Η νεράιδα Μιχαέλα και τα χρώματα του ουράνιου τόξου

"Με το πρώτο γέλιο ενός μωρού μια νεράιδα γεννιέται.." Έτσι μας έλεγε η μαμά μου όταν ήμασταν μικρά! Φαίνεται πως κάποιο πολύ όμορφο και σημαντικό μωρό γέλασε για πρώτη φορά όταν γεννήθηκε η μικρή και πανέμορφη νεράιδα Μιχαέλα! Η μικρούλα αυτή νεράιδα, ήταν όμορφη, με δυο ζωηρά γκριζογάλανα ματάκια που σε κοιτούσαν πονηρά κάθε που ετοιμαζόταν να κάνει ζαβολιά η μικρή νεραιδούλα. Έτσι πονηρά με κοίταξαν κι όταν είδε για πρώτη της φορά ένα αληθινό ουράνιο τόξο! Της έκανε τόση εντύπωση που της καρφώθηκε η ιδέα στο μικρό της μυαλουδάκι ... Να πάει να δει και να γνωρίσει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου από κοντά! Όλα τα φρόνιμα και συνετά παιδάκια ξέρουν ότι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο! Όλα, εκτός από τη μικρή ατίθαση νεράιδα.. που έκανε πως δεν το ήξερε ή πως δεν την ένοιαζε! Μάταια η μαμά της προσπαθούσε να τη μεταπείσει.. εκείνη το είχε αποφασίσει! Αύριο πρωί-πρωί, με το πρώτο φως του ήλιου θα ξεκινούσε να πάει στη βάση του ουράνιου τόξου, να βρει την πολύχρωμη σκάλα που θα την οδηγούσε ψηλά εκεί που ήταν οι χρωματοφύλακες.. αυτοί που ήταν οι φρουροί των χρωμάτων του ουράνιου τόξου και δεν επέτρεπαν σε κανέναν να τα δει από κοντά χωρίς να δώσει πολύτιμο αντάλλαγμα...

Έτσι κι έγινε, μόλις ξημέρωσε σηκώθηκε σιγά-σιγά από το μικρό της νεραϊδοκρεβατάκι και πήρε το δρόμο των χρωμάτων.. Περπάτησε με τα γοργά, μικρά, ζωηρά βηματάκια της κι έφτασε στη βάση του ουράνιου τόξου, εκεί που ήταν η μυστική πολύχρωμη σκάλα που οδηγεί στην "καρδιά" του ουράνιου τόξου και που μόνο τα παιδιά μπορούν να τη δουν..Η νεράιδα Μιχαέλα έβγαλε τα παπουτσάκια της για να μή λερώσει τα όμορφα χρωματιστά σκαλοπατάκια κι ανέβηκε στο πρώτο σκαλί.. το κόκκινο! Μόλις πάτησε πάνω του ένα μικροσκοπικό ξωτικούλι εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε:
-Είμαι ο κόκκινος χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να δω από κοντά τα χρώματα του ουράνιου τόξου! Θα με βοηθήσεις;
-Χμμμμ... εγώ μπορω να σε πάω μόνο στο κόκκινο χρώμα και από ΄κει να προχωρήσεις για τα υπόλοιπα.. αλλά θέλω ένα αντάλλαγμα...
-Ό,τι θέλεις καλέ μου χρωματοφύλακα...
-Θα σε πάω στην κόκκινη χωρα του ουράνιου τόξου μόνο αν μου δώσεις τη γεύση σου!
-Χαρά στο πράγμα! Είπε απερίσκεπτα η μικρή νεράιδα.. Πάρτην!
Και με μιά κίνηση μαγική ο κόκκινος χρωματοφύλακας της πήρε την γεύση.. Ανοιξε μια κόκκινη πόρτα πάνω στο κόκκινο σκαλί και βρέθηκε σε μιά κόκκινη πολιτεία... με πολλές παπαρούνες,  ντομάτες, κεράσια, φράουλες, και ό,τι άλλο κόκκινο βάζει ο νούς.
-Δοκίμασε μια φράουλα ! Ξερω ότι είναι το αγαπημένο σου φρούτο! Της ειπε ο χρωματοφύλακας..

-Ωωω, ευχαριστω πολύ! Είπε η νεραϊδούλα και πήρε την πιο μεγάλη, την πιο κόκκινη, την πιο ζουμερή φράουλα της κοκκινοχώρας. Τη δαγκώνει με λαχτάρα, αλλά... πώπώ συμφοράααα! Η φράουλα δεν είχε καμμία γέυση, καμμία νοστιμάδα! Ήταν άνοστη! Παίρνει ένα κεράσι... μεγάλο και τραγανό! Το βάζει στο στόμα της αλλά κι αυτό...ΑΝΟΣΤΟ! Ουτε γλύκα, ούτε ξυνίλα, ούτε πικρό, ούτε γλυκόξυνο.. ΤΙΠΟΤΑ! Η μικρή νεράιδα ήθελε να κλάψει..
-Δωσε μου πίσω τη γεύση μου! Ειπε αυστηρα στο χρωματοφύλακα
-Αααα, λυπάμαι δε μπορώ εγω! Από τη στιγμή που την παρεδωσες δε σου ανήκει πια..και είδες πόσο πολύτιμη είναι; η γευση σου ανήκει πλέον στη Βασιλισσα του Ουράνιου Τόξου. Εκείνη έχει όλα τα ανταλάγματα και μόνο εκείνη μπορει να στην επιστρέψει... ΑΝ θελήσει βέβαια..!
-Και πού θα τη βρω;
-Στο τέλος του δρόμου.. και αφού περάσεις από όλους τους χρωματοφύλακες, που ο καθένας από αυτούς θα παίρνει ένα αντάλαγμα για να σε αφήσει να περάσεις και να γνωρίσεις κάθε χρωμα χωριστά μέχρι να φτάσεις στο πολύχρωμο Παλάτι της βασίλισσας...
Τί να κάνει η μικρή νεράιδα Μιχαέλα; αποφάσισε να συνεχίσει.. ειχε χασει τη γεύση της.. τή χειρότερο μπορούσε να συμβεί;
Ανεβαίνει λοιπόν στο δεύτερο σκαλί.. το πορτοκαλί σκαλοπάτι. Αμέσως πατεχτηκε μπροστά της το πορτοκαλί μικροσκοπικό ξωτικό!
-Είμαι ο πορτοκαλί χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...

-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;

-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου! Θα με βοηθήσεις;

-Εγω μόνο για το πορτοκαλί χρωμα είμαι υπέυθυνος... Και για να σε αφήσω να περάσεις θέλω να μου δώσεις ένα αντάλαγμα..

-Ότι θέλεις καλό μου ξωτικό...

-Θέλω την αφή σου!

-Την αφή μου; Σιγά! Και γω που νόμιζα ότι θα ζητούσες κάτι σημαντικό κι εσύ.. όπως η γεύση... Την αφή μου θες; Πάρτην! 

Και με μια κίνηση μαγική ο πορτοκαλί χρωματοφύλακας πήρε την αφή της Μιχαέλας και της άνοιξε την πύλη της πορτοκαλί πολιτείας. Σωστά το φαντάστηκες! Εκεί ήταν όλα πορτοκαλί! Χιλιάδες πορτοκάλια, μανταρίνια, λίμνες, ποτάμια και θάλασσες από πορτοκαλάδα, ο ουρανός ήταν πάντα πορτοκαλής.. και ο ήλιος σα να ήταν πάντα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα!! Ηταν πολύ όμορφα!... 

-Ελα να πάιξουμε ένα παιχνίδι.. ειπε το πορτοκαλί ξωτικό στη Μιχαέλα.

-Θα σου δέσω τα μάτια σα να παίζουμε τυφλόμυγα, θα σου δίνω πραγματα κι εσυ χωρίς να τα δεις.. θα πρεπει να τα αναγνωρίσεις.

-Α, τί ωραία! Ευκολο παιχνίδι και διασκεδαστικό! ειπε η μικρή απερίσκεπτη νεραϊδούλα.. Δένει τα ματάκια της με ενα πορτοκαλί μαντήλι το ξωτικό και της δίνει το πρώτο αντικείμενο ήταν ένα μαλακό λούτρινο μπαλάκι.. Το παίρνει στα χεράκια της η Μιχαέλα αλλά μάταια! Δεν ένοιωθε τίποτα! ήταν μαλακό; σκληρό; ζεστό; κρύο; απαλό; τραχύ; ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορούσε να νοιώσει γιατι ειχε χαρίσει την αφή της σαν αντάλλαγμα στον πορτοκαλή χρωματοφύλακα της Βασίλισσας! "Που να το φανταστώ ότι και η αφή είναι τόσο σημαντική;" σκέφτηκε η νεράιδα λυπημένη και είπε:

-Εντάξει το πήρα και αυτο το μάθημα  καλό μου ξωτικό, δε θέλω να παίξω άλλο... "Και η ΑΦΗ μας είναι πολύ σημαντικό πράγμα!" πάμε παρακάτω... να φτασω  στη Βασίλισσα μήπως αν της εξηγήσω με λυπηθεί και μου δωσει πίσω τη γευση αλλά και την αφή μου!
Ετσι λοιπόν έφτασε στο τρίτο σκαλοπάτι.. το κίτρινο! Ακολούθησε ο ίδιος διάλογος όπως και με τους προηγούμενους χρωματοφύλακες..

-Είμαι ο κίτρινος χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;

-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...

-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;

-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου και την αφή μου ! Θα με βοηθήσεις;

-Γαι την κίτρινη πολιτεία .. ναι! Αλλά θελω κι εγω ένα ανταλλαγμα!...

-Ουφ.. ξεφύσηξε η μικρή.. τί θέλεις εσύ; 

-Εγω θέλω.. την όσφρησή σου! 

-παρτην! 

Και με μιά κίνηση μαγική άνοιξε μπροστά στα πόδια της η πύλη της κίτρινης πολιτείας! Εκεί ήταν όλα κίτρινα! Εκατομμύρια λεμόνια, μαργαρίτες, χρυσάνθεμα, ηλιοτρόπια, μικρά πανέμορφα κίτρινα λουλουδάκια, μέλισσες (χωρίς μαυρες και καφέ ρίγες.. μόνο κίτρινες.. λιγότερο ή περισσότερο έντονες)  Βλέπει ένα όμορφο νυχτολούλουδο..κίτρινο-κίτρινο με δυο μελισσούλε πάνω του να ρουφάνε αχόρταγα την κατακίτρινη γύρη. Το ξωτικό σκύβει και το μυρίζει.. 

-Μμμμμμ! Μοσχοβολάει! Μύρισε το κι εσυ! Είναι υπέροχο το άρωμα του!

Σκύβει και η Μιχαέλα αλλα που! Δεν είχε πια όσφρηση.. δεν μπορούσε να μυρίσει το όμορφο λουλούδι.. ούτε τη μοσχοβολιά από το κίτρινο ζαχαροπλαστείο που ήταν δίπλα, ούτε το σαγηνευτικό άρωμα του κίτρινου γιασεμιού που για το άρωμα του ερχότανε κόσμος από όλα τα ουράνια τόξα της γης!

-Πάμε παρακάτω... είπε λυπημένη. Και έφτασε στο πράσινο σκαλοπάτι. εκεί συνάντησε το π΄ρασινο ξωτικό-χρωματοφύλακα!

-Είμαι ο πράσινος χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;

-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...

-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;

-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή μου και την όσφρησή μου! Θα με βοηθήσεις;

-Θα σε βοηθήσω να περάσεις την πράσινη πολιτεία.. αλλά θες στα αλήθεια να συνεχίσεις; Δεν έχεις χάσει ήδη πολλά; Και να ξέρεις όσο πλησιάζεις τη Βασίλισσα, τόσο πιο σημαντικά θα είναι τα ανταλάγματα που θα σου ζητάμε! 

-Ναι! Θέλω να συνεχίσω! Ηρθα να γνωρίσω τα χρωματα από κοντά και θέλω να το κάνω... άσε που είναι αδύνατον να ζήσω έτσι! Θέλω να δω τη Βασίλισσα και να την παρακαλέσω να μου επιστρεψει τις αισθήσεις μου!

-Καλά λοιπόν, αφού επιμένεις.... για να συνεχίσεις θέλω σαν αντάλαγμα την...ΑΚΟΗ σου!

-Την ακοή μου;... ενταξει λοιπόν.. πάρτην! 

Και με μια μαγική κίνηση.. άνοιξε μπρος στα πόδια της η πρασινη πολιτεία.. όλοι οι κάτοικοι ήταν πράσινοι, φασολάκια, μπάμιες, αρακάδες, σπανακομαρουλόφυλλα, μικρές πρασινες ακριδούλες και όλοι χαρούμενοι και γελαστοί.. τραγουδούσαν και χόρευαν η Νεράιδα Μιχαέλα άρχισε να κλαίει... πόσο δυστυχισμένη ένοιωθε.. δε μπορούσε να γευτεί, δε μπορούσε να αγγίξει, να νοιώσει, δε μπορούσε να μυρίσει και τώρα... ούτε καν  ακουγε! "Αχ! γιατί δεν ακουσα τις συμβουλές των γονιών μου που μου έλεγαν ότι ήταν επικίνδυνο να πάω.. και ότι ακόμα και τα όμορφα πράγματα όπως τα ουράνια τόξα κρύβουν κινδύνους... γιατι δεν τους άκουσα;" σκεφτόταν η μικρή και έκλαιγε

-Πάμε παρακάτω και ίσως κάποιο από τα  αδέλφια μου τους χρωματοφύλακες να σου βρουν μια λύση είπε ο πράσινος χρωματοφύλακας και την τραβηξε απαλά προς το μπλέ σκαλοπάτι..
Και εκεί εμφανίστηκε το  μπλε ξωτικό..
-Είμαι ο μπλέ χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;

- Δε σε ακούω.. αλλά ξερω τί μου λές.. τα ίδια όπως και οι προηγούμενοι... Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...

-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;

-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή, την όσφρηση και την ακοή μου! Θα με βοηθήσεις;

Ειπε η νεραϊδούλα μας δακρυσμένη..
-Κοίτα, εγω θα σε βοηθήσω να περάσεις την μπλέ πολιτεία αλλά θα πρεπει να σου πάρω το χαμόγελό σου! Της είπε σε μια παραξενη γλώσσα νοημάτων....
Κουνησε καταφατικά το κεφαλάκι της.. και με μιας χάθηκε το χαμόγελο από τα χέιλη της και ανοιξε μπροστά της μια γαλάζια πολιτεία.. με  μπλε ωκεανούς, καθαρό γαλάζιο ουρανό, όλα ταιριαζαν τόσο πολύ με τα ματάκια της.. είδε ένα όμορφο μωράκι δροσοσταλίδα, ήταν τόσο όμορφο που θέλησε να χαμογελάσει! Θέλησε αλλά δεν τα κατάφερε... σε αυτή την περιπέτεια μαζί με όλα τα άλλα έχασε και το χαμογελό της..
-θελω να φυγω από εδω.. πάμε παρακάτω να τελειώνει αυτή η περιπέτεια..
Πραγματι αφησαν πίσω τους τη γαλάζια πολιτεία και έφτασαν στο βιολετί σκαλοπάτι.. εκεί εμφανίστηκε το βιολετι ξωτικό.. και ειπε:
-Είμαι ο βιολετί χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;

-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...(παλι δεν άκουγε αλλά ήξερα πια τον διάλλογο απ' έξω)

-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;

-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή, την όσφρηση, την ακοή και το χαμόγελό μου! Θα με βοηθήσεις;

-Θα σε βοηθήσω να μπεις στη βιολετί πολιτεία, αλλά για ανταλαγμα θα μου δώσεις το δάκρυ σου! Της είπε πάλι με νοήματα!

-Το δακρυ μου; Πάρτο με μεγάλη μου χαρά! Ποιός θέλει τα δάκρυα; Αστειος είσαι! 

Το βιολετί ξωτικό δε μίλησε.. με μιά κίνηση μαγική της πήρε το δάκρυ και της άνοιξε διάπλατα τις πύλες της βιολετί πολιτείας! Εκεί ήταν όλα ... βιολετί! Σωστά! Όμορφα λουλούδια, όμορφοι άνθρωποι, όλοι και όλα βιολετί, βιολετί ουρανός, και όπως ίσως θα φαντάστηκες ήταν γεμάτος ο τόπος από.... ΒΙΟΛΕΤΕΣ! Καθώς περνούσαν από το λιβάδι με τις βιολέτες ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι της Μιχαέλας.. δεν είχε δάκρυ να το καθαρίσει όμως και την έτσουζε και την πόναγε μέχρι να φτασει στην βιολετί πηγή και να πλύνει το ματάκι της με βιολετι τρεχούμενο νερό.. αλλά δεν ήταν αυτό που την έκανε να καταλάβει πόσο απαραίτητο είναι και το δάκρυ καμμιά φορά... Αυτό το κατάλαβε όταν είδε μια βιολετί οικογένεια να κάνει χαρούμενο πικ νικ.. κι εκείνη θυμήθηκε τη δική της οικογένεια.. και ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της.. αυτό ο κόμπος που μόνο με τα δάκρυα λύνεται και φέυγει... η νεραϊδούλα μας όμως δεν είχα πια δάκρυα.... ποιος να της το έλεγε ότι θα έφτανε μια μέρα που παρακαλούσε να μπορούσε να δακρύσει...προσπαθησε να χαλαρώσει λίγο τον κόμπο με ένα βαθύ αναστεναγμό.. και να φτάσει επιτέλους στο τελευταίο σκαλοπάτι... το μώβ!

Τοτε το μωβ ξωτικό ήρθε μπροστα της και της είπε.. 

-Είμαι ο μωβ χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;

 για να του απαντησει εκείνη

-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα... και να συνεχιστεί ο γνωστός διάλλογος

-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;

-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή, την όσφρησή μου, την ακοή, το χαμόγελο και το δάκρυ μου! Θα με βοηθήσεις;

-Θα σε βοηθήσω.. αν μου δώσεις τη μιλιά σου!!!

Ετσι κι έγινε.. της πήρε τη μιλιά και της επετρεψε την είσοδο στη μωβ πολιτεία... την τελευταία πριν το πολύχρωμο παλάτι της Βασίλισσας του ουράνιου τόξου.

Όπως το φανταστηκες.. όλα και όλοι ήταν μωβ... και ο τόπος ήταν γεμάτος μωβ βατόμουρα, μωβ φραγκοστάφυλλα, μωβ λουλούδια, ένα πανήψυλο μωβ βουνό, μώβ θάλασσα και μωβ ουρανός... Το μωβ είναι το αγαπημένο χρωμα της μαμάς της Μιχαέλας.. κι εκείνη ήθελε να χαμογελάσει, αλλά δεν μπορεσε, της ήρθε να βάλει τα κλαματα απο τη στενοχώρια αλλά δεν ειχε δάκρυ, είδε έναν μωβ καταρρακτη με μωβ πυγολαμπίδες  να τραγουδουν γυρω του αλλα δεν μπορουσε να ακουσει το τραγούδι τους, της προσέφεραν δροσερό χυμό φραγκοστάφυλο αλλά δεν μπορούσε να τον γευτεί, είδεένα παραξενο λουλούδι που όμως δεν μπορεσε να το μυρίσει, θέλησε τότε να φωνάξει δυνατά να την ακούσει η μανούλα της και να πάει να τη βοηθήσει.. αλλά δεν είχε πια ούτε μιλιά... Τί θα έκανε θέε μου;.... 

Με αυτή τη σκέψη έφτασε στη Βασίλισσα του ουράνιου τόξου.. Μια όμορφη κυρία με λαμπερό δέρμα, και μαλλιά στα χρωματα του ουράνιου τόξου... κρατούσε ένα ραβδάκι κι αυτό με τα ίδια επτά χρώματα πάντα στην ίδια σειρά.. κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλέ, βιολετί και μωβ! 

-Γεια σου! Εσυ πρέπει να έισαι η Μιχαέλα ε; 

Η νεράιδα την κοιτούσε.. 

-Δε με ακούς ε; 

ειπε η βασίλισσα και την ακούμπησε με το ραβδάκι της..

-Τωρα θα ακούς! ...

Η μικρή νεραϊδούλα γούρλωσε τα ματάκια της από χαρά! 

-Γεια σου λοιπόν, Μιχαέλα.. εγω είμαι η Βασίλισσα Ίρις θα έχεις ίσως ακούσει να μιλάνε για μενα και το βασίλειο μου.. θα έχεις ακούσει να λένε.. "τα χρωματα τις Ίριδας" ε;

-Ναι, είπε η Μιχαέλα..

-Ήθελες να γνωρίσεις το βασίλειο και τα χρώματα μου απο κοντά.. και παρακουσες τους γονείς σου και τις συμβουλές τους...με αποτέλεσμα.. να χάσεις τόσα πολλά πολύτιμα πράγματα!..

-Πραγματι είπε η Μιχαέλα κι έσκυψε λυπημένη το κεφαλάκι της.. 

-Ομως.. έφτασα ώς εδώ για να ζητήσω τη βοήθειά σου καλή μου Ίριδα.. το έμαθα το μάθημά μου.. και θέλω να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου.. που θα με περιμένουν οι γονείς μου. Να με πάρουν αγκαλιά και να ζήσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι. Να τους πω ότι θα τις ακούω τ ις συμβουλές τους από 'δω και μπρος.. και ότι τους πω ότι τους αγαπώ πολύ! Βοήθησέ με καλή μου Ίριδα σε παρακαλώ..

-Λοιπόν. επείδή εκτός από ξεροκέφαλο είσαι και γενναίο κορίτσι.. και επειδή κανένα άλλο παιδί αλλά ούτε και ενήλικας δεν έχει καταφέρει ποτέ να φτάσει ώς εδω... θα σε βοηθήσω.. αν μου υποσχεθείς κι εσύ μερικά πράγματα...και μη βιαστείς πάλι να απαντησεις!

-Μαλιστα είπε η Μιχαέλα..

-Ωραία.. θα στα δώσω όλα πίσω και θα πας στο σπίτι σου αλλά απο εδω και πέρα εσύ θα πρέπει.. να είσαι πάντα ευγενική, να βοηθάς τους άλλους ανθρωπους γιατι όπως κι εσύ τωρα ζητάς βοήθεια από μενα έτσι μπορεί κάποιος να χρειαστεί τη δική σου βοήθεια.. να μην την αρνηθεις! Να τρως όλα τα φαγητά και τα φρούτα κι ας μην έχουν πάντα ωραία γεύση.. να θυμάσαι πάντα πως ηταν σήμερα η μέρα σου χωρίς καθόλου γεύση! Να μη ντρεπεσαι να γελάς αλλά ουτε και να κλαίς είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά! Να λες στους ανθρωπους που αγαπάς ότι τους αγαπάς.. είναι ωραίο να το ακούνε, να αγκαλιάζεις και να δείχνεις την αγάπη σου με χάδια και φιλιά.. είναι ωραίο να νιώθεις... Να ακούς τι σου λένε και να μιλάς κι εσύ... έτσι όλα λύνονται... και επίσης να μην ξεχάσεις ποτέ μα ποτέ.. ότι η ζωή μας είναι ένα ουράνιο τόξο.. Όμορφο αλλά δύσκολο να το ανέβεις.. πάντα θα πρέπει να δώσεις για να πάρεις.. και θα πρέπει να "ζυγίζεις" προσεκτικά τί δίνεις και τί  παίρνεις.. να μην είσαι ούτε υπερβολικά γενναιόδωρη αλλά ούτε και τσιγκούνα... Με κατάλαβες; 

-Ναι είπε η Μιχαέλα και τότε η Ίριδα με το ραβδάκι της έφτιαξε ένα πολύχρωμο σύννεφο και την ανέβασε πάνω.. το φύσηξε απαλά.. και εκείνο οδήγησε τη μικρή νεραϊδούλα στο σπίτι της, στο κρεβατάκι της όπου και κοιμήθηκε αποκαμωμένη από την περιπέτεια που έζησε.. όταν πήγε η μαμα της να την ξυπνήσει.. όλα ήταν όπως πρίν... ή σχεδόν..οι αισθήσεις και τα συναισθήματα ήταν πάλι όλα στη θέση τους.. μόνο που το χαμόγελο ήταν πιο.. φωτεινό και πιό μεγάλο..

Και όπως λέν στα παραμύθια.. ζήσαν αυτοί καλά.. κι εμείς καλύτερα!