Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Θα ήταν λέει κάποιος εδω... εσύ! Θα ήταν λέει εκείνη... εγώ!


Ήταν ξαπλωμένη, κουλουριασμένη, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της. Το βλέμα της σταματημένο σε μια γωνιά του δωματίου. Παγωμένο βλέμα όπως κι αυτή. Ακίνητη, σχεδόν νεκρή, φοβισμένη! Σαν ηλεκτρικό ρεύμα να διαπέρασε τη σπονδυλική της στήλη, ανατρίχιασε, έσφιξε πιο δυνατά τον εαυτό της στην αγκαλιά της. Δεν ήταν μόνη έλεγε, είχε εκείνη. Τα μάτια της καρφωμένα εκεί στην ίδια γωνιά, (χωρίς όμως να βλέπει τίποτα, απλά κάπου έπρεπε να "ακουμπήσει" το βλέμα της) στεγνά πια, σχεδόν πονούσαν. Τα είχε στεγνώσει ο αέρας του δωματίου, δάκρυα δεν άφηνε να βγουν για να τα υγράνουν, να κλείσουν δεν τα άφηνε γιατί φοβόταν.... Φοβόταν αυτά που έβλεπε όταν έκλεινε τα μάτια της. Εικόνες αγαπημένες, χαμόγελα ζεστά, χάδια φευγαλέα, αγγίγματα ερωτικά. Τα φοβόταν πολύ, δεν μπορούσε να τα αντέξει, της θύμιζαν... ΖΩΗ! Δεν ήθελε τίποτα που να της θυμίζει ζωή, εκείνη δεν είχε, δανειζόταν χαρές, λύπες, στιγμές άλλων και ζούσε μέσα απ' αυτές! Έκλεβε! Ναι αυτό ήταν, μια κλέφτρα! Μια σιχαμερή, ποταπή και ύπουλη κλέφτρα....

Δεν μπορούσε να χαρεί το παιδί της.... έκλεβε στιγμές με τα παιδιά των άλλων.

Δεν είχε κάποιον να του λέει ότι τον αγαπά... έκλεβε στιγμές και άκουγε τους άλλους να το λένε.

Δεν είχε κανέναν να ξυπνήσει με ένα φιλί... έκλεβε στιγμές και χαιρόταν με τους άγνωστους που αντάλαζαν φιλιά κάτω από το παραθυρό της.

Δεν είχε κανέναν να του πει πως πέρασε τη μέρα της... έκλεβε στιγμές και καθόταν στο παγκάκι του πάρκου ακούγοντας τις αφηγήσεις των άλλων.

Δεν είχε κανέναν να την ερωτευτεί.... έκλεβε στιγμές και αναμνήσεις.. και προσποιούταν ότι ήταν το παρόν της.

Δεν είχε ζωή και δεν ήθελε τίποτα να της θυμίζει πώς ήταν όταν είχε...

Δεν ήθελε να τη λυπάται κανείς.. και φορούσε το πιο λαμπερό της χαμόγελο, ψεύτικο, πλαστικό και άβολο. Τώρα ήταν μόνη της, δεν χρειαζόταν να το φοράει πια.. Το έβγαλε και το ακούμπησε προσεκτικά πάνω στο κομοδίνο. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, πόσο άσχημη ήταν! Ξαναπήρε το χαμόγελο, το φόρεσε πάλι, κοιτάχτηκε ξανά, τώρα δεν ήταν μόνο άσχημη ήταν και αστεία... πόσο "ξένο" ήταν πάνω της. Το έβγαλε και το πέταξε μακρυά, ούτε που είδε πού προσγειώθηκε, δεν την ένοιαζε, δεν θα το χρειαζόταν πια... ξάπλωσε και αγκάλιασε τα γόνατά της, "κάρφωσε" το βλέμα της σε μια γωνιά και περίμενε. Περίμενε όλες τις σκέψεις της να περάσουν μία-μία, όλες τις αναμνήσεις της να έρθουν και να τη γρονθοκοπήσουν η μία μετά την άλλη. Περίμενε τα δάκρυα να γίνουν κόμπος στο λαιμό και να μην τα αφήσει να φτάσουν στα μάτια, περίμενε ....περίμενε ότι θα ξυπνήσει μια φορά και θα ήταν όλα λέει όνειρο, ένας εφιάλτης, και θα άνοιγε τα μάτια της και όλα θα ήταν αλλιώς.. Θα ήταν λέει κάποιος εκεί, να της χαϊδέψει τα μαλλιά, να τη φιλήσει και να της πεί "όνειρο ήταν... πάει πέρασε". Θα ήταν λέει κάποιος εκεί να την αγκαλιάσει και να της πει ότι την αγαπά. Θα ήταν λέει κάποιος εκεί που θα την είχε ερωτευτεί και θα την έπνιγε με τα φιλιά του... Και τότε λέει θα ομόρφαινε πάλι, και το χαμόγελο θα επέστρεφε στα χείλη της, αλήθινό και όμορφο...

Θα ήταν λέει κάποιος εκεί να το δει και να χαμογελάσει μαζί της... Θα ήταν λέει όλα αλλιώς, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι φωνές πιο χαρούμενες, οι μέρες πιο φωτεινές, οι νύχτες γεμάτες έρωτα, τα μάτια δίχως δάκρυα... Θα ήταν, αλλά δεν έιναι! Τίποτα δεν έιναι... εκείνη ακόμη φοβάται τις σκέψεις της, ακόμη πονάει με τις αναμνήσεις της, ακόμη κλέβει στιγμές... ξένες και τις κάνει δικές της! Απ' αυτόν τον εφιάλτη δεν θα ξυπνήσει ποτέ, παρά μόνο............

11 σχόλια:

johnbiker είπε...

θλιψη...................
με στεναχωρησες

antinetrino είπε...

Τι πάθαμε ξαφνικά? Μας πήρε από κάτω η μου φαίνεται? Είμαστε στις μαύρες μας? Έχουνε τεντώσει τα νεύρα μας σαν τις χορδές του βιολοντσέλου? Θέλουμε να δέσουμε μια θηλιά στο λαιμό μας και να κρεμαστούμε από τον πολυέλαιο ?Θέλουμε να λουστούμε με πετρέλαιο και να γίνουμε κάρβουνο σε μια κεντρική πλατεία? Θέλουμε να βάλουμε το δάχτυλο στην πρίζα για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχει καεί καμιά ασφάλεια? Θέλουμε να φάμε ένα τοστ με φέτες ζωής καραμολέγκος, ποντικοφάρμακο και καπνιστή γαλοπούλα? Θέλουμε να γίνουμε κολλητοί με έναν ανθρωποφάγο ώστε να γίνουμε κάποια στιγμή γεύμα του? Θέλουμε να πέσουμε στις ράγες του τρένου? Θέλουμε να πέσουμε από γκρεμούς, γέφυρες ή στις ρόδες ενός οδοστρωτήρα? Θέλουμε να μας πέσει μια γλάστρα, ένα αμόνι ή ένα πιάνο στο κεφάλι την στιγμή που περπατάμε αμέριμνοι στο πεζοδρόμιο? Θέλουμε να μας χτυπήσει κεραυνός, να μας πνίξει μια πλημμύρα ή να μας παρασύρει ένας τυφώνας? Θέλουμε να μας κομματιάσει καρχαρίας , να μας καταπιεί μια φάλαινα ή να πατήσουμε αχινό? Θέλουμε να μας τυλίξει ανακόντα , να μας τρακάρει αγριογούρουνο ή να μας γδάρει μια αρκούδα? (……κλπ……????)

Σε καταλαβαίνω απόλυτα και έχεις κάθε δικαίωμα να θέλεις κάτι από τα παραπάνω, όμως………........... σφύριξε χαρούμενα μπορείς , δες την θετική πλευρά της ζωής....
Κράτα καλά.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αυθεντικό το βαθύ του γκρι. Απ΄αυτά που κανονικά δεν πρέπει να χαλάει κανείς το αληθινό τους χρώμα, με κανένα σχολιασμό, με καμιά λέξη.

Μετά ρίχνεις μια ματιά στη φωτό της από κάτω αλήθειας, μια αχτίδα ροζ έρχεται και δένει τόσο μ΄εκείνο το γκρίζο.

Σε ποιόν αρέσει να ντύνεται μόνο με γκρι; Μόνο με ροζ;

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ johnbiker

Δεν ήταν στις προθέσεις μου!


@ antinetrino

όχι, με παρεξήγησες δεν θέλω να πεθάνω.. (φτου φτου) να ζήσω θέλω!!! Να ζήσω και μάλιστα όμορφα και δυνατά! Αυτό μου λείπει...μια όμορφη ζωή!

Φιλιά !

@ ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ' ΑΛΩΝΙ

Πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχε και το γκρι και το ροζ.
Δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε το ροζ χωρίς το γκρι... και το αντίστροφο!

Τα φιλιά μου!

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Για να παίζει Host Of Seraphim κάτι έχεις εσύ...Μπές γρήγορα MSN να τα πούμε!!!

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ Gi Gaga Kouni Beli

Μπήκα και μάλλον σου έχει "χακέψει" τον κωδικό ο Λεφάκης! Εγώ για κλαψομουνιές έλεγα για ωροσκόπους μου απαντούσε ο Λεφάκης!

Ανώνυμος είπε...

Επ; Τι έγινε εδώ; Δεν θέλω αηδίες! Θα περάσουμε ένα πολύ ωραίο χειμώνα παρέα όλοι μαζί.

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ ΜpinelikoMistress

Τί να γίνει.. είναι ξέρεις, αυτό που καμμιά φορά γαμιούνται τα πάντα (και τα κοάλα, και τα καγκουρώ και όλοι εκτός από εμάς τελοσπάντων...:p)
Xτυπιέμαι, κλαψομουνιάζω, πέφτω ανάσκελα στα πατώματα σαν τις κατσαρίδες για περίπου 24 ώρες... μετά μου περνάει και ξανά προς τη δόξα τραβώ!!

Μια χαρά χειμώνα θα περάσουμε... δεν το συζητώ!

kanivallos είπε...

Αν...αν ίσχυαν πάντα τα αν, θα είχαν σκοτωθεί τα όνειρα μας.

Ανώνυμος είπε...

Αδυνατώ να σε φανταστώ ανάσκελα σαν κατσαρίδα. Σε φαντάζομαι πάνω σε μια σέλα ποδηλάτου, μέσα στην καλή χαρά, με την μικρή μέσα στο μπροστινό καλάθι...

Πέρασαν οι 24 ώρες και σε θέλω πίσω!
(χτυπάει το πόδι της κάτω).

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ Kanivallos

Aς ίσχυαν μερικά από τα "αν" μου... και από όνειρα..... εχω πολλά!

Καλή σου μέρα!


@ MpinelikoMistress

Επανήλθα δριμυτέρα λέμεεε!

Φιλί μεγάλο (εις διπλούν)!