Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ....

Έφτιαξε μια τούφα από τα μαλλιά της που ατίθασα έπεφτε στα μάτια της. Έπιασε με μια απότομη κίνηση τα κλειδιά από το τραπέζι κι έφυγε.. Ανέβηκε πάνω στο ποδηλατάκι της, παρά την εξέλιξη στα δημοφιλή δίτροχα, εκείνη επιμένει στο παλιό χωρίς ταχύτητες, ρομαντικό "κοριτσίστικο" ποδήλατο της. Αυτό που έχει από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια.. και ξεκίνησε. Πήρε το δρόμο που θα την οδηγούσε εκεί. Σε εκείνον που την ηρεμεί, την κάνει να νοιώθει σπουδαία, δυνατή, χαρούμενη, γυναίκα και κορίτσι την ίδια στιγμή!
Σε όλη τη διαδρομή, σε κάθε πεταλιά, σκεφτόταν πόσα έχει να του πει. Πόσα νέα.. πόσα ευχάριστα και άλλα πόσα δυσάρεστα, να του πει πόσο της έχει λείψει όλον αυτό τον καιρό. Πόσες φορές κοιμάται με τη σκέψη του και ξυπνάει με το άρωμα του... Σκεφτόταν πώς θα χωρέσει μέσα στις λίγες ώρες που θα τον δει όλα αυτά που θέλει να του πει.. πώς θα "χορτάσει" την επιθυμία της, πώς θα γεμίσει την ψυχή της..και πώς θα τα κάνει όλα αυτά χωρίς να "πνίξει", χωρίς να του κλέψει το χρόνο που έχει στη διάθεση του, χωρίς να γίνει κουραστική... Τα έχει φτιάξει όλα στο μυαλό της.. όλα έχουν μπει σε σειρά... έχει κάνει πολλές φορές πρόβα στον καθρέπτη της και είναι έτοιμη! Έχει πάνω από μήνα να τον δει.. πόσες ώρες μακρυά, πόσες μέρες χωρίς το άγγιγμα του..
Επιτέλους έφτασε! Βρήκε ένα δέντρο κάτω από τη σκιά του οποίου θα "προστάτευε" το καλό της ποδηλατάκι. Το ακούμπησε απαλά.. του χάιδεψε τη σέλα, χαμογέλασε και πήγε προς την εξώπορτα του μικρού σπιτιού.. του "πύργου" που μέσα του κοιμάται ο πιο όμορφος, ο γλυκός, ο πιο σπουδαίος "πρίγκηπας" του κόσμου. Και φαντάσου όταν ήτανε μικρή και η μαμά της της διάβαζε παραμύθια εκείνη έλεγε πως δεν υπάρχουν πρίγκηπες. (μωρέ και πρίγκηπες υπάρχουν και νεράιδες και ξωτικά, και δράκοι και ζουν ανάμεσα μας)
Χτύπησε την πόρτα δυνατά.. για να κρύψει το "τοκ, τοκ, τοκ" τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς της.
Όταν άνοιξε η πόρτα και τα μάτια της αντίκρισαν τα δικά του πανέμορφα μάτια.. ο χρόνος σταμάτησε για άλλη μια φορά, και όπως γίνεται πάντα ξέχασε όλα όσα ήθελε να του πει... τί σημασία έχουν όλα αυτά όταν έχει μπροστά της, δίπλα της.. μέσα της τον άνθρωπο που της δίνει ζωή; Τον αγκάλιασε δυνατά, τον φίλησε, τον γεύτηκε, μαγεύτηκε για άλλη μια φορά, "κούρνιασε" δίπλα του, τον είδε να κοιμάται και να χαμογελά.. κοιμήθηκε ήρεμα κι εκείνη..
Λίγη ώρα μετά ήξερε ότι πρέπει να τον αποχωριστεί.. Η πιο δύσκολη ώρα..
όταν ήταν μικρή η γιαγιά της της έδινε ένα γλειφιτζούρι "κοκοράκι" αλλά επειδή ήταν μεγάλο και "πολύ" για να μη χαλάσει τα δόντια της.. η γιαγιά της το άρπαζε από τα χέρια πρίν ακόμη το χορτάσει, και το τύλιγε στο σελοφάν "το υπόλοιπο άλλη φορά δεν είναι για χόρταση" έτσι της έλεγε.. και εκείνη έμενε με τη γλύκα στο στόμα και δεν έτρωγε τίποτα άλλο για ώρες πολλές για να κρατήσει την όμορφη γλυκιά γεύση στο στόμα της για όσο πιο πολύ μπορούσε..
Έτσι και με εκείνον.. πριν τον χορτάσει πρέπει να τον αποχωριστεί.. και πάντα πριν να φύγει για να γυρίσει στην άχαρη ζωή της.. τον αγκαλιάζει δυνατά.. και όλες τις οι αισθήσεις ανοίγουν διάπλατα τις "πόρτες" τους για να "φυλακίσουν" για όσο πιο πολύ μπορούν, το άρωμα, τη γεύση, τη φωνή, τη μορφή του... και η "γλύκα" να μείνει για όσο πιο πολύ γίνεται...
Πίσω στο ποδηλατάκι της.. με συναισθήματα ανάμεικτα... ευγνωμοσύνη που έχει έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή της και φόβο μήπως τον χάσει...
Πεταλιές πότε γρήγορες και πότε αργές μέχρι να φτάσει πίσω στην πραγματική της ζωή.. να βάλει πάλι πάνω στο πιάνο της το ρολόι και το μετρονόμο.. που θα μετράνε τις ώρες τις μέρες, τους μήνες τα λεπτά μέχρι να ξαναβγεί το γλυκό από το σελοφάν και να χαρεί κάθε κύτταρο του κορμιού της. Μέχρι να ξανά- ανοίξει η πόρτα και τα μάτια της να αντικρίσουν ξανά τη σπίθα των ματιών του.. αν κάνεις ησυχία ίσως και να ακούσεις το μετρονόμο και την καρδιά της.. τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ......