Γιαγιά και εγγονή: Η οδύσσεια ενός περιπάτου....

Σήμερα, μετά τη δουλειά, όπως κάθε Σάββατο, ξεκίνησα να πάω για μια χαλαρή προπονησούλα Tae Kwon Do. Στο δρόμο κάποια στιγμή άκουσα πνιχτές φωνές πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κοίταξα πίσω μου, δεν είδα τίποτα. Τις φωνές όμως τις άκουγα ακόμη, σε κάποια στιγμή ακούω μια ηλικιωμένη κυρία να λέει: "Ας μας βοηθήσει κάποιος..." κοιτάω πιο προσεκτικά και τί να δω!!! Αριστερά και πίσω μου, σφηνωμένες ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ήταν μια γιαγιά και η εγγονή της, η οποία μικρή βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι!

Τί είχε συμβεί; Η γιαγιά οδηγούσε την εγγονούλα της πάνω στο θεόστενο πεζοδρόμιο, που μετά βίας τις χωρούσε. Κάποια στιγμή λοιπόν έπρεπε να κατέβουν από το πεζοδρόμιο και να διασχίσουν το δρόμο. Ράμπα δεν υπήρχε πουθενά! Αλλά και να υπήρχε, τα αυτοκίνητα ήταν τόσο πολλά και τόσο πυκνοπαρκαρισμένα, που θα ήταν αδύνατο να κατεβούν. Με τα πολλά, βρήκαν ένα άνοιγμα, ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα. Η γιαγιά προσπάθησε να κατεβάσει την εγγονούλα της από εκεί. Έλα μου όμως που σε εκείνο ακριβώς το σημείο, και τα πλακάκια του πεζοδρομίου ήταν σπασμένα, αλλά και κενό για τα όμβρυα ύδατα υπήρχε από κάτω ακριβώς, και το πεζοδρόμιο ήταν ψηλο....

Το αποτέλεσμα; Η αδύναμη γιαγιά, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και να κουμαντάρει το καροτσάκι της εγγονής της, αυτό ντεραπάρισε και εγκλώβισε τη γιαγιά ανάμεσα στο καροτσάκι και ένα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.!!!

Μόλις τις έιδα έτρεξα κοντά τους. Η γιαγιά φαινόταν να πονάει, αλλά παράλληλα να αγωνιά ακόμα περισσότερο για την μικρή εγγονούλα της, η οποία έιχε τρομάξει πολύ και έκλαιγε, σιωπηλά χωρίς να φωνάζει, το μόνο που έλεγε ήταν "γιαγιάκα μου, γιαγιάκα μου". Πήγα εκεί. Πέταξα το σάκο μου στο πεζοδρόμιο και προσπάθησα να τις βοηθήσω. Δεν ήξερα όμως τί να πιάσω, τί να τραβήξω, από πού να πιάσω το καροτσάκι χωρίς να πέσει το κορίτσι και χωρίς να πιέσω περισσότερο τη γιαγιά. Τέλος πάντων ρώτησα την γιαγιά, αν μπορούσε να πιαστεί λίγο από το αυτοκίνητο για να στηριχτεί έτσι ώστε να μπορέσω να σηκώσω τη μικρή. Η γιαγιούλα λοιπόν έγνεψε καταφατικά, πιάνεται από τον προφηλακτήρα του αυτοκινήτου και στηρίζεται εκεί, πιάνω εγώ το καροτσάκι και προσπαθώ να το σηκώσω, το πόδι μου όμως δεν μπορούσε να πατήσει καλά, γιατί υπήρχε ο αγωγός ομβρύων εκεί, και δεν έιχα σταθερό πάτημα. Εκείνη τη στιγμή βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα νεαρό αγόρι να περνάει ήταν δεν ήταν 20-22 ετών, του φωνάζω και του λέω. "Ε! παλικάρι έρχεσαι λίγο να με βοηθήσεις να σηκώσουμε το καροτσάκι;" και η απάντηση που πήρα ήταν. "Άσε μας μωρέ με τους ανάπηρους!" Ναι το κωλόπαιδο, αυτή την απάντηση έδωσε! "Αααα γαμήσου τσόγλανε!" είπα σιγά σχεδόν από μέσα μου, "θα το κάνω μόνη μου!" Τελικά τα καταφέραμε, και τη γιαγιά ξεσφηνώσαμε και τη μικρή με το καροτσάκι ισιώσαμε. Η γιαγιά η καημένη είχε χτυπήσει το πόδι της λίγο και πονούσε, η μικρή γύρω στα 10-11, ήταν τρομαγμένη και ψιλοκλαψούριζε.. Εκεί πιο κάτω είχε ένα ψιλικατζίδικο, πήγα μέχρι εκεί και αγόρασα δυό μπουκαλάκια νερό και μια σοκολάτα για τη μικρή. Τους έδωσα τα νεράκια και στη μικρή τη σοκολάτα... Την πήρε επιφυλακτικά και μου χαμογέλασε, ήταν ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι με πανέμορφα πράσινα μάτια, "Με λένε Στέλλα" μου είπε "εσένα;" Της είπα το όνομά μου και ότι έχει πολύ όμορφα μάτια και πολύ γλυκό χαμόγελο. Και τότε η μικρή είπε αυτό που δεν ήθελα να ακούσω, αυτό που με έκανε να ντραπώ πάρα πολύ για όλους μας.. με κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και έιπε: Κανείς δεν με κοιτάει στα μάτια, ποτέ δεν με κοιτάνε καθόλου, όλοι γυρίζουν το κεφάλι τους και αυτοί που με κοιτάνε όλο με κοροϊδεύουν".... "Σε ζηλεύουν κούκλα μου" τις είπα, "σε ζηλεύουν γι αυτό σε κοροϊδεύουν, ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να έχουν την ομορφιά σου;" "-Ναι καλά, εγώ δεν περπατάω..." μου απάντησε, ΣΠΑΡΑΞΑ! και της είπα: "Άκου κουκλίτσα μου, ξέρεις πόσοι σπουδαίοι άνθρωποι είχαν αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε αναπηρία; Σε τίποτα δεν τους εμπόδισε αυτό... Και κάτι μου λέει ότι κι εσύ είσαι ένα πολύ σπουδαίο κορίτσι.." Τα ματάκια της έλαμψαν και μου είπε ότι αυτό ακριβώς της λένε και οι γονείς της... και τώρα που της το είπα κι εγώ που είμαι μια ξένη, θα αρχίσει να το πιστεύει!

Ρώτησα τη γιαγιά αν μπορούσα να πάρω κάποιον τηλέφωνο να έρθει να τις πάρει, πήραμε το γιο της, αφού βεβαιώθηκα ότι ήταν και οι δυό τους καλύτερα, τις χαιρέτησα και συνέχισα το δρόμο μου για τη σχολή... φεύγοντας άκουσα τη γιαγιά να λέει: "Την ευχή μου νά 'χεις κοπέλα μου... την ευχή μου νά 'χεις!"....

Στο δρόμο σκεφτόμουν μια τη Στελλίτσα και μια τον τσόγλανο που δεν ήρθε να βοηθήσει! Αν ήσουν εσύ ρε μαλακιστήρι....;

Τελικά άργησα για την προπόνηση αλλά δεν πειράζει... δεν χάθηκε κι ο κόσμος!

Την επόμενη φορά που θα παρκάρεις κάπου το πολύτιμο αυτοκινητάκι σου ρίξε μια ματιά να δεις μήπως κλείνεις καμμιά ράμπα; Υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσει είτε ένα αναπηρικό είτε ένα βρεφικό καροτσάκι; Δεν θα σου πάρει πολύ, και άντε το πολύ -πολύ να ταλαιπωρηθέις 2-3 λεπτά παραπάνω για να βρεις μια άλλη θέση στάθμευσης... Κάποιος άλλος όμως θα σε ευχαριστεί για το αυτονόητο, το δικαίωμά του να μπορεί να κυκλοφορεί με άνεση στην πόλη που ζει...