτα και μπουκάλια σαμπάνιας. Χαμογέλασα. Ήξερα πολύ καλά ποιοί ήταν πριν λίγο εκεί.. οι ήρωες της πιο αγαπημένης μου ιστορίας. (Να ΄ναι καλά όπου κι αν είναι τώρα.. ξέρω ότι είναι ευτυχισμένοι) ανέβηκα στη κορυφή κοίταξα γύρω μου είδα το ασημένιο φιδίσιο κορμί του Νείλου να με φωνάζει... ο ήλιος με θάμπωσε και γω χαμογέλασα, κοίταξα ψηλά τέντωσα το κορμί μου σα να ήθελα να αγγίξω το μικρό συννεφάκι που έπαιζε με τον ήλιο κρυφτό και φώναξα δυνατά: "Σ' αγαπώωωω!" Φεύγοντας από την πυραμίδα με τον Παντελή είδαμε πολλές γαζέλες, παίξαμε κυνηγητό μαζί τους και όταν φτάσαμε στο Νείλο είδαμε τους περίφημους κροκόδειλους του Νείλου ίσως το μεγαλύτερο ερπετό! "Κι εσένα σ' αγαπώ!" είπα στον έναν από αυτούς για να μου απαντήσει με χαμόγελο: "Κι εγώ!"

Αφήσαμε πίσω μας την όμορφη Αίγυπτο και πήγαμε σε ένα μέρος που μύριζε άνθη κερασιάς, είχε πολύ θάλασσα τριγύρω και οι άνθρωποι ήταν όλοι γελαστοί. Πάνω που ήθελα να ρωτήσω τον Παντελή πού βρισκόμασταν βλέπω μπροστά μου δυο πολύ όμορφες Παγόδες και άκουσα το πιο όμορφο τραγούδι.. ήταν αηδόνι. "Το αηδόνι του Αυτοκράτορα! " Φώναξα, "το αγαπημένο μου παραμύθι! Είμαστε στην Ιαπωνία!"

ο Παντελής με κοίταξε χαμογελαστός και μου είπε. "Ναι είμαστε στην Ιαπωνία, ήταν δυνατόν να λείψει η Ιαπωνία από την βόλτα μας;"

Πόσο το αγαπώ αυτό το ποδηλατάκι, εγώ το έχω παρατήσει έτσι χωρίς ούτε μια στάλα λάδι στις αρθρώσεις του κι αυτό με πάει στα πιο όμορφα μέρη!

Περπατήσαμε στα όμορφα Ιαπωνικά δρομάκια, ήπιαμε τσάι, είδαμε Σουμόκις να παλεύουν, χαζέψαμε τις πανέμορφες γκέισες με τα παραμυθένια τους Κιμονό. Μάθαμε την ιστορία τους, ακούσαμε το θρήνο των ανθρώπων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, γυρίσαμε πίσω και βρεθήκαμε στις αυλές του Αυτοκράτορα, ελευθέρωσα το αηδόνι του από το ολόχρυσο κλουβί του, χαρίσαμε στον Αυτοκράτορα ένα άλλο αηδόνι κουρδιστό, ήπιαμε σάκε και κόψαμε ένα κλαράκι από μια ανθισμένη κερασιά, κρατήσαμε το άρωμα και το χρώμα, άγγιξα το άγαλμα του Βούδα, ευχήθηκα για όλους όσους αγαπώ, πήγα σε ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι, τους παρακάλεσα να σταματήσουν να σκοτώνουν τους καρχαρίες μόνο και μόνο για μια σούπα, δεν με κατάλαβε κανείς, η νεαρή Τακάκο με κέρασε ένα νόστιμο γλυκό και εγώ της ανταπέδωσα με μιά σοκολάτα που είχα στην τσέπη μου. Κοίταξα τον απέραντο Ωκεανό.. μύρισα την αλμύρα της θάλασσας έκλεισα τα μάτια μου και φώναξα χωρίς να βγεί ήχος από τις φωνητικές μου χορδές αλλά με όλη τη δύναμη και τα ντεσιμπέλ που έχει η φωνή της ψυχής μου "Σ' αγαπώωωωωω" και άκουσα και την ηχώ μου... "Σ' αγαπώω ουώω, ουώ.. ουώ...ωώ...." Και τότε ήμουν σίγουρη ότι όποιος κι αν είναι αυτός που αγαπώ τώρα με είχε ακούσει!

Γαλήνεψα, κι ένιωσα πολύ κουρασμένη, ήρθε ο Παντελής στο πλάι μου, με πήρε αγκαλιά με ανέβασε στη σέλα του και φύγαμε...

Ένοιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη, άνοιξα τα μάτια μου γυρνάω και βλέπω την Ελένη, ήμουν σε ένα παγκάκι ακουμπισμένη έξω από το Ζάππειο δίπλα μου ο Παντελής, με είχε πάρει ο ύπνος. Κοιτάω δεξιά μου, ο σάκος με το νούμερό μου και τα διαφημιστικά της διοργάνωσης. Κοιτάω την Ελένη,

-Τελείωσες εσύ;

-Ναι, έχεις χαιρετίσματα από το Σάββα.

-Κοιμάμαι πολύ ώρα;

-Μπάα, ούτε 5 λεπτά. Τί θα κάνεις τώρα; Θέλεις να πάμε για φαγητό;

-Χμμμ, όχι θα πάω να βρω έναν καλό ποδηλατά, να μου δώσει μια προσφορά, με τον επόμενο μισθό μου ο Παντελής θα γίνει σαν καινούριος! Το αξίζει!

Αν έχεις τύχη διάβαινε...

Σάββατο και η μέρα δεν έχει ξεκινήσει καλά.. "χώσιμο" από παντού.

-Ααα θα πας για ψώνια; Πάρε μου κι εμένα λίγο κιμά, 1 κιλό κρέας και λίγα πορτοκάλια να μη βγαίνω μες τη βροχή.
-Να σας πάρω, ευχαρίστως! (γαμώτ, γαμώτ, γαμώτ..)
Επιστρέφοντας...
-Μμμμμ, δεν είναι ωραίος αυτός ο κιμάς, αμα δεν έχει το λιπάκι του ο κιμάς δεν γίνεται καλός ο κεφτές! Και το κρέας πολύ στεγνό βρε παιδί μου, αμα δεν ξέρει η γυναίκα να ψωνίσει...
-..... ΧΜΡΦΜΜΜΦΦΦΦΦ @# $% ΓΚΡΟΥΜΦ! (Έλα βαθειές ανάσες.. πού θα πάει; θα φύγει!)
-Δεν μιλάς ε; Τί να πεις... αμα η γυναίκα δεν είναι νοικοκυρά...
-.......ΧΡΡΜΜΜΦΦΦΦΜ!!!!!!!! (ΓΑΜΏΤ, ΓΑΜΏΤ, ΓΑΜΩΤ...) ΓΚΡΟΥΜΜΜΦ!

- Το παιδί πού είναι;

-Μέσα στο δωμάτιό της είναι, παίζει.. (πού θες να είναι μωρέ; Με τον γκόμενο για καφέ)

-Όχι η μικρή, για τον άντρα σου λέω.. το παιδί μου!!!

-ΑΑΑΑ! (τί άλλο θα ακούσω Παναγία μου;) Ε, κάπου πήγε, στο συνεργείο νομίζω.. δεν ξέρω!

-Να! Αυτή η αδιαφορία είναι που κλείνει τα σπίτια. Τί Πάει να πει δεν ξέρω; Να μάθεις κυρία μου... αλλά εσένα δεν σε νοιάζει το παιδί μου, τον κώλο σου κοιτάς μόνάχα! (ΠΟΥΤΑΝΑ!!) ψιθυρίζοντας

-Ορίστε; Είπατε κάτι;

-Όχι, λέω.. που δε νοιάζεσαι για το σπίτι σου...

-..........................(μή μιλάς, μή μιλάς, μη μιλάαααας)

- Δεν μιλάς ε; Τί να πεις; παλιοπουτάνα (όχι και τόσο ψυθιριστά )

-Τί να πω...; Δεν έχω να πώ τίποτα...

-ΜΩΡΗΗΗΗ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΘΑ ΣΤΑ ΨΑΛΛΩ..

-ΔΕΝ είμαστε οι δυο μας, είναι και το παιδί εδώ! Ως εκ τούτου δεν έχουμε να πουμε τίποτα.. και οι ψαλμωδίες στην εκκλησία ΟΧΙ εδώ!

-ΑΑΑΑΧΟΥΥΥΥ ! Άκου γλώσσα! Μωρή που το παιδί μου δεν λέει να βγει από το βρακί σου, ΠΑΛΙΟΠΟΥΤΑΝΑ που σε έριξε ο Θεος στο δρόμο του παιδιού μου, ΑΧΡΗΣΤΗ, μόνο το πραμα σου σκέφτεσαι... που να σε πάρει ο διάολος κακούργα!

-Σε ποιον μιλάτε; Εγώ είμαι η πουτάνα;

-Ναι μωρή!

-Ωραια, κι εδώ είναι το σπίτι μου;

-Ναι, που να μην ήταν...

-Τότε εσείς τί δουλειά έχετε σε ένα μπουρδέλο;

-Αχουυυυυυ..... άκου γλώσσα! Σα δε ντρέπεσαι που δε σέβεσαι τίποτααααα....

-Συγγνώμη κιόλας αλλά στο σπίτι ΜΟΥ μάλλον εσείς πρέπει να με σέβεστε!

Ανοίγει η πόρτα, μπαίνει "το παιδί" ο Γιοκας, ο εκλεκτός της.... Τί ήταν να τον δει... δώσε κλάμα γοερό!

-Αγόρι μουυυυυυυ

-Τί είναι ρε μάνα;

-Έναν καφέ είπα να πιω.. από τη μύτη μου τον έβγαλε.. μου είπε ότι πάω στα μπουρδέλα!!! Ακούς; Γριά γυναίκα.. ακούς;

-ΟΡΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕ; Αυτό είπα εγώ; αυτό είπα; Δεν πρόκειται να λάβω μέρος στο θέατρο του παραλόγου, βρείτε τα μόνοι σας!

-Έλα εδώ!

-Καλύτερα όχι...

...........

Μετά από λίγες ώρες...

-Μα καλά δεν ντρέπεσαι; Πώς της μιλάς έτσι;

-Πλάκα μας κάνεις; Πως της μίλησα;

-Να της λες για μπουρδέλα και μαλακίες! Ντροπή!

-Ρε δεν πάτε καλά! Με βρίζει, με λέει πουτάνα, και θα της πω κι ευχαριστώ; Μέσα στο σπίτι μου; Δεν θα είμαστε καλά!

-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να σε είπε πουτάνα, αλλά και να το λεγε..........

-????? Και να το ΄λεγε; ΤΙ;;;;

-....τιποτα

-Τί; λέγε;

-όρεξη έχεις..

-Όχι δεν έχω... καμμία απολύτως...

Το βράδυ μόνη στο σπίτι μέχρι τα χαράματα σχεδόν... Σάββατο βράδυ ένα ποτάκι τραβιέται...

Το πρωί τα πόδια βαριά από τον ύπνο στον καναπέ, και την συσσωρευμένη κούραση της εβδομάδας . Να σηκωθείς, να μη σηκωθείς... η Ελένη περίμενε, να σηκωθείς, να πας καλό θα σου κάνει, θα ξεδώσεις. Σάκος στον ώμο, ομπρέλα στο χέρι και δρόμο. Ραντεβού στο Τραμ. Καλημέρες, φιλιά..

-Κουρασμένη σε βλέπω

-Είμαι, δεν έχω κλείσει μάτι.. ήπια και δυο ποτάκια μόνη μου χτες .. σκατά!

-Έλα , τώρα πάμε για την πάρτη μας, θα τρέξουμε να το χαρούμε για πόσο πάς;

-Έλεγα για 1.20 αλλά έτσι όπως είμαι και με 1.30 κάνω πάρτυ!

-Σούπερ, τό 'χεις.

-Ναι.

Στήσιμο στη γραμματεία, (όχι πολύ, λίγα λεπτά) παραλαβή νούμερων (είσαι μεγάλο νούμερο που λέμε; αυτό!!) Στις εξέδρες χαιρετούρες και φιλιά με τους υπόλοιπους, σα να φτιάχνει λίγο η μέρα.. και η διάθεση.!! Ωραία! Μέσα στους πολλούς και ο" ακατανόμαστος! Νο 1"

-Καλημέρα, τί κάνεις κορίτσι μου; Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω!

-Καλημέρα! Καλά εσείς; (γαμώτ, γαμώτ, )

-Είναι πολύ ευχάριστο να σε βλέπω να ασχολείσαι τελικά με το χώρο! Μου αρέσει να βλέπω νέο "αίμα".

-Ναι...

-Θα τρέξεις Μαραθώνιο;

-Όχι, όχι..

-Το 10άρι;

-Ε, ναι, λέω να μπω στο 10αράκι..

-Λάθος, δεν είσαι έτοιμη! Μην μπεις! Εγώ θα σου έλεγα ούτε στο 5άρι..

-......

-Μέχρι να χάσεις όλα τα κιλά που πρέπει να μην τρέξεις τίποτα, και πουθενά!

-(Τί μας λες ρε μεγάλε; Σοβαρά;)

-Ε, καλά δεν κυνηγάω καμιά διάκριση, μια χαρά μπορώ να το βγάλω το 10άρι...

-Για πόσο πας;

-Όσο νά 'ναι, θα μου άρεσε να είναι κάτω από ώρα, αλλά δεν το κυνηγάω κι όλας...

-Εγώ το κάνω σε 47'

-Μια χαρά, μπράβο σας! (ε, υπάρχουν κι άλλοι που το κάνουν σε 29' τί να λέει τώρα;)

-Γι αυτό σου λέω, δεν πρέπει να τρέξεις... θα απογοητευτείς και θα τα παρατήσεις, άσε που είναι κοροϊδία.. τί θα λες μετά ότι έτρεξες; Σε μία ώρα το κάνω περπατώντας!

-Ε, κι εγώ στην ηλικία σας, ελπίζω ότι κάπως έτσι θα πηγαίνω.. χαχα ( γι αυτό είσαι πολύτεκνος με τόσα "α γαμήσου" που ακούγονται για πάρτη σου, πώς να το αποφύγεις;) Σας αφήνω να κάνω και λίγο ζεσταματάκι ε;

Νεύρα τσατάλια! Τρέμουλο στα χέρια, ζαλάδα λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (γ@μώ τη γυναικεία φύση και τα καλά της ) κακή διάθεση, και όποια όρεξη υπήρχε το πρωί τώρα είχε πάει περίπατο.

-Ελένη, λέω να μην μπω.. δε νοιώθω καλά, έχω νεύρα! Πολλά νεύρα, δεν έχω διάθεση.

-Θα μπεις, γι αυτό ήρθες, και θα σου έρθει η όρεξη!

Τρέχοντας έρχεται η όρεξη.. και όλα μια χαρά, στα πρώτα χιλιόμετρα ο στόχος φαινόταν παραπάνω από εφικτός! Σα να λειτούργησαν και οι ενδορφίνες και μια ευθυμία φάνηκε.. !

Όχι για πολύ... χιλιόμετρο 4 προς 5 μπουκαλάκια νερού παντού, και μερικά σακουλάκια από τζελάκια... λίγο η κατηφόρα, λίγο που ο από πίσω πίνει μια γουλιά νερό ξαναβάζει το πώμα, και το πετάει όχι στην άκρη.. αλλά μέσα στην μέση... κατρακυλάει αυτό βρίσκει τα ανυποψίαστα πέλματά μου.. και" Ένα διπλό τόλουπ, με τριπλή πιρουέτα και άψογη προσγείωση που θα την ζήλευε η Καταρίνα Βίτ στις δόξες της!" Σα να άκουσα τον Αλέξη Κωστάλα να λέει... τα παραπάνω λόγια.

Το "αεροπλανικό" ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ! (βρε λες επειδή είμασταν μέσα στο αεροδρόμιο; μπορεί!) Η τούμπα ανεπανάληπτη.. και το "κρατς" που έκανε το δεξί ποδαράκι στο ύψος του αστραγάλου Αξέχαστο!

-..... χμρμφφφφφφφφφ..@%$**@@#$ γκρουυμφφφ... γαμώτ, γαμώτ, γαμώτ!!! Την γκαντεμιά μου μέσα!!!! Αυτό είναι που λένε "αν έχεις τύχη διάβαινε..."

Σκέψεις, ανάκατες...

"Τέλος τα παρατάω και θα το ρίξω στο τάβλι.. ποιό τάβλι; εκεί κι αν θέλεις τύχη.. στο κέντημα θα το ρίξω!!!"

"Όχι , που θα του κάνω τη χάρη του μαλάκα ... ακούς εκεί δεν είσαι για το 10αρι .. δεν θα του ανοίξω εγώ το στόμα του γελοίου.. έστω και κουτσή θα τερματίσω!

"Ναι αλλά αν είναι να κάνεις 2 ώρες ... καλύτερα παράτα τα.. πάλι το στόμα του ανοίγεις!"

"Βρε μαλακισμένο.. για τον γελοίο θα το κάνεις ή για πάρτη σου; Ποιος τον γ@μει αυτόν;"

"Όσο μπορείς.. δεν πειράζει και να σταματήσεις! Μην πάθουμε και καμιά ζημιά.."

"Το αποφάσισα, έστω και μπουσουλώντας θα το βγάλω! Ήρθα να το κάνω και κανένα μπουκαλάκι δεν θα με βγάλει εκτός εμένα... Α στο γεροδιάβολο πιά!" Με αυτά και με αυτά ο χρονικός στόχος.. πήρε ένα από τα εκεί αεροπλανάκια και την έκανε για άλλες πολιτείες... μακρυνές!..

Τερματισμός με τα χίλια ζόρια.... λίγο πριν "κλείσει το μαγαζάκι" και με έναν αστράγαλο σαν κιούπι από το πρήξιμο... Βλέμμα στο ρολόι... σχεδόν 1.40.. "Δε βαριέσαι... τί έιχαμε, τί χάσαμε.. το 1.30 ξέρω ότι το έχω χαλαρά, δε με νοιάζει η κατάταξη. Κοίτα να δεις που σα να το χαίρομαι λιγάκι.. κι ας χαλάστηκα πολύ! Δεν θα αφήσω τη ματαιοδοξία μου να με ρίξει!"

Στο δρόμο της επιστροφής οι ουρανοί άνοιξαν... μούσκεμα ως το βρακί! Σταματάει ένα αυτοκίνητο στη στάση που περίμενα, τα τζάμια θολά, κατεβαίνει το παράθυρο του συνοδηγού, ήταν η Άντζυ,

-Έλα μέσα, ρε χαζό μη βρέχεσαι θα σε πάμε εμείς, στο δρόμο μας είσαι..

-Ευχαριστώ πολύ...

Ανοίγει η πίσω πόρτα, σκύψιμο, τίναγμα των μαλλιών βλέμμα στον οδηγό για "ευχαριστώ" και ναι! Είναι ο "ακατανόμαστος Νο1" Ξαφνικά η βροχή έμοιαζε ψιχάλα.. (φτου ρε γκαντεμιάαα!)

Στο ραδιόφωνο κάποιος σταθμός έπαιζε Kylie ... "I should be so lucky..." χαμόγελο "μας πήρανε χαμπάρι"

Πίσω στο σπίτι... μορμουρίζοντας.. "I should be so lucky..." και λίγο μετά ακούγεται η πιο γλυκιά και χαριτωμένη φωνή να τραγουδάει...δυνατά!

"Ασ΄το μπιστολάκι.... Λάκη Λάκη Λάκη.."

I believe I can fly!!!!

Μου πήρε, 2 ζευγάρια παπούτσια, 3 ζευγάρια κάλτσες, άπειρα μπουκαλάκια νερού και ισοτονικού, πολλά και διαφορετικά "τζελάκια", 2 μαύρα νύχια, 6 ώρες 13 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα και περίπου 55 χιλιόμετρα για να το πιστέψω επιτέλους... Ι BELIEVE I CAN FLY!!!

Δανείζομαι στίχους του τραγουδιού.....

"If I can see it, then I can do it

if I just believe it, there's nothing to it..

I believe I can fly, I believe I can touch the sky..."

Όταν το φέρνω πίσω στο μυαλό μου, έρχονται χίλιες δύο δυσκολίες, από τα φορτηγά και τις νταλίκες που ήταν μαζί μου σε κάποια σημεία (και το πώς αποφεύγαμε ο ένας τον άλλον) μέχρι την φωνή του μικρού διαβολάκου πάνω από τον αριστερό μου ώμο που μου έλεγε.. "Έλα εντάξει φτάνει.. παράτα τα" αλλά όσες κι αν ήταν οι δυσκολίες, αυτό που πήρα από αυτόν τον προσωπικό μου άθλο ήταν τόσο πιο μεγάλο και πιο σημαντικό που δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης... κέρδισα αυτοεκτίμηση! Ξεπέρασα τα όριά μου, (κατά πολύ μάλιστα), κατάφερα να κάνω αυτό που δεν πίστευα ότι μπορώ να το φανταστώ καν, ένοιωσα δυνατή και σίγουρη, ένοιωσα περήφανη..... Το πόσα πράγματα, πέρασαν από το μυαλό μου όλες αυτές τις ώρες δεν λέγονται, το πόσο πολύ με βοήθησε η παρέα που είχα μαζί μου επίσης απερίγραπτο, αλλά και το πόσο όμορφα ένοιωσα τελικά από όλο αυτό.... δεν περιγράφεται! Γι αυτό όταν την επόμενη μέρα που περπατούσα σα να είχε περάσει από πάνω μου τρένο, με είδε κάποιος και μου είπε.. "πάω στοίχημα ότι δεν θα ξανατρέξεις! Το έχεις μετανοιώσει ήδη ! " Του είπα ότι όχι μόνο δεν το μετάνοιωσα, αλλά το ξανακάνω ευχαρίστως (ίσως μόνο με καλύτερη χάραξη πορείας έτσι ώστε να αποφύγουμε ακόμη περισσότερο τα φορτηγά... )

Δεν θα ξεχάσω: To πόσο με εκνεύρισε η ζώνη του ηλίθιου παλμογράφου που από ένα σημείο και μετά ανεβοκατέβαινε! (άσε που έβγαζε κι αστείους ήχους). Την αίσθηση ότι οι πνεύμονές μου έχουν διογκωθεί τόσο που δεν χωράνε πια στον θώρακα μου! Το πόσα πολλά υγρά μπορεί να καταναλώσει ένας άνθρωπος ΜΕΤΑ από όλο αυτό! Τον διάλογο που είχα με τη Ματίνα προς το τέλος της διαδρομής που με ακολουθούσε με το ποδήλατό της..

Ματίνα: Τί σκέφτεσαι;

Εγώ: Την επόμενη φορά να μου βάλετε έναν καθετήρα! Δεν είναι κατάσταση αυτή!

Ματίνα: χαχαχα κοντεύεις να σωριαστείς και το χιούμορ χιούμορ! Χαζό, έ χαζό!!!

(Εγώ όμως το εννοούσα!!!)

Δεν θα ξεχάσω πώς ένοιωσα και που δεν μπορούσα να καταλάβω τί με ευχαριστούσε πιο πολύ... η διάρκεια; Ότι δηλαδή κατάφερα να είμαι στο δρόμο τρέχοντας για λίγο περισσότερο από 6 ώρες; Η απόσταση; Ότι δηλαδή κατάφερα να διανύσω σχεδόν 55 χιλιόμετρα (54 και κάτι ψιλά για την ακρίβεια) χωρίς να με μαζέψει το ασθενοφόρο; Ή ο συνδυασμός; Τελικά αυτό που με ευχαριστούσε περισσότερο είναι ότι όλα αυτά τα έκανα ΕΓΩ.!!

Ναι ρε συ... μετά από πολύ καιρό έβγαλα το " εγώ" μου, ξεσπάω εκεί, όπως είπα στον Γιάννη μετά όταν με κοιτούσε με απορία και με ρώτησε με κάθε ειλικρίνεια.. "Και γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;" "Άκου να δεις Γιάννη μου, πώς είναι οι μεσήλικες που για να αυτοεπιβαιβεωθούν και να ξεσκάσουν την πέφτουν στις πιτσιρίκες και μετράνε πιπίνια Vs Viagra; Ε εγώ μετράω χιλιόμετρα, κι αντί να την πέφτω σε πιπίνια (με τον κίνδυνο να φάω και χυλόπιτα) θα τρέχω τόσο ώστε ο Φόρεστ Γκαμπ να φαντάζει ερασιτέχνης μπροστά μου" (γέλια)

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου και τελικά να κερδίζεις!

Ι believe I can Fly..........!

Tρέχοντας στη βροχή

Δεν το 'χα να βγω για τρεξιμο σήμερα, από τη μία η βροχή, από την άλλη το αυριανό ταξίδι και το μεγάάαααλο τρέξιμο που έχω προγραμματίσει να κάνω εκεί. Βάλε κι ότι είχα φάει αργά και ένοιωθα το στομάχι μου βαρύ.. ¨Θα αράξω στον καναπέ και δεν θα πάω πουθενά!" είπα και ο εαυτός μου συμφώνησε! "Έχεις κουραστεί πολύ αυτές τις μέρες και σου αξίζει το αραλίκι" Μου είπε.. κι έτσι κι έγινεεεε...... Καθώς καθόμουν στον καναπέ χάζευα το σπίτι. Πόσες αναμνήσεις εδω μέσα.. καλές και κακές, όμορφες κι άσχημες... για κάποιο λόγο στο μυαλό μου έρχονται οι άσχημες. Προσπαθώ να διώξω τις άσχημες αναμνήσεις.. πιάνω να σκεφτώ το τί μου είχε λείψει τόσο καιρό που έλειπα.. Μου είχε λείψει η "άπλα" του σπιτιού, το πόσο φωτεινό είναι... Μου είχε λείψει να μου χαϊδεύει κάποιος τα μαλλιά όταν ξαπλώνω, μου είχε λείψει να ξέρω ότι είναι και κάποιος άλλος εκεί μαζί μου να μοιραστούμε το βάρος της ευθύνης ενός παιδιού. Μου είχε λείψει να ξυπνάω το πρωί και να ακούω "Καλημέρα, Σ' αγαπώ". Μου είχε λείψει να βλέπω τη Μιχαέλα να κοιμάται και αντί για εφιάλτες να έχει όνειρα γλυκά και όμορφα, τόσο όμορφα που να την κάνουν να γελάει στον ύπνο της, να ξεκαρδίζεται! Δεν μου είχε λείψει όμως να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ αργά τη νύχτα περιμένοντας να ακούσω την πόρτα να ανοίγει..., δεν μου είχε λείψει να θέλω να μιλήσω σε κάποιον και ο μόνος που έχω κοντά να είναι η μικρή και κανένα φίλαράκι στο msn. Δεν μου είχε λείψει να νοιώθω σαν οικιακή βοηθός, ή σαν τραπεζάκι που το παίρνεις χαμπάρι ότι βρίσκεται εκεί μόνο αν σκοντάψεις πάνω του. Και πάλι, το μόνο που κάνεις είναι να το σπρώξεις λίγο πιο 'κει για να μη σε ενοχλεί.. Δεν θέλω να είμαι το τραπεζάκι... ξαφνικά άρχισα να "πνίγομαι", η "'απλα" του σπιτιού εξαφανιζόταν σιγά-σιγά, οι τοίχoi έκλειναν και με εγκλώβιζαν, τότε σηκώθηκα, πήγα προς το μπάνιο.. τα αθλητικά μου παπούτσια μου έκλειναν το μάτι πονηρά,.. Τα πήρα πάω στο δωμάτιο, ανοίγω την ντουλάπα το κολάν μου περίμενε.. το πήρα βιαστικά, σειρά έχει το συρτάρι! Κάλτσες, και από το πιό κάτω εσώρουχα. Παίρνω κι ένα μπλουζάκι από το ράφι τα ακουμπάω στο κρεβάτι ευλαβικά! Αρχίζω να βγάζω τα ρούχα που φορούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα πετάω πάνω στο κρεβάτι με την τσαπατσουλιά του μικρού παιδιού όταν πετάει το χαρτί περυτιλίγματος από το Χριστουγεννιάτικο δώρο... δεξιά-αριστερά και όπου νά 'ναι! Έβαλα τα αθλητικά μου ρουχαλάκια με τη λαχτάρα των εραστών που έχουν καιρό να βρεθούν και έφτασε η στιγμή που έβαλα τα παπούτσια μου και έδεσα τα κορδόνια μου.... ΗΔΟΝΗ ανατριχίλα για πρώτη φορά ένοιωσα τόση δύναμη, τόση ελευθερία! Πήρα μια πετσέτα στο χέρι, μια ζακέτα από την κρεμάστρα και έφυγα... έξω ψιχάλιζε, δεν με ένοιαξε καθόλου, 'αρχισα να τρέχω πολύ άργά, πάρα πολύ αργά, βασανιστικά αργά για κάποιους απολαυστικά αργά για 'μένα. Όσο έτρεχα δεν με ένοιαζε τίποτα, ήμουν χαρούμενη, ΕΛΕΥΘΕΡΗ.. και η βροχή δυνάμωσε και σα να ήθελε να μου δείξει ότι συμφωνεί μαζι μου... μου έκανε δώρο λίγο από τη δύναμή της... κι εγώ για να την ευχαριστήσω πήρα το δρόμο για το βασίλειο του αρώματός της.. πήρα το δρόμο για το βουνό... Αργά πολύ αργά, τόσο αργά που ούτε ανηφόρες καταλαβα, ούτε κατηφόρες... Γι αυτό μου αρέσει το τρέξιμο, για αυτή την υπέροχη μοναξιά του. Που σε κάνει να σκεφτείς όλα όσα δεν σκέφτεσαι πουθενά αλλού. Το τρέξιμο σε κάνει να καμαρώσεις τον εαυτό σου, με κάνει να πώ "μπράβο κορίτσι μου!" Για αυτή την τόσο όμορφη μοναξιά που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, που με κάνει πιο υπομονετική μητέρα, που μου δίνει την ευκαιρία να χαρώ, να πονέσω, να τα ζήσω όλα στον βαθμό που θέλω εγώ, γι αυτή την μοναξιά προτιμώ το αργό και παρατεταμένο τρέξιμο.. Σήμερα έτρεχα επί δυόμιση ώρες μέσα στη βροχή. Μύρισα το χώμα, τους ευκάλυπτους, τα πεύκα! Πόσο όμορφα μύριζαν... Πήρα δύναμη να αντέξω όλα αυτά που δεν μου είχαν λείψει αλλά τα ζω καθημερινά. Γύρισα σπίτι φίλησα τη Μιχαέλα, φτιάξαμε παζλ, κάναμε μπάνιο.. μετά εγώ μαγείρεψα... και επειδή βαρέθηκα να περιμένω, και για να μην με πάρει πάλι ο ύπνος στον καναπέ περιμένοντας, είπα να σας τα διηγηθώ όλα αυτά.. Να σας πώ (όχι ότι σας νοιάζει δηλαδή ) ότι σήμερα έκανα το καλύτερο τρέξιμο από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα... Μακάρι κι άυριο να έχω την ίδια όρεξη και το longest run ever (για μένα πάντα μιλάω) να βγεί τόσο όμορφα και γλυκά όσο το τρέξιμο το σημερινό...
Μακάρι όμως να είναι άλλοι οι λόγοι που θα με ωθούν στο τρέξιμο από δω και πέρα κι όχι ο κόμπος που νοιώθω στο λαιμό όσο βρίσκομαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...

Not forgotten

Θυμάμαι... σχεδόν τα πάντα! Ξεχνάω με μεγάλη δυσκολία, ακόμη κι αν συγχωρέσω κάτι δεν παύω να το θυμάμαι. Μπορώ να θυμηθώ με μεγάλη λεπτομέρεια διαλόγους, καταστάσεις, πρόσωπα και κυρίως αρώματα όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Κάποιοι μου λένε ότι είναι καλό αυτό, κάποιοι άλλοι ότι είναι κατάρα. Θα συμφωνήσω και με τους μεν και με τους δε, το αν είναι ευλογία ή κατάρα τελικά, εξαρτάται κυρίως από το τί είναι αυτό που θυμάσαι ή που δεν ξεχνάς και τα συναισθήματα που σου γεννάει αυτή η θύμιση! Όπως η ιστορία που θα σας διηγηθώ, που συνέβη πριν ένα χρόνο ακριβώς σε κάποια που κι εκείνη θυμάται, και που έχει καρφωθεί στη μνήμη μου και που κανένα "ρηφρές" και "φορμάτ" δεν κατάφεραν να τη σβήσουν.


Η Μαρίνα ένοιωθε κουρασμένη, νύσταζε συνεχώς, αυτή η υπνηλία... και μια ανησυχία, ανεξήγητο! Είχε και κάτι ψιλοπονάκια στο στήθος "είναι και αυτή η καθυστέρηση" σκέφτηκε.. "πάλι σκατά ο κύκλος μου κι ας παίρνω τα αντισυλληπτικά μου κανονικά" περνούσαν οι μέρες και μέσα σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και μια απαίσια "μεταλλική" γεύση "βρε λες;" σκέφτηκε... "μα είναι αδύνατον! αποκλείεται, δεν γίνεται πίνω τα χάπια μου κανονικά!"

Την επόμενη μέρα βρισκόταν να κοιτάει μια το κουτάκι και μια το "στυλό" 2 μικρές μπλε γραμμές.. μία στο μικρό παραθυράκι (ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΣΤ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ) και μία στο μεγάλο παραθυράκι (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ!) ξαφνικά τα χέρια της έτρεμαν, μετά δυσκολίας άνοιξε και το άλλο σακουλάκι, έβγαλε και το δεύτερο "στυλό" πάλι.. 2 μπλε μικρές γραμμές.. μία στο μικρό παραθυράκι και μία στο μεγάλο! Τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια της... ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και χτυπούσε το κεφάλι της ρυθμικά πίσω σε αυτόν.. στην αρχή σιγά μετά όλο και πιο δυνατά, μέχρι που δεν άντεξε άλλο.. λύγισαν τα γονατά της βρέθηκε να κάθεται στο βρεγμένο πάτωμα της τουαλέτας της καφετέριας και να κλαίει, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της, (αγαπημένη της κίνηση όταν νοιώθει άσχημα, αμήχανα ) είχε ακουμπήσει το μέτωπό της σε αυτά και έκλαιγε. Κάποιος χτύπησε την πόρτα, η Μαρίνα δεν απάντησε, ξαναχτύπησαν την πόρτα ήταν μια κοπέλα, και φώναζε, "Είστε καλά; Είστε πολύ ωρα μέσα! Θέλετε βοήθεια;" Η Μαρίνα σκούπισε τα μάτια της φύσηξε τη μύτη της , σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω η κοπέλα την κοίταξε... "Είστε καλά;" "Ναι, ευχαριστώ" απάντησε η Μαρίνα, πήγε στο μπάρ πλήρωσε τον καφέ της κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας, μπήκε στο πρώτο φαρμακείο που βρήκε.. "Καλησπέρα 4 τεστ κυήσεως παρακαλώ τα διπλά!" Η φαρμακοποιός την κοιτούσε σα να ήταν φάντασμα! Προτιμάτε το τάδε ή το δείνα;." "Δώστε μου ένα από το καθένα!" "Ξέρετε δεσποινίς και με ένα κάνετε τη δουλειά σας, δεν χρειάζεστε 8 τεστ..." Τέλος πάντων πήρε άλλο ένα πακέτο διπλό.. αυτή τη φορά αυτό με τη ροζ τελίτσα σε κάθε παραθυράκι... κι αυτή τη φορά η ροζ τελίτσα ερχόταν και στρογγυλοκαθόταν θριαμβευτικά και στα δυο παραθυράκια.. και στο μικρό (ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΣΤ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ) αλλά και στο μεγάλο (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ)

4 γραμμούλες και 4 τελίτσες, λές να κάνουν όλα λάθος; Σηκώνει το τηλέφωνο σχηματίζει τον αριθμό του γυναικολόγου της... "Ναι καλησπέρα, έχεις κανένα κενό; για απόψε ναι! Είναι επείγον! Ωραία έρχομαι, σε ευχαριστώ!" Ντύνεται και φεύγει όχι απλώς τρέχοντας, αλλά σε κατάσταση αλοφροσύνης! Φτάνει στο ιατρείο, στην αναμονή έβλεπε διάφορα ζευγάρια, χαρούμενες φάτσες, γυναίκες που χάιδευαν τις μεγάλες ή ακόμη και τις ανύπαρκτες κοιλιές τους, όλες έιχαν και κάποιον μαζί, να μοιραστούν τη χαρά τους! Εκείνη δεν φτάνει που δεν είχε χαρά, δεν είχε και κανέναν άλλον μαζί της...

Ήρθε η σειρά της, μπαίνει στο ιατρείο, και αφού χαιρετιούνται με το γιατρό πάνε μέσα, εκείνος πάει να ετοιμάσει τα "εργαλεία" του στο εξεταστήριο, εκείνη πάει στην τουαλέτα, να βγάλει τα ρούχα της και να φορέσει αυτή τη ρόμπα.. μόλις άλλαξε πήγε στο εξεταστήριο ξάπλωσε έβαλε τα πόδια της στους αναβολείς... "Τί έχουμε;" ρωτάει ο γιατρός "Τί να 'χουμε; Καθυστέρηση έχουμε και 4 τεστ να μας λένε ότι είμαστε έγκυες έχουμε! Πες μου κι εσυ... τελικά... τί έχουμε;" Με αυτόν το διάλλογο (η Μαρίνα είναι γνωστή για τον τρόπο που μπορεί να μετατρέψει το πιο σοβαρό στο πιο αστείο είδικά όταν είναι αμήχανη) η ατμόσφαιρα ελάφρυνε λίγο και αφού γελασαν ήρθε η ώρα της εξέτασης..

Υπέρηχος, κολπικός υπέρηχος, κολπική εξέταση, στο μόνιτορ η Μαρίνα αντίκρυσε αυτές τις εικόνες....



" Σούπερ! Τέλεια όλα μια χαρά! Το φασολάκι σου είναι μια χαρά! Ηλικία κύησης 5 εβδομάδες , Μήκος εμβρύου 3 εκατοστά, Πλακούντας πρόσθιος, πιθανή ημερομηνία τοκετού 17 Ιουνίου!
Μπράβο ρε κούκλα, όλα τέλεια προς το παρόν, αύριο να πας για τον προγεννητικό να τελειώνεις και με αυτό !" ο γιατρός ήταν ενθουσιασμένος κυρίως για δυο λόγους πρώτον γιατί ήξερε πόσο είχε ταλαιπωρηθεί η Μαρίνα να καταφέρει να μείνει έγκυος την πρώτη φορά και πόσες θεραπείες χρειάστηκε και δεύτερον επειδή ήξερε πόσο πολύ η Μαρίνα αγαπάει τα παιδιά και ότι γι αυτήν κάθε παιδί που γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο είναι ένα μικρό θαύμα, ένα αγγελούδι που όλοι οφείλουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε είτε είναι δικό μας παιδί είτε κάποιου άλλου, γι αυτήν όλα τα παιδιά είναι παιδιά της!

Όχι αυτή τη φορά όμως... υπήρχαν συνθήκες που δεν της επέτρεπαν να χαρεί αυτό το θαύμα! Αυτό το παιδί ήταν καταδικασμένο σε θάνατο πριν καν γεννηθεί!

"Μα πώς είναι δυνατόν; Αφού πίνω τα χάπια μου κανονικά, πώς γίνεται να είμαι έγκυος;" "Καμμιά φορά αν ξεχάσεις ένα χάπι ακόμη κι αν το πιεις αργότερα η αποτελεσματικότητά του μειώνεται κι αν το μικρό σποράκι έχει αποφασίσει να γεννηθεί (καλή ώρα) τότε τα αποτελέσματα είναι αυτά!" Είπε ο γιατρός κι έδειξε το μόνιτορ, "τη βλέπεις αυτη την κουκίδα που αναβοσβήνει; είναι η καρδούλα του!" Η Μαρίνα έβαλε τα κλάμματα και του φώναξε.. "ΣΤΑΜΑΤΑ!!! σε παρακαλώ ΣΤΑΜΑΤΑ. Tον "πατερα" προσπαθούσε απο το απόγευμα να τον βρει στο τηλέφωνο και δεν το σηκώνει, μπορεί να ήταν στη δουλειά, θα ξαναπροσπαθούσε αργότερα να τον βρει... πάντως σε κάθε περίπτωση ζήτησε από τον γιατρό της να της κλείσει ένα χειρουργείο για την διακοπή της κύησης... "Είναι κρίμα γλυκιά μου, δεν θελεις να το σκεφτείς λίγο; Κοίτα το πως έχει γαντζωθεί μέσα σου, και ξέρω ότι όλη η διαδικασία αυτή είναι ψυχοφθόρα και δεν είναι κάτι που το ξεχνάς έυκολα! Σκέψου το, προσπάθησε να μιλήσεις στον "μπαμπά", είναι και δικό του μωρό, μπορεί να βρείτε μιαν άλλη λύση.."

Η Μαρίνα από την ώρα που έφυγε από το ιατρείο και μέχρι αργά το βράδυ καλούσε συνέχεια τον "μπαμπά" του μωρού, δεν της απαντούσε.. δεν περίμενε κάτι, το μόνο που ήθελε ήταν να του το πει, να μην το περάσει μόνη της αυτο... κάποια στιγμή λίγο πριν τα μεσάνυχτα επιτέλους απαντάει στην κλήση της.. "Έλα Μαρίνα, κλείσε θα σε πάρω εγώ σε λίγο" εκείνη έκλεισε και περίμενε... ξαναμιλήσανε ένα μήνα αργότερα.....

Εκείνη η νύχτα και η επόμενη ήταν οι χειρότερες της ζωής της! Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της την εικόνα



3 εκαστοστά μωρό κι είχε κιόλας εγκέφαλο, καρδούλα, συκώτι και την απαρχή των άκρων του. Ακόμη και ματάκια είχε.. Θα πονούσε 'αραγε; Θα ένοιωθε; στο μυαλό της συνέχεια στριφογύριζαν οι απορίες αυτές. Ζητούσε συγγνώμη από το μικρό χαρτάκι του υπερήχου.. φοβόταν να πιάσει την κοιλιά της μήπως και το μωρό ένοιωθε... μήν τυχόν κι ένοιωθε αγάπη.. Του ζητούσε συγγνωμη και προσπαθούσε να του εξηγήσει γιατί θα το σκοτώσει. Του έλεγε ότι αν γινόταν ένα θαύμα και μπορούσε να το δει να μεγαλώνει θα ήθελε να έχει τα μάτια του... (ποτέ δεν είπε "ΜΠΑΜΠΑΣ" σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν μαμά και μπαμπάς..) Κοιτούσε το παιδί της που κοιμόταν κι έλεγε "ήσουν και σύ κάποτε 3 εκατοστά.. και κοίτα πόσο μεγάλο και γερό αγγελούδι έγινες... πές μου όταν ήσουν τόσο.. 5 εβδομάδων έμβρυο και 3 εκατοστά άνθρωπος ένοιωθες τίποτα; ένοιωθες πόνο;" ... κι έκλαιγε.. Σκέφτηκε να στειλει μέιλ ή sms στον "μπαμπά" του μωρού, να του το πει.. αλλά σκέφτηκε ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να της μιλήσει κάν, δεν θέλει να την ακούσει, σιγά μην την πιστέψει κιόλας.. φαντάζεσαι; Πώ πωωω καλύτερα να μην το ζούσε ποτέ αυτό! Αυτή την αμφισβήτηση.. εδώ την αμφισβητεί για άλλα πιο ασήμαντα φαντάσου γι αυτό... Δεν ξαναπροσπάθησε να του το πει... κι αυτός δεν ξαναεπικοινώνησε μαζί της όπως έιπαμε για τον επόμενο μήνα..
Πήγε μόνη της στο νοσοκομείο, δεν είχε κανέναν μαζί γιατί πολύ απλά κανείς δεν ήξερε τίποτα... σε ποιον να το έλεγε;
Άνοιξε τα μάτια της και ανακάλυψε ότι ξυπνάει στην ίδια αίθουσα ανάνηψης που την πήγαν μετά τον τοκετό της πριν μερικά χρόνια.. το κοντράστ των συναισθημάτων τεράστιο!

Τότε: χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση...
Τώρα: Πόνος, μοναξιά, ντροπή, απελπισία...

Έκλαιγε σιωπηλά, την είδε ένας νοσηλευτής, πάει κοντά της και της λέει: "Θέλεις να φωνάξω κάποιον δικό σου; Δεν απαντάς.. κατάλαβα μόνη σου είσαι; Καλά για όσο είσαι εδώ πες πως έιμαι αδερφός σου, μίλα σε μένα.. κλάψε μαζί μου.. μην ντρέπεσαι!"

Δεν του είπε τίποτα..αλλά έκλαψε.. έκλαψε τόσο πολύ μέχρι που δεν είχε πια δάκρυα, μέχρι που δεν είχε πια ψυχή για τα βγάλει... Πέρασε η ώρα, ήρθε η ώρα να φύγει, ψιλοζαλιζόταν, ένοιωθε αδύναμη.. πήγε στο σπίτι της με ραδιοταξί, πήρε το παιδάκι της αγκαλιά και έκλαιγε.. μέχρι που αποκοιμήθηκε... όταν ξύπνησε συνειδητοποίησε ότι αφού ακόμη δεν έιχε μισήσει τον άνθρωπο αυτόν, αφού ακόμη δεν τον είχε πάρει τηλέφωνο να τον διαολοστείλει, ότι αφού ακόμη και τώρα τον σκέφτεται και η καρδιά της χτυπάει γρήγορα.. τότε ναι.. αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να το έχει καταλάβει κάν ούτε και αυτή είχε προλάβει και τον είχε αγαπήσει... τόσο πολύ και τόσο δυνατά που κανείς δεν θα το μάθαινε ποτέ.. (εκτός από ΄μένα!) Άλλωστε δεν έφταιγε κι αυτός.. ήταν απλά BAD TIMING.....
Η Μαρίνα από τότε δεν έχει ξανακοιμηθεί κανονικά.. σχεδόν κάθε βράδυ έχει εφιάλτες.... αλλά είναι λίγο πιο ανάλαφρη τώρα γιατί τουλάχιστον έστω και αργά.. πολύ αργά μπόρεσε και το μοιράστηκε με κάποιον.. στην αρχή με μένα.. μετά με τον παρόλίγο "μπαμπά" και τώρα επετειακά και μέσω εμού και μαζί σου....

Run baby run!!!

Το παιδί μου, το σπλαχνάκι μου, το κορίτσι μου! Τα κατάφερε! Είμαι περήφανη! Ναι! Είμαι χαζομαμά και μου αρέσει! Και γιατί να μην είμαι;

Μπερδέυτηκες ε; Άκου λοιπόν να δεις...

Καμμιά φορά που και πού, παίρνω τη μικρή μαζί μου για τρέξιμο. Καλά μην φανταστείς ότι τρέχω.. αλλά η μικρή μου νεραϊδούλα το χαίρεται και όταν χαίρεται εκείνη χάιρομαι κι εγω!

Με αυτά και μ' αυτά λοιπόν, της πρότεινα να τρέξει κι εκείνη σήμερα στον γύρο του Αιγάλω. Είχε αγώνα 2 χιλιομέτρων για τα παιδιά παράλληλα με αυτόν των 8 χιλιομέτρων για τους μεγάλους. Και προς μεγάλη μου έκπληξη η απάντηση ήταν "ΝΑΙ! Αμέ!" Κι έτσι σήμερα το πρωί- πρωί ξεκινούσαμε για το "μπαρουτάδικο" στο Αιγάλεω...


Φτάσαμε εκεί και η μικρούλα μου στάθηκε υπομονετικά στο τραπεζάκι της γραμματείας και περίμενε να πάρει το νούμερό της. Το πήραμε... το βάλαμε....


και περιμέναμε...

Και είχε μεγάλη υπομονή το κορίτσι μου, ακόμη κι όταν της ήταν δύσκολο...

Και επιτέλους ήρθε η ώρα, και το μωρό μου έτρεξε, έτρεχε σαν τον άνεμο.. με χαμόγελο στα χείλη, φανερά ικανοποιημένη, έδειχνε πόσο πολύ το χαιρόταν όλο αυτό,
κι εγώ την περίμενα στον τερματισμό της, και την έπιασα από το χέρι και τερματίσαμε μαζί! Και ήταν πολύ χαρούμενη εκείνη... και ήμουν πολύ συγκινημένη εγώ και πανηγυρίσαμε τον τερματισμό του πρώτου της αγώνα

Και πήρε και τα αναμνηστικά της.. Πόσο χαρούμενη ήταν η γλυκιά μου! Πόσο περήφανη για τον εαυτό της..

Και το κοριτσάκι μου έδειχνε με καμάρι το αναμνηστικό της.. και η μαμα της ψήλωνε 10 πόντους..

Και μια τελευταία αναμνηστική εκεί στο γρασίδι..
.... και η χαζομαμά καθόταν λίγο πιο δίπλα και την καμάρωνε με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, και το δάκρυ που έτρεξε από το μάτι της μαμάς δεν ήταν πόνου.. ήταν περηφάνιας, ήταν χαράς!
Για αυτό το παιδί μπορώ να κάνω τα πάντα! Να θυσιάσω τα πάντα! και κάτι τέτοιες μικρές χαρές είναι που μου το θυμίζουν και που μου δίνουν τελικά τη δύναμη να κάνω γι αυτήν, όλα όσα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ στη ζωή μου ότι θα κάνω....
Κυρίες και κύριοι... να σας συστήσω τη Μιχαέλα!